«Aνοιχτή αγκαλιά» για τα άρρωστα παιδιά

Μερικές στιγμές χαμόγελου προσφέρει στα παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Ανοιχτή Αγκαλιά». 

Μία ομάδα από κλόουν, που συνεργάζεται με την οργάνωση, επισκέπτεται τα νοσηλευόμενα παιδιά και τους διαβάζει και παίζει ένα παραμύθι που μέλη της οργάνωσης έγραψαν ειδικά γι αυτό το σκοπό.

Το γέλιο επιδρά στην αύξηση της άμυνας των κυττάρων που μάχονται για να κερδίσουν την μάχη.

Εχθές η ομάδα των κλόουν επισκέφτηκε τα παιδιά που νοσηλεύονται στη Παιδιατρική – Ογκολογική κλινική του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ.  

Σήμερα πρόσφεραν το γέλιο στα παιδιά που νοσηλεύονται στη Παιδιατρική κλινική του «Ιπποκράτειου» νοσοκομείου Θεσσαλονίκης.
Όπως επισημαίνει η πρόεδρος της «Ανοιχτής Αγκαλιάς», των Φίλων Κοινωνικής Παιδιατρικής και Ιατρικής, Γιολάντα Βλάχου, η φαντασία, το χιούμορ, και το γέλιο βοηθούν, σύμφωνα με στατιστικές, να μειωθεί ο πόνος των παιδιών σε ποσοστό που φτάνει μέχρι και το 30%. 

Το γέλιο επιδρά στην αύξηση της άμυνας των κυττάρων που μάχονται για να κερδίσουν την μάχη.
kala-nea

Αναρτήθηκε από 3feeetblogger 

Μια Κυριακή πρωί... (στο λεωφορείο «ο κόσμος»)

Μια Κυριακή πρωί μέσα στο λεωφορείο, ανάμεσα σε ξενύχτηδες και μεροκαματιάρηδες μετανάστες με τις πραμάτειες τους.  Το ραδιόφωνο στο φουλ να παίζει σκυλάδικα «Με καις, με καις» «Μια γαρδένια η καρδιά μου», «Πες το μου ξανά ότι μʼαγαπάς».   Κάποιοι μετανάστες μιλάνε πολύ δυνατά και αυτό κάνει τη συγκέντρωση του νου πολύ δύσκολη υπόθεση. Εκεί που πας να πεις ξέφυγα λίγο, άντε πάλι από την αρχή. Στην κάθε στάση ανεβοκατεβαίνουν άνθρωποι και άνθρωποι.  Μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου έχεις γνωρίσει τη μισή υφήλιο, Κίνα, Αφγανιστάν, Σρι Λάνκα Ρωσία, Πολωνία.  Ο κόσμος μικραίνει για σένα.  Σκέφτεσαι τη ζωή που αλλάζει, τους μετανάστες που άφησαν την πατρίδα τους αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Ελλάδα.  Το μεταναστευτικό δεν είναι μια απλή υπόθεση.  Σκέφτομαι ότι οι ισχυροί αποφάσισαν να αλλάξουν τα σύνορα του κόσμου χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες που έχει αυτό για όλους μας. Έτσι, λοιπόν, αρχίζω να βλέπω με συμπάθεια όλους αυτούς τους ξενιτεμένους, παρόλο που αυξάνονται υπερβολικά μέσα στο λεωφορείο και δημιουργούν συνωστισμό και ένταση.  Κάθε φορά, όμως, που το λεωφορείο σταματάει σε φανάρι, τα μάτια μου προσηλώνονται στην εικόνα του Χριστού που στέκει ψηλά. Τότε όλες οι σκέψεις αρχίζουν να λιγοστεύουν μέχρι να έρθει η ώρα που θα κατέβω παίρνοντας το δρόμο για την Εκκλησιά.   Έτσι, κάθε Κυριακή εκτυλίσσεται και μια μικρή ταξιδιωτική περιπέτεια με τον Χριστό όμως να οδηγεί το λεωφορείο «ο κόσμος». Στέλιος Μόσχος Πηγή

Παιδιά-στρατιώτες Kalashnikov Kids - Child Soldiers

Γράφει η Καίτη Βασιλάκου

Αν δυο άνθρωποι διαφωνούν σε ένα θέμα και η διαφωνία τους ξεπεράσει τα όρια και  κάποια στιγμή πάρει ο ένας το όπλο και σκοτώσει τον άλλον, αυτό η πολιτεία δεν το αφήνει να περάσει έτσι, συλλαμβάνει το δολοφόνο και τον τιμωρεί.

Ο πόλεμος τα έχει αποκτηνώσει, έχουν διαπράξει φόνους και έχουν ασκήσει εξουσία ζωής και θανάτου πάνω σε ενήλικες. Οι στρατοί που τα χρησιμοποίησαν, έχουν διαβρώσει την ψυχή τους με αντάλλαγμα τροφή, ένδυση και υποτιθέμενη προστασία. Είναι αμφίβολο, ακόμα κι αυτά που δηλώνουν μετανοημένα, ότι δεν θα πάρουν κάποια στιγμή πάλι το όπλο για να σκοτώσουν. Με άλλα λόγια τα παιδιά στρατιώτες είναι κατεστραμμένα.

