Οι Φαρμακοποιοί του Κόσμου - World Pharmacists

Η Oργάνωση "Φαρμακοποιοί του Κόσμου" ιδρύθηκε το 1996 στην Αθήνα από μια ομάδα 24 Ελλήνων Φαρμακοποιών, ενώ αναγνωρίστηκε επίσημα σαν ανεξάρτητη Μη κυβερνητική Ανθρωπιστική Οργάνωση (ΜΚΟ) στις 27 Νοεμβρίου του 1997. Τα ιδρυτικά μέλη οδηγηθήκαν στην απόφαση δημιουργίας της, συνειδητοποιώντας ότι ο σημερινός κόσμος χαρακτηρίζεται πολλές φορές από ατομικισμό ή και αδιαφορία και ότι η επιθυμία προσφοράς είναι ουσιαστικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, ενώ είναι αναγκαίος ο συντονισμός των προσπαθειών πρός την κατεύθυνση αυτή.
Χωρίς να διεκδικούν τίτλους ότι είναι κάτι μοναδικό, οι "Φαρμακοποιοί του Κόσμου" πιστεύουν ότι καλύπτουν ένα κενό που αφορούσε τον εθελοντισμό και τους Φαρμακοποιούς της χώρας μας. Εκτός από επιστήμονες, οι Φαρμακοποιοί έχουν δυνατότητα να προσφέρουν Κοινωνικό έργο κινητοποιώντας και άλλους ενδιαφερόμενους ευαισθητοποιημένους πολίτες, καταθέτοντας το μερίδιο ανθρωπιάς που τους αναλογεί προς τις ευπαθείς ομάδες πληθυσμών (παιδιά, γυναίκες, πρόσφυγες).
 

Βασικοί στόχοι της Οργάνωσης, που λειτουργεί αποκλειστικά 

σε εθελοντική βάση, είναι:

• Η συλλογή, αγορά, ο έλεγχος και η συσκευασία ιατροφαρμακευτικού υλικού με σκοπό να προωθηθεί δωρεάν σε άτομα, ομάδες η Νοσηλευτικούς Φορείς εντός και εκτός της χώρας, μέσω συνοδευόμενων Αποστολών από μέλη της Οργάνωσης.
• Αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας ή άλλων κοινωνικών προβλημάτων, ανεξάρτητα, ή σε συνεργασία με άλλους Φορείς και Οργανώσεις.
• Μελέτη και επιστημονική καταγραφή τέτοιων προβλημάτων αλλά και ανταλλαγή των σχετικών πληροφοριών με Εθνικούς και Διεθνείς Οργανισμούς.
• Εκπαίδευση και συμμετοχή των μελών αλλά και οποιουδήποτε άλλου ενδιαφερόμενου, στην άμεση αντιμετώπιση υγειονομικών και κοινωνικών προβλημάτων που προκύπτουν.
• Συστηματική προσπάθεια για την κινητοποίηση των φαρμακοποιών και των υπόλοιπων υγειονομικών (ή μη) της χώρας μας, στην προσφορά γενικότερου ανθρωπιστικού έργου.
  
  Οι "Φαρμακοποιοί του Κόσμου", λειτουργούν σαν απόλυτα αυτόνομη ΜΚΟ και βαθμιαία αναπτύσσουν συνεχώς την δράση τους στην Ελλάδα και το εξωτερικό ενώ συνεργάζονται με άλλες παρεμφερείς Οργανώσεις και Διεθνείς Οργανισμούς (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας / WHO, Ερυθρός Σταυρός, κ.ά). Είναι γνωστό ότι η γενική εκτίμηση προς μια εθελοντική Οργάνωση, αναγνωρίζεται από την συνεχή κοινωνική παρουσία της και ολοκληρώνεται με την τελική αποδεδειγμένη αναγνώριση του έργου της.
  Σε μία καμπή για την εξελικτική πορεία των μη κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), οι "Φαρμακοποιοί του Κόσμου" πιστεύουν ότι η κινητοποίηση του ευαισθητοποιημένου ανθρώπινου δυναμικού και όχι ο απόλυτος επαγγελματισμός, είναι που μπορεί να διατηρήσει ελκυστικό το όραμα του εθελοντισμού.
• περισσότερα...
  

