Μάθε να «βλέπεις» την ομορφιά που υπάρχει γύρω σου... Kenny G - Joy of Life

Αν μάθεις να «βλέπεις» την ομορφιά που υπάρχει γύρω σου και να «βγάζεις» προς τα έξω την ομορφιά που υπάρχει σε κάθε ανθρώπινη ψυχή, δίνοντάς της την αγάπη και κατανόηση που τόσο έχει ανάγκη, τότε θα γαληνέψει και η δική σου ψυχή και θα βρεις τη δύναμη να αντιμετωπίσεις κάθε δυσκολία γιατί δεν θα είσαι πια μόνος. 

Πρόσφερε στα παιδιά την ελπίδα που εσύ ακόμα αναζητάς για να «ανδρωθούν» στον αντίξοο αυτό κόσμο που εμείς δημιουργήσαμε, και να τον πλάσουν καλλίτερο.

Μην τους μεταφέρεις τα άγχη και τις απογοητεύσεις σου. 

Πρέπει να στοχεύεις να γίνουν καλύτερα από εσένα, να αναζητούν την ουσία και την ποιότητα στη ζωή τους. 

Μάθε τα να κοιτάζουν μακρυά και ψηλά, να στοχεύουν σε ένα καλλίτερο και ουσιαστικότερο μέλλον. 

Και κυρίως μάθε τα να «βλέπουν» σε βάθος, να σέβονται, να αγαπούν και να χαίρονται! 

dimdim

Αναρτήθηκε από friendshipiseverything

Τα παιδιά της νύχτας

Αυτά τα παιδιά, της νύχτας, αγαπούν πραγματικά το σχολείο. Γιατί θυσιάζουν γι' αυτό όλο τον ελεύθερο χρόνο τους. 

«Η Ζωή είναι ωραία! Αλλά, δυστυχώς, τα 'χει με άλλον»... Την ώρα που τ' άλλα ανέμελα παιδάκια βγαίνουν βόλτα στις πλατείες, στα καφέ και στα μπαράκια, εκείνο μόλις έχει σχολάσει απ' τη δουλειά και τρέχει σαν τον Βέγγο να προλάβει. 

Ανήλικα στη μαύρη εργασία,
σε δουλειές του ποδαριού.

Για να μην πάρει πάλι απουσία την πρώτη ώρα στο εσπερινό σχολείο. Πάντα με την ψυχή στο στόμα. 

Εφτά χιλιάδες παιδιά πάνε στα 92 Γυμνάσια, τα Εσπερινά. Άλλα τόσα, στα 17 Λύκεια. Έντεκα χιλιάδες στα νυχτερινά επαγγελματικά. Ανήλικα στη μαύρη εργασία, σε δουλειές του ποδαριού. Μετανάστες δεύτερης γενιάς. Αλλά και μεγάλοι άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω. Έστω και τώρα, στα γεράματα, βρίσκουν το κουράγιο για να μάθουν γράμματα. Αυτά τα παιδιά, της νύχτας, αγαπούν πραγματικά το σχολείο. Γιατί θυσιάζουν γι' αυτό όλο τον ελεύθερο χρόνο τους.

Χρειάζεται βεβαίωση εργοδότη, βιβλιάριο ενσήμων ή κάρτα ανεργίας για να πας Εσπερινό. Τώρα όμως απολύουν παντού. Ποιος δίνει βεβαίωση και ένσημα για τη μαύρη εργασία; Αν δεν συμπληρώνεις μεροκάματα για να βγάλεις κάρτα ανεργίας,

Διαβάστε περισσότερα »

Πώς να μιλήσετε στα παιδιά σας για τον αλκοολισμό Underage drinking: Talking to your teen about alcohol

Καθώς τα παιδιά σας θα μεγαλώνουν, θα χρειαστεί να κάνετε αρκετές συζητήσεις, οι οποίες μπορεί, μεν, να μην είναι  ιδιαίτερα εύκολες, είναι όμως, δε, απαραίτητες....

