Η χαρά του Sex

Σήμερα που είναι ημέρα για το AIDS, πρέπει να πούμε δυο λόγια για το σεξ. Πρέπει να μιλήσουμε στα παιδιά μας, ανοιχτά και ξάστερα, χωρίς περιστροφές, χωρίς σεμνοτυφίες.

Κάνω έρωτα επειδή αγαπάω και μ' αγαπάνε
Αυτή είναι η μεγαλύτερη προφύλαξη

Και κυρίως πρέπει να μιλήσουμε στα παιδιά μας για την ουσία του Έρωτα και της Αγάπης.
Όχι στο περιστασιακό σεξ, όχι στο κενό μετά τον έρωτα της στιγμής, είναι αβάσταχτη μοναξιά, όχι στην συνεύρεση χωρίς την προφύλαξη.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε έρωτα για να αποδείξουμε κάτι.
Επειδή τίποτε δεν συγκρίνεται με μια αγκαλιά όταν αγαπάς.

Δεν το χωράει ο νους μου, πως γίνεται να κάνεις έρωτα χωρίς αγάπη, δεν γίνεται.
Μη σπαταλιέστε νέοι μας
Δεν κάνουμε έρωτα για να αυτό-επιβεβαιωθούμε, ούτε για να κερδίσουμε τον γόη ή την γόησσα της παρέας. Δεν κερδίζουμε τίποτα όταν βάζουμε τέτοιους στόχους.

Ο Έρωτας είναι δόσιμο.
Κάνω έρωτα επειδή αγαπάω και μ' αγαπάνε
Αυτή είναι η μεγαλύτερη προφύλαξη
Η αγάπη προφυλάσσει
Η αγάπη, το ασφαλέστερο προφυλακτικό

Τίποτε δεν συγκρίνεται με την χαρά του σεξ όταν είναι με αγάπη.
Αφήνεσαι.
Δίνεσαι και παίρνεις
Δεν ξεκινάς με την απαίτηση να πάρεις
Έρχεται σαν δώρο
Σαν αυθόρμητο χαμόγελο
Φέγγει το πρόσωπο
Και ο καθρέφτης σου είναι το πρόσωπο του αγαπημένου σου ή της αγαπημένης σου.
Τα στολίδια είναι περιττά, τα πολλά λόγια το ίδιο.
Ανάσες μόνο, κι η Αγάπη, δεσμά ελευθερίας.

Όλα τα άλλα είναι φτηνή συναλλαγή.
Δεν χωρούν εγωισμοί, του τύπου, δικό μου είναι το σώμα και το κάνω ότι θέλω.
Δεν είναι δικό σου, πρόκειται για τα δικά σας σώματα
Μη σπαταλιέσαι σε α-νόητες επαφές
Μη χαραμίζεσαι σε γνωριμίες της μιας βραδιάς, των δυο ωρών
Σου αξίζει το καλύτερο, στο σώμα σου και στην ψυχή σου, αξίζει το καλύτερο.
Μην ενδίδετε στο περιστασιακό σεξ, δεν είναι δα και τίποτε σπουδαίο, παρά σπατάλη. Σπατάλη ψυχής, πνεύματος, εκτίμησης
Εγκαταλείψετε τις σχέσεις σεξουαλικής κάλυψης, δεν είναι ο Έρωτας απλά μια βιολογική ανάγκη. Υπάρχουν μακρόχρονες σχέσεις με μόνο πρόσχημα αυτό.

Εκτιμώ πολύ τον εαυτό μου για να τον ξοδεύω άσκοπα. Γιατί έτσι τον ξοδεύω. Αναλίσκομαι, ταλανίζομαι υποφέρω και κινδυνεύω. Κινδυνεύω, γιατί αν έρχεται σε μένα, αυτός ή αυτή για το σεξ, γιατί να μη πηγαίνει και με αρκετούς άλλους ή άλλες για τον ίδιο λόγο; Δεν κινδυνολογούμε, ούτε ηθικολογούμε, απλά ενημερώνουμε. Οι πολλαπλές, παράλληλες σχέσεις, ενέχουν κινδύνους.
Κι αν ψαχτείτε καλά, οι περιστασιακές σχέσεις, πως αλλιώς δικαιολογούνται, παρά μόνο εξ αιτίας της ανασφάλειας μας, του φόβου της κριτικής και πολλές φορές καρπός ιδιοτέλειας, άγνοιας των πραγματικών αναγκών μας και ηδονοθηρίας.
Μην κάνετε σεξ χωρίς αγάπη. Μην ακούτε ψεύτικα λόγια σειρήνων, βάτραχοι και σαλαμάνδρες είναι.
Η αγκαλιά είναι Αγάπη. Ο Έρωτας είναι Φως, χρώμα και μουσική κι αυτό ακριβώς αναζητήστε.

με αγάπη
το χαμομηλάκι

Σήμερα είναι της Παναγίας

Σήμερα είναι της Παναγίας μας. Της πιο γλυκιάς και οικείας μορφής για όλους μας.

Σαν σήμερα όταν έγινε τριών ετών, οι γονείς της την οδήγησαν στην εκκλησία. Αυτή η είσοδος της Μαρίας στο ναό ονομάστηκε «Εισόδια της Θεοτόκου».

Μεγάλη η Χάρη Της. Να μας βοηθάει.

Με την ευκαιρία θα ήθελα να πω τα εξής:

 

Εκείνο που με ενοχλεί περισσότερο, που με γεμίζει λύπη, είναι όταν βρίζουμε την Παναγία.

Με πειράζει να ακούω να βρίζουν τους Αγίους μας, ή τους Αγίους της όποιας θρησκείας, τα ιερά και τα όσια οποιουδήποτε, αλλά για την Παναγία μας ειδικά, μου φαίνεται άδικο, απαράδεκτο και έκφραση ακραίας αχαριστίας και θα εξηγήσω γιατί.

 

Δεν υπάρχει άνθρωπος θρήσκος ή άθρησκος που σε πολύ δύσκολη στιγμή, όταν είναι σε κίνδυνο, αγαπημένο του πρόσωπο ή ο ίδιος να μην πει: «Παναγία μου!!».

