Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Χρόνια Πολλά στα χαμομηλάκια που γιορτάζουν σήμερα 😊

Χρόνια Πολλά Σταύρο και Σταυρούλα 😊

• 326 - Η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Ελένη, ανακαλύπτει στην Ιερουσαλήμ τον Τίμιο Σταυρό.
• 628 - Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ηράκλειος εισέρχεται θριαμβευτικά στην Κωνσταντινούπολη, αφού έχει κατατροπώσει τους Πέρσες και ανακτήσει τον Τίμιο Σταυρό.

«Σταυρός Αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα»

Με το Σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά.
Πας Ψηλά!!

Το ιερότερο σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο Τίμιος Σταυρός· η σημαία και το λάβαρο της Εκκλησίας.
Μια φορά ήταν όργανο θανατικής εκτελέσεως των κακούργων και των ατίμων, ξύλο καταισχύνης και κατάρας.
Από τότε όμως που επάνω σ' αυτόν πέθανε ο αναμάρτητος Σωτήρας του κόσμου, ο Σταυρός έγινε «τίμιον ξύλον».
Από τότε το σχήμα του χαράσσεται πάνω στους τάφους των χριστιανών στις κατακόμβες και μετά τους διωγμούς στολίζει τα στέμματα των χριστιανών βασιλέων, υψώνεται επάνω στις εκκλησίες και παντού είναι το φυλακτό και το στολίδι των χριστιανών.
Γι' αυτό σήμερα, που γιορτάζουμε την εύρεση του Τιμίου Σταυρού στα Ιεροσόλυμα από την Αγία Ελένη και την Ύψωσή του από τον άμβωνα της Εκκλησίας, για να τον δει ο κόσμος, γι' αυτό λοιπόν σήμερα ψάλλει η Εκκλησία·

«Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης

Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας...»

Ορθώς δοκώ

Σάββατο πρωί, παραμονής της Κυριακής της Ορθοδοξίας.
Δεν δουλεύουμε. Ύπνος λίγο παραπάνω. Έφτιαχνα ράθυμα τον καφέ, όταν χτύπησε το κουδούνι.
Κοίταξα από το ματάκι της πόρτας. Δυο κυριούλες, Ο Θεός να τις κάνει ...

Άνοιξα την πόρτα. Οι δυο κυριούλες ήταν ... κάπως. Ήξερα τι ήταν και τι θέλανε, έβλεπα συχνά τέτοιες, που μοιράζανε φυλλάδια κρατώντας μια ... Αγία Γραφή. Δεν βιαζόμουν, είχα και όρεξη για κουβέντα.
­­­—Καλημέρα ... ;
—Καλημέρα σας. Να σας απασχολήσουμε λιγάκι.
—;
—Ο Θεός έστειλε τον κατακλυσμό του Νώε, επειδή ο άνθρωπος εξώκοιλε. Πρέπει να μετανοήσουμε αδερφοί, επειδή ο Θεός θα μας στείλει συμφορές. Ο Αρμαγεδδών ...
Δεν είμαι κανένας χριστιανός της προκοπής, μια φορά πάω Πάσχα και Χριστούγεννα στην εκκλησία κι άμα περνάω έξω από τον Άγιο Αντρέα, τον κοιτάζω με νόημα, σαν να του λέω: ξέρεις εσύ, κάνε τα δέοντα ...
—Ελάτε μέσα, είπα στις κυριούλες. Κάτσε να δούμε που το πάνε, σκέφτηκα, να περάσει και η ώρα.
—Όχι, όχι μέσα. Ο Αρμαγεδδών … και πήγαν να συνεχίσουν από εκεί που είχαν σταματήσει.
—Βρε καλές μου κυρίες, έρχεστε εδώ πρωί-πρωί και μου αρχινάτε με απειλές και φοβέρες και μου λέτε πως να πάω κοντά στον Θεό.
—Διαβάζετε την Αγία Γραφή; Να δέστε εδώ ... και αρχίζουν να μου διαβάζουν κάτι έτοιμα, αποσπασματικά εδάφια από την Αποκάλυψη.
—Να σας πω. Σταματήστε. Ακούστε με, εμένα, λίγο.
—Εγώ ξερω, έναν άλλο Θεό, ένα Θεό που δεν απειλεί, που δεν φοβερίζει, ένα Θεό της Αγάπης. Ένα Θεό που μου παραγγέλλει, να μετανιώσω ελεύθερα, όχι από φόβο. Μια μετάνοια ψυχής που πιάνει τόπο, επειδή ο Γιος του θυσιάστηκε για μένα. 

