Σελίδες

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Ο ήλιος και το φεγγάρι... Μια άλλη εκδοχή του παραμυθιού The Sun and thw Moon 2

Από Τρία μικρά χαριτωμένα κουάρκς... (το σύμπαν μου όλο)

    Στις κόρες μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια. Και σε ποιο παιδί δεν αρέσουν άλλωστε! Ξαπλώνουν το βράδυ στο κρεβάτι τους, παίρνουν το μαξιλάρι τους αγκαλιά και με κοιτάνε στα μάτια παρακλητικά.
    -Έχει χρόνο σήμερα, ε;
    Κι αν δεν έχει; Είναι μέρες που στύβω το μυαλό μου, που το ξεζουμίζω και αποτέλεσμα μηδέν. Είναι και μέρες που με πιάνει ο οίστρος του παραμυθά και αποζημιώνω τα τεντωμένα αυτάκια.
    Μιαν απ' αυτές τις μέρες τους είπα το παραμύθι για το φεγγάρι και τον ήλιο. Και το λάτρεψαν. Όταν βγήκα απ' το δωμάτιό τους, στρογγυλοκάθισα μπρος στον υπολογιστή και το έγραψα. Έβαλα αλάτι, πιπέρι και τα σχετικά κι ύστερα το τύπωσα.
    Συχνά πυκνά το ζητάνε χοροπηδώντας γύρω μου.
    -Το παραμύθι με τον ήλιο μαμάαααααααααααααα!
    -Ποιο παραμύθι; τις πειράζω, τάχα πως δε θυμάμαι.
    -Αυτό, που το φεγγάρι ζήλευε τον ήλιο!!!
    Το 'πιασαν το νόημα, σκέφτομαι και χαμογελάω. Ευτυχώς!


    Μια φορά κι έναν καιρό, τον πολύ παλιό καιρό, τότε που οι μάγισσες και οι νεράιδες και τα ξωτικά διαφέντευαν την πλάση και οι άνθρωποι είχαν τις ρίζες τους στο χώμα και τα μάτια τους στον ουρανό, πριν ακόμη να γίνει η μέρα και η νύχτα, τη γη ασταμάτητα το φως. 
Ο ήλιος και το φεγγάρι ήσαν φίλοι γκαρδιακοί και κρέμονταν μαζί στο στερέωμα, σιμά ο ένας στον άλλον, να λένε τις πίκρες τους και τις χαρές και να κυλάει η ζωή έλουζε συντροφεμένα. Μα έτσι λαμπερός που ήτανε ο ήλιος, το φεγγάρι δε φαινότανε απ’ τη γη. Οι άνθρωποι αγνοούσαν την ύπαρξή του και δεν το μνημόνευαν στις προσευχές τους κι ούτε θυσίες του κάνανε και σπονδές. Τον ήλιο, αντίθετα, τον είχαν θεό κι αλλού τον ονόμασαν Απόλλωνα, αλλού Ρα, αλλού μολώχ, αλλού Λουγκ, αλλού Βάλδωρ κι αλλού Ίντι . Και του φτιάξανε βωμούς και θυσίαζαν για χάρη του μόσχους σιτευτούς και δυνατά κριάρια με στριφογυριστά κέρατα.

    Στην αρχή το φεγγάρι λυπήθηκε αλλά δεν το ‘δειξε, «θα ‘ρθει κι η σειρά μου» σκεφτόταν κι όλο έριχνε τα μάτια του στην υδρόγειο να δει αν ξεφύτρωσε και για κείνο κανένας βωμός. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός κι η κατάσταση έμενε ίδια κι απαράλλαχτη, τόσο το έτρωγε έγνοια βαριά, ζήλια ψυχοφθόρα, γιατί να μην έχει με τον ήλιο την ίδια τύχη. Κι αντί να φροντίσει την αφεντιά του να κάμει πιο φωταυγή και μεγαλόπρεπη, τον ήλιο επιβουλευόταν να σκοτεινιάσει, να γίνει κι αυτός χλωμός σαν κι ελόγου του και να ‘χουν να λένε οι θνητοί πως τα ‘χε καταφέρει να γίνει ηλίου φαεινότερον. Κι όσο δεν τα κατάφερνε τόσο σκύλιαζε, τόσο στον εαυτό του κλεινόταν, τόσο πιο μακριά έφευγε απ’ τον αλλοτινό του φίλο.
    Και ο ήλιος, αγνοώντας τι συνέβαινε, ανησύχησε με την κατήφεια του φεγγαριού κι έστειλε ένα άστρο απεσταλμένο του να μάθει. Και σαν του ήρθαν πίσω τα μαντάτα, θλίψη μεγάλη τον κατέλαβε. Δίκαιος ήταν, δεν την χώνεψε μια τέτοιαν αδικία που την ύπαρξή της δεν είχε αντιληφθεί κι έστυβε το μυαλό του πώς να την αποκαταστήσει. Την αίγλη του να λιγοστέψει δεν μπορούσε μα ούτε και το φεγγάρι να φωταγωγήσει περισσότερο και πέρασε καιρός ώσπου να βρει τη λύση. Στο τέλος τα κατάφερε κι έστειλε ξανά στο φίλο του το αστέρι με το μήνυμα πως είχε βρει τρόπο να μετριάσει την ανισότητα. Χώρισε το χρόνο σε εικοσιτετράωρα και κάθε εικοσιτετράωρο σε ημέρα και νύχτα. Τη μέρα θα πρόβαλε εκείνος πάνω απ’ τους λόφους και θα φώτιζε τη γη και τη νύχτα, όταν ο ίδιος θα πήγαινε να κρυφτεί, θα ήταν η σειρά του φεγγαριού να βασιλέψει στον ουράνιο θόλο.