Βγαίνει αυθόρμητα από το στόμα όλων μας, αυτή η κραυγή, η παράκληση, η προσευχή: «Παναγιά μου!». Το αίτημα, δηλαδή, στη δύσκολη στιγμή να βοηθήσει.

Είναι η πιο σύντομη προσευχή: «Παναγιά μου!!»

 

Και η πιο ουσιαστική, επειδή είναι έμφυτη στον καθένα μας και βγαίνει σαν ανάσα: «Παναγιά μου!!».

Το δικό της όνομα έρχεται πρώτο στα χείλη μας. Κι αυτό σημαίνει ότι τη θεωρούμε δίπλα μας, μάνα και αδελφή μας. Ένα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα στον έλληνα.

 

Από τη άλλη μεριά, η φοβερή ευκολία με την όποια βλαστημάμε στο όνομα της με κάνει να αγανακτώ.

Δεν είναι δυνατόν από στιγμή σε στιγμή η προσευχή μας να εναλλάσσεται με την βλαστήμια. Από το «Πανάγια μου βόηθα», τόσο εύκολα και αβασάνιστα να πέφτουμε στην ύβρη.

 

Είμαι βέβαιος ότι, εάν ήταν φανερή σαν παρουσία, κανείς μα κανείς μας δεν θα διανοούνταν να μιλήσει σε βάρος της. Τουλάχιστον δεν είναι πρέπον, ούτε  ευγενικό.

 

Γιατί αυτό είναι η βλαστήμια: μιλάμε σε βάρος της και με της πιο ακατονόμαστες εκφράσεις.  Βρίζουν τη μάνα μας και μπορούμε να κάνουμε φόνο, ενώ εδώ με μια απίστευτη, επιπόλαια ευκολία αμολάμε ό,τι να ‘ναι.

 

Μα τι άλλο είναι η Παναγιά μας, παρά η μάνα μας. Και δεν πείραξε κανένα, ποτέ. Κι αν ακόμα τη βρίσεις πάλι «Παναγιά μου» θα πεις.

 

Κόφτε την επιτέλους αυτή τη συνήθεια…

To hamomilaki

Το τέλος της περιοδείας της Μαντόνα

Το τέλος της περιοδείας της Μαντόνα, «γλυκό και κολλώδες» στην Ευρώπη, θα λάβει χώρα το Σάββατο στο ΟΑΚΑ. Ένας φίλος μου, πούλησε το εισιτήριο του. Δεν πάω είπε στην συναυλία της Madonna. Σιγά … Η παρέα μου αγόρασε το εισιτήριο, αλλά δεν γουστάρω.

 

Την είδατε να πέφτει στην Λισσαβόνα προχτές; Μα τι κάνει; Τρίβεται, τρίβεται επάνω στην κιθάρα και μετά παίρνει φόρα για να κάνει μια τούμπα και πάρτη κάτω. Μα είναι τέχνη αυτό; Τι τρίβεται έτσι; Προς τι αυτός ο σπαραγμός σαν την σκύλα που σέρνει;

Θυμάστε πριν χρόνια στο Παναθηναϊκό Στάδιο τον Boy George; Προκάλεσε, προκάλεσε και πήρε αυτό που του άξιζε. Οι Έλληνες του πέταγαν δίλιτρα κόκα-κόλας γεμάτα «ιερό» χώμα. Ήταν και το τέλος του περιφανούς Boy George.

 

Ο Κύρτσος δημοσιεύει στην City Press φωτογραφία της μπροστά σε πανό με την επιγραφή «Βασίλειο της Ελλάδος». Μαντόνα, πρόσεχε, δίνουν λεφτά για να σε δουν οι Έλληνες, αλλά δεν το έχουν και σε τίποτε να ψάχνεις εσύ να τους δεις. [City press]

 

2.000 ευρώ φτάνουν στην μαύρη τα εισιτήρια. Σιγά ρε παιδιά, σιγά την καλλιτέχνη!! Πέστε μου, αν η Μαντόνα δεν έβγαινε τσίτσιδη στο δρόμο, αν δεν φιλούσε περιπαθώς την άλλη στην πίστα, αν δεν έβγαζε βιβλία με τσόντες, αν δεν έβαζε φωτιά σε σταυρούς, αν δεν προσκυνούσε την Καμπάλα, αν δεν δώριζε τραγούδια στον Πάπα, αν δεν έπαιζε με βαρβάτους σκύλους στα βιντεοκλίπ της, ποιος θα την ήξερε; Γιατί μη μου πείτε, από φωνή μ… κι από μ… φωνάρα.

Μέτρια φωνή, μέτρια παρουσία που την φροντίζουν 45 μάστορες και 60 μαθητάδες. Πενήντα χρονών σήμερα η περιλάλητη, με την δισκογραφία χτυπάει πιένες, αλλά πρόλαβε αυτή να πουλήσει όλο το καλλιτεχνικό της μέλλον, της ερχόμενης δεκαετίας, στον Μάϊκλ Ραπίνο της “Live Nation” έναντι 130 εκατομμυρίων δολαρίων. Όμως την άλλη μέρα η μετοχή της “Live Nation” έπεσε κατά 44%. Πεθαίνει η δισκογραφία, για αυτό πούλησε τα πάντα η «θεά». Ότι μπορεί να φέρει το σήμα της το πούλησε [Big Fish, 29-6-2008].

Η Μαντόνα Λουίζ Τσικόνε - Ρίτσι είναι η δημοφιλέστερη γυναίκα της υδρογείου και ίσως αυτού του γαλαξία, μετά την αυθεντική Μαντόνα, την Παναγία. Έχει πουλήσει πάνω από διακόσια εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, συνολικά από όλη τη δισκογραφία της, έχει υπάρξει ηθοποιός, ακριβό pin up και τα κλικ που έχουν γίνει από το φωτογραφικό φακό στο πρόσωπό της, ίσως ξεπερνούν τον αριθμό των πωληθέντων άλμπουμ της. Πρόσφατα, με ένα τετραπλό χτύπημα ως τραγουδίστρια - σκηνοθέτρια - κινηματογραφική παραγωγός - επιχειρηματίας, διεκδίκησε μια ακόμα λεόντειο μερίδα δημοσιότητας αλλά όχι με τα αναμενόμενα αποτελέσματα [ΣΙΝΕΜΑ].

