Σελίδες

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Σώο βρέφος που πέρασε από πάνω του τρένο Τη γλίτωσε με ένα καρούμπαλο μόνο!!

Ένα βρέφος έξι μηνών, του οποίου το καρότσι 
έπεσε στις σιδηροδρομικές γραμμές στη Μελβούρνη, δευτερόλεπτα πριν περάσει το τρένο από πάνω του, επέζησε χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς.
Πανικόβλητη η μητέρα, είδε το καρότσι να φεύγει από τα χέρια της και να πέφτει στις γραμμές του τρένου και λίγες στιγμές αργότερα το τρένο να σταματάει στο σταθμό, πάνω από το μωρό.
Το βρέφος επέζησε με μόλις ένα μικρό χτύπημα στο κεφάλι και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο σε σταθερή κατάσταση.

"Από 12 έως 25 ετών.... θύματα πορνείας 40.000 Ελληνόπουλα".

Η εφημερίδα γράφει ότι "πάνω από 40.000 γυναίκες και παιδιά κυρίως ηλικίας από 12 έως 25 ετών, είναι θύματα εμπορίας στην Ελλάδα, κάθε χρόνο με σκοπό την πορνεία. 
Παρ' όλα αυτά επίσημα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι περίπου μόνο 100 με 200 γυναίκες και παιδιά αναγνωρίζονται κάθε χρόνο ως θύματα εμπορίας, ενώ η εμπορία ανθρώπων με σκοπό την καταναγκαστική πορνεία στην Ελλάδα έχει δεκαπλασιαστεί την τελευταία δεκαετία ".
ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ

Εκατομμύρια ανήλικοι εξωθούνται κάθε χρόνο στην πορνεία σε όλο τον κόσμο λόγω της φτώχειας και των πολεμικών συγκρούσεων στις χώρες τους

Τα τσάρτερ του πληρωμένου έρωτα
Ανθεί όσο ποτέ η βιομηχανία του σεξουαλικού τουρισμού, ειδικά στην Ασία.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009




Τα ταξίδια του Γάλλου υπουργού Πολιτισμού στις πατρίδες του σεξουαλικού τουρισμού προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων στη Γαλλία. Ο Φρεντερίκ Μιτεράν, όμως, δεν είναι μόνος. Τα τσάρτερ του πληρωμένου έρωτα που απογειώνονται από τις ανεπτυγμένες χώρες σπανίως είναι άδεια. Η βιομηχανία του σεξοτουρισμού, με επίκεντρο τη Νοτιοανατολική Ασία, ανθεί όσο ποτέ.

O γεωγραφικός τόπος όπου διασταυρώνονται η ερωτική επιθυμία και το χρήμα είναι κυρίως η Νοτιοανατολική Ασία. Κοινός παρονομαστής είναι η ανέχεια και- σε κάποιες περιπτώσεις- οι εσωτερικές συγκρούσεις που προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια. Στο Νεπάλ, τα δέκα χρόνια εμφύλιου πολέμου ανάμεσα στις κυβερνη- τικές δυνάμεις και τους μαοϊστές ερήμωσε τις αγροτικές περιοχές και γέμισε τις πόλεις. Το αποτέλεσμα; Το 2008 στην τουριστική περιοχή Ταμέλ της πρωτεύουσας Κατμαντού είχαν καταμετρηθεί 200 μαγαζιά για μασάζ και 35 μπαρ «με κορίτσια».  

Η Ταϊλάνδη. Επίκεντρο του σεξουαλικού τουρισμού, πάντως, παραμένει η Ταϊλάνδη. Και σε αυτήν την περίπτωση ο πόλεμος έχει παίξει σημαντικό ρόλο. Ήταν 29 Μαΐου 1969 όταν οι ΗΠΑ υπέγραψαν μια συμφωνία με την κυβέρνηση της Μπανγκόκ με αντικείμενο τη δημιουργία μιας «βάσης αναψυχής» για τους Αμερικανούς στρατιώτες που επέστρεφαν από το μέτωπο του Βιετνάμ. 
Το μέρος που επιλέχθηκε για τη βάση ήταν η Πατάγια, ένα χωριό στις ανατολικές ακτές της Ταϊλάνδης και σήμερα ένα από τα αγαπημένα θέρετρα του σεξουαλικού τουρισμού. Το αμερικανικό μοντέλο αντέγραψαν στη συνέχεια οι τοπικοί επιχειρηματίες της Μπανγκόκ. Κάπως έτσι γεννήθηκε η συνοικία με τα κόκκινα φανάρια της Πατ Πονγκ. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της οργάνωσης «Save the children», στη Νοτιοανατολική Ασία το ένα τρίτο των ντόπιων που προσφέρουν σεξουαλικές υπηρεσίες είναι ανήλικοι. 
Η UΝΙCΕF εκτιμά ότι 1 εκατ. παιδιά πωλούνται κάθε χρόνο στην Ασία με σκοπό την πορνεία, τα μισά από γνωστό ή φιλικό πρόσωπο και το 40% από τις οικογένειές τους, ενώ κάποια πέφτουν θύματα απαγωγής. Αλλά και ο κόσμος της ενήλικης πορνείας είναι φτιαγμένος από εκμετάλλευση, απειλές και εμπόριο της τοπικής μαφίας. Οι πελάτες πλέον δεν είναι μόνο Δυτικοί στην Πατ Πονγκ έχουν δημιουργηθεί οίκοι ανοχής αποκλειστικά για Άραβες, Ιάπωνες και Κορεάτες.

