«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε
η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις
του γαρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει Σοι
αγαπητόν Σε Υιόν ονομάζουσα
και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς
εβεβαίου του λόγου το ασφαλές
Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός
Και τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι»
 
Αυτοί οι Επάνω, έχουν πολλές δουλειές.
Η κύρια δουλειά τους, είναι να βοηθάνε τους ανθρώπους εδώ Κάτω[10].
Βοηθάνε συνέχεια. Τους πάντες. Κι αυτούς που πιστεύουν σ’ Αυτούς και σ’ αυτούς που δεν πιστεύουν.
Τρέχουν όλοι μέρα κι όλη νύχτα δικιά μας. Απανταχού της Γης.
Θα τους βρείτε τώρα, στο Πακιστάν, στην Ινδία, στην Κίνα. Εκεί που γίνονται μεγάλες καταστροφές.
Θα Τους βρείτε μέσα στα χειρουργεία να βοηθάνε τους γιατρούς να σώσουνε παιδάκια και μεγάλους.
Θα τους βρείτε στους σεισμούς να καθοδηγούν διασώστες να βρουν παιδάκια και μεγάλους.
Αυτοί οι Επάνω, θέλουν βοήθεια.
Οι ευχές μας είναι η βοήθεια Τους[11],[12].
Κάθε φορά, που μια μάνα φωνάζει: «Παναγιά μου, το παιδί μου», πιστή ή άπιστη, κάθε μάνα το έχει φωνάξει αυτό, τότε οι Επάνω παίρνουν δύναμη. Όση δύναμη έχει η ευχή μας, τόση δύναμη παίρνουν. Όσο πιο δυνατή είναι η ευχή (προς-ευχή) τόσο πιο δυνατή είναι η παρέμβασή τους[13],[14].
Αυτοί οι Επάνω έχουν και μια άλλη δουλειά.
Λατρεύουν τον Κύριο[15].
Τον λατρεύουν σε κάθε ευκαιρία[16].
Σε κάθε εκδήλωση λατρείας Τους, λούζονται μέσα στο Φως[17]. Το Φως το Άκτιστο[18]. Μετέχουν της ενέργειας του Θεού[19],[20].
Οι ψυχές Τους, μέρος της φύσης του Θεού, γίνονται Ένα[21].
Έχουν πολλές ευκαιρίες λατρείας.
Κάθε φορά, που γίνεται μια καλή πράξη, εδώ Κάτω, τότε Αυτοί έχουν ένα λόγο να δοξάσουν τον Κύριο.
Κάθε φορά που ένας εδώ Κάτω θα μετανιώσει για τα κρίματά του, τότε οι Επάνω, έχουν Χαρά. Μεγάλη Χαρά. Άφατη Χαρά.
Κάθε φορά που εδώ κάτω σώζεται μια ψυχή με την θέλησή της, τότε Επάνω έχουν γλέντια.
Έχουν όμως και τις γιορτές Τους.
Τις ίδιες με μας.
Όταν γιορτάζει Ένας Άγιος τότε οι Επάνω όλοι μαζί τον τιμούν δοξολογώντας τον Κύριο.
Κι όταν είναι μέρα που γιορτάζει ένας αφανής άγιος, πάλι την ίδια γιορτή κάνουν.
Και ξέρετε, ο καθένας με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Όπως ήταν κι εδώ Κάτω.
Γιορτάζουν δοξολογώντας τον Κύριο, μέσα σε μια Κοινωνία απόλυτης Αγάπης, λουσμένης στο Φως, με την συνοδεία θείας μουσικής.
Όπως της Παναγίας, είχαν Πανήγυρη. Μέγα Πανηγύρι.
Ήσαν Όλοι Εκεί.
Οι Πάντες.
Όλοι κατασυγκινημένοι. Όλοι, άγγελοι και άγιοι.
Εκεί στην Παναγιά την Δέσποινα. Την Μάνα Όλων μας.
Την μεσολαβήτρια στον Κύριο.
Συλλειτούργησαν οι Επάνω με τους Κάτω.
Γιόρτασαν μαζί όλοι.
Και ήταν όλα τέλεια.
Τέλεια, επειδή τα είχε φροντίσει με την χάρη της η Εμμέλεια, η μάνα του Άη Βασίλη μας.
Επειδή εκεί κοντά ήταν το σπιτικό της και μετά από 88 χρόνια δεξιώθηκε τους Επάνω και τους Κάτω.
Για την Παναγία μας.