    Το φεγγάρι δέχτηκε με αγαλλίαση τούτη τη διευθέτηση. Κι όταν για πρώτη φορά οι άνθρωποι είδαν τον ουρανό να σκοτεινιάζει και το σεληνόφως να προβάλει ασημένιο, πιο αδύναμο απ’ τις ηλιαχτίδες αλλά μαγικό να φαντάζει διαπερνώντας το έρεβος, δέος μέγα τους κατέλαβε πως θεός καινούριος είχε γεννηθεί κι αρχίσανε να το λατρεύουν κατά πώς του έπρεπε. Και του φτιάξανε βωμούς και του κάνανε σπονδές και θυσίες κι άρχισε επιτέλους ένδοξα η βασιλεία της λαμπερής θεάς Ίσιδος .  
Κι από τότε οι άνθρωποι χωριστήκανε σε δυο κατηγορίες, σε κείνους που τη σελήνη έχουν για θεό τους κι ό,τι λάμπει περισσότερο προσπαθούν με ατιμίες να το σκιάσουν για να φανούν οι ίδιοι και σ’ αυτούς που, πιστοί στον ήλιο, κρύβουν κάποιες φορές το φέγγος τους για να φανεί η όποια μαρμαρυγή των φαύλων…
 
Τέλος παραμυθιού... Καλησπέρα σας :)

Σας αρέσουν τα παραμύθια; Διαβάστε για τον Ήλιο και τη Σελήνη

Όταν ο Ήλιος και η Σελήνη συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά και ξεκίνησε μια μεγάλη αγάπη.
Ο κόσμος ακόμα δεν είχε δημιουργηθεί και την ημέρα που ο Θεός αποφάσισε να τον φτιάξει, τους έδωσε το φως τους.
Αποφασίστηκε ότι ο Ήλιος θα φώτιζε τη μέρα και η Σελήνη τη νύχτα. Και έτσι θα ζούσαν χώρια.

Με αυτή την απόφαση, πλημμύρισαν από στενοχώρια, γιατί κατάλαβαν πως θα ζούσαν χωριστά.
Η Σελήνη παρ' όλη τη λάμψη της άρχισε να απομονώνεται και ο Ήλιος από την πλευρά του, παρ' όλο που είχε κερδίσει τον τίτλο του "Βασιλιά των Αστέρων", δεν ήταν ευτυχισμένος.

Ο Θεός που έβλεπε τη θλίψη που είχαν, τους φώναξε και τους εξήγησε πως ο καθένας τους είχε μια ξεχωριστή λάμψη και δεν έπρεπε να είναι θλιμμένοι
"- Εσύ Σελήνη θα φωτίζεις τα βράδια και θα μαγεύεις τους ερωτευμένους. Εσύ Ήλιε θα δίνεις λάμψη στη Γη την ημέρα και ζέστη στους ανθρώπους και η παρουσία σου θα τους κάνει όλους πιο ευτυχισμένους."

Η Σελήνη λυπήθηκε για την τύχη της και έκλαψε πικρά...
Και ο Ήλιος βλέποντάς την να υποφέρει αποφάσισε να της δώσει δύναμη και να την βοηθήσει να δεχτεί την απόφαση του Θεού.

Παρ' όλα αυτά, αποφάσισε να ζητήσει μια χάρη από το Θεό:
"-Θεέ μου, βοήθησε τη Σελήνη γιατί είναι πιο ευαίσθητη από μένα και δεν αντέχει τη μοναξιά."  Και τότε ο Θεός της χάρισε τ' αστέρια.
Όταν η Σελήνη αισθάνεται μοναξιά, καταφεύγει στ' άστρα, που κάνουν τα πάντα για να την παρηγορήσουν, αλλά ποτέ δεν το πετυχαίνουν.