Ο Ντε Σαντ, ο Φλομπέρ και ο Άρθουρ Κλαρκ

Πριν από μερικά χρόνια ο Γάλλος συγγραφέας Μισέλ Ουελμπέκ είχε περιγράψει τόσο ρεαλιστικά και χωρίς ενοχές στην «Πλατφόρμα» τις ηδονές του σεξουαλικού τουρισμού ώστε κατηγορήθηκε για κυνισμό.
Ωστόσο, οι ρίζες του σεξουαλικού τουρισμού στη λογοτεχνία είναι πολύ πιο παλιές. Ο μαρκήσιος ντε Σαντ στο ταξίδι που είχε κάνει στην Ιταλία το 1775 είδε από κοντά και περιέγραψε την παιδική πορνεία. 

Ο Ευγένιος Ντελακρουά διηγείται την επίσκεψή του σε ένα χαρέμι στο Αλγέρι και ο Κάρολος Μποντλέρ μιλάει στα «Προσωπικά Ημερολόγια» για «μελαχρινές πλανεύτρες» στις Νότιες Θάλασσες, διευκρινίζοντας ότι η ανοησία τους «ήταν συχνά στολίδι της ομορφιάς τους». 
Το 1849 στο Κάιρο ο Γουστάβος Φλομπέρ δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να αναζητήσει μια διάσημη πόρνη «μαύρη και πανέμορφη, ολόκληρη αλειμμένη με αιθέρια έλαια». Τελικά την εντόπισε και επέστρεψε στη Γαλλία με ένα αφροδίσιο νόσημα, το οποίο τον οδήγησε στον θάνατο. Ο «καταραμένος» Αρθούρος Ρεμπό είχε αγοράσει μια κοπέλα με «ανοικτό δέρμα» από την Αβησσυνία και ο Γκι ντε Μοπασάν έμεινε καταγοητευμένος από την υπέροχη φωνή μιας πόρνης στο Αλγέρι. Περνώντας από τα ίδια μέρη το 1893 ο Αντρέ Ζιντ ερωτεύτηκε έναν μικρό «Μοχάμεντ».
Τη Νοτιοανατολική Ασία είχε ανακαλύψει αρκετά χρόνια πριν από τον μαζικό τουρισμό ο Άρθουρ Κλαρκ. Στο Κολόμπο, την πρωτεύουσα της Σρι Λάνκα όπου άφησε και την τελευταία του πνοή, εξαγόραζε τις σεξουαλικές υπηρεσίες ανήλικων αγοριών για λίγες ρουπίες. Και παραδεχόταν ακόμη πιο κυνικά και από τον Ουελμπέκ: «Εάν αυτά τα παιδιά ξέρουν αυτό που κάνουν και θέλουν να το κάνουν, για μένα δεν υπάρχει πρόβλημα».

Η Μάνα μου με έκανε βαποράκι... Η αληθινή ιστορία μιας κοπέλας που πέρασε από την κακοποίηση στην ευτυχία «Μου λείπει η μητέρα μου, αλλά δεν την αποζητώ»

Είναι πολύ άσχημο να βλέπεις τη μητέρα σου, το πρότυπό σου, να υποτάσσεται σε έναν άνδρα ο οποίος ήταν ένας άνθρωπος άκυρος, τελείως άκυρος όμως. Ένας άνθρωπος που δεν θέλω να δω ποτέ στη ζωή μου. Θεωρώ ότι αν δω τη μαμά μου, πλέον είμαι τόσο δυνατή που μπορώ να την αντιμετωπίσω, δεν τη φοβάμαι, ενώ εκείνον δεν ξέρω...

Τα παιδικά χρόνια της Χριστίνας ήταν γεμάτα μεταφορές ναρκωτικών και πολύ ξύλο
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009


Την είχαμε δει. Σίγουρα κάποιοι από εμάς την είχαμε δει. Ένα μελαχρινό κοριτσάκι, με σημάδια από χτυπήματα στο πρόσωπο να προχωράει βιαστικά στους δρόμους της Αθήνας. Συνήθως κρατούσε μια παιδική τσάντα με ένα ζωγραφισμένο σκυλάκι. Ποτέ κανείς όμως δεν προσπάθησε να της μιλήσει. Να τη ρωτήσει για τα σημάδια στο πρόσωπο, να ενδιαφερθεί πού πηγαίνει. Ομόνοια, Πλατεία Βάθη, Ζεφύρι, Ρέντης. Σε αυτές τις περιοχές πήγαινε. Έδινε το δέμα σε αυτούς που την περίμεναν, έπαιρνε τα χρήματα και έκανε μεταβολή για το σπίτι. Παρέδιδε τα λεφτά στη μητέρα της και κούρνιαζε στην παιδική της γωνιά. Η ιστορία της Χριστίνας δεν μπορεί να γίνει εύκολα πιστευτή. Αστυνομικοί όμως, κοινωνικοί λειτουργοί, εισαγγελείς και ψυχολόγοι με βεβαιώνουν ότι έτσι έγινε.

