Κάποτε, στην αρχή σχεδόν του δρόμου της ζωής της, παρουσίασε ένα πρόβλημα στο πρόσωπό της, δεν μπορούσε να ανοιγοκλείσει το στόμα της, γιατί μάγκωναν τα οστά όταν έσφιγγε τα δόντια και έτσι ή δεν μπορούσε να κινήσει τα σαγόνια της ή άνοιγε με πολύ δυσκολία και φρικτό πόνο. Επισκέφθηκε ένα γιατρό, καθηγητή πανεπιστημίου στο ιατρείο του, πλήρωσε ακριβά την επίσκεψη (ήταν φοιτήτρια τότε) και άκουσε το γιατρό να λέει ως απάντηση στο πρόβλημα της, εγχείριση, δύσκολη, άμεση, ακριβή κ.α. Δεν πήγε ξανά. Συνέχιζε να υποφέρει και κάποιος της συνέστησε ένα Γιατρό, χειρούργο-οδοντίατρο που το ιατρείο του ήταν σε μια πλατεία, πήγε, την εξέτασε, της έδωσε να φορέσει ένα ειδικό μασελάκι τις ώρες που κοιμόταν μόνο.... σε λίγες μέρες, όταν πήγε για τις απαντήσεις του Γιατρού, σχετικά με τις εξετάσεις και το παράξενο μασελάκι του, εκείνος της έδωσε ως απάντηση τα παρακάτω λόγια:
**
Eγώ ξέρετε κατοικώ στην Κ. και έρχομαι στο ιατρείο μου κάθε μέρα με το τραίνο, γιατί με εξυπηρετεί, επειδή είναι πολύ κοντά στο ιατρείο μου, κάθε μέρα το πρωί που μπαίνω στο τραίνο, ξέρετε ποιον συναντώ; (!!!)
Ένα νεαρό παλικάρι, ψηλό, όμορφο, καλοντυμένο, και ξέρετε τι βλέπω; (!!!) στο πρόσωπο του;
Βλέπω ένα ΧΑΜΟΓΕΛΟ από εδώ ως εδώ, και κάνει την κίνηση με τα χέρια του ο γιατρός και της δείχνει μια περιοχή του προσώπου, από το ένα αυτί ως το άλλο, και να ξέρετε, συνεχίζει ο γιατρός, αυτόν τον νεαρό άνδρα τον συναντώ κάθε μέρα, πολλά χρόνια, που έρχομαι στο ιατρείο μου, στη διαδρομή με το τραίνο, και ξέρετε; (!!!) συνέχισε ο γιατρός τι παρατηρώ σε αυτόν τον νεαρό όταν βγαίνει από το βαγόνι του τραίνου;;
ΒΛΕΠΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟ ΝΕΑΡΟ ΑΝΤΡΑ ΝΑ ΞΕΔΙΠΛΏΝΕΙ ΈΝΑ ΛΕΥΚΌ ΜΠΑΣΤΟΎΝΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΥΦΛΟΣ, ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΩ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΚΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ, ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ................. νεαρή μου κυρία, αυτή είναι η απάντηση μου στο πρόβλημα σας.....
Έφυγε και ΚΑΤΑΛΑΒΕ. Το άγχος, η στεναχώρια, για τα ασήμαντα που φαίνονταν σημαντικά τότε, την έκαναν να σφίγγει τα δόντια στον ύπνο της και έτσι δημιουργούσε το πρόβλημα στη σιαγόνα και υπέφερε.... χωρίς λόγο, τουλάχιστον χωρίς σοβαρό λόγο, γιατί , όταν στην διαδρομή ήρθαν τα σοβαρά, θυμήθηκε πολλές φορές εκείνον τον παράξενα ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΓΙΑΤΡΟ............ και τώρα είναι πάλι ανάγκη να τον θυμηθεί ξανά και να τον ευχαριστήσει νοερά, όπου και αν βρίσκεται.....
Υ.Γ. ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ στον στρατιώτη Κ., στο Καραβάκι, και στην εθελόντρια του Χαμόγελου Δ.