Medecins Sans Frontieres Greece Αφιέρωμα στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα

Ποιοι είμαστε

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι μια διεθνής, ανεξάρτητη, ιατρική, ανθρωπιστική οργάνωση που στόχο έχει την παροχή ιατρικής βοήθειας οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη χωρίς καμία φυλετική, θρησκευτική, πολιτική ή άλλη διάκριση. Δεσμευόμαστε να προστατεύουμε τους πληθυσμούς που περιθάλπουμε ενημερώνοντας την κοινωνία μας για όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στις περιοχές όπου εργαζόμαστε και καταγγέλλοντας την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο κοινός Καταστατικός Χάρτης
1. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα προσφέρουν τη βοήθειά τους
α/ σε πληθυσμούς που βρίσκονται σε κατάσταση επείγουσας ανάγκης
β/ στα θύματα που προκαλούνται είτε από φυσικούς είτε από ανθρώπινους παράγοντες,
γ/ σε όσους υποφέρουν εξαιτίας εξεγέρσεων, χωρίς καμία φυλετική, θρησκευτική, φιλοσοφική ή πολιτική διάκριση.
2. Εργαζόμενοι με ουδετερότητα και πλήρη αμεροληψία, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα διεκδικούν, στο όνομα της παγκόσμιας ιατρικής ηθικής και του δικαιώματος στην ανθρωπιστική προσφορά υπηρεσιών, την πλήρη και απόλυτη ελευθερία στην άσκηση των δραστηριοτήτων τους.
3. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι υποχρεωμένοι να σέβονται τις δεοντολογικές αρχές του επαγγέλματός τους και να διατηρούν την πλήρη ανεξαρτησία τους απέναντι σε οποιαδήποτε εξουσία, ή σε οποιαδήποτε θρησκευτική, πολιτική ή οικονομική δύναμη. 4. Εθελοντές οι ίδιοι, μετρούν τους κινδύνους των αποστολών που θα φέρουν εις πέρας και δεν διεκδικούν για τους εαυτούς τους καμία άλλη ανταμοιβή πέραν αυτής που η Οργάνωση είναι σε θέση να τους προσφέρει.
 
Το Ελληνικό Τμήμα - Η δράση μας


Το Ελληνικό Τμήμα ξεκίνησε τη δράση του το 1990. Μέχρι σήμερα περισσότεροι από 450 Έλληνες γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικοί και τεχνικοί έχουν συμμετάσχει σε προγράμματα σε πάνω από 40 χώρες όπως το Κουρδιστάν, η Λιβερία, το Ελ Σαλβαδόρ, το Ιράκ, η Αιθιοπία, η πρώην - Γιουγκοσλαβία, η Ρουάντα, η Κένυα, η Σρί Λάνκα, η Αϊτή, το Αφγανιστάν, η Ακτή Ελεφαντοστού και άλλες.

Σήμερα, το Ελληνικό Τμήμα συνεργάζεται μαζί με το Ισπανικό Τμήμα των ΓΧΣ μέσα από το Κοινό Επιχειρησιακό Κέντρο Βαρκελώνης - Αθήνας (OCBA). Μέσα στα πλαίσια αυτής της συνεργασίας, το Ελληνικό Τμήμα των ΓΧΣ λειτουργεί σήμερα προγράμματα στην Ελλάδα, τη Ζάμπια, το Νίγηρα, τη Συρία και τη Λιβερία ενώ έχουν ολοκληρωθεί προγράμματα στο Μαλάουι, την Αρμενία, τη Γιουγκοσλαβία, την Παλαιστίνη, τη Γεωργία, τη Ρωσία, το Καζακστάν, την Μοζαμβίκη, την Ινδία και την Τουρκία.

Τα παιδιά της καρδιάς: «Ή την Αθηνά ή κανένα» Eva: Adoption Video

«Μπήκαµε στον θάλαµό της... Μόλις είχε ξυπνήσει.

Είχε περάσει κι ο κουρέας την προηγουµένη και τα είχε κουρέψει όλα σαν τραγιά -τουλάχιστον το µαλλί της Αθηνάς ήταν σαν σκωροφαγωµένο.  
Ήταν έτσι, αγουροξυπνηµένη και νευριασµένη, στην άκρη της κούνιας της και µε το που είδα το παιδί σοκαρίστηκα! Σαν να επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι µου, µήπως δεν τ' αγαπήσω... Σκύβω, την κοιτάω και λέω, εντάξει, πάµε να δούµε και τα άλλα υποψήφια παιδάκια. 
Λέει η κοινωνική λειτουργός: «Καθήστε 5 λεπτά, µια και ήρθαµε». 
Και εκεί που κάναµε έναν γύρο στον θάλαµο, φεύγει σφαίρα η Αθηνά απ' την κούνια της κι έρχεται και πέφτει στην αγκαλιά µου... Κάθε φορά που το σκέφτοµαι, τρελαίνοµαι! Δεν µπορώ να το ξεπεράσω αυτό το συναίσθηµα. Γιατί όπως έπεσε στην αγκαλιά µου, άρχισα να κλαίω. Σαν να άνοιξε ο ασκός... 
Τη σήκωσα και την κοίταξα και µου φάνηκε κούκλα -δεν είναι δυνατόν πριν από δύο λεπτά να είναι ένα άσχηµο µωρό και ξαφνικά να έγινε τόσο όµορφη! Είδα κάτι τεράστια µάτια γεµάτα συναίσθηµα. Ειλικρινά σου µιλάω, ποτέ δεν περίµενα να µου συµβεί κάτι τέτοιο.