 

Καπηλεύτηκε τα πάντα, και εξύβρισε, με την αρχαϊκή έννοια, τα πάντα και κέρδισε τον κόσμο όλο, αλλά έχασε την ψυχή της. Η Μαντόνα τελειώνει και το ξέρει. Και ξέρει καλά ότι πίσω της δεν αφήνει τίποτε. Τίποτε απολύτως. Το απόλυτο τίποτα. Καμιά πολιτιστική και πολιτισμική προσφορά, ενώ μπορούσε.

 

hamomilaki 

ΠΙΣΤΙΣ ΕΛΠΙΣ ΑΓΑΠΗ, ΜΕΙΖΩΝ ΔΕ ΤΟΥΤΩΝ Η ΑΓΑΠΗ

Απ. Παύλος, Προς Κορινθίους ΙΓ΄, 13.

Δεν ήξερα ότι η Σόφια της Βουλγαρίας είναι από την ελληνική λέξη σοφία. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ψάχνοντας βρήκα ότι η «ελληνική» σχολή βρίσκεται ανάμεσα στις τρεις δημοφιλέστερες ξένες φιλολογίες του Πανεπιστημίου της Σόφιας, με αποτέλεσμα οι βάσεις εισαγωγής να γίνονται κάθε χρόνο ολοένα και υψηλότερες.

Σύμφωνα λοιπόν, με το θρύλο, η Σόφια της Βουλγαρίας φέρει το όνομα της εκκλησίας, κτισμένης στην εποχή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού(527-565). Κάποτε η κόρη του αυτοκράτορα Ιουστινιανού, η Σοφία, ήταν άρρωστη. Απ’ όλον τον κόσμο έρχονταν γιατροί, αλλά κανένας δεν μπόρεσε να τη βοηθήσει. Τότε αυτή έμαθε, ότι στη Βουλγαρία υπάρχουν ιαματικές πηγές, που μπορούν να τη θεραπεύσουν. Πηγαίνει λοιπόν εκεί, γιατρεύεται και για να ευχαριστήσει την πόλη κτίζει εκκλησία και της δίνει το όνομά της. Το σημερινό όνομα της βουλγαρικής πρωτεύουσας προέρχεται από τη επιβλητική χριστιανική βασιλική της Αγίας Σοφίας, που είναι και ένα από τα σύμβολα στο έμβλημα της πόλης.

Και συνεχίζοντας το ψάξιμο, σήμερα 17 Σεπτέμβρη, είναι η Ημέρα της Αγίας Σοφίας και των θυγατέρων της, Πίστης, Ελπίδας και Αγάπης. Είναι η γιορτή της βουλγαρικής πρωτεύουσας. Η Σόφια έχει καθιερώσει ως γιορτή της την ημέρα της προστάτριάς της.

 

Αλλά ποιες ήταν η Σοφία, η Πίστη, η Ελπίδα και η Αγάπη; Η Σοφία και οι κόρες της:
Πίστη, ετών δώδεκα
Ελπίς, ετών δέκα
Αγάπη, ετών εννιά,
έζησαν επί Αυτοκράτορα Αδριανού. Η Σοφία βάφτισε τις κόρες της από τις τρεις αρετές που κατονομάζει ο Απόστολος Παύλος στην Α΄ Προς Κορινθίους επιστολή του (ιγ΄ 13)
Όταν ο Αυτοκράτορας έμαθε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές, διέταξε να τις συλλάβουν. Ζήτησε να παρουσιαστούν μπροστά του οι τρεις κόρες, μία-μία. Πρώτη η δωδεκάχρονη Πίστη, η οποία δε δέχτηκε να απαρνηθεί τη χριστιανική πίστη, οπότε αποκεφαλίστηκε. Ακολούθησε η δεκάχρονη Ελπίδα και η εννιάχρονη Αγάπη, οι οποίες ομοίως δεν απαρνήθηκαν την πίστη τους και αποκεφαλίστηκαν.
Η μητέρα τους Σοφία ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες δίπλα στους τάφους τους, όπου και παρέδωσε το πνεύμα της.

Υπολογίζεται ότι απεβίωσαν περί το 137. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη και των τεσσάρων στις 17 Σεπτεμβρίου.

Οι κόρες τίμησαν τα ονόματα τους, η πίστη τους, η ελπίδα τους και η αγάπη τους στον Θεό τις έδωσε την δύναμη να μη προδώσουν. Η μάνα γαλούχησε τα παιδιά της με τις αξίες της και εκείνα ανταποκρίθηκαν.

Ο δειλός άνθρωπος, διδάσκει ο σοφός Ισαάκ ο Σύρος, πάσχει κυρίως από ολιγοπιστία κι από φιλοσωματία. Ο εαυτούλης του και οι αμφιβολίες του μόνο Μοναξιά έχουν να του προσφέρουν. Ενώ η πίστη, η βεβαιότητα ότι αυτά που ελπίζεις θα συμβούν σε ελευθερώνει. Πίστη και ελπίδα και σπουδαιότερο η αγάπη. Δύναμη, ψυχή, φως, χαρά, ελευθερία.

