Καληνύχτα σας, με νυχτερινή μουσική από τον Σοπέν, την ψυχή του πιάνου

Ο Σοπέν έχει μείνει γνωστός ως "Η ψυχή του πιάνου".

Υιοθέτησε μια νέα προσέγγιση της σπουδής, ανέπτυξε την nocturne και ήταν από τους πρώτους που πρόσθεσαν στοιχεία εθνικισμού με τις μαζούρκες και τις πολωνέζες τους (πολωνικοί χοροί).

Το έργο του διακρίνονταν κυρίως για την ποίηση που το διακατείχε και το λυρισμό.

Η σύγχρονη κριτική τον τοποθετεί ανάμεσα στους αθάνατους της μουσικής. Διέθετε το σπάνιο χάρισμα να συνθέτει μελωδίες με πολύ προσωπικό χαρακτήρα που εξέφραζαν ψυχικά συναισθήματα, χωρίς ωστόσο να καταφεύγει στο συναισθηματισμό. 

"Ρομαντική" στην ουσία της η μουσική του, δεν περιέχει εντούτοις τα αναμενόμενα διακριτικά στοιχεία του ρομαντισμού, αλλά χαρακτηρίζεται από μια κλασσική  καθαρότητα. 

περισσότερα...

Ήταν μια φορά ένα κοριτσάκι...

Κάποτε ήταν ένα παιδάκι 10 χρονών. Πανέμορφο κοριτσάκι και οι γονείς του καμάρωναν για τον καρπό τους. 

Καμάρωναν όμως πολύ, πάρα πολύ και άρχισαν να επαίρονται και μετά την έπαρση άρχισε η επίδειξη. Άρχισαν να επιδεικνύουν το κοριτσάκι, αριστερά και δεξιά. 

Μετά σκέφτηκαν ότι μπορούσαν να βγάλουν λεφτά από αυτό το δώρο που τους χαρίστηκε. 

Σκέφτηκαν να εκμεταλλευτούν το δώρο και άρχισαν να πουλάνε την επίδειξη. Έτρεχαν και έσερναν το κοριτσάκι από show σε show. Και βγάζανε λεφτά αλλά το αίσθημα της έπαρσης ήταν ακόρεστο.

Το κοριτσάκι, μεγάλωσε, έγινε όμορφη κοπέλα, αλλά δεν είχε αγάπη, δεν ένιωθε αγάπη, επειδή ποτέ δεν είχε πάρει αγάπη. Ένας ψυχρός άνθρωπος ήταν, τώρα βίωνε την μοναξιά ακόμα περισσότερο.

Ήταν η σειρά της Show-biz. 

Την θέση των γονιών της, την πήρε η Show-biz. Υιοθέτησε την κοπελίτσα, την κράτησε ένα διάστημα εσωτερική, όσο χρειαζόταν για να την στρώσει. Να την ετοιμάσει. Την εκμεταλλεύτηκε, την απομύζησε, αλλά της έμαθε καλά, ότι δεν χρειάζεται να έχει συναισθήματα, δεν χρειάζεται να αγαπάει. Της έμαθε ότι μόνο τα χρήματα έχουν αξία. Της έμαθε, ότι η δημοσιότητα είναι τρόπος να βγάλεις χρήματα. Και έτοιμη πλέον την παρέδωσε στην κοινωνία, εφοδιασμένη πλήρως με όλα τα απαραίτητα.

Η κοπελίτσα έγινε γυναίκα πια. Μόνη της, όπως ήταν πάντα άλλωστε, ρίχτηκε με τα μούτρα στη δουλειά. Αφού ντύθηκε με ό,τι ρούχο υπήρχε, άρχισε να ξεντύνεται. Μετά, άρχισε να "τραγουδάει", πήγαιναν να την δουν, αλλά κουράστηκαν να την ακούν και, επειδή τα μάτια εύκολα χορταίνουν, την άφησαν πάλι στην μοναξιά της.

Όλον αυτό τον καιρό, η τηλεόραση, τα ανθρωποφάγα media, καιροφυλακτούσαν. Της έδειχναν τα δώρα τους, της έταζαν μια άλλη ακόμη καλύτερη ζωή. Περισσότερη δημοσιότητα. Αυτά τα μέσα, που «έφαγαν» μια άλλη Τζούλια και μια άλλη Έφη και τόσα άλλα κορίτσια και τόσα άλλα αγόρια, καραδοκούσαν.

Η τηλεόραση, η show-biz άρχισαν να γυρίζουν την πλάτη στο κορίτσι. Και το κορίτσι, επηρμένο από τότε που ήταν παιδάκι, είπε: «τώρα θα σας δείξω εγώ».

Και μας έδειξε, και είδαμε και εμείς και «ευτυχήσαμε»  μ' αυτά που είδαμε και το κορίτσι της ιστορίας μας έβγαλε πολλά λεφτά και ένιωσε περήφανη που τα κατάφερε.

Αλλά μετά, έσβησαν τα φώτα και έμεινε μόνη της στο μεγάλο, αλλά άδειο σπίτι της.

Ήταν μια φορά ένα κοριτσάκι...