Εν τω µεταξύ, εκείνο που µε έκανε να κλαίω -δεν ξέρω, είναι η κατασκευή της τέτοια, έχει µακριά άκρα- ήταν ο τρόπος που µε αγκάλιασε: νόµιζα ότι τα χέρια της ήταν τεράστια. Ενώ ήταν ένα σκατούλι µωρό 1,5 έτους, έκανε ένα έτσι και µε αγκάλιασε όλη! Κι ένιωσα σαν µωρό στην αγκαλιά της, σαν να µε κράταγε εκείνη. 
Την κράτησα δυο-τρία λεπτά και καθώς πάω να την αφήσω, µου χώνει ένα χαστούκι! Της δείχνω το άλλο µάγουλο και της λέω «Κι από 'δώ!» Και ξαναπέφτει στην αγκαλιά µου και µε φιλάει απ' την άλλη µεριά. Κι αµέσως κατεβαίνει, πηγαίνει σε ένα ριλάξ που υπήρχε εκεί, βάζει τη ζώνη, µε δείχνει έτσι και µου λέει «τουτού!» Εκεί τελείωσαν όλα. Τι να σου πω µετά; Αν την αγαπάω ή αν θα την αγαπήσω; Με διάλεξε κανονικά. Συζητήθηκε σε όλο το «Μητέρα» πώς αυτό το δύστροπο, το γκρινιάρικο παιδί, που δεν πήγαινε σε κανέναν, έκανε τέτοια κίνηση! 
Μου λέει ο Τέλης: «Πάµε να δούµε και τα άλλα τα παιδάκια» και του λέω, «Ή την Αθηνά ή κανένα. Δεν κοιτάω κανένα άλλο. Κανένα άλλο στη ζωή µου, δηλαδή». Και βέβαια περάσαµε κι από τα άλλα, αλλά δεν τα κοίταζα πια, κοίταζα τα παπούτσια µου...»

Αυτά θυµάται η 48χρονη Μαρία από την πρώτη συνάντησή της, πριν από τρία χρόνια στο Κέντρο Βρεφών «Μητέρα», με την κόρη της· ένα παιδί µιας άλλης φυλής και µιας ανήλικης µητέρας, την οποία η µικρή δεν γνώρισε ποτέ. Η Μαρία, βέβαια, ήταν από τις τυχερές. Μετά την ταλαιπωρία και το ψυχικό άδειασµα δύο εξωσωµατικών και µιας γυναικολογικής επέµβασης, κατάφεραν µέσα σε ένα χρόνο από την έναρξη της διαδικασίας να αποκτήσουν µε τον άντρα της το παιδί που τόσο επιθυµούσαν. Αλλοι περιµένουν µέχρι και 10 χρόνια ώσπου να βγει η υπόθεσή τους από τις στενωπούς της γραφειοκρατίας.

πηγή... 

Eva Adoption Video

Eva Laughing

Quercus palmeria: Αυτή η βελανιδιά τα έχει δει όλα!!

Βελανιδιά-μαθουσάλας ηλικίας 13.000 ετών

Τριτη, 29 12 2009 15:34

Μια βελανιδιά ηλικίας 13.000 χρόνων, που φύεται στους λόφους Τζουρούπα της νότιας Καλιφόρνιας των ΗΠΑ, πιστεύεται πως είναι ο γηραιότερος οργανισμός πάνω στη Γη. Όταν το δέντρο αυτό άρχισε τη ζωή του, στον πλανήτη μας επικρατούσε ακόμα η τελευταία εποχή των παγετώνων και οι άνθρωποι δεν είχαν ανακαλύψει τη γεωργία, ούτε είχαν χτίσει τις πρώτες πόλεις στη Μεσοποταμία. Οι πυραμίδες της Αιγύπτου θα κτίζονταν μετά από πολλές χιλιάδες χρόνια.

Το δέντρο-μαθουσάλας, που ανήκει στο είδος Quercus palmeria, βρίσκεται κάπου στους ανεμοδαρμένους λόφους Τζουρούπα της νότιας Καλιφόρνιας των ΗΠΑ και η ανακάλυψή της ηλικίας του έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας υπό τον καθηγητή Τζέφρι Ρος-Ιμπάρα, ενώ η σχετική επιστημονική παρουσίαση έγινε στο περιοδικό "PloS ONE", σύμφωνα με τη βρετανική "Independent".

