Ήσουν απών, Στάθη

"Δεν νιώθω ότι χάνω τον πατέρα μου. Αυτό το ένιωσα πολύ πιο πριν. Σαν παιδί, που δεν έβρισκα τρόπο να τον προσεγγίσω. Σαν έφηβος, που δεν μιλήσαμε ποτέ. Σαν άντρας, που χαιρετιόμασταν δια χειραψίας, τις σπάνιες φορές που βλεπόμασταν. Σαν ξένοι. Δυο ξένοι." 

Κάπου διάβασα ότι στο blog σου –λέει- πρέπει να γράφεις καθημερινά και να βγάζεις τα σώψυχά σου.

Πρέπει –ξαναλέει- να μιλάς για τον εαυτό σου, σαν να γράφεις μόνο για σένα και να μην λογοκρίνεσαι. 
Και –ξανά μανά λέει ο σοφός Φου Μπου- να αφήνεις σχόλια στα ξένα blogs για να υπάρχει αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους bloggers.

Χμ. Για να δούμε… Έχω να γράψω –σοβαρά, όχι έτσι για να περνάει η ώρα- σχεδόν ένα χρόνο. Μιλάω για τον εαυτό μου, αλλά αυτολογοκρίνομαι –αλλιώς θα το κάναμε αμέρικαν μπαρ εδώ μέσα. Αυτολογοκρίνομαι για να μην καρφώνομαι.

Είναι κάτι σαν το απόρρητο της εξομολόγησης. Αλλιώς, yoldas, δεν θα ‘γραφα με ψευδώνυμο.

Ένας παλιός φίλος μου είπε κάποτε ότι το γράψιμο είναι ψυχοθεραπεία. Όχι τόσο όταν γράφεις. Κυρίως όταν τα ξαναδιαβάζεις, καιρό μετά. Γι’ αυτό κάθισα στο ξεχαρβαλωμένο μου λάπτοπ, μέρα που ‘ναι σήμερα. Δεν είναι εύκολο. (Κυριολεκτικά. Έχει ξεκολλήσει το πλήκτρο του τόνου και πότε
φεύγει απ’ τη θέση του, πότε στριμώχνεται κάτω από το Π και μαγκώνει).

Είμαι εκτός. Εκτός συνόρων, εκτός εαυτού, εκτός πραγματικότητας. Η τηλεόραση παίζει ένα ντοκιμαντέρ με μακάκους –όχι του Λαζόπουλου, τους κανονικούς.
Κάπου στην Ινδία, που ένα κοπάδι μαϊμούδες έχει κάνει τη ζωή των ντόπιων μαρτύριο (ναι, τις μαϊμούδες περίμεναν). Έχει ζέστη, υγρασία και κάπου στο βάθος ακούγονται βροντές. Θα βρέξει, είπαν. Βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου.

Κάτι θέλω να πω…αλλά δεν βρίσκω τον τρόπο… τις λέξεις. Φλυαρώ για να μην προλάβω. Ο πατέρας μου πεθαίνει. Ενεστώτας χρόνος. Δεν πέθανε, δεν έχει πεθάνει χρόνια, δεν θα πεθάνει κάποτε, όπως όλοι μας. Πεθαίνει. Τώρα.
Στην εντατική. Κι εγώ δεν είμαι καν στην Ελλάδα. (Ρώτησα τη μάνα μου σήμερα. «Να βγάλω εισιτήριο και να’ ρθω;». «Δεν θ’ αλλάξει κάτι» μου είπε. «Πήγες εκεί για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Όταν χρειαστεί, θα σε ειδοποιήσω. Σπρώξε λίγο χρόνο με τα μαθήματά σου»).

Λες κι έχω μυαλό εγώ τώρα για μαθήματα. “Kendine gelmiyordun, yani. Ne oldu ? » « Babamin felc gecirdi. Gibi ». Διάλογος του παραλόγου. Και δεν ξέρω πώς είναι η εγκεφαλική αιμορραγία στα τουρκικά. 
Τι να του πω του Ιμπραήμ Χότζα; Gibi. Αυτό μόνο. Περίπου. Σαν τη σχέση που είχα με τον πατέρα μου. Περίπου.
Σαν την αγάπη που νιώθεις για κάποιον, όταν δεν είσαστε πολύ κοντά.
Ακόμα κι αν είναι πατέρας σου. Ακόμα κι αν είσαι γιος του. Ακόμα κι αν αργοπεθαίνει στο ΚΑΤ.