Το να μιλήσουμε στα παιδιά μας για τον  αλκοολισμό και τους κινδύνους που κρύβει το ποτό, είναι μια συζήτηση που είναι καλύτερα να γίνει νωρίτερα παρά αργότερα.

Κάντε τη διαφορά: Μιλήστε με το παιδί σας για το αλκοόλ

Underage drinking:
Talking to your teen about alcohol

Υπάρχουν μερικοί τρόποι που θα σας διευκολύνουν να κάνετε αυτήν την συζήτηση αποτελεσματικά, χωρίς να αισθανθεί κανείς σας άβολα.

Κατ' αρχάς, καλό θα ήταν να μιλήσετε στα παιδιά σας σε μικρή ηλικία και με την κατάλληλη γλώσσα, ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν. Για παράδειγμα, δε μπορούμε να μιλήσουμε με τον ίδιο τρόπο για την οδήγηση υπό την επήρεια του αλκοόλ ή το μεθύσι   σε ένα παιδί εννέα χρόνων και  σε ένα δεκαεπτάχρονο.

Από τα πρώτα σχολικά του χρόνια το παιδί θα ακούσει στο σχολείο από τους συμμαθητές του για το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, καθώς επίσης θα διδαχθεί από τους δασκάλους του και τους τρόπους αποφυγής από αυτά.

Πριν προγραμματίσετε μια σοβαρή συζήτηση επί του θέματος, καλό είναι να μιλήσετε γενικά και απρογραμμάτιστα για τους κινδύνους που κρύβουν το ποτό και τα ναρκωτικά (ειδικά αν τα παιδιά είναι αρκετά μικρά). Με αφορμή κάποια εκπομπή στην τηλεόραση ή με κάποια διαφήμιση που να τροφοδοτεί μια τέτοια συζήτηση, μιλήστε στο παιδί σας για τα οφέλη που θα έχει εάν δεν καταναλώσει αλκοόλ.

Καθώς, όμως, το παιδί θα μεγαλώνει, θα επηρεάζεται ολοένα και περισσότερο από τους συνομηλίκους του. Κι ενώ μπορεί το ίδιο να μην το έχει απασχολήσει καθόλου το θέμα της κατανάλωσης αλκοόλ, μπορεί ωστόσο να παρασυρθεί από τους φίλους και τους συμμαθητές του. Ειδικά στο λύκειο είναι η πιο κρίσιμη περίοδος που μπορεί να εξαρτηθεί ένας νέος από το αλκοόλ και αυτή του η εξάρτηση να του αλλάξει για πάντα τη ζωή .
Επίσης καθώς το παιδί σας μεγαλώνει, αποκτά δική του κοινωνική ζωή, που σημαίνει πως θα παρευρίσκεται αρκετά συχνά σε χώρους χωρίς εσάς και στους οποίους θα υπάρχει αλκοόλ και έτσι ο πειρασμός να υποκύψει θα είναι μεγαλύτερος.
Είναι λοιπόν βασικό, να καταλάβει το ίδιο το παιδί πως είναι αποκλειστικά δική του επιλογή το να μη πιει, και όχι να το κάνει γιατί εσείς του το επιβάλατε.
Με αυτό τον τρόπο μπορείτε να είστε σίγουροι πως το παιδί σας δε θα πιει για να εντυπωσιάσει και πως οι παρέες του θα αποτελούνται από άτομα που επίσης δεν πίνουν.

Καλό επίσης θα ήταν να πείτε στα παιδιά σας πως πολλοί άνθρωποι-νέοι και μεγάλοι- που είναι αλκοολικοί δεν το παραδέχονται και προσπαθούν να  προσποιηθούν  πως δεν έχουν κανένα πρόβλημα.

Ακόμη καλό θα ήταν να τους πείτε να μην δεχθούν σε καμία περίπτωση ποτά από ξένους και να μην μπουν σε αμάξι όπου ο οδηγός του βρίσκεται υπό την επήρεια αλκοόλ.
Εάν το παιδί σας αποφασίσει να μην καταναλώσει αλκοόλ, έχοντας ενημερωθεί από εσάς για τους κινδύνους, τόσο το πιο πιθανό να πάρει τη σωστή απόφαση όταν εσείς δε θα είστε δίπλα του.