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το δέντρο κατάφερε να επιβιώσει από αλλεπάλληλες περιόδους ξηρασίας, παγωνιάς και καταιγίδων, ανανεώνοντας επανειλημμένα τον εαυτό του. 

Κανονικά, το συγκεκριμένο είδος βαλανιδιάς ζει σε μεγαλύτερα υψόμετρα, σε πιο υγρό και ψυχρό κλίμα, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση το δέντρο βρίσκεται σε μικρό υψόμετρο, ζώντας σε ξηρές κλιματικές συνθήκες, ανάμεσα σε γρανιτένιους βράχους, υπό τις συνεχείς ριπές του ανέμου, πολύ κοντά στις τελευταίες αυλές κάποιου κοντινού προαστίου. Η ιδιαιτερότητα αυτή ήταν, άλλωστε, που τράβηξε το ενδιαφέρον των επιστημόνων να μελετήσουν το δέντρο και έτσι, έκπληκτοι, ανακάλυψαν την ηλικία του.

Οι επιστήμονες επίσης παραξενεύτηκαν από το ότι το δέντρο έχει πλέον μετατραπεί σε μια εκτεταμένη "κοινότητα" ψηλών και μπλεγμένων θάμνων (με συνολική έκταση περίπου 21,5 τετραγωνικών μέτρων) που δεν παράγουν γόνιμα βαλανίδια.

Οι ερευνητές επιβεβαίωσαν μέσω ανάλυσης DNA ότι όλο αυτό το θαμνώδες σύμπλεγμα-αποικία προερχόταν από ένα και μοναδικό "μητρικό" δέντρο.

Η μελέτη των δακτυλίων του δέντρου αποκάλυψε ότι μεγαλώνει με τρομερά αργό ρυθμό, περίπου ένα εικοστό της ίντσας (δηλαδή γύρω στα 1,3 χιλιοστά) κάθε χρόνο. Με βάση αυτόν τον σημερινό ρυθμό ανάπτυξης, εκτιμάται ότι χρειάστηκαν πάνω από 13.000 χρόνια για να φτάσει στο σημερινό μέγεθος. Και κάθε άλλο παρά φαίνεται διατεθειμένο να πεθάνει.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Υιοθετήστε ένα παιδί από τα αζήτητα «Υπάρχουν άνθρωποι που παρατούν τα παιδιά τους για ασήμαντους λόγους»

Ένας γιατρός και μια κοινωνική λειτουργός μιλούν για τα «εγκαταλελειμμένα» 

του Νοσοκομείου Αλεξάνδρα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ  

Ψιλόβρεχε και είπα να πάω με το Μετρό. Οι γιγαντοαφίσες με καλούσαν να ζήσω την ημέρα των ερωτευμένων. Καρδούλες, τριαντάφυλλα, σοκολατάκια, δακτυλίδια...
Όλα ροζ. Στην έξοδο του σταθμού στο Μέγαρο Μουσικής, ένας μετανάστης κυνηγάει τους περαστικούς με μια αγκαλιά κόκκινα λούτρινα αρκουδάκια. Γιατί τα αρκουδάκια συμβολίζουν τον έρωτα; Γελάω με τις απορίες μου και κατηφορίζω προς το Νοσοκομείο Αλεξάνδρα.
Ημιφορτηγά προσπαθούν να βολευτούν στα πεζοδρόμια. Παρέες συγγενών προσπαθούν να διασκεδάσουν την αγωνία τους πίνοντας μπίρες στο παρκάκι της Μιχαλακοπούλου. Άντρες καπνίζουν αρειμανίως στο προαύλιο του νοσοκομείου. Έγκυες μπαινοβγαίνουν από παντού. Πουθενά ροζ. Η υποδοχή μαρτυρεί ότι κάποιος προσπαθεί να βάλει μια τάξη στο μεγαλύτερο δημόσιο μαιευτήριο της χώρας. Ένας κοστουμαρισμένος υπάλληλος λύνει τις απορίες των νεοεισερχόμενων, ενώ καθαρίστριες «οργώνουν» τις σκάλες και τους διαδρόμους.
Ανεβαίνω αργά έναν έναν τους ορόφους παρατηρώντας τα πρόσωπα. Μετανάστες με πλαστικές σακούλες, πληθωρικοί Τσιγγάνοι, ηλικιωμένα αντρόγυνα, γονείς από την επαρχία, κορίτσια φοβισμένα. Ένα ζευγάρι από αυτά που κάποτε θα έλεγες «κουλτουριάρικο», «ξεζουμίζει» στις ερωτήσεις έναν γιατρό που προσπαθεί ταυτοχρόνως να πορευθεί προς το τμήμα του.
Ο διοικητής του νοσοκομείου Νίκος Ξηρομερίτης με ρωτάει για τις προθέσεις μου. Έχω ζητήσει άδεια να επισκεφθώ τα «αζήτητα» και είναι με το δίκιο του επιφυλακτικός. «Θα σας το επιτρέψουμε αλλά θέλουμε να φανείτε προσεκτικός». Στο βάθος ενός ατελείωτου διαδρόμου είναι το Τμήμα Νεογνών. Μια πόρτα ασφαλισμένη και απέξω οι γονείς που περιμένουν να πάει η ώρα 12 και να επισκεφθούν τα μωρά τους. Αριστερά τα νεογέννητα, δεξιά στο βάθος η Εντατική και απέναντι μου ο «θάλαμος τελειομήνων». «Τι να λέγαμε;» μου εξηγεί η προϊσταμένη. «Θάλαμος εγκαταλελειμμένων;».
Ο καθηγητής Παιδιατρικής Χρήστος Κώσταλος, διευθυντής του Νεογνολογικού Τμήματος, με περιμένει στο γραφείο του. Ένα φτηνό έπιπλο, δύο καρέκλες, ράφια για τα βιβλία του. Ούτε πίνακες ούτε πολυθρόνες ούτε δώρα φαρμακευτικών εταιρειών και εταιρειών γάλακτος, από αυτά που γεμίζουν τα γραφεία των γιατρών των ιδιωτικών μαιευτηρίων.

