Είναι Σάββατο 17 Νοέμβρη 1973. Στον Άγιο Νικόλα της Ναουσας,
κοιλάδα - δημοφιλή προορισμό, κοντά στις πηγές.
Η προηγούμενη νύχτα ήταν πολύ μεγάλη. Τα πυκνά της γεγονότα είχαν
σοκάρει όλο τον κόσμο. Τα τανκς κατέστειλαν την εξέγερση στο
Πολυτεχνείο.
Πρωί πρωί -τότε είχαμε μάθημα και το Σάββατο- μας πήγαν ... εκδρομή παρά το τσουχτερό κρύο. Διαταγή άνωθεν προφανώς.
Δεν ήμουν μπροστά, αλλά μας είπαν πως ο Κώστας Αποστόλου, μαθητής
της Έκτης τάξης τότε, είχε πει στον γυμνασιάρχη «Τα παιδιά
σκοτώθηκαν στο Πολυτεχνείο και σεις μας βγάζετε λόγους για τα
γραμματόσημα και μας πάτε εκδρομές Σαββατιάτικα στο κρύο»!
Ήταν τα πρώτα μας αντιδικτατορικά σκιρτήματα, διότι άλλος λίγο,
άλλος πολύ, οι δεκαεξάχρονοι, νοιώσαμε τι συνέβαινε.
Πέντε μαθητές της Πέμπτης τάξης Πρακτικού του Λαππείου γυμνασίου
βγήκαμε αυτή την πρωτότυπη φωτογραφία.
Άλλος από συγγενείς, άλλος από μεγαλύτερα αδέλφια και φοιτητές
κάτι ξέραμε. Ένας συμμαθητής μας, Θεσσαλονικιός που έμενε στη
Ναουσα, ο Χρήστος Τσαντεκίδης είχε σκαρώσει ανεβαίνοντας στον
Άγιο ένα τραγουδάκι:
«Κάτω από, κάτω από το ΒέρμιοΥπάρχει ένα, υπάρχει ένα σχολείοΠου οι μαθητές το κάνανεΣωστό Πολυτεχνείο.»
Ένας άλλος συμμαθητής είχε μαζί του ένα τρανζίστορ όπου μαθαίναμε
τα νέα, παρά τη λογοκρισία.
Κανείς καθηγητής δεν σκέφτηκε να μας καταγγείλει, αλλιώς η βαρειά
αποβολή θα ήταν αναπόφευκτη.
Μπροστά στη φωτογραφία είναι ο Νίκος Τράιος και στη συνέχεια προς
τα πίσω: Στέφανος Σακελλαρίδης, Κώστας Μπλιάτκας (κάνω το σήμα της
νίκης), Περικλής Μάρας, Δημήτρης Μυγδάνης.