Πατέρα δεν γνώρισε και η μητέρα της ζούσε με έναν τύπο που εμπορευόταν ηρωίνη. Η Χριστίνα ήταν το βαποράκι τους. Κάποια στιγμή η Αστυνομία τους έπιασε, τους έβαλε φυλακή και η Χριστίνα με τον Σπύρο, τον μικρό της αδελφό, «δόθηκαν» στη μάνα του τύπου με την ηρωίνη. Ξύλο, ξύλο, ξύλο ήταν το νέο σκηνικό στη ζωή της Χριστίνας και του Σπύρου. Ώσπου μια μέρα άνοιξαν την πόρτα και έτρεξαν.

Για πες μου για τη μέρα που αποφασίσατε να φύγετε με τον αδελφό σου.
Ήταν Παρασκευή, η τελευταία μέρα του σχολείου, κι ο αδερφός μου δεν είχε έρθει. Είχε φάει τόσο ξύλο την προηγούμενη μέρα που τα σημάδια δεν τον άφηναν να έρθει στο σχολείο. Το έσκασε όμως απ΄ το σπίτι και ήρθε στο σχολείο να με βρει. Ξέραμε ότι η μόνη λύση ήταν να πάρουμε ένα καράβι και να φύγουμε. Και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε με τα πόδια προς το λιμάνι.
Γιατί προς το λιμάνι;
Έτσι σκεφθήκαμε. Ότι αν μπούμε σε ένα πλοίο θα ξεφύγουμε. Στον δρόμο ακούγαμε σειρήνες από περιπολικά και νομίζαμε ότι μας ψάχνανε. Κλαίγαμε, γιατί δεν θέλαμε να γυρίσουμε πίσω. Ο αδερφός μου πεινούσε κιόλας. Ένας περιπτεράς όμως μας έδωσε μπισκότα.
Σε ποιο πλοίο μπήκατε;
Σε ένα που πήγαινε για τη Σίφνο. Τυχαία το επιλέξαμε. Ήταν αυτό που έφευγε εκείνη την ώρα. Ακολουθήσαμε μια οικογένεια και μπήκαμε μέσα.
Για να νομίζουν ότι ήσασταν και εσείς της οικογενείας;
Ναι, είχαν και αυτοί παιδιά και κολλήσαμε από πίσω τους. Και δεν μας υποψιάστηκε κανείς. 

Μπήκαμε στο καράβι και καθήσαμε κάτω, εκεί που παρκάρουν τα αυτοκίνητα. Νομίζαμε ότι έτσι θα σωθούμε. Ότι θα φύγει το καράβι κι ότι θα φύγουμε κι εμείς και δεν θα μας βρει ποτέ κανένας. Μας βρήκε γρήγορα όμως ένας μηχανικός, υποψιάστηκε ότι κάτι τρέχει και μας πήγε πάνω στον καπετάνιο.
Τι του είπατε του καπετάνιου;
Ο αδερφός μου φοβήθηκε και του είπε την αλήθεια ότι το είχαμε σκάσει από το σπίτι. Εγώ συνέχισα να λέω ψέματα ότι ταξιδεύαμε με τους γονείς μας αλλά τους είχαμε χάσει. Ήθελα να φύγει το καράβι για να μη μας γυρίσουν πίσω. Ο καπετάνιος τελικά ήταν έξυπνος και ευαίσθητος άνθρωπος και κατάλαβε αμέσως ότι κάτι τρέχει. Δυο μέρες μείναμε στο καράβι και όταν γυρίσαμε στον Πειραιά εμείς παρακαλούσαμε να μη μας γυρίσουν πίσω. 

Δεν θέλαμε ούτε συγγενή ούτε κανέναν. Τότε ο καπετάνιος σκέφτηκε το «Χαμόγελο του Παιδιού». Ουσιαστικά αυτός ο άνθρωπος ήταν ο σωτήρας μας.
Οι δικοί σας δεν σας έψαχναν;
Μας έψαχναν, αλλά δεν είχε νόημα. Ήταν ήδη αργά. Να μας κάνουν τι; Εμείς είχαμε δείξει σε όλους τα σημάδια μας. Και μας πήγαν στο «Χαμόγελο». Δεν υπήρχε κενό δωμάτιο στο σπίτι της Νίκαιας, αλλά ο κ. Κώστας (σ.σ.: ο Γιαννόπουλος, ο επικεφαλής του «Χαμόγελου») σκέφτηκε ότι εντάξει, για να φύγουν 2 παιδιά από το σπίτι τους κάτι σοβαρό θα συνέβαινε και αποφάσισε να μας δεχτούν στο σπίτι τους και να κοιμηθούμε για λίγες μέρες στον καναπέ.
Για περιέγραψέ μου μία από τις κακές μέρες.
Μια μέρα με είχαν στείλει σε έναν καταυλισμό, να δώσω ένα δέμα και να πάρω ένα μεγάλο ποσό. Επειδή ήμουνα μικρή δεν θα με υποψιαζόταν κανείς.
Ήξερες τι μεταφέρεις;
Ήξερα ότι μεταφέρω ναρκωτικά, αλλά με είχαν κάνει να πιστεύω ότι δεν είναι κάτι κακό κι ότι είναι κάτι το οποίο πρέπει να το προσέξω πολύ και να μην τους προδώσω γιατί έτσι θα πρόδιδα τη μητέρα μου. Πήγα λοιπόν μόνη μου. Φοβόμουνα πάρα πολύ τους άλλους γύρω μου, αλλά δεν έπρεπε να το δείξω, έπρεπε να φερθώ σαν μεγάλη. Κι όταν τους έδωσα λοιπόν αυτό που έπρεπε να τους δώσω, κάνανε χρήση μπροστά μου. Είχαν πάρει κάτι σαν αλουμινόχαρτο κι έβαλαν λίγη από τη σκόνη επάνω, είδα όλη τη διαδικασία δηλαδή. Νόμιζα ότι εντάξει, ή θα με σκοτώσουνε ή δεν ξέρω τι.
Αυτό συνέβαινε συχνά;
 