Τέλος, το πιο σημαντικό είναι να ξέρουν τα παιδιά πως μπορείτε να μιλήσετε με αυτά -και όχι σε αυτά-οποιαδήποτε στιγμή θελήσουν και έχουν απορίες σχετικά με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Εάν είναι περίεργοι για το ποτό, θα το συζητήσουν πρώτα μαζί σας και θα ζητήσουν τη συμβουλή σας πριν πάρουν οποιαδήποτε απόφαση.

Με το να κάνετε τα παιδιά σας να νιώθουν άνετα μαζί σας για μια συζήτηση θα σας βοηθήσει πολύ, καθώς θα μπορείτε να καταλάβετε τι έχουν μέσα στο μυαλό τους  κάτι το οποίο θα είναι ολοένα και δυσκολότερο καθώς το παιδί μεγαλώνει. Εάν τα παιδιά σας γνωρίζουν ότι ο αλκοολισμός αποτελεί ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, από το οποίο είναι δύσκολο κανείς να ξεφύγει, θα προτιμήσουν να μείνουν μακριά, υγιείς και ευτυχισμένοι.

Αθήνα, 05/07/08
Μετάφραση: Σπυροπούλου Κατερίνα

από e-psychology

Η προσφορά του Βυζαντίου στον πολιτισμό

Ιδιαίτερα το Βυζάντιο, όπως άλλωστε και η επανάσταση του Εικοσιένα, δέχθηκε τα πυρά των μελετητών αυτών, μερικοί από τους οποίους δεν δίστασαν να γυρίσουν πίσω στην εποχή του Γίββωνα, όταν τον θεωρούσαν «Bas Empire» (Υστέρα Ρωμαϊκή αυτοκρατορία), υποτιμώντας την προσφορά του και διαστρέφοντας τα χαρακτηριστικά του. Αν είναι δυνατό τώρα πια μετά από τόσες επιστημονικές εργασίες να μην αναγνωρίζεται η αξία. Όχι μόνο στον ιδιαίτερα προβλημένο τομέα της τέχνης, αλλά και στον χώρο της φιλολογίας, της υμνογραφίας και ποιήσεως, της διπλωματίας, της νομικής επιστήμης και άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων. Όταν μάλιστα τον πολιτισμό του το Βυζάντιο δεν τον κράτησε ζηλότυπα για τον εαυτό του, αλλά τον διέδωσε προς όλες τις γεωγραφικές κατευθύνσεις. Ακόμη και η ίδια η Ευρώπη χρωστάει στο Βυζάντιο πολλά. Δεν τα ισχυριζόμαστε εμείς αυτά. Τα αναγνωρίζουν οι εγκυρότεροι ξένοι βυζαντινολόγοι. Ξεχωριστά με το θέμα έχει ασχοληθεί ο «σπουδαιότερος, κατά τον Α. Μουστακίδη - Μεσεμβρινό, εκπρόσωπος των ελληνικών σπουδών στη μεταπολεμική Σουηδία κι ένας από τους πιο φωτισμένους ηγέτες του σημερινού σκανδιναβικού ουμανισμού», ο Άλμπερτ Βίφστραντ (1901-1961) στο μελέτημά του «Το βυζάντιο και η Ευρώπη», που ο Μυστακίδης μετέφρασε στη γλώσσα μας μαζί μ' ένα άλλο κείμενό του («Η αληθινή αρχαιότητα κι εμείς») και παρουσίασε το 1966 σ' ένα μικρό βιβλιαράκι με τον τίτλο «Δύο μελετήματα» του Άλμπερτ Βίφστραντ (Ελληνοσκανδιναβική Βιβλιοθήκη). Στην περισπούδαστη αυτή εργασία ο Σουηδός σοφός, εκτός από τον εκχριστιανισμό της Ρωσίας και των Σλάβων και τη συγκράτηση της αραβικής απειλής, που έδωσε στην Ευρώπη τη δυνατότητα να αναπτυχθεί, αναγνωρίζει στο Βυζάντιο τόσα πολλά και σημαντικά, που ελάχιστα εμείς οι ίδιοι έχομε προσέξει. Απανθίζομε εδώ μερικά από αυτά:

