ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ DOWN Μια συγκλονιστική ιστορία

«Δεν υπάρχουν ιδέες - υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες - κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει».

Ν. Καζαντζάκης 

Διονύσης και Χριστίνα 

«Για τα δικά μου μάτια είναι
το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου»

Έχω μεγάλο τρακ. Με έχουν φωνάξει μέσα να δω τη νεογέννητη κόρη μου και δεν μπορώ να κάνω βήμα. «Πήγαινε Διονύση» ακούω τους δικούς μου. Όλη η οικογένεια σε πελάγη ευτυχίας, ο αδελφός μου με την κάμερα να «τραβάει» τα πάντα. 

Μπαίνω και βλέπω το παιδί. Έρχονται και οι υπόλοιποι, όλοι να σας ζήσει, συγκίνηση, χαρά, σου μοιάζει, της μοιάζει... Νιώθω ότι το παιδί κάτι έχει. Σκέφτομαι ότι θα είναι από τον τοκετό. Βλέπω από μακριά τον γιατρό να βγαίνει από το χειρουργείο με τη ρόμπα. Παρατάω το παιδί και τους υπόλοιπους, τρέχω και τον ρωτάω «γιατρέ, τι έχει το παιδί;». Μου απαντάει: «Τίποτε δεν έχει». Για να το λέει ο γιατρός, όλα θα είναι μια χαρά. Σε λίγο βλέπω και τη γυναίκα μου που μόλις έχει βγει από το χειρουργείο. Είμαστε ευτυχισμένοι.
Με φωνάζουν στην εντατική. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Όλα είναι μια χαρά, τι γυρεύει το παιδί μου στην εντατική; Τη στιγμή που φοράω τη ρόμπα για να μπω μέσα βλέπω τον γιατρό με κάποια νεογνολόγο και κάτι σαν να λένε: «Του το είπες;».
Η νεογνολόγος έχει αρχίσει να λέει: «Μην ανησυχείτε, γεννήθηκε με ένα πρόβλημα, υπάρχουν όμως ιδρύματα και ειδικά σχολεία». Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ. Ανοίγω μια πόρτα, αρχίζω να κατεβαίνω σκάλες, βρίσκομαι έξω από το μαιευτήριο. Πάω και κάθομαι δίπλα σε κάτι σύρματα. Δεν είναι μόνο πανικός. Είναι φόβος, είναι στενοχώρια, είναι θάνατος.
Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι η Χριστίνα, η γυναίκα μου, είναι ακόμα μέσα στην ανάνηψη και τρέχω να της μιλήσω. Οι άλλοι με πείθουν να μην της το πω ακόμα. Την ανεβάζουν επάνω, στο δωμάτιό της. Εκείνη ταλαιπωρημένη αλλά στον έβδομο ουρανό.
Όλοι εμείς οι υπόλοιποι «μαγκωμένοι». Ούτε λουλούδια ούτε μπαλόνια ούτε τίποτε. Κάθε τόσο ένας-ένας βγαίνουμε έξω, δήθεν να πάμε να κάνουμε τσιγάρο.
Κανονίζουμε να της το πούμε το επόμενο πρωί, εγώ και ο γιατρός. Μπαίνουμε στο δωμάτιο της Χριστίνας. Ο γιατρός της λέει: «Γέννησες ένα κορίτσι που δεν θα είναι όμορφο σαν τη Σοφία Λόρεν». Η γυναίκα μου δεν καταλαβαίνει. Του απαντάει:
«Για τα δικά σου μάτια. Για τα δικά μου μάτια είναι το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου». Ο γιατρός συνεχίζει να λέει μπούρδες. Του λέω «σταμάτα».
Προσπαθώ να της εξηγήσω.
Η γυναίκα μου ζητεί φάρμακα για να «κόψει» το γάλα. Δεν θέλει ούτε να θηλάσει ούτε να δει το παιδί. Έχει μια απόλυτη άρνηση. Εγώ το ίδιο. Πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Έχουμε εγκλωβιστεί, δεν σηκώνουμε τα τηλέφωνα, η μοναδική λέξη που ακούγεται είναι η λέξη «ίδρυμα».
Πηγαίνουμε και βλέπουμε κάποια τέτοια ιδρύματα. Αντικρίζουμε τρομερά πράγματα εκεί μέσα. Στο μαιευτήριο δεν δείχνουν την παραμικρή ευαισθησία. Θέλουν να μα περάσουν αυτό το «Νέοι είστε ακόμα, μη χαραμίσετε τη ζωή σας...». Στην εντατική, όπου θα μείνει το παιδί 14 ολόκληρες ημέρες το έχουν δίπλα από τον κάδο με τα σκουπίδια.
Μας προτείνουν και μια άλλη λύση: ευθανασία. Μας δίνουν και το τηλέφωνο μιας κλινικής.
Όλα αυτά τέλειωσαν την πρώτη φορά που την πήραμε αγκαλιά. Όλες τις ημέρες στο μαιευτήριο μας είχαν φτιάξει την εικόνα ενός παιδιού το οποίο δεν θα ζήσει, δεν θα περπατήσει, δεν ακούει, έχει πρόβλημα στην καρδιά κτλ. Αυτό το παιδί ήταν ένα «δεν», ένα τέρας.