Μία μέρα με είχαν στείλει σε έναν καταυλισμό, να δώσω ένα δέμα και να πάρω ένα μεγάλο ποσό. Ήξερα ότι μεταφέρω ναρκωτικά, αλλά με είχαν κάνει να πιστεύω ότι δεν είναι κάτι κακό κι ότι είναι κάτι το οποίο πρέπει να το προσέξω πολύ και να μην τους προδώσω, γιατί έτσι θα πρόδιδα τη μητέρα μου. Όταν τους έδωσα λοιπόν τα ναρκωτικά κάνανε χρήση μπροστά μου
Ναι, πολλές φορές, για πολλούς μήνες. Ξύπναγα, ήξερα εντάξει ότι η μαμά μου δεν ήταν εκεί για μένα, ήταν μόνο για εκείνον και μόνο για να κανονίζει τα δρομολόγια, το πώς θα γίνει το εμπόριο. Μου έλεγε θα πας «εκεί» και θα δώσεις «αυτό». Η μητέρα σου έπαιρνε και αυτή ναρκωτικά;
Από όσο ξέρω δεν έκανε χρήση. Ήταν αρκετά έξυπνη για να μην κάνει χρήση. Έξυπνη;
Ο φίλος της;
Ούτε εκείνος, δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αλλά απ΄ ό,τι ξέρω όχι. Είναι πολύ άσχημο να βλέπεις τη μητέρα σου, το πρότυπό σου, να υποτάσσεται σε έναν άνδρα ο οποίος ήταν ένας άνθρωπος άκυρος, τελείως άκυρος όμως. Ένας άνθρωπος που δεν θέλω να δω ποτέ στη ζωή μου. Θεωρώ ότι αν δω τη μαμά μου, πλέον είμαι τόσο δυνατή που μπορώ να την αντιμετωπίσω, δεν τη φοβάμαι, ενώ εκείνον δεν ξέρω.
Τελικά τους έκλεισαν στη φυλακή;
Τους έπιασαν 30 Ιανουαρίου. Ήταν βράδυ, ήμασταν στο σπίτι, η μαμά μου, ο φίλος της, η μαμά του, ο μικρός μου αδερφός κι εγώ. Σπρώχνουν την πόρτα και μπαίνουν μαζί πολλοί αστυνομικοί. Άρχισαν να ψάχνουν, εμείς κλαίγαμε, είχαμε τρομοκρατηθεί, φωνάζαμε, τελικά πρέπει να βρήκαν μια μεγάλη ποσότητα και μας έσυραν όλους στο περιπολικό.
Εσύ τι τους είπες;
Στην αρχή τους έλεγα ψέματα. Μετά όμως ήρθε ένας αστυνομικός και μου μίλαγε πολλή ώρα. Ώσπου κάποια στιγμή γυρνάω και του λέω «άμα σας πω δεν θα το πείτε σε κανένα;». Γέλασε.
Κι αφού τους έβαλαν στη φυλακή,γιατί δεν σε πήγανε κάπου εσένα με τον αδελφό σου και σε αφήσανε με τη μητέρα του φίλου της μητέρας σου;
Δεν ξέρω γιατί. Αν και τώρα ξέρω ότι έπρεπε να κάνουν κάτι. Έπρεπε να μη μας αφήσουν σε εκείνη τη γυναίκα. Τη γριά. Δεν έφταναν όσα είχαμε περάσει όλα τα προηγούμενα χρόνια δηλαδή, έπρεπε να υποστούμε και αυτό.
Περάσατε άσχημα κοντά της.
Μας χτύπαγε τόσο πολύ σαν αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση και λέμε είναι ψεύτικα. Ήταν μια γυναίκα που είχε πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Πολλά όμως. Προκειμένου να βγάλει τον θυμό της για ό,τι είχε συμβεί στη δική της ζωή, έπρεπε να χτυπάει κάποιον.
Πώς σας χτυπούσε;
Είτε με τις κουτάλες της κουζίνας, είτε με τα χέρια της, είχε φοβερή δύναμη. Απ΄ τα νεύρα της; Δεν ξέρω. Μια φορά με είχε χτυπήσει με την καρέκλα, μας έσερνε από τα μαλλιά, μας χτύπαγε στον τοίχο. Και όταν γεμίζαμε αίματα μας έριχνε στον νεροχύτη και μας ξέπλενε.
Με ποιες αφορμές;
Με καμία αφορμή. Μπορεί να μην ήθελα να φάω ή μπορεί να αργούσα 5 λεπτά να γυρίσω από το σχολείο. Δεν χρειαζόταν αφορμή. Έκλεινε το τηλέφωνο, είχε θυμώσει με κάτι και μας χτύπαγε.
Έχεις δει τη μητέρα σου στη νέα σου ζωή;
Ήμουνα αναγκασμένη να τη δω όταν ήταν στη φυλακή, γιατί δεν μπορούσε να πιστέψει ότι την αρνήθηκαν τα παιδιά της. Περίμενα τη στιγμή που θα τη δω ότι θα λυγίσω. Ήταν το 2006 ή το 2007. Έχω διαγράψει και την ημερομηνία. Περίμενα ότι θα ήταν μια γυναίκα ταλαιπωρημένη, ότι θα έδειχνε κάπως τον πόνο της. Ακριβώς το αντίθετο, ήταν μια γυναίκα καλοφτιαγμένη, όμορφη, σχετικά όμορφη, γιατί εγώ δεν την έβλεπα όμορφη και πολύ δυναμική, λες και δεν συνέβαινε τίποτα, λες και την είδαμε και χθες. Ήταν μια από τις χειρότερες μέρες που είχα περάσει εκείνη τη χρονιά.
Την έχεις αθωώσει τη μητέρα σου μέσα σου;
Υπήρξε μια περίοδος που κατηγορούσα συνέχεια τον εαυτό μου κι έλεγα ότι εγώ φταίω. Προσπαθούσα να τη δικαιολογήσω. Σήμερα όχι. Δεν είναι ότι της κρατάω κακία, απλά έχει βγει εκτός, εκτός από τη ζωή μας. Πολλές φορές όμως όταν ακούω τους φίλους μου να είναι με τους γονείς τους νιώθω παράξενα, η αλήθεια είναι αυτή. Μου λείπει, αλλά δεν την αναζητώ.
Πες μου για μια ωραία μέρα.
Για μια ωραία μέρα; Α! ήταν στο φεστιβάλ που είχαμε στο σχολείο. Ζωγραφίζαμε πήλινα με τον δάσκαλό μας. Μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω. Και κάναμε μια έκθεση, συμμετείχε και ο αδερφός μου. Η μητέρα μου ήταν στη φυλακή, αλλά είχαμε τους φίλους μας, κοιτάζαμε αυτά που είχαμε κάνει και τα βρίσκαμε ωραία.
Πώς σκέφτεσαι τη ζωή σου ύστερα από δέκα χρόνια;
Να έχω φίλους, αληθινούς, οι οποίοι είναι αυτοί που έχω και τώρα. Αν γίνω μαμά να είμαι καλή μαμά. Καλύτερη από εκείνη, τουλάχιστον. Να έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο και να ακολουθήσω τελικά το όνειρό μου, που είναι η διακόσμηση και το θέατρο, και να είμαι ένας καλός άνθρωπος. Ναι, εντάξει, ακούγεται μικρό, άλλα είναι πολύ σπουδαίο.