Ποια ήταν η τελευταία φορά που σας άφησαν ένα μωρό και έφυγαν; 

Πριν από δύο εβδομάδες. Εξαφανίστηκε η μάνα και ύστερα από δύο μέρες τηλεφώνησε κάποιος και μου είπε πως η γυναίκα δεν είναι παντρεμένη αλλά θα μαζέψει χρήματα και θα επιστρέψει να πάρει το παιδί. Έως τώρα δεν έχει φανεί.
Γιατί το άφησε;
Μάλλον δεν είχε λεφτά. Τα έξοδα τοκετού τούς φαίνονται υπερβολικά. Είναι γύρω στα 90 ευρώ την ημέρα, στην περίπτωση βέβαια που δεν χρειάζεται το μωρό να εισαχθεί σε μονάδα αυξημένης φροντίδας. Το ελάχιστο που μπορεί να μείνει μια μητέρα με το παιδί στο νοσοκομείο είναι τρεις ημέρες. Όπως και να το κάνουμε όμως, για μία άπορη κοπέλα δεν είναι ένα ευκαταφρόνητο ποσό.
Εάν σας έλεγε η μητέρα πως δεν έχει χρήματα, τι θα κάνατε;
Θα τους ζητούσαμε να προσκομίζουν ένα πιστοποιητικό απορίας για να πληρώσει το Δημόσιο. Οι αλλοδαποί τα πληρώνουν με δόσεις, γίνεται μια διευθέτηση μέσω της κοινωνικής υπηρεσίας. Συμβαίνει και το εξής ανόητο: κρατάμε το παιδί, σαν ένα είδος εγγύησης, έως ότου φέρουν τα χρήματα. Όσο όμως μένει το παιδί στο νοσοκομείο, αυξάνεται ο λογαριασμός. 