Η μάνα δίδαξε, τα κορίτσια ανταποκρίθηκαν. Σήμερα, μπορεί να φαντάζει ασύλληπτο και ενδεχομένως ανόητο να δίνεις την ζωή σου για μια «ιδέα», για μια πίστη. Αλλά, μη φοβάστε, δεν χρειάζεται να δώσουμε την ζωή μας, απλά, ας μη σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτούλη μας, ας διδάξουμε στα παιδιά μας να στηρίζουν τον συμμαθητή τους, να μην τον καρφώνουν στην πρώτη ευκαιρία. Ας μαζέψουμε μαζί τα σκουπίδια μας από την παραλία κι ας μην τα μαθαίνουμε ότι κάποιος άλλος υποχρεούται να τα μαζέψει. Ας βοηθάμε που και που και κανέναν που έχει ανάγκη, δεν «λέει» να κοιτάμε μόνο τον εαυτούλη μας. Μαγκιά είναι να δίνεις, να βοηθάς, να συμμετέχεις. Δεν είναι μαγκιά το μέσον, η λούφα, το γλείψιμο και η κοπάνα.

Βάλε μυαλό Αγία Σοφία σ’ όλους τους γονείς που μπερδεύτηκαν και Εσείς κοριτσάκια Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη δείξτε στα παιδάκια πόση χαρά έχει να κάνεις το Καλό.

Χρόνια Πολλά σε όλες τις Σοφίες, τις Πίστεις, τις Ελπίδες και τις Αγάπες.

Χρόνια Πολλά.

Παιδοβασία: Το πρόβλημα (δεν) είναι απλό

Αγαπητέ id65, είναι σεβαστή η άποψή σου, είσαι πατέρας πληγωμένος και παρόλα αυτά καλοπροαίρετος. Κι έτσι να είσαι, επειδή πάντα υπάρχει ελπίδα. Πάντα. (Βλέπε σχόλιο προηγούμενου ποστ).

Γνωρίζουμε την έρευνα του κυρίου Γιωτάκου. Ορέστης Γιωτάκος, MD, MSc, PhD, Ψυχίατρος, Πρόεδρος «Ελληνικής Εταιρίας Μελέτης & Πρόληψης Σεξουαλικής Κακοποίησης». Είχαμε βρεθεί σε ένα Συνέδριο του, πέρυσι, παρότι είχαμε αντιρρήσεις για τον σκοπό του, (βλέπε άρθρο «Πως μπορώ να βοηθήσω»), στο Αμφιθέατρο Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, Μασσαλίας 22, στο Κολωνάκι. Συμμετείχε και η ΜΚΟ «Αλληλεγγύη», γνωρίζετε, αυτή της Εκκλησίας της Ελλάδος, δημιούργημα του μακαριστού Χριστόδουλου, επί Γενικού Διευθυντή κ. Φουρλεμάδη.

Τότε ο κ. Γιωτάκος έλεγε: «όλοι είμαστε είπε, όλοι υποψήφιοι παιδόφιλοι, αν ξεκινήσεις να βλέπεις, Εθίζεσαι»

Σαν το τσιγάρο, σαν το κάπνισμα, αν ξεκινήσεις να καπνίζεις, Εθίζεσαι.

Και στο «διάλλειμα» οι κύριοι του πάνελ κάλεσαν το ακροατήριο να επισκεφθεί ένα ιδιαίτερο χώρο για να παρακολουθήσουν την προβολή παιδοφιλικού υλικού. Παιδική πορνογραφία δηλαδή, σε συνέδριο προς χάριν της επιστήμης. Η μισή αίθουσα ακολούθησε και άλλη μισή βγήκε έξω, στο «επίσημο» διάλλειμα, όπου εμβρόντητοι παρακολουθούσαμε καθηγητή από το πάνελ να την «πέφτει» κανονικά σε φοιτήτρια και να την καλεί για να της δείξει ανάλογο υλικό.

Αλλά ας δούμε τα στοιχεία. Η έρευνα που αναφέρεις αφορά μια χρηματοδοτημένη έρευνα στις φυλακές της Τρίπολης. Τριάντα επτά (37) άτομα εξετάσθηκαν. Μόνο 37, όταν από τα περιστατικά της σεξουαλικής κακοποίησης δεν αποκαλύπτεται ούτε το 5%. Όταν από αυτά που αποκαλύπτονται, ελάχιστα καταλήγουν και ελάχιστα κατέληξαν στην συγκεκριμένη φυλακή και βέβαια στην έρευνα αυτή ουδόλως ελήφθη υπόψη της και μελετήθηκε το ψυχιατρικό πορτρέτο της τεράστιας μάζας των διακινητών παιδικής πορνογραφίας. Ασύγκριτα τα μεγέθη. 37 κρατούμενοι σε σχέση με τους χιλιάδες ελευθέρους παιδόφιλους.

Αλλά για να είμαστε σοβαροί, αν ψάξετε στο site Archive, θα βρείτε παλιότερη μελέτη του κυρίου Γιωτάκου, με τεράστια βιβλιογραφία, με τίτλο: «Παιδοφιλία: Αιτιολογία - Εκτίμηση – Αντιμετώπιση όπου παρατίθενται στοιχεία ξένων ερευνητών σε αλλεπάλληλες χρονιές και διατυπώνεται το εξής: 

«Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ευρήματα σχετικά με την ψυχοπαθολογία των ατόμων αυτών. Βρέθηκε ότι λιγότεροι από 5% πάσχουν από ψυχωτική συνδρομή, ενώ η κύρια διάγνωση σε επίπεδο προσωπικότητας είναι η διαταραχή προσωπικότητας ψυχοπαθητικού τύπου. Οι Abel et al (1985) όμως βρήκαν ότι μόνο 12% αυτών που παρακολουθούνταν στα εξωτερικά ιατρεία είχαν διάγνωση διαταραχής προσωπικότητας ψυχοπαθητικού τύπου, ενώ οι Serin et al (1994), βρήκαν ότι 7,5% μόνο σκόραραν υψηλά στην κλίμακα ψυχοπαθητικότητας του Hare.»

5 έως 12% από τους παιδόφιλους που παρακολουθούσαν είχαν κάποιο πρόβλημα. 5 έως 12%. Δηλαδή από τους 100 οι 7,5 ήταν ας πούμε ψυχωσικοί. Οι υπόλοιποι ήταν μια χαρά.

