Μια Κυριακή πρωί... (στο λεωφορείο «ο κόσμος»)

Μια Κυριακή πρωί μέσα στο λεωφορείο, ανάμεσα σε ξενύχτηδες και μεροκαματιάρηδες μετανάστες με τις πραμάτειες τους.  Το ραδιόφωνο στο φουλ να παίζει σκυλάδικα «Με καις, με καις» «Μια γαρδένια η καρδιά μου», «Πες το μου ξανά ότι μʼαγαπάς».   Κάποιοι μετανάστες μιλάνε πολύ δυνατά και αυτό κάνει τη συγκέντρωση του νου πολύ δύσκολη υπόθεση. Εκεί που πας να πεις ξέφυγα λίγο, άντε πάλι από την αρχή. Στην κάθε στάση ανεβοκατεβαίνουν άνθρωποι και άνθρωποι.  Μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου έχεις γνωρίσει τη μισή υφήλιο, Κίνα, Αφγανιστάν, Σρι Λάνκα Ρωσία, Πολωνία.  Ο κόσμος μικραίνει για σένα.  Σκέφτεσαι τη ζωή που αλλάζει, τους μετανάστες που άφησαν την πατρίδα τους αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Ελλάδα.  Το μεταναστευτικό δεν είναι μια απλή υπόθεση.  Σκέφτομαι ότι οι ισχυροί αποφάσισαν να αλλάξουν τα σύνορα του κόσμου χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες που έχει αυτό για όλους μας. Έτσι, λοιπόν, αρχίζω να βλέπω με συμπάθεια όλους αυτούς τους ξενιτεμένους, παρόλο που αυξάνονται υπερβολικά μέσα στο λεωφορείο και δημιουργούν συνωστισμό και ένταση.  Κάθε φορά, όμως, που το λεωφορείο σταματάει σε φανάρι, τα μάτια μου προσηλώνονται στην εικόνα του Χριστού που στέκει ψηλά. Τότε όλες οι σκέψεις αρχίζουν να λιγοστεύουν μέχρι να έρθει η ώρα που θα κατέβω παίρνοντας το δρόμο για την Εκκλησιά.   Έτσι, κάθε Κυριακή εκτυλίσσεται και μια μικρή ταξιδιωτική περιπέτεια με τον Χριστό όμως να οδηγεί το λεωφορείο «ο κόσμος». Στέλιος Μόσχος Πηγή