Έχω πληροφορηθεί ότι πολλές φορές εάν το παιδί έχει κάποια αρρώστια, σας το αφήνουν και φεύγουν...
Ναι και είχαμε πρόσφατα το τραγικό γεγονός, μια μητέρα να γεννήσει δίδυμα, να πάρει το υγιές και να εγκαταλείψει το παιδί με δυσπλασία στο πρόσωπο. Σε μια άλλη περίπτωση που θυμάμαι, ο πατέρας ήθελε να το αφήσει, η μητέρα δεν ήθελε. Ο πατέρας την απειλούσε ότι αν πάρει το παιδί θα τη χώριζε. Και το παιδί τελικά έγινε καλά, δεν είχε τίποτε σοβαρό. Ένα άλλο είχε μια ελαφριά δερματοπάθεια. Ένα πανέμορφο μωρό. Και είπαν «δεν το παίρνουμε». Παρατούν τα παιδιά για ασήμαντους λόγους.
Ανύπαντρες μητέρες,ανήλικα κορίτσια φεύγουν στα κρυφά;
Αυτή είναι ειδική κατηγορία. Υπάρχει μία νέα μητέρα που έρχεται κάθε απόγευμα και βλέπει το παιδί της. Δεν θέλει να το εγκαταλείψει αλλά η οικογένειά της τής έχει γυρίσει την πλάτη. Όταν έμαθαν ότι έμεινε έγκυος, την έδειραν. Σαν να ζουν στον περασμένο αιώνα! Είναι 16 χρόνων, μπορεί να το πάρει αργότερα, αν παντρευτεί.
Είναι η ντροπή της οικογένειας...
Εξώγαμο! Πριν από λίγα χρόνια σε καθαρίζανε γι΄ αυτό. Σε κλειστές κοινωνίες θεωρείται ακόμη, δυστυχώς, μεγάλη ντροπή.
Ποια είναι η τύχη των παιδιών που σας αφήνουν εδώ;
Εδώ είναι και το πρόβλημά μας. Αν το παιδί είναι υγιές, το κρατάμε 3-5 μήνες. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και για τα παιδάκια που έχουν κάποια δυσμορφία. Ένα έφυγε 11 μηνών, ολόκληρο παιδί δηλαδή. Και αυτό κατόπιν παρέμβασης του υφυπουργού στο Κέντρο Βρεφών Μητέρα.
Εκεί υιοθετούνται;
Ένα φυσιολογικό παιδί έχει πολλές πιθανότητες. Τα μωρά που έχουν κάποια προβλήματα όμως δεν έχουν καμία τύχη. Ο Έλληνας δεν υιοθετεί ένα παιδί με προβλήματα υγείας και δεν θέλει επίσης να υιοθετήσει ένα παιδί που η φυσική του μητέρα είναι ψυχικά διαταραγμένη ή εξαρτημένη από ουσίες ή αλκοόλ. Στην Ευρώπη υιοθετούνται παιδιά που πάσχουν από σύνδρομο Down, εδώ όχι.
Το λέτε σαν να έχετε κάποια πολύ συγκεκριμένη εμπειρία...
Πρόσφατα ένας πατέρας ήρθε στο γραφείο μου και μου λέει με κυνικό τρόπο: «Διάβασα στο Ίντερνετ ότι αυτά τα παιδιά έχουν πολλά προβλήματα και γι΄ αυτό θα το αφήσουμε εδώ». Με έκανε έξαλλο και του είπα: «Είναι αυτό, κύριε, κοινωνική συμπεριφορά;». Η γυναίκα του ήταν δασκάλα, δεν ήθελε να το εγκαταλείψει, κατέληξε σε ψυχιατρείο. 
Συνολικά πόσα παιδιά σας αφήνουν τον χρόνο;
Γύρω στα 20 εδώ και πολύ λιγότερα στο Έλενα. Έχω μάθει ότι ακόμα και οι θυρωροί άλλων μαιευτηρίων της Αθήνας, όταν αντιληφθούν περίπτωση εγκατάλειψης, λένε «πηγαίνετε στο Αλεξάνδρα». Εγώ πιστεύω πάντως ότι κάνουμε κοινωνικό έργο. Το θέμα είναι να βοηθάς αυτούς που δεν έχουν χρήματα, αυτοί που έχουν θα βρουν τη λύση.
Πώς θα μπορούσαμε να διευκολύνουμε όλα αυτά τα παιδιά;
Πρέπει να αλλάξει ο νόμος της υιοθεσίας. Αγανακτούν τα ζευγάρια και πάνε και αγοράζουν παιδιά από τη Βουλγαρία. Πρέπει να πάψει η γραφειοκρατία. Η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει και τέσσερα χρόνια. Ποιος περιμένει; Και πρέπει να επιτραπεί και στους ξένους να υιοθετούν τα παιδιά που δεν τα επιλέγουν οι Έλληνες.
Υπάρχουν ξένοι που θεωρούν ότι κάνουν κοινωνικό έργο υιοθετώντας ένα παιδάκι με πρόβλημα υγείας.
Ανάδοχες οικογένειες έχετε;
Είμαστε πολύ πίσω και σ΄ αυτό.
Κάποτε είχε έρθει ένα διάσημος Αμερικανός νεογνολόγος και όταν είδε τα εγκαταλελειμμένα παιδιά μού είπε ότι στην Αμερική το αντίστοιχο πρόβλημα το έλυσαν σε μια νύχτα. Τα έδωσαν όλα σε ανάδοχες οικογένειες. Αυτά τα μωρά απασχολούν προσωπικό, μπλοκάρουν όλα τα τμήματα. Θα στοίχιζε λιγότερα στο κράτος αν ενίσχυε κάποιες οικογένειες οι οποίες και θα φρόντιζαν, έστω και για μικρό διάστημα, τα παιδιά αυτά. Το κυριότερο όμως είναι ότι τα παιδάκια θα μεγάλωναν σε ένα φυσιολογικό περιβάλλον και όχι μέσα σε ένα νοσοκομείο. Θα μου πείτε, το ελληνικό κράτος θα ενδιαφερθεί για την τύχη αυτών των παιδιών;
Πόσα χρόνια είστε εδώ;
Είμαι 40 χρόνια γιατρός. Είμαι 28 χρόνια διευθυντής σε νεογνολογικά τμήματα, 10 χρόνια στο Αλεξάνδρα και πριν στο Νοσοκομείο Παίδων.
Έχετε δική σας οικογένεια;