Μια χαρά είναι, φίλε μας, αυτοί όλοι οι κακοποιοί. Γνωρίζουν τι κάνουν, απλά πιστεύουν ότι δεν θα συλληφθούν, ότι είναι μάγκες και πωρώνονται και το εντάσσουν στην ζωή τους, κανονικά, όπως οι καπνιστές το τσιγάρο.

Ελεύθερα, χωρίς προδιάθεση, βλέπουν, ανταλλάσουν υλικό, αγοράζουν υλικό, νοικιάζουν ζωές, σκοτώνουν ψυχές.

Αυτοί είναι οι παιδόφιλοι, οι ΠΑΙΔΟΒΑΤΕΣ και δεν έχουν κανένα ελαφρυντικό.

Ευριπίδη Μήδεια: τῶν γὰρ μετρίων πρῶτα μὲν εἰπεῖν …

Στην προσπάθειά του να ολοκληρώσει το μονόλογό του ο Ιάσονας-Νίκος Ψαράς αναφώνησε «έλεος» για τις διαμαρτυρίες του κοινού κι αυτό ανταπάντησε: «αυτό ζητάμε κι εμείς τόσες ώρες, έλεος».
Μια μεγάλη παρεξήγηση από έναν αλαζόνα ερευνητή που φαίνεται πως πλέον δεν έχει καμία σχέση με τη θεατρική πράξη, που δεν γνωρίζει τι είναι αρχαίο δράμα, θέατρο με ηθοποιούς μιας άλλης εθνότητας, νοοτροπίας και κουλτούρας ήταν η «Μήδεια» του Ανατόλι Βασίλιεφ. Ακόμα δεν καταλάβαμε γιατί ο Ρώσος σκηνοθέτης ανέβασε την τραγωδία του Ευριπίδη και όχι την ομώνυμη παρωδία του Μποστ αφού είχε στο μυαλό του να στήσει αυτό το τραγελαφικό πανηγύρι. Μαρία Κρύου, αθηνόραμα.gr - 21/8/2008

Πάνε χρόνια, ήταν μια παράσταση της Αντιγόνης στην Επίδαυρο, με την Μαρία Σκούντζου σε σκηνοθεσία Ρεμούνδου και χορογραφία Χάρη Μανταφούνη. Τότε, αφού το φιλοθεάμον κοινό περίμενε την έναρξη της παράστασης μέχρι να ανέβει ο Κατσιφάρας με την μερσεντές του πάνω στον ιερό χώρο, καθυστερημένος, μαρσάροντας και αφήνοντας σύννεφο σκόνης, ο Σοφοκλής δεν άντεξε βγήκε από τον μνήμα του και γιουχάρισε τον Χορό που χόρευε συρτάκι με μπουζουκάκι ντυμένος με κουστουμάκια.

Γιατί; Γιατί αυτά τα κόλπα; Τι τα χρειάζονται αυτά οι αρχαίες τραγωδίες; Δεν αρκεί το δράμα για να συνεπάρει; Θέλει και κόλπα;

[125]

τῶν γὰρ μετρίων πρῶτα μὲν εἰπεῖν
τοὔνομα νικᾷ, χρῆσθαί τε μακρῷ
λῷστα βροτοῖσιν

Τα απλά· τα απλά·

εύκολα και ωφέλιμα είναι τα απλά
και βαστούν πολύ·

Δεν αρκεί ο μύθος, ο λόγος, η διδασκαλία του Ευριπίδη στην Μήδεια και χρειαζόμαστε «κόλπα» για να συνεπάρουμε του κοινό;

Η Μήδεια, κυριεύεται από ερωτικό πάθος για τον Ιάσονα, και τον βοηθά να κλέψει το Χρυσόμαλλο Δέρας. Για χάρη του δολοφόνησε τον αδελφό της, προκάλεσε τον θάνατο του γηραιού Πελία, οδηγώντας τις κόρες του να τον κομματιάσουν. Η είδηση, το κακό νέο απλώνεται. Είναι ο κίνδυνος να συνεταιρίζεσαι με μια μάγισσα, μια φόνισσα, που εξαιτίας της δεν έχεις τόπο να σταθείς! Στη Κόρινθο, όπου καταφεύγει το ζευγάρι, η θυγατέρα του βασιλιά σαγηνεύεται από τον ωραίο ξένο, ο Ιάσονας απαρνιέται τη Μήδεια και, αποφασισμένος να ξαναπαντρευτεί, περιμένει να εγκαταλείψει η γυναίκα του τη πόλη. Η Μήδεια στέλνει στην νεαρή γυναίκα ένα φόρεμα ποτισμένο με φαρμάκι, που τη καίει ολόκληρη μαζί με τον βασιλιά της Κορίνθου, που έτρεξε να σώσει την κόρη του. Μόλις η Μήδεια βεβαιώνεται πως ο Ιάσονας έχει πια χάσει τα πάντα, με τα ίδια της τα χέρια σκοτώνει τα δύο παιδιά τους και φεύγει για την Αθήνα. Κι ο Ιάσονας, συνυπεύθυνος κι αυτός, ο πρώην ήρωας, ο ένδοξος βασιλιάς, ο ημίθεος, μόνος, στην απόλυτη μοναξιά επισκέπτεται την Αργώ για να κλάψει κι εκεί ένα σάπιο ξύλο από το φημισμένο πλοίο πέφτει στην … κεφάλα του και πάει.

Την Μήδεια δίδαξε ο Ευριπίδης το 431 στην Αθήνα, την χρονιά που άρχισε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος (431-404 π. Χ.). Πόλεμος, λοιμός, όλα τα δεινά. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ. Από την απόλυτη ακμή η Αθήνα, στην παρακμή. Από την απόλυτη δόξα ο Ιάσονας στην απόλυτη μοναξιά, παρασέρνοντας στον όλεθρο τόσους και τόσους γύρω του. Τραγική φιγούρα η Μήδεια, η μάνα που φτάνει μέχρι το χειρότερο, σκοτώνει τα παιδιά της από απόγνωση.