[1] «εάν τε ουν ζώμεν εάν τε αποθνήσκωμεν, του  Κυρίου εσμέν»(Ρωμ. ιδ’, 8)
[2] «και επιστρέψη ο χους επί την γην, ως ην, και το πνεύμα επιστρέψη προς τον Θεόν, ος έδωκεν αυτό» (Εκκλ. Ιβ’, 7)
[3] «αείζωον, αθάνατον, ταυτόν δ’ ειπείν λογικήν η γαρ αθάνατος λογική και ου τούτο μόνον, αλλά και κεχαριτωμένην θείως. Τοιαύτην γαρ η όντως ζώσα ψυχήν» Γρηγορίου Παλαμά Συγγράμματα, τόμος Α’, Θεσσαλονίκη 1962, σελ. 85
[4] «πάσα ψυχή αθάνατος», Πλάτων, Φαίδρος
[5] «Πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος» (Κορινθ. Α 6, 12)
[6] «Εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι. 25 ός γάρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ός δ' αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν. 26 τι γάρ ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; 27 μέλλει γάρ ο υιός τού ανθρώπου έρχεσθαι εν τή δόξη τού πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε αποδώσει εκάστω κατά την πράξιν αυτού.» (Ματθ. 16, 24-27)
[7] Όσιος Νικήτας Στηθάτος: «Ουσία δε ψυχής έστιν, ως και άλλοις πεφιλοσόφηται κάλλιστα, απλή, ασώματος, ζώσα, αθάνατος, αόρατος, σωματικοις όφθαλμοίς μηδαμώς θεωρούμενη, λογική τε και νοερά, ασχημάτιστος, όργανικώ κεχρημένη σώματι και παρεκτική τούτω ζωής κινήσεως, αυξήσεως, αίσθήσεως και γεννήσεως, νουν έχουσα μέρος αυτής το καθαρώτατον, πατέρα και προβολέα του λόγου, αυτεξούσιος φύσει, θελητική τε και ενεργητική και τρεπτή ήτοι εθελότρεπτος, ότι και κτιστή».
[8] Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει ότι μετά τον σωματικό θάνατο οι ψυχές που είχαν κοινωνία Χριστού από τώρα θα ζήσουν το "αεί εύ είναι", οι αμετανόητοι δε, το "αεί φεύ είναι".
[9] Ο όρος 18 της Συνόδου των Ιεροσολύμων λέγει τα εξής: Πιστεύουμε ότι οι ψυχές των κεκοιμημένων βρίσκονται ή σε άνεση ή σε οδύνη, ανάλογα με το τι πράξανε· γιατί μόλις χωριστούν από τα σώματά τους, αμέσως εισέρχονται ή σε κατάσταση ευφροσύνης ή λύπης και στεναγμών, ομολογουμένως όμως όχι σε τέλεια απόλαυση ή κατάκριση. (Έκθεσις Ορθοδόξου Πίστεως της εν Ιερουσαλήμ τοπικής Συνόδου εν έτει 1672)
[10] Αγίου Σιλουανού του Άθω: «Σε πολλούς φαίνεται πως οι Άγιοι είναι μακριά μας. Αλλά είναι μακριά από εκείνους που οι ίδιοι απομακρύνθηκαν , ενώ είναι πολύ κοντά σ’ εκείνους που τηρούν τις εντολές του Χριστού κι έχουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος…
[11] «Ποιείν ό δύνασαι, και αιτείν όπερ ου δύνασαι», ιερός Αυγουστίνος
[12] «Ουκ έχετε, διά το μη αιτήσθαι ημάς», άγιος Ιάκωβος
[13] παραίνεση του Αποστόλου Παύλου στους Θεσσαλονικείς, να "προσεύχονται αδιαλείπτως"
[14] «Άκουσον του Θεού εν ταις εντολαίς, και ακούσει σου εν ταις προσευχαίς», άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
[15] Με την δοξολογία ερχόμαστε στην παρουσία του Θεού. (Ψαλμός 100:4), Ο Θεός είναι με αυτούς που τον δοξάζουν. (Ψαλμός 22:3), Ο Θεός ευχαριστιέται με την δοξολογία. (Ψαλμός 69:30-31), Η δοξολογία είναι η θυσία μας προς τον Θεό. (Εβραίους 13:15), Ο Θεός ευχαριστιέται με μας όταν τον λατρεύουμε. (Ψαλμοί 45:11, 86:9, 95:6)
ΔΟΞΟΛΟΓΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΟ Επειδή κυβερνά. (Ψαλμοί 100:1-2•4), Επειδή είναι όμορφο. (Ψαλμοί 33:1), Επειδή είναι «τερπνό» στον Θεό. (Ψαλμοί 135:3), Επειδή είναι καλό. (Ψαλμός 54:6, 92:1), Επειδή μας βεβαιώνει για την συνεχή παρουσία του Κυρίου. (Ψαλμοί 89:15), Επειδή δημιουργηθήκαμε για αυτόν το λόγο. (Ψαλμοί 102:18 )
