Σελίδες

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Ο Εθελοντισμός δεν έχει όρια

και περιορισμούς. Είναι ποικιλόμορφος 
και διαχρονικός
helping
Είναι κοινός τόπος πλέον ότι στη σημερινή τεχνοκρατούμενη κοινωνία, με τους ξέφρενους και αγχωτικούς ρυθμούς ζωής, με τους ανάλγητους νόμους της αγοράς και της στυγνής οικονομικής συνδιαλλαγής και με την άμβλυνση των ηθικών φραγμών, η έννοια του ανθρωπισμού έχει δυστυχώς παραμεριστεί στην καρδιά και στο νου των σύγχρονων ανθρώπων. 
Ο εθελοντισμός ως μια έκφραση του ανθρωπισμού έχει και αυτός υποστεί σταδιακή αλλοίωση τόσο ως προς την ένταση του στις διάφορες εκδηλώσεις του, όσο και ως προς το περιεχόμενό του.  
Ο εθελοντισμός είναι ένα θέμα που μας αγγίζει όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και επαγγελματικής ιδιότητας. Συνιστά μια εξαιρετικά επιμορφωτική λειτουργία που ενδυναμώνει την κοινωνική αλληλεγγύη, ενισχύει την ενεργό συμμετοχή και τη συνύπαρξη, προσδίδοντας νέο περιεχόμενο στη ζωή μας.
       Η αξία του εθελοντισμού είναι δεδομένη. Χρειάζεται όμως να ενισχυθεί και να προστατευθεί από υστερόβουλες ενέργειες εκμετάλλευσης. Το επίκεντρο του εθελοντισμού είναι η προστασία της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, καθώς μέσα από τον εθελοντισμό καθρεπτίζεται η εικόνα του εαυτού μας. Κινητήριος δύναμη του εθελοντισμού πρέπει να είναι η αγάπη και η συμπαράσταση στον συνανθρωπό μας που υποφέρει και ζητά βοήθεια. Ο εθελοντισμός είναι κάτι παραπάνω από ένα κίνημα όπως προβάλλεται στις μέρες μας.    
        Δεν έχει ούτε χρονικά όρια, ούτε πεπερασμένους τόπους και τρόπους εφαρμογής, ούτε στοχαστικούς και φιλοσοφικούς ορισμούς. 
Ο εθελοντισμός ξεκινά από την καρδιά του καθενός και διαχέεται στο περιβάλλον του χωρίς φραγμούς και περιορισμούς. Το πρώτο βήμα που χρειάζεται να γίνει είναι να δει κανείς τον εαυτό του στον συνάνθρωπό του. 
Ο εθελοντής βάζει τον εαυτό του στη θέση του συνανθρώπου του και «παίρνει» «προσφέροντας». Προσφέροντας οικονομική βοήθεια, προσφέροντας ένα καλό λόγο, προσφέροντας λίγη βοήθεια, προσφέροντας κάθε είδους συμπαράσταση, προσφέροντας λίγο χρόνο, προσφέροντας λίγη αγάπη.
       Όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε λίγο απ΄ αυτό που μας περισσεύει. Απ' αυτό που χωρίς ιδιαίτερο κόπο μπορούμε να δώσουμε. Όλοι μας μπορούμε να γίνουμε εθελοντές, γιατί όλοι μας μπορούμε να αγαπήσουμε. Όλοι μας μπορούμε έτσι να ενισχύσουμε τον εθελοντισμό.
Βασίλης Χ. Μπογιατζής Διευθυντής Δ.Ε.Υ.Ψ.Υ. 

ΤΟ ΤΟΥΒΛΟ

«Μην ζεις τη ζωή σου τόσο γρήγορα, ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο 
για να τραβήξει την προσοχή σου»

Ένας νεαρός και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ κάπως γρήγορα σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη.
Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαϊνή πόρτα της τζάγκουάρ του. Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί.
Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας:
«Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις;
Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»;

Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε:
«Σας παρακαλώ κύριε. σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.»
Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο.
«Είναι ο αδερφός μου» είπε «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω».
Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό «Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι;Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου».

Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντιλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού. Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.
«Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε το ευγνώμων αγοράκι στον ξένο. Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους.
Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. Άφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα:

«Μην ζεις τη ζωή σου τόσο γρήγορα, ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο για να τραβήξει την προσοχή σου»
Ο Θεός ψιθυρίζει στις ψυχές μας και μιλά στις καρδιές μας.
Μερικές φορές όταν δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε, είναι αναγκασμένος να μας πετάξει ένα τούβλο.
Είναι επιλογή μας να ακούμε ή όχι.
Ο Θεός δεν υποσχέθηκε μέρες χωρίς πόνο, γέλιο χωρίς θλίψη, ήλιο χωρίς βροχή, αλλά υποσχέθηκε δύναμη για κάθε μέρα, ανακούφιση στα δάκρυα και φως για τον δρόμο.

Παιδιά απροστάτευτα στην κρίση

 «...για να προσφέρεις στο παιδί σου τη χαρά μιας παιδικής παράστασης, πρέπει, θέλεις δεν θέλεις, μπορείς δεν μπορείς, να γίνεις μέρος μιας ανάλγητης εμπορικότητας, μιας πραγματικής βιομηχανίας εκμετάλλευσης αθώων παιδικών ψυχών, η οποία μάλιστα, σου επιβάλλεται πλαγίως;»

Ο καταναλωτισμός είναι όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την τάση της εξίσωσης της προσωπικής ευτυχίας με την απόκτηση υλικών αγαθών και την  κατανάλωση.
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Ας μου επιτραπεί ο ενικός, αλλά δίνουν και οι προσωπικές εμπειρίες ερεθίσματα για σκέψεις. 
Πήγα, λοιπόν, την περασμένη Κυριακή με την τετράχρονη κόρη μου να δούμε μια πολυδιαφημισμένη -και αδιανόητα ακριβή- παιδική παράσταση. 