Δεν φτάνουν αυτά για παιχτεί το έργο; δεν φτάνουν, χρειάζονται και κόλπα;

Υπεύθυνοι απολύτως για τις πράξεις τους οι άνθρωποι, με ελεύθερη βούληση επέλεξαν τον δρόμο τους και ενός κακού μύρια έπονται.

[1415–1418]

Χορός. πολλῶν ταμίας Ζεὺς ἐν Ὀλύμπῳ͵

πολλὰ δ΄ ἀέλπτως κραίνουσι θεοί·

καὶ τὰ δοκηθέντ΄ οὐκ ἐτελέσθη͵

τῶν δ΄ ἀδοκήτων πόρον ηὗρε θεός.

Πολλά κρατάει ο Δίας για τους θνητούς

Πολλά οι θεοί μοιράζουν χωρίς να το προσμένουμε.

Όσα προσμένουμε δεν γίνονται

Και τα απρόσμενα ο θεός βρίσκει τρόπο

να τα εκτελέσει.

Αυτά μόνο αρκούν για να θυμούνται οι άνθρωποι πως στο χέρι τους είναι η ευτυχία ή δυστυχία. Η επιλογή του Καλού από το κακό. Δεν χρειάζονται «κόλπα» στην Επίδαυρο, ο Ευριπίδης μόνος του φτάνει και περισσεύει.

Αφορμή δόθηκε, ευκαιρία για μελέτη και όχι μόνον, από την ανάρτηση του Τζεφέρη Πέτρου H «Μήδεια» του A. Βασίλιεφ και το δικαίωμα στην αποδοκιμασία.

Το χαμομηλάκι 

 

 

Μαθήματα πολιτισμού στην γενέτειρα του πολιτισμού

Δεν πίστευα, ότι μπορεί ένας πατέρας που έχασε το γιο του με τον χειρότερο τρόπο, θα μπορούσε να αναφέρεται στην απώλεια ως η «κακιά ώρα».
Δεν το πίστευα, έλεγα ότι υποκρίνεται. Το παιδί του ήταν σε καταστολή ακόμη κι έλεγα, θα φύγει από την χώρα μας με ζωντανό ή νεκρό το παιδί του και μετά θα μας τα χώσει. Σκεφτόμουν, ότι λυντσάρισαν τον γιο του και ο πατέρας έλεγε: να φύγουμε από εδώ, νεκροί ή ζωντανοί και μετά θα τα πούμε. Μ’ αυτούς τους βάρβαρους που μπλέξαμε, ας προσέχουμε, ας μην τους προκαλούμε.

Και επέτρεψε ο πατέρας την παύση της μηχανικής υποστήριξης του παιδιού του και το παιδί «έφυγε», αναχώρησε, για καλύτερους κόσμους. Η μάνα, στο άκουσμα της είδησης κατέρρευσε, δεν μπόρεσε να μπει στο αεροπλάνο.

Και είπα, μάλιστα, θα πάρει το νεκρό παιδί του ο πατέρας, θα πάει στην πατρίδα του και εκεί εκ του ασφαλούς, θα μας τα ψάλλει.

Τίποτε από αυτά δεν έγινε. Έγινε αυτό, το απρόσμενο, το απίστευτο, αυτό που ανέδειξε το μεγαλείο του ανθρώπου, αυτό που ένα μόνο του μπορεί να αντιπαραταχτεί απέναντι σε όλες τις βρωμιές που κουβαλάμε σαν άνθρωποι.
Έγινε αυτό που μας δίνει ελπίδα, που μας λέει ότι δεν χάθηκε η ανθρωπιά.

ΔΩΡΙΣΕ τα όργανα του παιδιού του, στη χώρα που αφαίρεσε την ζωή του παιδιού του.

Γιατί, κύριοι, η χώρα μας αφαίρεσε την ζωή του παιδιού του.

Η χώρα μας, που λειτουργεί με μπράβους της νύχτας, που αντικαθιστούν την αστυνομία, που παίρνουν το «κράτος» στα χέρια τους, που λένε «εγώ είμαι ο νόμος».

Η χώρα μας αφαίρεσε την ζωή του, οι Μυκονιάτες που βολεύονται με τα φράγκα και ανέχονται και επιτρέπουν την μίσθωση του νησιού τους για πάσα χρήση. Όσο πιο βόρβορος, πιο λάσπη καλύψει το νησί τους τόσα παραπάνω φράγκα θα πάρουν.

Η χώρα μας αφαίρεσε την ζωή του παιδιού, όταν ο κάθε υπουργός θέλει ένα σκάφος και μια βίλα στο νησί των ανέμων και ξεπουλάει τον ήλιο, την θάλασσα, το γαλάζιο, την Ελλάδα σε πλειστηριασμό στην μπίζνα της νύχτας και της μέρας.

Η χώρα μας αφαίρεσε την ζωή του παιδιού, όταν το προϊόν μας διαφημίζεται στα πέρατα του κόσμου και αναδεικνύεται το άριστο: Η Καλύτερη Ελευθεριότητα στο Λαγανά, στα Μάλια, στη Ρόδο (άμα δεν καεί όλη) και στην Μύκονο. Ελάτε να πάρετε, η καλύτερη ελευθεριότητα. Δεν είμαι σεμνότυφος, αλλά δεν μας αξίζει να πουλάμε τέτοια προϊόντα, έχουμε καλύτερα, πολύ καλύτερα.

Τα καλύτερα προϊόντα έχουμε και πουλάμε τα χειρότερα.

Ο πατέρας του αδικοχαμένου παιδιού, έδωσε μια ευκαιρία στην χώρα μας. Την μέγιστη ευκαιρία.
Απάλειψε την μπόχα μας και εξάγνισε την βρώμα μας.

ΕΛΛΑΔΑ μας έχεις μια ευκαιρία, αξιοποίησέ την. Πήρες το μάθημα σου Ελλάδα, Μάθημα ήθους και αξιοπρέπειας.

Μέσα στην απόλυτη μισανθρωπία, ο Ύμνος στην ανθρωπιά.