Αν όμως η διαφωνία είναι μεταξύ δύο κρατών ή δύο μερίδων στην ίδια χώρα που έχουν πάρει τα όπλα και σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, αυτό το ονομάζουμε πόλεμο και το αποδεχόμαστε ως  αναγκαίο κακό.
Θεωρούμε αυτονόητο... πάντως ότι αυτοί που αλληλοσκοτώνονται, είναι ενήλικες που πιστεύουν ότι έτσι υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο τις προσωπικές τους ιδέες και αξίες.
Ο πόλεμος όμως είναι μια γενικευμένη δολοφονία και οι φέροντες όπλο δεν είναι εύκολο να ξεφύγουν από την κτηνωδία του. Μια από τις συνήθεις κτηνωδίες του πολέμου είναι η βίαιη συχνά στρατολόγηση παιδιών που για πολλούς λόγους αποδεικνύονται  πιο αποτελεσματικοί στρατιώτες από τους ενήλικες. 

Τα παιδιά είναι λιγότερο απαιτητικοί στρατιώτες από ό,τι οι μεγάλοι. Χειραγωγούνται εύκολα. Είναι εύπιστα, δέχονται ό,τι τους λένε οι ανώτεροί τους και δεν φέρνουν αντιρρήσεις. Είναι ευάλωτα, δεν μπορούν να τα βάλουν με τους μεγάλους, υπακούουν είτε από φόβο είτε από αφέλεια σε ό,τι τα διατάσσουν. Στοιχίζουν φτηνότερα, γιατί τρώνε λίγο. Είναι πολύ εύκολο να τα τρομοκρατήσεις, να τα απειλήσεις ότι θα πάθουν χειρότερα, αν αρνηθούν να πολεμήσουν. Την ώρα της μάχης αδιαφορούν για τη ζωή τους, ειδικά, αν τα έχεις ποτίσει με ναρκωτικά. Αν καταφέρεις να τους εξάψεις το θρησκευτικό ή τον πολιτικό ζήλο, τότε έχεις στη διάθεσή σου αποφασισμένα μικρά στρατιωτάκια που δεν διστάζουν να σφάξουν τον αντίπαλο, όποιος κι αν είναι αυτός.
 
Παιδιά είναι εύκολο να βρεις.
Τα αιχμαλωτίζεις, αφού πρώτα έχεις σφάξει τους γονείς τους μπροστά στα μάτια τους. Αυτό είναι ένα πρώτο μάθημα υπακοής και συμμόρφωσης στους μεγάλους, αν θέλουν φυσικά να επιβιώσουν. Άλλα  παιδιά έρχονται από μόνα τους, γιατί είναι ορφανά, πεταμένα στους δρόμους και κάπου θέλουν να βρουν καταφύγιο.
Τα παίρνεις λοιπόν και σε μισή ώρα τα έχεις μάθει να πολεμούν. Τώρα μάλιστα που έχουν βγει τα νέα όπλα, τα ΑΚ-47,  που είναι μικρότερα, ελαφρότερα, ευκολότερα στη χρήση και πιο φονικά, ακόμα και ένα δεκάχρονο μπορεί να τα χρησιμοποιήσει άνετα.
 

300.000 παιδιά υπολογίζεται πως πολεμούν αυτή τη στιγμή σε περίπου τριάντα ένοπλες συγκρούσεις στον κόσμο, δηλαδή σχεδόν στα ¾ των πολεμικών συγκρούσεων που είναι σε εξέλιξη. Κάθε χρόνο ο αριθμός των παιδιών αυτών αυξάνει. Κυρίως παίρνουν μέρος στις συγκρούσεις που διεξάγονται στη Σιέρρα Λεόνε, στη Λιβερία, στο Κονγκό, στο Σουδάν, στη Σρι Λάνκα, στο Αφγανιστάν, στη Μιανμάρ.
Το 30% από αυτά τα παιδιά είναι κορίτσια και αυτό σημαίνει ότι εκτός των άλλων πλεονεκτημάτων μπορούν να χρησιμεύσουν και για τη σεξουαλική εκτόνωση των ενήλικων στρατιωτών. Μερικά από αυτά γίνονται οι επίσημες ερωμένες των αρχηγών. Αν έχουν μωρό, το δένουν στην πλάτη τους και ρίχνονται στη μάχη.
Αλλά το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των παιδιών στρατιωτών είναι ότι είναι αναλώσιμα. Αν σκοτωθούν, δεν υπάρχει πρόβλημα. Τα παιδιά σε κείνα τα μέρη του πολέμου είναι άφθονα και η πηγή αυτή δεν στερεύει. Είναι ορφανά,  είναι πεινασμένα και  φοβισμένα. Είναι ό,τι πρέπει δηλαδή.
Η αποκατάσταση αυτών των παιδιών δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Ο πόλεμος τα έχει αποκτηνώσει, έχουν διαπράξει φόνους και έχουν ασκήσει εξουσία ζωής και θανάτου πάνω σε ενήλικες. Οι στρατοί που τα χρησιμοποίησαν, έχουν διαβρώσει την ψυχή τους με αντάλλαγμα τροφή, ένδυση και υποτιθέμενη προστασία. Είναι αμφίβολο, ακόμα κι αυτά που δηλώνουν μετανοημένα, ότι δεν θα πάρουν κάποια στιγμή πάλι το όπλο για να σκοτώσουν. Με άλλα λόγια τα παιδιά στρατιώτες είναι κατεστραμμένα.
Γι αυτή τη μαζική δολοφονία παιδικών ψυχών δεν βλέπουμε να τιμωρείται κανείς.
 
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ    

Η κ. Καίτη Βασιλάκου είναι φιλόλογος και συγγραφέας.