Τι να τον κάνεις έναν πιστό που είναι κοντά στο θείον από φόβο; Δεν θέλω να φοβάμαι. Θέλω να είμαι ελεύθερος, να χαίρομαι. Θέλω να διαλέγω εγώ τον ίσιο δρόμο. Δεν θέλω ένα Θεό εκδικητή, ένα Θεό να με ταράζει ..
Σας είπα, δεν έχω καλές σχέσεις με την εκκλησία και τα θεολογικά. Ότι θυμάμαι από το σχολείο, τότε που κάναμε θρησκευτικά. Αλλά να, τελευταία, όλο σκοντάφτω σε κάτι κείμενα, -θα μου πεις, άμα δεν θες, δεν σκοντάφτεις-, που τα ψάχνω, έτσι χωρίς προκατάληψη και βρίσκω πράγματα. 

Δεν μπορώ να πάρω την Αγία Γραφή και να αρχίσω να διαβάζω, δεν είμαι έτοιμος φαίνεται γι’ αυτό. Μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον κάτι στοιχεία, κάτι κείμενα που προσεγγίζουν ιστορικά το ζήτημα της Ορθοδοξίας. 

Βλέπω και τα κείμενα και προσπαθώ να προσεγγίσω ορθολογικά το θέμα. Και βγαίνουν, στέκονται όλα. 

Τίποτα έωλο. Όλα ορθολογικά σωστά. Μου έκανε εντύπωση αυτό. Μεγάλη εντύπωση. Και ψάχνω, όλο ψάχνω και λες είναι ένας αγώνας να ανακαλύψω την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι εκεί.
Σ’ αυτή την αναζήτηση, διάβασα και κείμενα, και κατέληξα σε ένα πράγμα. 

Ό,τι και να πιστεύεις, όποιο Θεό και να έχεις, τα κείμενα της Ορθοδοξίας κάνουν για όλους, πιστούς και απίστους. Δεν μπάζουν. Εσένα επιδιώκουν να υποστηρίξουν, εσένα θέλουν να σου δώσουν δύναμη να τα βρεις με τον εαυτό σου, να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τις καθημερινές δυσκολίες. 

Ό,τι και να πιστεύεις, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την αγάπη. Γιατί, την αγάπη πραγματεύονται όλα αυτά τα κείμενα της Ορθοδοξίας.
Ορθοδοξία, ορθή δόξα, ορθά δοκώ, ορθά σκέφτομαι, Ορθός λόγος.

Ορθοδοξία μια λέξη παρεξηγημένη. Ντρεπόμουν να πω ότι είμαι Ορθόδοξος, αλλά τώρα μου φαίνεται ότι άρχισα να καμαρώνω.

Για μένα ελέγχθηκαν όλα αυτά για κανένα άλλο. Κανένας Θεός δεν τα έχει ανάγκη. Για να είμαι εγώ ήρεμος και γαλήνιος, να έχω χαρά και να πορεύομαι στον ίσιο δρόμο ελεύθερα, και ελεύθερα θα πει, ότι εγώ το επέλεξα, εγώ διάλεξα την ευθεία οδό, με ελεύθερη βούληση. 

Να αγαπάω τον διπλανό μου, επειδή αυτό είναι η υπέρτατη χαρά. Κάνε ένα καλό σήμερα, δεν πιστεύω να ξανανιώσεις πιο όμορφα από οτιδήποτε άλλο. 

Η χαρά του να κάνεις το Καλό, είναι ... τα πάντα όλα.

Κι ένα ακόμη κατάλαβα ότι θέλει να μου δώσει η Ορθοδοξία. Την άρση του φόβου του θανάτου. Αυτό. Αυτόν τον φόβο που ψυχαναλυτές, ψυχίατροι και ψυχολόγοι προσπαθούν με τις συνεδρίες τους να μου τον καλμάρουν, να τον τιθασεύσουν. 