Η ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ, Ανοίγει μια γραμμή επικοινωνίας. (Ψαλμοί 68:32-33), Καθαρίζει. (Παροιμίες 17,3 27:21), Δοξάζει τον Κύριο. (Ψαλμοί 50:23), Απελευθερώνει. (Ψαλμοί 42:5), Θεραπεύει. (Ψαλμοί 42:11)
[16] ΔΟΞΟΛΟΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ, Συνεχώς. (Ψαλμοί 34:1, 35:28, 71:6), Καθημερινά. (2 Χρονικών 30:21), Σε καθετί. (Ρωμαίους 8:28, Εφεσίους 5:19-20, 1 Θεσσαλονικείς 5:18 ), Με τραγούδι. (Ψαλμοί 28:7, 40:2), Με το πνεύμα. (Ιωάννης 4:24, 1 Κορινθίους 14:15), Με το νου. (1 Κορινθίους 14:14-15), Με χορό. (Ψαλμοί 149:1, 150:4), Με μουσικά όργανα. (Ψαλμοί 33:2, 150:3-5), Υψώνοντας τα χέρια. (Ψαλμοί 63:3-4, 134:2), Χειροκροτώντας. (Ψαλμοί 47:1), Στο σπίτι μας. (Ψαλμοί 42:8, 149:5), Σε σύναξη. (Ψαλμοί 22:22, 35:18,111:1)
[17] Ο Θεός είναι Φως, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο: «Και αυτή εστίν η επαγγελία ην ακηκόαμεν απ' αυτού και αναγγέλλομεν υμίν, ότι ο Θεός φως εστί και σκοτία εν αυτώ ουκ εστίν ουδεμία» (Α΄  Ιω. α΄  5).
[18] Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, «Σημείωσαι δε, ότι οι Μαθηταί είδον εις το Όρος το άκτιστον φως της του Κυρίου Θεότητος όχι μόνον με τον νουν, όστις είναι οφθαλμός της ψυχής, αλλά και με τους αισθητούς οφθαλμούς του σώματος. Αλλά πως είδον αυτό; μένοντες εν τη φυσική δυνάμει αυτών; όχι, αλλά αλλοιωθέντες εις το κρείττον και θειότερον, και δυναμωθέντες υπό της δυνάμεως του φωτός εκείνου. επειδή κτιστοί και αισθητοί οφθαλμοί το άκτιστον και υπέρ αίσθησιν και νουν φως χωρήσαι ου δύναται. Υπό του φωτός εκείνου λοιπόν ενισχυθέντες και δυναμωθέντες οι των Αποστόλων αισθητοί οφθαλμοί, και υπέρ τους όρους της εαυτών φύσεως γεγονότες, είδον το υπερφυές εκείνο και άκτιστον και της θείας ουσίας αχώριστον φως, κατά την κοινήν δόξαν των Ιερών Θεολόγων»
[19] Ο κτιστός άνθρωπος δεν μπορεί να μεθέξη της ουσίας του Θεού, δύναται όμως να μεθέξη των ενεργειών Του, δηλαδή μπορεί να γνωρίση τον Θεό και να δή το άκτιστον Φώς Του. Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, 14ος αι. μ.Χ.
[20] Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος και Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: η Βασιλεία του Θεού είναι η θεωρία του ακτίστου Φωτός στην υπόσταση του Λόγου.
[21] Προορισμός του ανθρώπου είναι η κοινωνία της θείας φύσης και η μέθεξη της θείας αϊδιότητος. Και αυτά τα πράγματα είναι εφικτά από το ένα μέρος διά της καταβολής στον άνθρωπο του οικείου λόγου κατά τη γέννησή του, από το άλλο διά της ενεργείας του Θεού στον κόσμο. Κατά το λόγο της κτίσης διακρίνεται βέβαια οξύτατα το κτιστό από το άκτιστο, κατά τον τρόπο της ύπαρξης όμως η διάκριση είναι ενωτική, όχι χωριστική. Ο Θεός είναι το μετεχόμενο, οι ενέργειές του (αγαθότης, οντότης, ζωή, αθανασία) είναι τα μεθεκτά, τα οποία φυσικά δεν έχουν χρονική αρχή, "ουκ ήρκται χρονικώς", αλλά είναι προσιτά στους ανθρώπους. Από το άλλο μέρος τα λογικά όντα, αν και έχουν χρονική αρχή, μπορούν να μετάσχουν, είναι τα μετέχοντα. Παναγιώτης Χρήστου, Ο Άνθρωπος στο Άπειρο της Αϊδιότητος, Από: περ. Εποπτεία 67, Αθήνα 1982 (σελ. 369-93).