1. «Αν σκεφτούμε ποια ήταν η όψη της υπόλοιπης Ευρώπης κατά τον Θ΄ και Ι΄ αιώνα, βλέπουμε καθαρά, ότι για κάμποσα εκατόχρονα ως τα μέσα του ΙΑ΄ αιώνα το Βυζαντινό κράτος υπήρξε χωρίς σύγκριση η σπουδαιότερη πολιτιστική δύναμη της Ευρώπης, κι ασφαλώς το γνώριζαν και οι ίδιοι οι Βυζαντινοί» (1).

2. «Τα παλαιότερα νομίσματα της Σκανδιναβίας μιμούνται τα βυζαντινά. Οι συγκοινωνίες μας με τη δυτική και νότια Ευρώπη σε ορισμένες περιοχές δεν ήταν τόσο συχνές όσο ήταν με τη βυζαντινή νοτιοανατολική Ευρώπη. Πιο ύστερα, όταν βρεθήκαμε ολότελα κάτω από την επιβολή της καθολικής εκκλησίας, τα πράγματα άλλαξαν και η πνευματική μας ζωή δέθηκε πιο στενά με της νοτιοδυτικής και νότιας Ευρώπης»(2).

3. «Ούτε αυτή η δυτική και νότια ευρωπαϊκή πνευματική ζωή αναπτυσσόταν εντελώς χωρίς την επίδραση της βυζαντινής, όπως φανταζόμαστε... Στην περίοδο της εικονομαχίας στο Βυζάντιο του Ζ΄ αι., όταν οι αυτοκράτορες προσπαθούσαν να βγάλουν τις εικόνες από τις εκκλησίες και τα μοναστήρια, πολλοί καλόγεροι έφυγαν στη Ρώμη και διέδωσαν εκεί τη γνώση για τη βυζαντινή λογοτεχνία και τέχνη, και η νότια Ιταλία για κάμποσο καιρό ξαναγύρισε στην κυριαρχία των Βυζαντινών. Τον ΙΑ΄ αι., ένας ηγεμόνας στο Μόντε Κασσίνο, που ήταν ακόμη από τα σπουδαιότερα μοναστήρια της Ιταλίας, έφερε μερικούς Έλληνες ζωγράφους για το στόλισμα του καθολικού. Και στη Βενετία η καλλιτεχνική επίδραση του Βυζαντίου ήταν ισχυρή ως τον ΙΔ΄ αι.» (3).

4. «Η πνευματική ακτινοβολία του Βυζαντίου προς την Ευρώπη στάθηκε σπουδαία, ενώ δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για πνευματική επίδραση από τη δυτική Ευρώπη πριν από τα 1200 περίπου»(4).

5. «Θέλοντας να γράψω μια έκθεση πάνω στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, άρχισα να μελετώ βαθύτερα τη βυζαντινή λογοτεχνία, και ένιωσα με την ευκαιρία αυτή πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Έπειτα προσπάθησα να ενημερωθώ στην τωρινή κατάσταση των ιστορικών ερευνών, και πρόσεξα πως και η ιστορική επιστήμη έφτασε σε μια πιο δίκαια αντίληψη της σημασίας και της προσφοράς των Βυζαντινών. Τους πλησίασα ξεκινώντας όχι με βάση τη μεσαιωνική ιστορία της Δύσης, μήτε τη νεοελληνική εποχή, παρά από την αντίθετη μεριά, την αρχαιότητα. Τέλος θέλω να επαναλάβω ότι Βυζαντινοί μεταβίβασαν τον αρχαίο πολιτισμό, δεν τον διέλυσαν, και το μετέδωσαν σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από το δυτικό κόσμο στο διάστημα του Μεσαίωνα» (5).