Δεν νιώθω ότι τον χάνω. Αυτό το ένιωσα πολύ πιο πριν. Σαν παιδί, που δεν έβρισκα τρόπο να τον προσεγγίσω. Σαν έφηβος, που δεν μιλήσαμε ποτέ. Σαν άντρας, που χαιρετιόμασταν δια χειραψίας, τις σπάνιες φορές που βλεπόμασταν. Σαν ξένοι. Δυο ξένοι. 
Κι αυτό είναι το πιο σκληρό, το πιο προσωπικό, το πιο σώψυχο που μπορώ να μοιραστώ με οποιονδήποτε. Ότι αγαπούσα τον πατέρα μου από καθήκον. Ότι αν στεναχωριέμαι που φεύγει, είναι γιατί σκέφτομαι τη μάνα μου. Ότι δεν θα λείψει από τη ζωή μου, γιατί δεν ήταν ποτέ στη ζωή μου. Θα μου λείψει σαν ιδέα. Σαν όλα αυτά
που θα μπορούσε να είναι, αλλά δεν ήταν. 
Σαν παρουσία, ίσως.

Δεν ήταν κακός άνθρωπος –κάθε άλλο. Ούτε σκληρός, ούτε αυστηρός, ούτε καταπιεστικός. Ήταν απλώς σαν τον Στάθη της Μιρέλλας Παπαοικονόμου.

Απών. 

από kahramanli

Κοινωνική ένταξη παιδιών και εφήβων με παραβατική συμπεριφορά

Η αντιμετώπιση της νεανικής (αυτο)περιθωριοποίησης και η πρόληψη  των στα όρια της παραβατικότητας συμπεριφορών που την συνθέτουν αποτελεί μιά εξαιρετικά επιτακτική και συνάμα δύσκολη πρόκληση για τις πολιτείες που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές. 

Ο στιγματισμός του ατόμου έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα για τη μετέπειτα πορεία του, διότι:

• 
  Το ετικετάρισμα και η επίσημη απονομή της ιδιότητας του «εγκληματία», ακόμη και αν το άτομο έχει επιδείξει εγκληματική δραστηριότητα, του αφαιρεί κάθε διάθεση βελτίωσης της προσωπικότητάς του και της κοινωνικής αποκάταστασής του.
  
• 
  Η επικόλληση της ετικέτας τού «εγκληματία» έχει ακόμη χειρότερα αποτελέσματα σε άτομα νεαρής ηλικίας από τη στιγμή που αρχίζουν να ενστερνίζονται τέτοια χαρακτηριστικά και να συμπεριφέρονται με τον κοινωνικό ρόλο που η ίδια η κοινωνία τούς έδωσε

Στην βασική αλφάβητο του θέματος μας μυεί ο Κυριάκος Κατσαδώρος, πρόεδρος της εξειδικευμένης ΜΚΟ Κλίμακα που σχεδιάζει επί σειρά ετών εθνικής εμβέλειας παρεμβατικές πολιτικές. Πρόκειται για ένα ζήτημα που ήδη αφορά και θα αφορά ακόμα περισσότερο στο μέλλον την σύγχρονη κυπριακή κοινωνία.

Γράφει λοιπόν ο Κ. Κατσαδώρος :

Μέσα στο υπάρχον καπιταλιστικό - κοινωνικό και πολιτισμικό- πλαίσιο, στις ίδιες τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες, βρίσκουμε τους γενεσιουργούς παράγοντες τραυματικών βιωμάτων που οδηγούν τους νέους σε ρήξη με τον εαυτό τους, τους θεσμούς και την ίδια την κοινωνία. 

Τέτοιες συνθήκες επιβαρυντικές ή απαγορευτικές για την ομαλή προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη και πρόσβαση των νέων στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι:

• η ανεπαρκής στήριξη και ασφάλεια μέσα στην οικογένεια,
  
• η παραμέληση,
  
• η κακοποίηση,
  
• η απόρριψη από το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο συχνά λειτουργεί, όχι ως μηχανισμός κοινωνικής και πολιτισμικής ένταξης, αλλά ως μηχανισμός κοινωνικής περιθωριοποίησης, ιδιαίτερα, για ειδικές ομάδες μαθητικού πληθυσμού,
  
• η σύγκρουση με το νόμο,
  
• ο εγκλεισμός σε ιδρύματα ή σωφρονιστικά καταστήματα.
  

Δεν είναι τυχαίο ότι παιδιά και έφηβοι με αντικοινωνική και «εγκληματική» συμπεριφορά και, γενικά, νεαρά άτομα που έχουν διαπράξει ποινικό αδίκημα ή ηθικό παράπτωμα, που έχουν εγκαταλείψει την οικογενειακή στέγη ή έχουν εμπλακεί σε

κυκλώματα αλητείας, πορνείας ή ναρκωτικών, αποτελούν σύγχρονο αντικείμενο έρευνας και παιδαγωγικής αντιμετώπισης εκ μέρους τής Ειδικής Αγωγής. Έτσι, είναι χαρακτηριστικό ότι στις ημέρες μας το σωφρονιστικό σύστημα έχει αναδιαρθρωθεί, παραμερίζοντας τις πρακτικές τής παραδοσιακής Σωφρονιστικής μέσα από την υιοθέτηση ψυχοπαιδαγωγικών τάσεων και την εφαρμογή θεραπευτικών μεθόδων.