Η Ορθοδοξία έδωσε την λύση. Σε μένα εναπόκειται να την εισπράξω.
Υπάρχουν φωτισμένοι Ιερείς που κάνουν σπουδαία δουλειά. Μη μπερδεύουμε την πλεονεξία ορισμένων με το μήνυμα της Εκκλησίας. 

Το μήνυμα της Ορθοδοξίας είναι εκεί και μας περιμένει, εμείς το χρειαζόμαστε, όχι αυτό εμάς.
Όσον αφορά, το τυπικό, τις τελετές, τα λατρευτικά που δεν έχω σχέση, ένα έχω να σας πω. Πήγα, φέτος, της Παναγίας στην εκκλησία στο χωριό μου. 

Γύρω-γύρω μπροστά στην Ωραία Πύλη, στο ημικύκλιο, καθισμένα παιδάκια περίμεναν να μεταλάβουν, δεν κοίταζαν προς το Ιερό, αλλά προς εμάς τους ... «πιστούς». 

Ξέρετε τι είδα; Είδα χαρά, πολύ χαρά, τα παιδάκια καθισμένα πλάι-πλάι, γελαστά, χαρούμενα μέσα στο φως, πολύ Φως.

Αυτό είδα φέτος, που πήγα μια φορά παραπάνω από τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Κάποιο μυστικό, μου φαίνεται ότι έχει εκεί στο τυπικό, στο λατρευτικό.
Κάποιο Μυστήριο.

το χαμομηλάκι

Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

• 326 - Η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Ελένη, ανακαλύπτει στην Ιερουσαλήμ τον Τίμιο Σταυρό.
• 628 - Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ηράκλειος εισέρχεται θριαμβευτικά στην Κωνσταντινούπολη, αφού έχει κατατροπώσει τους Πέρσες και ανακτήσει τον Τίμιο Σταυρό. 

«Σταυρός Αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα»

 .

Με το Σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά. Πας Ψηλά!!

Το ιερότερο σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο Τίμιος Σταυρός· η σημαία και το λάβαρο της Εκκλησίας. 
Μια φορά ήταν όργανο θανατικής εκτελέσεως των κακούργων και των άτιμων, ξύλο καταισχύνης και κατάρας. 
Από τότε όμως που επάνω σ' αυτόν πέθανε ο αναμάρτητος Σωτήρας του κόσμου, ο Σταυρός έγινε «τίμιον ξύλον». 
Από τότε το σχήμα του χαράσσεται πάνω στους τάφους των χριστιανών στις κατακόμβες και μετά τους διωγμούς στολίζει τα στέμματα των χριστιανών βασιλέων, υψώνεται επάνω στις εκκλησίες και παντού είναι το φυλακτό και το στολίδι των χριστιανών. 
Γι' αυτό σήμερα, που γιορτάζουμε την εύρεση του Τιμίου Σταυρού στα Ιεροσόλυμα από την Αγία Ελένη και την Ύψωσή του από τον άμβωνα της Εκκλησίας, για να τον δει ο κόσμος, γι' αυτό λοιπόν σήμερα ψάλλει η Εκκλησία· 

«Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης· 

Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας...». 

Χρόνια Πολλά στα χαμομηλάκια που γιορτάζουν σήμερα 😀

Χρόνια Πολλά Σταύρο και Σταυρούλα 😀

Το Νάμα της Ζωής

Πολλοί χριστιανοί σπεύδουν να κοινωνήσουν, αλλά πολλοί έχουν επιφυλάξεις εξ αιτίας της επιδημίας της νέας γρίπης. Με ευκαιρία την εορτή της παραθέτουμε την σκέψη μας για το μυστήριο της Θείας Μετάληψης. Η τοποθέτηση επιδιώκει να προσεγγίσει το ζήτημα με γνώμονα τον ορθό λόγο.