Και στην τελευταία αυτή παρατήρησή του ο Σουηδός επιστήμονας έχει απόλυτο δίκαιο, γιατί δεν ήταν μόνο η Ευρώπη που ποικιλότροπα ωφελήθηκε από το Βυζάντιο. Και οι Άραβες του χρωστούν πολλά. Τα καταγράφει προσκομίζοντας πλούσια αποδεικτικά στοιχεία ο Αιγύπτιος Ελληνιστής Άλυ Νουρ στη διδακτορική του διατριβή «Το Κοράνιον και το Βυζάντιον», που κυκλοφόρησε το 1970. Συνοψίζουμε τα πιο σημαντικά:

1. «Ο χριστιανικός κόσμος εβασίζετο τότε κυρίως εις τα ελληνικά γράμματα, ένεκα της βυζαντινής εκκλησίας. Η βυζαντινή εκκλησία ετροφοδότει τας άλλας εκκλησίας της Αφρικής και της Ασίας με ιεραπόστολους, επισκόπους και άλλους κληρικούς. Αλλά και στους αιρετικούς ακόμη η βυζαντινή εκκλησία εφοδίαζε δια πλείστων θρησκευτικών και επιστημονικών στοιχείων, ορισμοί των οποίων έμειναν απαραλλάκτως εις πολλάς ξένας γλώσσας. Εις την αραβικήν διάλεκτον της Υεμένης ενεφανίζοντο λέξεις με καθαρώς ελληνικάς ρίζας. Η δε αραμαϊκή, ήτις μετωνομάσθη συριακή κατά τους βυζαντινούς αιώνας, περιέχει ικανά στοιχεία μαρτυρούντα μεγάλη ελληνικήν επίδρασιν». (6).

2. «Εξ αιτίας της εξαπλώσεως του Χριστιανισμού και των στενών σχέσεων προς το Βυζάντιον, όχι μόνον οι Αραμαίοι αλλά και οι Πέρσαι και οι Ινδοί και άλλοι λαοί ήλθον εις επαφήν με τα ελληνικά γράμματα» (7).

3. «Υπάρχει φιλολογική σχέσις μεταξύ του κορανικού κειμένου και του ελληνικού της Αγίας Γραφής. Βάσει αυτής της σχέσεως είναι εύκολον να ανιχνεύσωμεν την κορανικήν απόδοσιν των κυριωτέρων θεμάτων άτινα επλούτισαν την αραβικήν γλώσσαν και εδημιούργησαν ενδιαφέρον δια τα ελληνικά γράμματα» (8). Οι επιδράσεις αυτές αναφέρονται κυρίως στο ζήτημα της δημιουργίας του κόσμου, στο ζήτημα της Δευτέρας Παρουσίας, σε Προφήτες και Αποστόλους.

4. «Εκτός των θεμάτων της Αγίας Γραφής υπάρχουν εις το Κοράνιον θρησκευτικοί θρύλοι και αγιολογικαί παραδόσεις, αίτινες ευκόλως παραλληλίζονται προς γραφέντα προ του Ισλάμ ελληνικά κείμενα (9). Τα κείμενα αυτά είναι η ψευδοκαλλισθένειος φυλλάδα (Θρύλοι του Μεγαλέξαντρου), βυζαντινοί νόμοι και ασκητικά κείμενα, βίοι αγίων, ύμνοι και πατερικοί λόγοι.

5. «Είναι δυνατόν να ανιχθευθούν εις το κορανικόν κείμενο αι εξής αραβοελληνκαί λέξεις: χυντάρ - ύδωρ, χούντα-ωδή, χουτ -κήτος, τ(θ) ούγκρα -θύρα, δέφυρα -γέφυρα, ιγγίλ - ευαγγέλιον, ιβλίς -διάβολος, ουαρ (ι)κ- αργύριον, σουρ -συσσωρεύω, Φε (ι) ρντάους -Παράδεισος, Μαγούς -Μάγοι, Γκιν -Γεν (πνεύμα ή αόρατον ή καλυπτόμενον δια μανδύου), κιρτάς -χάρτης, κιστ - justus (δίκαιος), κιστάς - ευθύτης, ζυγός, δικαιοσύνη, ζούχρουφ -ζωγραφική, μιθάκ -η ρίζα, θακ -θήκη, διαθήκη, χουάρι -ιερεύς, νούχα -νους, μπουργκ -πύργος, κούρα-χώρα, θάρα - terra (γη), Ιουνάς -Ιωνάς, ντία -φως Διός, Θεός, λάμψις κ.λπ.» (10).

