Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 - 1923 )
με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη
γενοκτονία του αιώνα μας.
Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923.
Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη.
Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά.
Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειμματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων.
περισσότερα εδώ
“Πάντα θυμούμαι και πονώ”
Πάντα θυμούμαι και πονώ τη Πατρίδας τον τόπον
Ο νούς –ι-μ- επέμνεν εκές κ’ αδά εν τo κορμόπο μ’
Τα δάκρια τρέχνε ’ς σο κατσί μ’ και λύετ’ η καρδία μ’
Σ’ έρημον την Πατρίδα μου κ’ ευρίουμαι καμοίαν
Αν αποθάνω θάψτε ‘με ‘ς ση θάλασσας το γούμ’
Να κρούει τ’ αλκάν και παιρ’ και πάει και στείλ’ με ‘ς σο Σοχούμ
Επωδός
Πατρίδα μ’ ξαν Πατρίδα μ’ άλλο εσέναν ‘κ είδα
Ας επά’ να τα χώματα σ’ κ’ εκεί την ψ’ ή μ’ εφήνα