Έχω 2 κόρες μεγάλες. Αγαπώ πολύ τα παιδιά. Εδώ μέσα είμαι σαν πατέρας τους. Κάθε φορά που φεύγει ένα μωρό, κλαίμε. Κυρίως οι γυναίκες που τα μεγαλώνουν. Είχαμε μια σπουδάστρια που έκανε εδώ την πρακτική της και ανέλαβε αυτή και οι γονείς της να βαφτίσουν ένα μωρό. Το βγάλαμε Αλέξανδρο.
«Κάθε χρόνο 20-25 γυναίκες αφήνουν εδώ τα παιδιά τους»
Είχα ακούσει κάποιες ιστορίες, αλλά πίστευα ότι ήταν οι υπερβολές των μανάδων μας. Κάποτε λέει έξω από τα μεγάλα νοσοκομεία αλλά και ορφανοτροφεία και μοναστήρια υπήρχαν βρεφοδόχοι όπου οι μητέρες άφηναν τα μωρά που δεν μπορούσαν να θρέψουν. Τα σκέπαζαν καλά, καμιά φορά έβαζαν ένα φυλακτό ή ένα σημείωμα και τα άφηναν νύχτα στις ειδικές αυτές εσοχές.
Και το ξημέρωμα οι νοσοκόμες μάζευαν τα μωρά όπως μαζεύουν στα χωριά τα αυγά. Όταν κάποια στιγμή είδα στο Μουσείο Μπενάκη τις φωτογραφίες από το «Λεύκωμα ζωής» της Βούλας Παπαϊωάννου, κατάλαβα ότι οι μανάδες μας δεν έλεγαν πάντα παραμύθια. Στην αίθουσα του Αλεξάνδρα οι πλαστικές μικρές κούνιες των βρεφών φέρουν το επώνυμο της μητέρας. Τρεις αλλοδαπές, επτά Ελληνίδες! Δύο από τα δέκα παιδιά αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα υγείας. Τα οκτώ δηλαδή είναι υγιέστατα.
Τέσσερα από αυτά «δέχονται» επισκέψεις. «Ίσως αυτά να τα πάρουν κάποια στιγμή». Νιώθω άβολα και σταματώ τις ερωτήσεις. Δύο κορίτσια, φοιτήτριες από τα ΤΕΙ, αγκαλιάζουν και ταΐζουν δύο από τα μωρά. Ένα άλλο, μεγαλύτερο και ανήσυχο είναι στα χέρια μιας έμπειρης νοσηλεύτριας. Η προϊσταμένη της κοινωνικής υπηρεσίας του Νοσοκομείου, κ. Μαριλένα Τζεβελέκα, προσπαθεί να μου λύσει κάποιες απορίες.
«Στο Αλεξάνδρα γεννούν κάθε χρόνο περίπου 300 ανύπαντρες γυναίκες. Στην πλειονότητά τους οι ανύπαντρες γυναίκες που θέλουν να γεννήσουν σε νοσοκομείο έρχονται εδώ επειδή ξέρουν ότι είναι ένα κέντρο προστασίας».
Ελληνίδες ή αλλοδαπές;
Περίπου 50%-50%. Οι περισσότερες είναι από το Λεκανοπέδιο.
Φτωχές κοπέλες;
Ναι, φτωχές. Απ΄ αυτές τις 300, οι περισσότερες τα παίρνουν τα παιδιά τους. Ευτυχώς. Αλλά έχουμε γύρω στις 20 με 25 κάθε χρόνο που αφήνουν τα παιδιά τους, για διάφορους λόγους. Οικογενειακούς, προσωπικούς, οικονομικούς ή για λόγους υγείας. Ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι 25-35 ετών.
Τα ανήλικα κορίτσια εδώ δεν γεννούν κι αυτά;
Είναι μία κατηγορία ξεχωριστή. Υπάρχει ειδικό τμήμα παιδικής και εφηβικής γυναικολογίας. Εκεί βλέπουν τις ανήλικες μητέρες και μας τις στέλνουν, γιατί συνήθως είναι ιδιαίτερα περιστατικά. 
Η εγκυμοσύνη είναι ή αποτέλεσμα βιασμού ή αιμομιξίας... δύσκολα περιστατικά. Ευτυχώς είναι λίγα. Τρία με τέσσερα τον χρόνο.  
Οι ανύπαντρες μητέρες που αφήνουν τα παιδιά τους τι προβλήματα αντιμετωπίζουν;
Στην πλειονότητά τους αυτές οι γυναίκες έχουν χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, δηλαδή το 80% απ΄ αυτές έχουν τελειώσει το Δημοτικό, δεν έχουν πάει Γυμνάσιο. Στην πλειονότητά τους επίσης είναι άνεργες και τις συντηρεί ή ο σύντροφός τους ή η οικογένειά τους. Και υπάρχει και μια κατηγορία γυναικών- από τα πιο δύσκολα περιστατικά- που είναι οι τοξικοεξαρτημένες και τα ψυχιατρικά περιστατικά. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα υπάρχει ραγδαία αύξηση όσον αφορά τα περιστατικά αυτής της κατηγορίας.
Πώς αντιμετωπίζετε αυτές τις γυναίκες;
Τους προτείνουμε λύσεις και γι΄ αυτές και για τα παιδιά τους. Συνήθως δεν έχουν στήριξη ούτε από την οικογένεια ούτε από τον σύντροφο, οπότε αναλαμβάνουμε εμείς τη φροντίδα του μωρού. Και μετά προσπαθούμε να βοηθήσουμε και τις ίδιες. Να τις φέρουμε σε επαφή με τον ΟΚΑΝΑ ή με άλλους φορείς, όταν είναι χρήστες ουσιών. Αυτές που παίρνουν τα παιδιά τους, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, τις παρακολουθούμε συνεχώς. Τις επισκεπτόμαστε στα σπίτια τους, ειδικά όταν έχουμε κάποιες αμφιβολίες για το πώς θα τα πάνε με το παιδί, μιλάμε μαζί τους.
Γυναίκες ανύπαντρες που γεννούν και εξαφανίζονται υπάρχουν;
Πολύ λίγες. Συνήθως έρχονται και μας λένε «δεν μπορώ να κρατήσω το παιδί» και συνεργαζόμαστε μαζί τους για το τι θα γίνει. Οι περισσότερες συνεχίζουν και συνεργάζονται με τα ιδρύματα Μητέρα και ΠΙΚΠΑ όπου πηγαίνουν τα παιδιά. Και τελικά συναινούν για να υιοθετηθούν τα παιδιά.
πηγη: tanea.gr