6. «Μεταξύ των καλλιγράφων, οίτινες έδωσαν εις την αραβικήν γραφήν τους γνωστούς μέχρι σήμερον χαρακτήρας, αναφέρεται το όνομα του Αμντ ερ Ρούμι (:ο Ρωμαίος), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και πλείστοι άλλοι δεν ήσαν Ρωμαίοι, εφ' όσον αι τέχναι αι σχετικαί με τα βιβλία ήσαν ανεπτυγμέναι εις το Βυζάντιον» (11).

7. Ελληνικής καταγωγής υπήρξαν πολλοί Άραβες γραμματικοί, ερμηνευτές του Κορανίου, ιστορικοί και νομικοί (12).

8. «Η ελληνική φυσιογνωμία διαφαίνεται και εις τα αραβικά γράμματα επί 14 αιώνας και αποτελεί μέχρι σήμερον παρθένον και αξιόλογον θέμα ερεύνης» (13).

Ο Άλυ Νουρ κατακλείει τη μελέτη του με τους στίχους «ενός μεγάλου δι' ημάς ποιητού, όστις έζησε την ιστορικήν ελληνοαραβικήν ανάμειξιν», του Ιμπν ερ -Ρούμι (: ο γιος του Ρωμαίου). Αξίζει να τους μεταφέρωμε στην ζωντανή μας γλώσσα:

Εμείς, τα παιδιά της Ελλάδας
τη σοφία μονοπωλούμε,
τη δόξα, αλλά και την ανδρεία.
Ένας από τους Μαουάλι είμαι,
Όμως η καταγωγή μου είναι
το ένδοξο Βυζάντιο.
Πατέρες έχω τον Θεόφιλο
και τους σοφούς Έλληνες.
Δεν με γέννησε Ράβαι της ερήμου
ούτε κανένας απ' τους νομάδες.
Είμαι παιδί του Ίωνα,
του πατέρα των βασιλιάδων.
Η θέση μου πρέπει
νάναι ψηλά κοντά στους βασιλιάδες.
Κατέχω τη διάνοια και την κρίση
και στη γλώσσα των Αράβων, για να γίνω κριτής.
Μου ταιριάζει να γίνω ηγέτης
και στα γράμματα κριτής.

Οι στίχοι αυτοί μιλάνε πιο εύγλωττα από οποιοδήποτε άλλο στοιχείο και για τη βυζαντινή επίδραση και για την ακτινοβολία του Βυζαντίου στους Άραβες. Τεράστια, εξ άλλου, και ευρύτατα γνωστή υπήρξε η εκπολιτιστική του προσφορά στους Ρώσους και στους Σλάβους, στους οποίους μετέδωσε μέσω της Εκκλησίας την τέχνη και άλλα πολιτιστικά στοιχεία. Χαρακτηριστικά είναι όσα ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Βλάσιος Φειδάς, που έχει ιδιαίτερα ασχοληθή με τις βυζαντινές επιδράσεις στους σλαβικούς λαούς, παρατηρεί στη διδακτορική του διατριβή «Ἡ πρώτη ἐν Ρωσίᾳ ἐκκλησιαστική ἱεραρχία καί αἱ ρωσικαί πηγαί»:

«Η από του Βυζαντίου αποδοχή του Χριστιανισμού υπό των Ρώσων ωδήγησε τούτους εις την σφαίραν της εκκλησιαστικής του Βυζαντίου επιδράσεως και εχάραξε τα μελλοντικά πεπρωμένα του ρωσικού λαού...Δια της διαδόσεως του Χριστιανισμού παρά τοις βαρβάροις λαοίς, ούτοι περιήρχοντο αποφασιστικώς εις την σφαίρα των βυζαντινών επιδράσεων, του βυζαντινού πολιτισμού, του βυζαντινού πνεύματος, και καθίσταντο, εκτός τινών εξαιρέσεων, στενοί φίλοι της Αυτοκρατορίας»(14).