Στο βωμό του συμφέροντος και της «πάρτης» μας, ο Αλτρουισμός σε όλο του το μεγαλείο

Ένα δέντρο στον Χελμό

Είμαι μόνο μου ζωντανό, σ’ ένα δάσος από καμένους κορμούς, καψαλισμένα κλαδιά και φύλλα.

Είμαι μόνο μου ζωντανό, μετά από πολλά χρόνια, παρέα με άλλα δέντρα, μικρότερα και μεγαλύτερα από μένα.

Είμαι μόνο μου ζωντανό, χωρίς να χαϊδεύουν τα κλαδιά μου, εκείνα του διπλανού μου δέντρου.

Είμαι μόνο μου ζωντανό, και το σφύριγμα του ανέμου έχει άλλο ήχο, καθώς περνά μέσα από τα καμένα κλαδιά των δέντρων που χάθηκαν στον βωμό της φωτιάς.

Είμαι μόνο μου ζωντανό, σε μια φύση δίχως χρώματα. Η πύρινη λαίλαπα πήρε μαζί της όλη την παλέτα με τα χρώματα της φύσης.

Είμαι μόνο μου ζωντανό, χωρίς τις φωνές των ζώων που ζούσαμε εδώ μαζί πριν την φωτιά. Θυσία στον βωμό της πυρκαγιάς κι αυτά. Και τώρα όσα έμειναν, έφυγαν μακριά και δεν ξαναγυρίζουν. Που να γυρίσουν; Χώμα, ξερό χώμα, κάρβουνο, λιοπύρι το καλοκαίρι, πλημύρες τον χειμώνα.

Είμαι μόνο μου ζωντανό, οι σπόροι μου, η μόνη ελπίδα, κι ίσως κάποιοι ρομαντικοί άνθρωποι ή κάποιοι που έχουν λόγους και συμφέροντα να βοηθήσουν την φύση να αναγεννηθεί.

Ελπίζω, προσδοκώ, περιμένω.

28-7-2008 Aria

Το παχνίδι της ζωής μου ...

Καθίστε με το παιδί σας, μαζί, και φτιάξτε ένα παιχνίδι.

Ένα παιγνίδι, μια κούκλα και θα δώσετε την μεγαλύτερη χαρά στο παιδί σας.

Ένα κουβαράκι και λίγο πανί και χαρίστε του τον κόσμο όλο. Ασχοληθείτε με το παιδί σας, περάστε την ώρα σας μαζί του δημιουργικά, ακονίστε του την προσοχή, την σκέψη.

Κάντε το να νοιώσει την αγάπη σας.

Δεν υπάρχει τίποτε άλλο. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.

Μόνο η αγάπη σας. Αυτή μετράει. Δώστε την ευκαιρία να την εισπράξει το παιδί σας.

Θα λάμψει το πρόσωπό του από χαρά. Θα είναι ευτυχισμένο. Αυτή η κούκλα θα είναι ισόβιο σημείο αναφοράς. Πάντα θα την θυμάται. Ποτέ δεν θα την αποχωριστεί.

Δεν σημαίνει τίποτα για το παιδάκι σας η αγορά ενός παιγνιδιού.

Λίγα λεπτά θα περάσει μαζί του, μέχρι να εξαντληθεί η περιέργειά του.

Τίποτε δεν λέει αυτό το παιγνίδι, όσο ακριβό και να είναι. Μην εξαγοράζετε την «ησυχία» σας με ένα έτοιμο παιγνίδι.

Μην εξαγοράζετε την αγάπη του παιδιού σας με ένα παιγνίδι της μόδας. Δεν εξαγοράζεται η αγάπη του παιδιού. Κι από την άλλη, δεν είναι παιγνίδια αυτά. Δεν είναι. Δεν προσφέρουν τίποτε.

Κάντε μια δοκιμή. Ζήστε τις μοναδικές στιγμές να δείτε τα ματάκια του παιδιού σας να λάμπουν από ευτυχία, από χαρά, από αγάπη. Δεν υπάρχουν άλλες στιγμές. Δεν αξίζει τίποτε άλλο όσο η χαρά του παιδιού σας.

Δυο κουρελάκια και αγάπη είναι αρκετά.

 

Αναρτήθηκε από Μικρός Δημήτριος στις 22:37

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΚΟΥΛΑΣ – Παραδοσιακό παραμύθι

Η δύναμη είναι μέσα μας.