Γενικά, οι ανήλικοι παραβάτες διακρίνονται από τα ακόλουθα γνωρίσματα

• χαμηλή αυτοεκτίμηση,
  
• βιωμένη απόρριψη,
  
• εμπειρία ιδρυματικής μέριμνας,
  
• απουσία προσωπικής και κοινωνικής προοπτικής,
  
• ανεπιτυχή διαχείριση και έκφραση αναγκών και συναισθημάτων,
  
• καταπιεσμένη επιθυμία αλλαγής των όρων ζωής τους.
  

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά σχετίζονται με προβλήματα που αντιμετωπίζουν, όπως

• απομάκρυνση από το οικογενειακό περιβάλλον, εφόσον εκτίουν ποινές,
  
• φόβος απόρριψης,
  
• πρόβλημα αποκατάστασης των οικογενειακών τους σχέσεων,
  
• αίσθημα απόγνωσης που προέρχεται από προβλήματα όπως η στέγαση, η ανεργία κ.ά.,
  
• δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς,
  
• χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών.
  

Εδώ, ακριβώς, έρχεται να καταδειχθεί η σημασία τής παιδαγωγικής προσέγγισης στην κοινωνική ένταξη ανηλίκων με παραβατική συμπεριφορά. Ειδικότερα, σε χώρες νέες στην εφαρμογή του λεγόμενου ευρωπαϊκού κεκτημένου, η διατάραξη της κοινωνικής λειτουργικότητας δεν κινδυνεύει τόσο από το μέγεθος της παραβατικότητας όσο από την ανεπάρκεια θεσμών και ολοκληρωμένων νομοθετικών μέτρων), καθώς και την έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος της πολιτείας για ειδικές κοινωνικές ομάδες, όπως οι νεαροί παραβάτες Και λέγοντας “ειδικές κοινωνικές ομάδες” εννοούμε...

περισσότερα: efagonizesthe

Τι ἐστὶ Φιλολογία; "Γιατί διδάσκουμε Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά" (Απόσπασμα από ανέκδοτη ομιλία του Ι.Θ. Κακριδή) Μα γιατί Αρχαία Ελληνικά; (video)

Φιλολογία δεν είναι......
- η αποστήθιση κανόνων γραμματικής και συντακτικού...
- η διαρκής προσήλωση σε "απολιθωμένα" κείμενα....
-η αρχαιολατρία, ο νεοπαγανισμός και ο εθνικισμός
-η παπαγαλία τόμων χωρίς "εφαρμογή" στη σημερινή εποχή...
Φιλολογία είναι.......
-η κατανόηση του κοινωνικο-ιστορικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο γράφτηκαν τα κείμενα (αρχαία και νεότερα)
-η μελέτη της πολιτιστικής κληρονομιάς ενός λαού
-ο επαναπροσδιορισμός εννοιών άρα και της σκέψης με αποτέλεσμα την διεύρυνση των οριζόντων μας
-η καθαρότερη θέαση του κόσμου μέσα από την μελέτη των ιστορικών συνθηκών εξαιτίας των οποίων συντέθηκαν τα κείμενα και η αντιπαραβολή τους με τις πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες του παρόντος
-η δεξιότητα του να διαβάζεις "πίσω από τις γραμμές" ενός κειμένου

από ephilologos

Ι.Θ. Κακριδή
«Γιατί διδάσκουμε Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά»
Γιατί αλήθεια διδάσκουμε τα αρχαία ελληνικά στα παιδιά που
θέλουμε να μορφώσουμε, σε τόσο πολλές ώρες μάλιστα;
Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που μας υποχρεώνουν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να επικοινωνήσουν όσο γίνεται περισσότερο με τον αρχαίο κόσμο.

---

Αρχαία Ελληνικά. Σκέψεις και προβληματισμοί, καθηγητών και μαθητών. Προσδοκίες και πραγματικότητα.
Πειραματικό Γυμνάσιο Πανεπιστημίου Κρήτης.

---

Πρώτα απ’ όλα, γιατί είμαστε κι εμείς Έλληνες. 

Από τον καιρό του Ομήρου ως σήμερα έχουν περάσει κάπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια.
Στους αιώνες που κύλησαν οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο απόγειο της δόξας, άλλοτε πάλι στα χείλια μιας καταστροφής
ανεπανόρθωτης∙ νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές∙ δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές∙ αλλάξαμε θρησκεία∙ στους τελευταίους αιώνες η τεχνική επιστήμη μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας∙ και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα‐φυσικά εξελιγμένη‐, με τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαραχτήρα και με ένα πλήθος στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια. 