Ήμουν χαρούμενη όχι μόνο για τη χαρά της κόρης μου, αλλά γιατί όπως και να το κάνεις, τέτοιες μέρες σαν αυτές που περνάμε, οι ενήλικοι έχουν ίσως και μεγαλύτερη ανάγκη από τα παιδιά τους για ένα παιχνιδιάρικο διάλειμμα από τη μαυρίλα της εποχής.
Η πρώτη ψυχρολουσία ήρθε με την άφιξή μας στην είσοδο του αθλητικού χώρου που φιλοξενούσε το θέαμα. Τεράστιοι πάγκοι γεμάτοι παιχνίδια σχετικά με την παράσταση, αλλά και λιχουδιές που ξελογιάζουν παιδιά και μεγάλους. Γύρω γύρω, δίχρονα, τρίχρονα, τετράχρονα, να τραβούν τους γονείς από τα παντελόνια, εντυπωσιασμένα από την προσφορά και αμέριμνα για τις παγίδες που στήνονται δίπλα τους. 
Σφιγμένοι και με ενοχή (γιατί άραγε;) οι περισσότεροι, προσπαθούσαν μάταια να εξηγήσουν τα ανεξήγητα στα μικρά... Όπως το περίμενα, στον πειρασμό δεν αντιστάθηκε κανένας τους. Ούτε η δική μου κόρη. 
Πλησιάσαμε λοιπόν κοντά, για να διαπιστώσω έκπληκτη ότι το φτηνότερο μπιχλιμπίδι του πάγκου ήταν το γλειφιτζούρι των τεσσάρων ευρώ! Το αμέσως επόμενο, το τσίγκινο τενεκεδάκι με τα ποπ-κορν, αξίας δέκα ευρώ! 
Εφοδιαστήκαμε με το πολύτιμο καλαμπόκι και ξεκινήσαμε για τις θέσεις μας. Τουλάχιστον, είχαμε απομακρυνθεί από τους πειρασμούς... 
Αμ, δε! Δυστυχώς, είχαμε φτάσει μισή ώρα πριν την παράσταση και χρειάστηκε τουλάχιστον δέκα φορές να εξηγήσω στη μικρή γιατί δεν χρειάζεται να πάρουμε και μαλλί της γριάς (χρυσό, μάλλον), ή καπέλο με αφτιά, ή μπλουζάκι μακό (14 ευρώ), διότι ανά πέντε λεπτά περνούσαν από μπροστά μας άνθρωποι κυριολεκτικά ζωσμένοι με τα διάφορα «καλούδια».
Η μεγάλη ώρα έφτασε, τα φώτα έσβησαν και το σώμα χαλάρωσε... Ο κλόουν βγήκε στη σκηνή, χαιρέτησε τα παιδάκια και ξεκίνησε: «Τώρα θα πάω στο ρολόι για να αρχίσει η παράσταση. Ποια είναι η μαγική λέξη, για να ξεκινήσει το ρολόι;». Για δευτερόλεπτα προσπαθούσα να σκεφτώ ποια είναι η σωστή απάντηση, για να την πω και στην κόρη μου που με κοιτούσε με απορία. Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ. Σύσσωμη η αίθουσα άρχισε να φωνάζει ρυθμικά τη μαγική λέξη: «Τζάμπο! Τζάμπο! Τζάμπο...!». Μπαμπάδες, μαμάδες, γιαγιάδες, παιδιά, όλοι φώναζαν ρυθμικά «Τζάμπο» για ν’ αρχίσει το ρολόι να γυρίζει και το παραμύθι να αρχίσει. Τρελάθηκα! Έστρεψα το κεφάλι γύρω μου και προς μεγάλη μου ανακούφιση συνάντησα και άλλα έκπληκτα ενήλικα βλέμματα. Αυτό είναι η κρίση, σκέφτηκα. Είχαν δίκιο κάποιοι παλιοί που μου 'λεγαν ότι όταν σκάσει η κρίση, θα τη δεις μπροστά σου.
Δηλαδή, δεν μας φτάνει που δεν μπορούμε να κοιμηθούμε το βράδυ από τους υπολογισμούς και τις αριθμητικές πράξεις, πρέπει να μην μπορούμε να πάρουμε μια ανάσα ούτε στην παιδική παράσταση;  
Δηλαδή, για να προσφέρεις στο παιδί σου τη χαρά μιας παιδικής παράστασης, πρέπει, θέλεις δεν θέλεις, μπορείς δεν μπορείς, να γίνεις μέρος μιας ανάλγητης εμπορικότητας, μιας πραγματικής βιομηχανίας εκμετάλλευσης αθώων παιδικών ψυχών, η οποία μάλιστα, σου επιβάλλεται πλαγίως;
Σάστισα και προβληματίστηκα. Υποτίθεται ότι βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κρίση και ότι, είτε καταλαβαίνουμε γιατί φτάσαμε ώς εδώ είτε συμμεριζόμαστε τη ρήση Παγκάλου ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», είτε όχι, είτε αποδεχόμαστε, είτε όχι, ότι είμαστε μέρος της κρίσης, το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα μείνουμε ανεπηρέαστοι. 
Άρα, θα πρέπει όλοι να αναπροσαρμόσουμε τη ζωή μας στα νέα δεδομένα. Προς ποια κατεύθυνση, όμως; 
Υποτίθεται, πάλι, ότι σε περίοδο κρίσεων μάς δίνεται η δυνατότητα να δούμε και την άλλη όψη της ζωής. Να συνειδητοποιήσουμε, για παράδειγμα, ότι ο καταναλωτισμός δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον πόθο μας για ζωή, ελευθερία και ευτυχία.  
Ότι ήταν μια διαβρωτική «αρρώστια», από την οποία τώρα μπορεί και να γιατρευτούμε. Και πως θα περάσουμε αυτόν τον τρόπο σκέψης στα παιδιά μας, όταν δεν μπορούμε να τα προστατεύσουμε από αυτού του τύπου τις επιθέσεις; 
Πώς θα τους δώσουμε να καταλάβουν ποια είναι τα περιττά και ποια τα ουσιαστικά; Ειλικρινά, δεν ξέρω...