Η Ευτυχία είναι δίπλα μας

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια οικογένεια ποντικών. Ο μπαμπάς ο πόντικας, η μαμά η ποντικίνα και η μοναχοκόρη τους η ποντικούλα. Τέτοια όμορφη ποντικούλα δεν υπήρχε πουθενά! Ο πόντικας και η ποντικίνα μεγάλωσαν την κόρη τους όσο καλύτερα μπορούσαν και όταν μεγάλωσε για τα καλά, αποφάσισαν να την παντρέψουν.
Με ποιόν όμως; Ήθελαν τον καλύτερο!
— Ποιος είναι ο καλύτερος; Σκέφτηκαν, σκέφτηκαν και τελικά τον βρήκαν! Ο ήλιος, είπαν και οι δυο μαζί, και έτριψαν τα μουστάκια τους ευχαριστημένοι.
Ετοιμάστηκαν την άλλη μέρα και ξεκίνησαν να βρουν τον ήλιο. Περπάτησαν, περπάτησαν και κάποτε έφτασαν στο παλάτι του ήλιου. Εκείνος τους καλοδέχτηκε και τους ρώτησε για το σκοπό της επίσκεψής τους.
— Να, του είπαν, έχουμε μια πολύ καλή και όμορφη κόρη, την ποντικούλα μας. Είναι καιρός να την παντρέψουμε και σκεφτήκαμε εσένα για γαμπρό, γιατί είσαι ο καλύτερος.
Ο ήλιος χαμογέλασε και είπε:
— Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε, αλλά δεν είμαι εγώ ο καλύτερος.
— Μα πώς; ρώτησαν γεμάτοι απορία ο πόντικας και η ποντικίνα. Αφού είσαι πιο ψηλά απ΄ όλους, βλέπεις όλον τον κόσμο, δίνεις ζωή σε όλα τα ζώα και τα φυτά της γης, όλοι σε αγαπούν και σε θαυμάζουν. Κανένας δεν μπορεί να σε νικήσει.
— Και όμως κάνετε λάθος. Με νικάει το σύννεφο. Όταν μπαίνει μπροστά μου, τίποτα δεν μπορώ να κάνω.
Δίκιο έχει, σκέφτηκαν οι ποντικοί. Χαιρέτησαν και έφυγαν.
Την άλλη μέρα πήγαν και βρήκαν το σύννεφο, που ήταν γκρίζο και τεράστιο.
Το σύννεφο τους καλωσόρισε και οι ποντικοί του είπαν το σκοπό της επίσκεψής τους.
— Ο ήλιος μας είπε πως εσύ είσαι δυνατότερος από εκείνον και γι αυτό ήρθαμε σε σένα, αφού θέλουμε να παντρέψουμε την κόρη μας την ποντικούλα με τον καλύτερο και τον δυνατότερο.
Το σύννεφο κουνήθηκε, άλλαξε σχήμα, έγινε πιο γκρίζο και είπε:
— Μεγάλη η τιμή που μου κάνετε να παντρευτώ τη μοναχοκόρη σας, μα αφού θέλετε τον καλύτερο και τον δυνατότερο να ξέρετε ότι δεν είμαι εγώ αυτός.
— Και ποιος είναι; ρώτησαν με απορία οι ποντικοί.
— Είναι ο αέρας, απάντησε το σύννεφο. Όταν φυσάει με πηγαίνει όπου θέλει. Όσο κι αν αντισταθώ δεν καταφέρνω να τον νικήσω.
— Δίκιο έχεις, είπαν οι ποντικοί και έφυγαν.
Σε λίγες μέρες ετοιμάστηκαν και ξεκίνησαν για ένα μακρινό ταξίδι, πέρα μακριά, στη χώρα του αέρα.
Κάποτε έφτασαν. Βρήκαν τον αέρα και του είπαν πως ήρθαν να του ζητήσουν να παντρευτεί την κόρη τους την ποντικούλα, αφού εκείνος είναι ο δυνατότερος απ΄ όλους.
— Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε και ευχαρίστως θα παντρευόμουν την κόρη σας, αλλά, δυστυχώς, δεν είμαι ο δυνατότερος από όλους.
— Δεν είσαι; και ποιος είναι;
— Ελάτε μαζί μου, είπε ο αέρας και τους οδήγησε σε ένα ψηλό σημείο. Εκεί σταμάτησε, έδειξε μπροστά με το δάχτυλό του και είπε:
— Δυνατότερος από μένα είναι αυτός εκεί ο ψηλός πύργος. Χρόνια και χρόνια προσπαθώ να τον γκρεμίσω και δεν τα ΄χω καταφέρει ακόμα. Φυσάω με όλη μου τη δύναμη και δεν κουνιέται ούτε ρούπι από τη θέση του. Αυτός είναι, λοιπόν, καλύτερος και δυνατότερος από μένα και αξίζει να παντρευτεί τη μοναχοκόρη σας.
Οι ποντικοί χαιρέτησαν τον αέρα, τον ευχαρίστησαν και έφυγαν.
Περπάτησαν, περπάτησαν και έφτασαν στον ψηλό πύργο.
Στάθηκαν και τον κοίταζαν.
— Πω, πω! Τι μεγάλος και ψηλός είναι! Σαν να ΄χε δίκιο ο αέρας. Βρήκαν, επιτέλους, το δυνατότερο και τον καλύτερο γαμπρό για την κόρη τους.
Χαιρέτησαν τον πύργο και του είπαν γιατί τον επισκέφτηκαν.
Ο πύργος γελώντας απάντησε:
— Νομίζετε, αγαπητοί μου ποντικοί, ότι εγώ είμαι ο δυνατότερος απ΄ όλους; Πόσο λάθος κάνετε! Μάθετε, λοιπόν, πως δυνατότεροι απ΄ όλους είστε εσείς, οι ποντικοί. Ναι, καλά ακούσατε. Εσείς οι ποντικοί, ξανάπε ο πύργος και ο πόντικας και η ποντικίνα έμειναν να τον κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη.
— Μα πώς;; ρώτησαν.
— Να, είπε ο πύργος. Εγώ μπορεί να είμαι μεγάλος και ψηλός, αλλά εσείς οι ποντικοί χρόνια τώρα σκάβετε και τρώτε τα θεμέλιά μου. Έχετε ανοίξει τόσο πολλές τρύπες που με δυσκολία κρατιέμαι όρθιος. Λίγο ακόμα να σκάψετε και θα γίνω ένας μεγάλος σωρός από πέτρες και χώματα.
Αυτά είπε ο πύργος και οι ποντικοί κοιτάχτηκαν παραξενεμένοι και άφωνοι.
Σε λίγο ευχαρίστησαν τον πύργο και γύρισαν στη φωλιά τους.
Εκεί βρήκαν την ποντικούλα να τους περιμένει. Αγκαλιάστηκαν και αποφάσισαν ότι η αγαπημένη τους μοναχοκόρη έπρεπε να παντρευτεί έναν καλό και δυνατό ποντικό, αφού οι ποντικοί ήταν οι δυνατότεροι, οι καλύτεροι και οι πιο σπουδαίοι από όλους.
Και πραγματικά σε λίγο καιρό η ποντικούλα παντρεύτηκε έναν όμορφο, νεαρό ποντικό, καφετί και μεγάλο, με στρογγυλά χαριτωμένα αυτάκια και με μια μακριά ουρά.
Ήταν έξυπνος και αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του την ποντικούλα.
Όλοι ήταν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Γλέντησαν και χόρεψαν στο γάμο.
Σε λίγο καιρό είχαν και δυο παιδάκια, δυο μικρούς ποντικούληδες που πιο όμορφοι πουθενά στον κόσμο δεν υπήρχαν…

Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

Άρια