• Η Θεία Κοινωνία είναι το Μυστήριο κατά το οποίο ο ορθόδοξος χριστιανός κοινωνεί με τον Θεό, επικοινωνεί με τον Λόγο Του, τον αποδέχεται, τον κατανοεί, λαμβάνει τον Σώμα και το Αίμα του Υιού του Θεού.
• Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, είναι το Φως, η ζωή η ίδια. Ο ορθόδοξος χριστιανός μετέχει της Θείας Κοινωνίας εφόσον πιστεύει στο Μυστήριο. Ο πιστός που λαμβάνει Σώμα και Αίμα του Κυρίου του, λαμβάνει ζωή.
• Η παροχή ζωής είναι η άρση της πρόκλησης θανάτου.
• Η μετάδοση ασθένειας είναι πρόκληση θανάτου.
• Ο κοινωνών πιστός δεν μπορεί να «κολλήσει» ασθένεια από την Θεία Μετάληψη.
• Αυτός που δεν πιστεύει στον Χριστό και στην Ανάσταση Του, δεν έχει κανένα λόγο να μεταλάβει.

To hamomilaki

Σήμερα είναι της Παναγίας

Σήμερα είναι της Παναγίας μας. Της πιο γλυκιάς και οικείας μορφής για όλους μας.

Σαν σήμερα όταν έγινε τριών ετών, οι γονείς της την οδήγησαν στην εκκλησία. Αυτή η είσοδος της Μαρίας στο ναό ονομάστηκε «Εισόδια της Θεοτόκου».

Μεγάλη η Χάρη Της. Να μας βοηθάει.

Με την ευκαιρία θα ήθελα να πω τα εξής:

 

Εκείνο που με ενοχλεί περισσότερο, που με γεμίζει λύπη, είναι όταν βρίζουμε την Παναγία.

Με πειράζει να ακούω να βρίζουν τους Αγίους μας, ή τους Αγίους της όποιας θρησκείας, τα ιερά και τα όσια οποιουδήποτε, αλλά για την Παναγία μας ειδικά, μου φαίνεται άδικο, απαράδεκτο και έκφραση ακραίας αχαριστίας και θα εξηγήσω γιατί.

 

Δεν υπάρχει άνθρωπος θρήσκος ή άθρησκος που σε πολύ δύσκολη στιγμή, όταν είναι σε κίνδυνο, αγαπημένο του πρόσωπο ή ο ίδιος να μην πει: «Παναγία μου!!».

Βγαίνει αυθόρμητα από το στόμα όλων μας, αυτή η κραυγή, η παράκληση, η προσευχή: «Παναγιά μου!». Το αίτημα, δηλαδή, στη δύσκολη στιγμή να βοηθήσει.

Είναι η πιο σύντομη προσευχή: «Παναγιά μου!!»

 

Και η πιο ουσιαστική, επειδή είναι έμφυτη στον καθένα μας και βγαίνει σαν ανάσα: «Παναγιά μου!!».

Το δικό της όνομα έρχεται πρώτο στα χείλη μας. Κι αυτό σημαίνει ότι τη θεωρούμε δίπλα μας, μάνα και αδελφή μας. Ένα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα στον έλληνα.

 

Από τη άλλη μεριά, η φοβερή ευκολία με την όποια βλαστημάμε στο όνομα της με κάνει να αγανακτώ.

Δεν είναι δυνατόν από στιγμή σε στιγμή η προσευχή μας να εναλλάσσεται με την βλαστήμια. Από το «Πανάγια μου βόηθα», τόσο εύκολα και αβασάνιστα να πέφτουμε στην ύβρη.

 

Είμαι βέβαιος ότι, εάν ήταν φανερή σαν παρουσία, κανείς μα κανείς μας δεν θα διανοούνταν να μιλήσει σε βάρος της. Τουλάχιστον δεν είναι πρέπον, ούτε  ευγενικό.

 

Γιατί αυτό είναι η βλαστήμια: μιλάμε σε βάρος της και με της πιο ακατονόμαστες εκφράσεις.  Βρίζουν τη μάνα μας και μπορούμε να κάνουμε φόνο, ενώ εδώ με μια απίστευτη, επιπόλαια ευκολία αμολάμε ό,τι να ‘ναι.

 

Μα τι άλλο είναι η Παναγιά μας, παρά η μάνα μας. Και δεν πείραξε κανένα, ποτέ. Κι αν ακόμα τη βρίσεις πάλι «Παναγιά μου» θα πεις.

 

Κόφτε την επιτέλους αυτή τη συνήθεια…

To hamomilaki