Σήμερα ζουν χωριστά. Ο Ήλιος προσποιείται ότι είναι ευτυχισμένος και η Σελήνη προσπαθεί να κρύψει τη στενοχώρια της.
Λένε ότι ο Θεός ήθελε η Σελήνη να είναι πάντα γεμάτη και φωτεινή, αλλά δεν τα κατάφερε... Γιατί είναι γυναίκα και καμιά γυναίκα δεν μπορεί να ζει χωρίς αγάπη.
Όταν είναι ευτυχισμένη είναι γεμάτη και λάμπει. Όταν είναι δυστυχισμένη είναι μισή και ένα τέταρτο και τότε δεν είναι δυνατόν να φανεί η λάμψη της.
Η Σελήνη και ο Ήλιος ακολουθούν τη μοίρα τους. Αυτός, μόνος αλλά δυνατός. Η Σελήνη παρέα με τ' άστρα, αλλά, αδύναμη.


Πολλοί άντρες προσπάθησαν να την αποκτήσουν αλλά δεν μπόρεσαν. Μερικοί πήγαν να τη δουν από κοντά, αλλά και πάλι γύρισαν άπρακτοι. 
Ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να τη φέρει στη Γη ούτε και κανείς κατάφερε να την κάνει να ερωτευτεί.

Ο Θεός τότε αποφάσισε ότι κανένας έρωτας δεν θα είναι αδύνατος. Ούτε
του Ήλιου και της Σελήνης. Τότε, δημιούργησε την έκλειψη.
Σήμερα ο Ήλιος και η Σελήνη, ζουν περιμένοντας αυτή τη στιγμή. 
Αυτή τη στιγμή που τους δόθηκε και που τόσο σπάνια συμβαίνει.


Όταν κοιτάζεις προς τον ουρανό από εδώ και μπρος και δεις τον Ήλιο να σκεπάζει τη Σελήνη, θα είναι γιατί ξαπλώνει πάνω της και αγαπιούνται.
Αυτό το έργο αγάπης ονομάστηκε "έκλειψη". 
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτή η λάμψη πάθους, είναι τόσο μεγάλη, που συνιστάται να μη βλέπουμε προς τον ουρανό εκείνη τη στιγμή, γιατί τα μάτια μας μπορεί να τυφλωθούν, αντικρίζοντας τόση αγάπη.

Εσύ ήξερες ότι στη Γη υπήρχαν ο Ήλιος και η Σελήνη... κι επίσης ότι υπάρχει η έκλειψη... 
Αυτό όμως, είναι το κομμάτι της ιστορίας που δεν γνώριζες... έτσι δεν είναι;;;

«Συγγνώμη» της καθολικής εκκλησίας της Αυστραλίας προς τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης από ιερωμένους Australia: Priest jailed for child sex attacks

Συγχώρεση ζήτησε από τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης εκ μέρους του ιερατείου, ο καθολικός αρχιεπίσκοπος της Μελβούρνης, Ντένις Χαρτ, αναγνώρισε την αιδώ της Εκκλησίας για την προσπάθεια συγκάλυψης πολλών υποθέσεων στο παρελθόν. 
John Sidney Denham will serve at least 13 years in prison

Catholic priest jailed for almost 20 years in Australia for sexually abusing schoolboys

Ο αρχιεπίσκοπος απέστειλε σχετική εγκύκλιο σε όλους τους ιερείς της καθολικής εκκλησίας για να διαβαστεί στους ναούς.
Στην επιστολή αναγνωρίζεται πως «η αποτυχία της εκκλησίας να προλάβει, να ανακαλύψει και να τιμωρήσει τους δράστες σεξουαλικών κακοποιήσεων κλόνισε και την πίστη πολλών πιστών».
Η «συγγνώμη» ήρθε ένα 24ωρο μετά την επιβολή ποινής 20ετούς καθείρξεως στον καθολικό ιερέα Τζον Ντέναμ στην Αυστραλία, για σεξουαλική κακοποίηση 25 ανηλίκων σε διάστημα 20 ετών.
Ο 67χρονος ιερέας ομολόγησε ότι κακοποίησε σεξουαλικά νεαρά αγόρια, μαθητές σε σχολεία της Νέας Νότιας Ουαλίας, από το 1968 έως το 1986. 
Το δικαστήριο απεφάνθη ότι ο ιερέας θα εκτίσει υποχρεωτικά τουλάχιστον 13 χρόνια και 10 μήνες της επιβληθείσας ποινής.
www.kathimerini.gr 
με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