Τίποτε από αυτά δεν ίσχυε. Το παιδί μας και περπατάει και ακούει και βλέπει και παίζει και γελάει. 

Έχει Σύνδρομο Down∙ μόλις 28 ετών η γυναίκα μου, ήταν αυτή η μία στις 9.500. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα, οι άλλοι μάς το δημιουργούν. Θα το παλέψουμε. Μερικές φορές την κοιτάζουμε και νιώθουμε ενοχές για αυτά που μα είχαν πείσει να σκεφτόμαστε τότε. Σήμερα η Αναστασία μας είναι 22 μηνών.

BHMagazino, 24 Ιουνίου 2007, τ. 349, σ. 12, ΕΜΠΕΙΡΙΑ,
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Να σας ζήσει το χαμομηλάκι σας, το αγγελούδι σας....
Να είστε καλά και ευτυχισμένοι
Είναι φτωχά τα λόγια, πολύ φτωχά για να μπορέσω να σας εκφράσω το θαυμασμό, το δέος που αισθάνομαι για σας, 

Διονύση και Χριστίνα.

Για την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης

Σε τέτοιους δίσεκτους καιρούς,

που να ‘βρει τόπο να ριζώσει η Ποίηση;

Λιπόσαρκα όνειρα.

Ο θάνατος λογίζεται κέρδος

και οι ζωές των ανθρώπων

αναίτιο κι άλογο έξοδο.

Σε τέτοιους άνομους καιρούς,

που να ‘βρει τόπο ν' ανθίσει η Ποίηση;

Το αλφάβητο άχρηστο.

Τεχνολόγοι, λογιστές-κοστολόγοι,

οι αφεντάδες υπαρχόντων και υπάρξεων.

Σε τέτοιους δόλιους καιρούς,

που να ‘βρει τόπο να καρπίσει η Ποίηση;

Μπροστά στις πράξεις ανόμων,

ο άφτερος Πήγασος για κάπου αλλού καλπάζει.

Σε τέτοιους δύσκολους καιρούς,

θε να ‘βρει τόπο να ριζώσει, ν’ ανθίσει

και να καρπίσει η Ποίηση.

Των ποιητών οι στεναγμοί, ζωής ανάσες.

Μελάνη ανεξίτηλο το δάκρυ θα γενεί,

και η οργή τους χάρτινο όπλο ανίκητο

γι ανάταση κι ανάσταση.

Δέλτα Βήτα

Της Φουκουσίμα γίνεται στην Μεσόγειο

Μας πως μπλέξαμε πάλι έτσι;

Δεν λέω για μας, που είμαστε μονίμως μπλεγμένοι, λέω για όλο τον κόσμο.

Το πάνω-κάτω σε όλη την γη.

Να μη ξέρεις με ποιον να πας και ποιον ν’ αφήσεις.

Τώρα εγώ, με τον Καντάφι είμαι ή με τους αμερικάνους;
Τι μπλέξιμο κι αυτό. Τα λέει πάρα πολύ ωραία ο φίλος στον Τοίχο-Τοίχο. 
Αν είναι δυνατόν να μπαίνω στο δίλημμα, αν θα είμαι με τον δικτάτορα ή με τον Χωροφύλακα. Αυτό το νόμισμα, μου φαίνεται ότι έχει την ίδια όψη κι απ’ τις δυο μεριές.

Πήγαν οι αμερικάνοι στο Ιράκ, πήγανε να βάλουν χέρι, στήσανε μια ολόκληρη παράσταση για την σωτηρία του λαού. Μέχρι που το ΝΑΤΟ πήρε απόφαση για λογαριασμό του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενώ τώρα με τον Καντάφι τους έπιασε η ευαισθησία και δεν θέλανε να επέμβουν … αμέσως. Πήγανε στο Ιράκ, φάγανε τον Σαντάμ, αλλά δεν τους βγήκε καλά η συνταγή. 
Ακόμα προσπαθούν να ξεκολλήσουν από εκεί.