«Δεν έχουμε πού να τα πάμε όλα τα κακοποιημένα παιδιά»  

Τη Χριστίνα τη γνώρισα αρχές Σεπτεμβρίου. Στην αρχή, μου τα έλεγε όλα με μισόλογα. Μια ερώτηση της έκανα, με δύο απαντούσε. Χωρίσαμε τότε, την πρώτη φορά, χωρίς να μου τα έχει πει όλα.
Αρχές Οκτωβρίου ταξίδεψα στην Κέρκυρα. Μέσα στο δάσος, εκεί που κάποτε ήταν το Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου είναι τώρα ένα από τα σπίτια του Χαμόγελου του Παιδιού. Αγόρια δαρμένα, κορίτσια σεξουαλικά κακοποιημένα, παιδιά που υπέφεραν- 15 αγόρια- 11 κορίτσια, τα περισσότερα πιτσιρίκια και 4-5 φοιτητές, ανάμεσά τους και η Χριστίνα. 

Έτσι σε αυτό το σπίτι όλοι έχουν να φροντίσουν κάποιον. Τα μικρότερα θα στρώσουν το τραπέζι, τα μεγαλύτερα θα τα βοηθήσουν στα μαθήματα, κάποιοι θα ασχοληθούν με τα ζώα. 
Τα περισσότερα τρόφιμα φτάνουν εδώ από δωρεές. Οι παιδαγωγοί είναι παρόντες, αλλά διακριτικοί. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να τα βγάζουν πέρα μόνα τους. Εδώ είναι πια το σπίτι τους. Έτσι μου το αναφέρουν συνεχώς. «Το σπίτι μας».  
Στους 11 ξενώνες του Χαμόγελου, έχουν βρει καταφύγιο 252 παιδιά. Στις γειτονιές όμως συνεχίζουν να κυκλοφορούν κακοποιημένα παιδιά. «Δεν μπορούμε να τα μαζέψουμε όλα, γιατί δεν έχουμε πού να τα πάμε», θα μου πει ένας εισαγγελέας.  
Όταν ξεκίνησα για την Κέρκυρα, ένας ειδικός με συμβούλευσε: «Να αφήσεις τα παιδιά να μιλήσουν, ν΄ ακουστούν. Η κακοποίηση πρέπει να πάψει να είναι μυστικό, στο σπίτι, στο σχολείο, στη γειτονιά. Η κοινωνία, ο καθένας μας δηλαδή, χρειάζεται να ακούσει και να αντιδράσει».
«Και να συνδράμει», μου συμπληρώνει η Χριστίνα, που τώρα πια μεγάλωσε και ξέρει.

Τηλέφωνο ελπίδας
Όποιος θέλει να βοηθήσει τα παιδιά του Χαμόγελου μπορεί να τηλεφωνήσει (από σταθερό τηλέφωνο ΟΤΕ) στο 90111151515. 

Θα χρεωθεί 2,99 ευρώ (συν ΦΠΑ) και θα έχει συνεισφέρει σε μια μεγάλη προσπάθεια. Αν ένας στους δέκα Έλληνες καλέσει αυτές τις μέρες το 90111151515 τα κακοποιημένα παιδιά θα αποκτήσουν σύντομα δύο ακόμη σπίτια στο Αγρίνιο και την Καβάλα ενώ θα μπουν οι βάσεις και για τα σπίτια του Μοσχάτου και της Θεσσαλονίκης. Είναι τόσο απλό.

Πατέρας τραυμάτισε σοβαρά το νεογέννητο κοριτσάκι του


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16/10/2009  

Σε κρίσιμη κατάσταση νοσηλεύεται στο «Ιπποκράτειο» νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης βρέφος, ηλικίας έντεκα ημερών, το οποίο, σύμφωνα με την Αστυνομία, κακοποιήθηκε από τον πατέρα του.