πηγή μας...

Πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια: "Νομίζω πως μεγαλύτερη ψυχική ικανοποίηση μπορεί να έρθει, αν στραφούμε στην προσφορά".

"Φίλες και Φίλοι,

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κάποιοι από εμάς αναζητούμε τη ευφορία της γιορτής στην υλική της υπόσταση.  

Νομίζω πως μεγαλύτερη ψυχική ικανοποίηση μπορεί να έρθει, αν στραφούμε στην προσφορά. Καθένας από μας έχει κάτι να δώσει στον συνάνθρωπό του που υποφέρει από αρρώστια, από φτώχεια, από μοναξιά, από αποκλεισμό, από έλλειψη προοπτικής και ελπίδας.

Η σκέψη μου είναι πρώτα στους αδύναμους, στους ανυπεράσπιστους και στους αδικημένους. Τους μεταφέρω την αγωνία μου για όλα όσα η Πολιτεία τους οφείλει και τη λύπη μου για όλα εκείνα που έχουν στερηθεί.

Η σκέψη μου είναι επίσης στους νέους ανθρώπους που καλούνται να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον όλο και πιο ανταγωνιστικό, όλο και πιο σκληρό, όλο και περισσότερο γυμνό από ανθρωπιστικές αξίες και οράματα.

Φίλες και Φίλοι,

Θέλω ειδικά να απευθύνω τις ευχές μου σε όσους σήμερα είναι μακριά από τους δικούς τους ανθρώπους: Στους στρατιώτες μας, σε εκείνους που δουλεύουν στα νοσοκομεία και σε όσους νοσηλεύονται, στους ναυτικούς μας, σε κάθε συμπολίτη μας που δεν μετέχει στη γιορτή.

Θέλω ειδικά να απευθυνθώ στους συμπατριώτες μας που ζουν στο εξωτερικό και νοσταλγούν μια πατρίδα που συχνά τους πονά.

Έχω πλήρη βεβαιότητα για τις δημιουργικές δυνάμεις του ελληνικού λαού και για τη δυνατότητά του να αντιμετωπίζει αντιξοότητες και δυσκολίες. Αποτελεί πια κοινή συνείδηση ότι ήρθε η ώρα αποφασιστικών αλλαγών στη λειτουργία του ελληνικού κράτους και σε συλλογικές νοοτροπίες και αντιλήψεις. Στην ιστορία του ο ελληνισμός έχει δείξει ότι τα καταφέρνει στα μεγάλα περισσότερο από ό,τι στα μικρά.  

Στις μέρες μας κρίνονται τα μεγάλα. Και έχω την αισιοδοξία ότι το 2010 θα είναι καλύτερη χρονιά για τους πολλούς.

Με αυτές τις σκέψεις σας εύχομαι Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά".

πηγή... 

Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά Κύριε Πρόεδρε :)