Πιο πριν χτύπησαν στον Κόλπο, μετά στην Γιουγκοσλαβία, αλλά το χρέος-χρέος στην Αμέρικα. 
Το 2009 το δημόσιο χρέος στις ΗΠΑ ήταν 11,5 τρις δολλάρια. Μετά έγινε το επισόδειο των Αδελφών Λήμαν στην Αμερική. Τόσοι οικονομολόγοι, τόσοι νομπελίστες, τόσα Harvard, τόσα London School of Economics δεν πήραν είδηση τίποτε. Η κρίση ήρθε ξαφνικά, μας έπιασε στον ύπνο.

Αφού απομύζησαν όσες χώρες μπόρεσαν εκεί στις ελεγχόμενες κυβερνήσεις στην λατινική Αμερική, ήρθαν και στο μαλακό υπογάστριο του Πλανήτη. Χτύπησαν τους αδύναμους κρίκους, Ελλάδα, Ιρλανδία, PIGS κλπ.

Παίξανε, τζογάρανε, spreads, επιτόκια, κερδοσκοπίες και φάγανε, λίγα πράγματα, τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του, δεν είχαμε παραπάνω και να στήσουνε κανένα πραξικόπημα δεν είχαν την άνεση, τα είχαν κάνει νωρίτερα βλέπετε αυτά, πριν 40 χρόνια.

Οπότε, τι να κάνουνε, βάλανε φωτιά στην Μεσόγειο, πήγαν και ψιθύρισαν στους λαούς τους κακομοίρηδες: «Άντε ξεσηκωθείτε, εμείς σας στηρίζουμε, μέχρι πότε θα είστε σκλαβωμένοι, διώξτε τους τυράννους ». 
Κι όπου φτωχός κι η μοίρα του. Να η Τυνησία, να η Αίγυπτος, να η Υεμένη, να το Μπαχρέιν, να η Λιβύη και έπεται συνέχεια, έρχεται το Ιράν, ο Λίβανος, η Συρία, φωτιά θα πάρει η Μεσόγειος. Όσο κρατάει η φωτιά θα κάνουνε αλισβερίσι με τον πόλεμο, πολλά φράγκα. Ποιον ένοιαξε το δημόσιο χρέος, οι εταιρείες πολέμου να βγάζουν λεφτά. Ο τζίρος να αυξάνει. Εταιρείες Πολέμου, Εισαγωγές-Εξαγωγές.

Κι άμα σβήσουν οι φωτιές στην Μεσόγειο, έχουμε και τα πετρέλαια της Μεσογείου, πρέπει να γίνει μοιρασιά. «Οδύσσεια-Αυγή» και χαζομάρες.

Και δεν μας φτάνουν αυτά που γίνονται στην αυλή μας, έχουμε στην άλλη άκρη και τα «φυσικά φαινόμενα». Να σεισμοί, να λοιμοί, να καταποντισμοί. 
Πρόβλεψαν οι Γιαπωνέζοι τους σεισμούς, αλλά η έπαρση της ισχύος τους δεν τους άφησε να δουν τα τσουνάμια. Και να τα τσουνάμια και πάνε 10-20.000 άνθρωποι. Αλλά δεν είχαν μόνο έπαρση, είχαν και απληστία. 
Πόσους αντιδραστήρες θα κάνεις βρε κακομοίρη; 
Πόσα φράγκα θέλουν να βγάλουν οι εταιρείες σας; 
Ακατάλληλες από χρόνια οι εγκαταστάσεις. 
Ο άνθρωπος μυαλό δεν βάζει, μια Χιροσίμα και ένα Ναγκασάκι δεν τους έβαλε μυαλό. Αυτοί που κατ’ εξοχήν γνώριζαν τον όλεθρο, προσπάθησαν να τον τιθασέψουν, να ξαναγίνουν οι Σαμουράι του κόσμου, ντροπιασμένοι από τον Χωροφύλακα της εποχής εκείνης. Αλλά τι θα σου κάνει η Έπαρση; Πύργος της Βαβέλ θα γίνεις. Τα λέει πάρα πολύ ωραία ο εκπαιδευτικός Οδυσσέας Χιλιτίδης, στο άρθρο του «Οι Γιαπωνέζοι και τα 4 κακά της μοίρας τους: Σεισμός, τσουνάμι, ραδιενέργεια και χειμώνας βαρύς». Και τα κρύβανε κιόλας τα στραβά τους, με το σταγονόμετρο η πληροφόρηση.