Το τραγικό περιστατικό σημειώθηκε στην πόλη της Κατερίνης και ο 25χρονος πατέρας του νεογέννητου κοριτσιού συνελήφθη και θα οδηγηθεί στον εισαγγελέα.
Όπως ανακοινώθηκε από την Αστυνομία ο νεαρός πατέρας χτύπησε το κοριτσάκι με γροθιά στο κεφάλι, το πέταξε στο πάτωμα και στη συνέχεια το κλώτσησε και πάλι στο κεφάλι, .....

με αποτέλεσμα να υποστεί σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Tο βρέφος διακομίστηκε στο νοσοκομείο της Κατερίνης και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο «Ιπποκράτειο».
Σε βάρος του 25χρονου, που αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, σχηματίστηκε δικογραφία για απόπειρα ανθρωποκτονίας.

ΚΡΑΧΤΗΣ (kraxtis-gr.blogspot.com)
Αναρτήθηκε από ΚΡΑΧΤΗΣ

Only a monster wears fur - Όχι άλλα ζώα στο βωμό της μόδας

Διαμαρτυρία για τις γούνες στο κέντρο της Αθήνας

Το Σάββατο 17 Οκτωβρίου, ο σύλλογος Πολίτες για τα ∆ικαιώματα της Φύσης και της Ζωής
(ΠΟΦΥΖΩ), σε συνεργασία µε την ομάδα Animal Net του Facebook και άλλους
ανεξάρτητους φορείς, καλεί όλους τους ευαισθητοποιημένους πολίτες να συμμετέχουν στη διαμαρτυρία «Μόνο ένα τέρας». Οι συμμετέχοντες θα συγκεντρωθούν στις
 11 το πρωί στην πλατεία Κολωνακίου και θα κατευθυνθούν προς τα µαγαζιά της γύρω περιοχής και τον πεζόδρομο της Ερµού. 


Σε ολόκληρο τον κόσμο κάθε χρόνο εκατοµµύρια ζώα γδέρνονται ζωντανά για τη γούνα τους. 
Το μέγεθος της γούνας δεν έχει σημασία αφού ακόμη και για το πιο µικρό κομµάτι γούνας, ένα τουλάχιστον ζώο θυσιάζεται! Γούνινες λεπτοµέρειες, χρησιµοποιούνται πλέον σε πολλά ρούχα και αξεσουάρ, όπως σε γιακάδες, κουκούλες, κασκόλ, γάντια, τσάντες, µπότες ακόµα και σε µπρελόκ! 
Το σύνθημα της διαμαρτυρίας «Μόνο ένα τέρας» έχει σκοπό να αποκαλύψει το πραγµατικό πρόσωπο της µόδας! Γι’αυτό οι διοργανωτές σας καλούν να ντυθείτε ∆ράκουλες, Βαµπίρ, Ζόµπι και ότι άλλο φρικαλέο μπορείτε να σκεφτείτε και να βάλετε αίµα, πολύ αίµα πάνω σας. Παγιδεύονται, φυλακίζονται σε άθλιες συνθήκες και θανατώνονται µε φριχτούς τρόπους αφού
Οι διοργανωτές υποστηρίζουν ότι είναι ντροπή ακόμη και μια τρίχα να αφαιρείται από τα ζώα για να ντύσει τη ματαιοδοξία µας. 
Η ημέρα της διαμαρτυρίας, 17 Οκτωβρίου, συμπίπτει µε το Πρώτο ∆ιεθνές Φόρουµ Γούνας που διοργανώνεται στην Καστοριά από το Σύνδεσµο Ελλήνων Γουνοποιών, από τις 15 έως τις 18 Οκτωβρίου. 