Στον πνευματικό τομέα κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του, γιατί άγνοια της ιστορίας θα πει άγνοια του ίδιου του ίδιου του εαυτού του. 

Είμαι Έλληνας, συνειδητός Έλληνας, αυτό θα πει, έχω
αφομοιώσει μέσα μου την πνευματική ιστορία των Ελλήνων από τα μυκηναϊκά χρόνια ως σήμερα.
Ο δεύτερος λόγος που μας επιβάλλει να γνωρίσουμε την αρχαία
πνευματική Ελλάδα είναι ότι είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι. Ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στον αρχαίο Ελληνικό, με συνδετικό κρίκο τον ρωμαϊκό. 

Με τους άλλους Ευρωπαίους μας δένει βέβαια και ο Χριστιανισμός, όσο και να μας χωρίζουν ορισμένα δόγματα.  
Μα και ο Χριστιανισμός έπρεπε να δουλευτεί πρώτα με την Ελληνική σκέψη, για να μπορέσει ν’ απλώσει έπειτα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η ρίζα του πολιτισμού των Ευρωπαίων όλων είναι ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός και η τέχνη, γι’ αυτό δεν μπορεί να τα αγνοεί κανείς, αν θέλει να αισθάνεται πως πνευματικά ανήκει στην Ευρώπη.
Μα ο κυριότερος λόγος που δεν επιτρέπεται οι νέοι μας ν’ αγνοούν την αρχαίαν Ελλάδα είναι άλλος: στην Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου ανακαλύφτηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος από κάθε λογής σκλαβιά, και υλική και πνευματική.  
Μέσα στους λαούς που περιβάλλουν τον ελληνικό χώρο στα παλιά εκείνα χρόνια υπάρχουν πολλοί με μεγάλο πολιτισμό, πάνω απ’ όλους οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες. Οι λαοί όμως αυτοί ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν τον ελεύθερο άνθρωπο. Το απολυταρχικό τους σύστημα επιβάλλει στα άτομα να σκύβουν αδιαμαρτύρητα το κεφάλι μπροστά στο βασιλέα και στους θρησκευτικούς αρχηγούς. 

Η ελεύθερη πράξη και η ελεύθερη σκέψη είναι άγνωστα στον εξωελληνικό κόσμο. 

Και οι Έλληνες; Πρώτοι αυτοί, σπρωγμένοι από μια δύναμη που βγαίνει από μέσα τους και μόνο, την δεσποτεία θα την μεταλλάξουν σε δημοκρατία, και από την άβουλη, ανεύθυνη μάζα του λαού θα πλάσουν μια κοινωνία από πολίτες ελεύθερους, που καθένας τους να νιώθει τον εαυτό του υπεύθυνο και για τη δική του και για των άλλων την προκοπή. 

Ο στοχασμός είναι κι αυτός ελεύθερος για τα πιο τολμηρά πετάματα του νου και της φαντασίας. Ο Έλληνας είναι ο πρώτος, που ενώ ξέρει πως δεν μπορεί ατιμώρητα να ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου και να γίνει θεός, όμως κατέχεται από μια βαθιά αισιοδοξία για τις ανθρώπινες ικανότητες και είναι γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο, που τον πιστεύει ικανό να περάσει τις ατέλειές του και να γίνει αυτό που πρέπει να είναι−ο τέλειος άνθρωπος.
Αυτή η πίστη στον τέλειον άνθρωπο, συνδυασμένη με το βαθύ
καλλιτεχνικό αίσθημα που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, δίνει στον αρχαίον Έλληνα τον πόθο και την ικανότητα να πλάσει πλήθος ιδανικές μορφές σε ό,τι καταπιάνεται με το νου, με τη φαντασία και με το χέρι: στις απέριττες μορφές που σχεδιάζουν οι τεχνίτες στα αγγεία της καθημερινής χρήσης, στη μεγάλη ζωγραφική, στην πλαστική του χαλκού και του μαρμάρου, πάνω απ’ όλα στο λόγο τους, και τον πεζό και τον ποιητικό.
Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας, για να
μορφωθούν∙ για να καλλιεργήσουν τη σκέψη τους αναλύοντας τη σκέψη των παλιών Ελλήνων∙ για να καλλιεργήσουν το καλλιτεχνικό τους αίσθημα μελετώντας ό,τι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία των προγόνων τους∙ για να μπορέσουν κι αυτοί να νιώσουν τον εαυτό τους αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου πάνω στη γη∙ προπαντός για να φουντώσει μέσα τους ο πόθος για τον τέλειον άνθρωπο.
από Πύλη