Κάναμε τον πλανήτη σαν τα μούτρα μας, τον απομυζήσαμε, από γης, αέρος και ύδατος και τι θα κάνει αντιδράει και αντιδράει άσχημα και δεν φτάνει η οικολογική καταστροφή που κάναμε, μετά κάναμε την οικονομική καταστροφή και μετά είπαμε να το κάψουμε το μαγαζί, στάχτη και μπούρμπερη τώρα η Μεσόγειος.

Η Φουκουσίμα τώρα είναι εδώ, είναι στην άλλη άκρη της γης, είναι παντού κι αυτό το κάναμε εμείς, ούτε η Φύση, ούτε ο Θεός. Άμα μας νοιάζει μόνο η πάρτη μας, γιατί δυσανασχετούμε όταν η τάδε εταιρεία νοιάζεται μόνο για την πάρτη της; 
Άμα δεν μας συγκινεί η δυστυχία του διπλανού μας, γιατί να συγκινήσει τον Ομπάμα, τον Σαρκοζί, τον Μπερλουσκόνι; 

Κοίτα ρε κάτι τύποι που κυβερνάνε τη γη! 
Αλλά τι να πεις, οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν.

 Το χαμομηλάκι

εν Εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν

Ἀγαπητέ,
Ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀξίωσε νά εἴμαστε χριστιανοί καί μάλιστα ὀρθόδοξοι. Ἀπό νήπια ἀκόμη ἀνήκουμε, μετά τή Βάπτισή μας, στήν ΑΓΙΑ του ΧΡΙΣΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ μας. Γεννιέται ὃμως τό ἐρώτημα: εἲμαστε μέλη τῆς Εκκλησίας μας ἐνεργά; Ἒχουμε ἐπίγνωση των προνομίων ἀλλά καί των καθηκόντων μας; Ἓνα δέ καθῆκον καί μάλιστα βασικό καί θεμελιωδες γιά τή χριστιανική μόρφωση καί σωτηρία μας είναι ὁ τακτικός ἐκκλησιασμός.

Δέν είναι καθόλου ἀρκετό τό γεγονός ὃτι ἀνήκουμε τυπικά στήν ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ἐπειδή βαπτιστήκαμε και σφραγιστήκαμε με το Ἃγιο Μύρο κατά τή βρεφική μας ἡλικία. Ἐάν θέλουμε νά εἴμαστε ὂχι μόνο κατ’ ὂνομα χριστιανοί, ἐάν θέλουμε νά εἲμαστε ζῶντα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει να ἒχουμε συνεχῆ ἐπικοινωνία μέ Αὐτήν, ὃπως ἒχουν τά κλαδιά του δέντρου μέ τόν κορμό του.

Η Ἐκκλησία μας, σαν φιλόστοργη μητέρα, καλει όλα τα παιδιά της για να τους δώσει απλόχερα τις πλούσιες δωρεές της. Μεταξύ αυτων εισαι και συ, που διαβάζεις το έντυπο αυτό. Καλει, λοιπόν και σένα, ἀγαπητέ, για να ικανοποιήσει κάθε ψυχική σου ἀνάγκη και να εκπληρώσει πάντα ιερόν πόθον. Πρώτιστη δε ἀνάγκη, που την αισθάνονται ἀνέκαθεν όλοι οι άνθρωποι, και οι πλέον «ἀπολίτιστοι», είναι η λατρεία του Θεου. Αλλά η ευπρόσδεκτη προς Αυτόν λατρεία δεν προσφέρεται οπουδήποτε, παρά μόνο στο Ναό.

Μέσα στο Ναό καλει ο Θεός όλους τους αληθινούς προσκηνητές Του με την Αγιογραφική  προσταγή: εν Εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν. Είναι δε άξιο μεγάλης προσοχῆς, ότι αυτή την εντολή του Θεου, η οποία υπενθυμίζει την Τρίτη από τις δέκα εντολές, την τήρησε επακριβως και ο ίδιος ο Κύριός μας κατά τη ζωή του πάνω στη γῆ, ο οποίος, καίτοι προσευχόταν ιδιαιτέρως προς τον ουράνιο Πατέρα Του, θεωρουσε καθῆκον του ἀπαράγραπτο και τη δημόσια προς Αυτόν λατρεία, είτε στο Ναό του Σολομωντος είτε στις κατά τόπους Συναγωγές κάθε Σάββατο. Για μας τους χριστιανούς η περιώνυμη ημέρα της Κυριακης, η ημέρα του Κυρίου, ἀντικατέστησε το Σάββατο.