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το http://pofyzo.blogspot.com/

HOME - The environment Το σπιτικό μας - Το περιβάλλον




Νέο “Κωσταλέξι” στο φως με θύμα 22χρονη στην Αλικαρνασσό Κωσταλέξι – Το χωριό που έγινε συνώνυμο της αθλιότητας και της απάνθρωπης συμπεριφοράς

Με αποκλειστικά υπεύθυνη την Πολιτεία 
που δεν περιθάλπει ένα άρρωστο κορίτσι

Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη
Με τις κατηγορίες της παράνομης κατακράτησης αλλά και της έκθεσης διακινδύνευσης κατά της ζωής κάθισαν χθες στο εδώλιο του Αυτόφωρου Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ηρακλείου οι γονείς ενός 22χρονου κοριτσιού από την Αλικαρνασσό που πάσχει από βαριά νοητική στέρηση, παραπληγία και μη ελεγχόμενες επιληπτικές κρίσεις. 
Οι γονείς που είναι διαζευγμένοι συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν στη δικαιοσύνη μετά από ανώνυμη καταγγελία που έγινε στην Αστυνομία, σύμφωνα με την οποία η μητέρα για ώρες και ημέρες έδενε το κορίτσι σε μία καρέκλα, αφήνοντας το αβοήθητο. 
Στο εδώλιο κάθισε και μία φίλη της μητέρας που συχνά αναλάμβανε τη φροντίδα του παιδιού όταν η μητέρα έπρεπε να απουσιάζει στη δουλειά. Μέσα στη δικαστική αίθουσα αποκαλύφθηκε ένα οικογενειακό δράμα με σοβαρές κοινωνικές προεκτάσεις. 
Η συγκεκριμένη οικογένεια σίγουρα δεν είναι η μόνη που βιώνει μία τόσο σοβαρή κατάσταση. Απαιτούνται φοβερές ψυχικές και σωματικές αντοχές για να μπορέσει κάποιος να διαχειριστεί ένα τέτοιο παιδί και το πρόβλημα οξύνεται όταν οι γονείς-όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση-αγωνίζονται ακόμα και για τα στοιχειώδη της επιβίωσης. 
Η απουσία του κράτους είναι τρομακτική που νίπτει τας χείρας του», …οχυρωμένο πίσω από ένα διμηνιαίο ή τριμηνιαίο επίδομα 560 ευρώ! Στην συγκεκριμένη περίπτωση το αναπηρικό καρότσι του παιδιού, εκλάπη, κόστιζε περισσότερο από 1000 ευρώ, τα οποία οι γονείς πλήρωσαν από την τσέπη τους αφού -όπως κατήγγειλαν- επί μήνες τους ταλαιπωρούσαν από επιτροπές σε επιτροπές για να τους καλύψει το δημόσιο τη δαπάνη που έκαναν.
Παρά την αγάπη και τις θυσίες της, η μητέρα της 22χρονης βρέθηκε στο εδώλιο επειδή, όπως παραδέχτηκε στο δικαστήριο, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να προσφέρει στο παιδί της τη φροντίδα που του αξίζει με αποτέλεσμα να αναγκάζεται να το δένει σε μία καρέκλα για να μη βλάψει τον εαυτό του και την οχτάχρονη αδερφούλα του με την οποία συζεί.
«Ελέγξτε τα ιδρύματα»
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν έλειψαν τα κλάματα και οι εντάσεις με τη μητέρα να προσπαθεί να πείσει τους δικαστές ότι πραγματικά αγαπάει και νοιάζεται για το παιδί της. «Δε το έχω εγκαταλείψει ποτέ. Το φροντίζω όσο μπορώ κι έχω γίνει θυσία. Είμαι νέος άνθρωπος και έχω στερηθεί τα πάντα. 
Κάνω ότι μπορώ. Το κράτος τι έχει κάνει για μένα; Ελέγχετε εμένα. 
Τα ιδρύματα τα έχετε ελέγξει; Έχετε πάει να δείτε τα παιδιά αλυσοδεμένα στα κρεβάτια τους; Εγώ τα έχω δει. Είμαι χωρίς δουλειά. Μεγαλώνω ένα ακόμα παιδί. Τι πρέπει να κάνω; Να κλέψω;».
Όπως αναφέρθηκε χθες, μία άγνωστη γυναίκα τηλεφώνησε στην αστυνομία και κατήγγειλε ότι η κατηγορούμενη εγκαταλείπει το παιδί της, δένοντας το σε μία καρέκλα. Η καταγγελία ανέφερε ακόμα ότι η μητέρα εργάζεται σε μπαρ και πολλές φορές τις νύχτες το κορίτσι ουρλιάζει, σηκώνοντας στο πόδι τη γειτονιά».
Αστυνομικοί της Ασφάλειας μετέβησαν στο σπίτι που τους είχε υποδειχθεί όπου βρήκαν το κορίτσι δεμένο σε μία καρέκλα στο χώρο της τραπεζαρίας.
Αστυνομικός: ήταν σχεδόν σκελετωμένο
Στην κατάθεση του χθες στο δικαστήριο αστυνομικός ανέφερε ότι το κοριτσάκι ήταν δεμένο στην κοιλιά. Είχε γείρει το κεφάλι. Ως σχοινί είχαν χρησιμοποιηθεί κομμάτια χονδρού υφάσματος. «Ειδοποιήσαμε το ασθενοφόρο. Το κορίτσι έπρεπε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο για τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις. Οι κόμποι ήταν δεμένοι πολύ σφικτά. Κόψαμε το ύφασμα με ψαλίδι για να απελευθερωθεί το παιδί. Η χαρά στο πρόσωπο του ήταν πολύ μεγάλη. Περπάτησε λίγο και αμέσως ξάπλωσε με ικανοποίηση στο φορείο. Μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν δεμένο πολλές ώρες, ίσως και μέρες. Δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ήταν σχεδόν σκελετωμένο».
Εισαγγελέας έδρας: αυτό το παιδί ζει από τύχη
Η εισαγγελέας έδρας εμφανίστηκε ιδιαίτερα αυστηρή απέναντι στους γονείς της 22χρονης. Απευθυνόμενη στη μητέρα είπε ότι δεν αμφισβητεί την αγάπη της, υπογράμμισε ωστόσο ότι ο τρόπος με τον οποίο φροντίζουν το κορίτσι είναι επικίνδυνος καθώς μπορεί να του κοστίσει ακόμα και τη ζωή λόγω των συχνών επιληπτικών κρίσεων. Όπως παραδέχτηκε η μητέρα, μηνιαίως η 22χρονη παθαίνει ίσως και περισσότερες από είκοσι επιληπτικές κρίσεις.
Η εισαγγελέας πρότεινε ενοχή των τριών κατηγορουμένων-των γονιών και της φίλης της μητέρας-για την κατηγορία της έκθεσης, ενώ πρότεινε την αθώωση τους για την κατηγορία της παράνομης κατακράτησης, αναγνωρίζοντας ότι δεν υπήρχε δόλος σε αυτό.
Τελικώς το δικαστήριο τους αθώωσε, προειδοποιώντας τους γονείς ότι θα παρακολουθούν την εξέλιξη της υπόθεσης προκειμένου να βεβαιωθούν ότι το παιδί ζει με ασφάλεια.

7 Νοεμβρίου 1978. Οι πόρτες στο ισόγειο ενός σπιτιού στο χωριό Κωσταλέξι (Κωσταλέξης) ανοίγουν και μια ομάδα αστυνομικών και δημοσιογράφων έρχονται αντιμέτωποι με ένα θέαμα που μέσω φωτογραφιών θα κάνει τον γύρο του κόσμου.
Η 47χρονη Ελένη Καρυώτη αντικρίζει τον ήλιο μετά από 29 ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού της σ’ ένα μικρό δωμάτιο, λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω απ’ την Λαμία.

Η φρικτή ιστορία της ξεκινά από τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Στο μυαλό της χαράζονται οι αποτρόπαιες εικόνες βασανισμών και εκτελέσεων που λάμβαναν χώρα στην πλατεία του χωριού. 
Η έφηβη τότε Ελένη, γόνος εθνικόφρονης οικογένειας, έκανε κάτι που στην μικρή και κλειστή κοινωνία του χωριού φάνταζε ως έγκλημα. Δημιούργησε ερωτική σχέση (ή φημολογήτω ότι δημιούργησε) με τον δάσκαλο του χωριού, ο οποίος συν τοις άλλοις φερόταν να είχε προσχωρήσει στις τάξεις των κομμουνιστών ανταρτών.
Η γονείς της και τα 3 αδέλφια της, μπροστά σ’ αυτήν την ντροπή, αποφασίζουν να δράσουν άμεσα κι αποφασιστικά. Φυλακίζουν την Ελένη στο ισόγειο δωμάτιο του σπιτιού κι από ‘κείνη την στιγμή ουσιαστικά την διαγράφουν από την οικογένεια. Η μεταχείριση που είχε έκτοτε και για τα επόμενα 29 χρόνια, ήταν χειρότερη κι απ’ αυτή ενός σκυλιού. Το μοναδικό της ρούχο ήταν μια κουβέρτα, ενώ έτρωγε, αφόδευε και κοιμόταν στο ίδιο μέρος.
Το πιο λυπηρό ήταν πως πολλοί κάτοικοι του χωριού, αν όχι όλοι, γνώριζαν τι συνέβαινε. Κανείς όμως, ακόμα κι όταν πέρασαν τα χρόνια, δεν τόλμησε να κάνει έστω και μια ανώνυμη καταγγελία.