---

(1) Άλμπερτ Βίφστραντ : Δύο μελετήματα, μτρφ. Α. Μυστακίδη, Ελληνοσκανδιναβική Βιβλιοθήκη, 1966, σελ. 48.

(2) οπ . παρ. σελ. 50.

(3) οπ . παρ. σελ. 51.

(4) οπ . παρ. σελ. 53.

(5) οπ . παρ. σελ. 64.

(6) Άλυ Νουρ, Το Κοράνιον και το Βυζάντιον, Αθήναι, 1970, σελ. 45.

(7) οπ . παρ. σελ. 46.

(8) οπ . παρ. σελ. 54.

(9) οπ . παρ. σελ. 63.

(10) οπ . παρ. σελ. 78-79.

(11) οπ . παρ. σελ. 86.

(12) οπ . παρ. σελ. 85-91

(13) οπ . παρ. σελ. 94.

(14) Βλ. Ιω . Φειδά : Ἡ πρώτη ἐν Ρωσίᾳ ἐκκλησιαστική ἱεραρχία καί αἱ ρωσικαί πηγαί, Αθήναι, 1966, σελ. 11 κ. ε. 

Ι. Μ. Χατζηφώτη,
Βυζάντιο καί Ἐκκλησία,
Εκδόσεις Αποστολική Διακονία, Β' Εκδ ., 1989, σελ. 17-23

«Η Ανάσταση τινάζει την λογική μας στον αέρα»

Μια συζήτηση με αφορμή την Ανάσταση και το Πάσχα με έναν ιερωμένο που διαθέτει δυο διδακτορικά: ένα στην Αστροφυσική και ένα στη Θεολογία.

Στο «Κ» της Καθημερινής μίλησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, μιλώντας μεταξύ άλλων, για το αναστάσιμο μήνυμα των ημερών του Πάσχα, καθώς και για ζητήματα κοινωνικής προτεραιότητας, στα οποία η Εκκλησία μπορεί να έχει λόγο και ρόλο.

«Όλη η πίστη στην Ανάσταση,
δημιουργεί μια έκταση στον άνθρωπο».

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος Χατζηνικολάου υπήρξε για χρόνια ερευνητής στα αμερικανικά πανεπιστήμια MIT και Χάρβαρντ, αναζητώντας απαντήσεις για το μυστήριο του σύμπαντος, αλλά η επιστημονική και ερευνητική του ενασχόληση με τον φυσικό κόσμο και τον άνθρωπο τον οδήγησαν στην Εκκλησία.
Το 1989 εγκατέλειψε την υπόσχεση μιας καριέρας στη NASA, επέστρεψε στην Ελλάδα και εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Στομίου Κονίτσης.
Το 2004 χειροτονήθηκε μητροπολίτης. Με δική του πρωτοβουλία τη Μεγάλη Δευτέρα απομακρύνθηκαν οι αστυνομικές δυνάμεις από την περιοχή της Κερατέας και διαλύθηκαν τα μπλόκα των κατοίκων.

Ποιος ήταν ο ρόλος σας στο πρόβλημα στην Κερατέα;

Εγώ δεν μπαίνω καθόλου στην ουσία, γιατί δεν είμαι αρμόδιος. Αλλά η βία πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσει, από οποιαδήποτε μεριά και αν προέρχεται.

Και για να σταματήσει, χρειάζεται οι άνθρωποι να συναντηθούν και να επικοινωνήσουν.

Πρέπει η κυβέρνηση να ανοίξει τις πόρτες της επικοινωνίας με τους τοπικούς άρχοντες.

Με αυτούς να μιλήσει. Όχι μ' εμένα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Είναι πόλεμος.

Το νόημα του Πάσχα;

Νομίζω είναι τριπλό. Το πρώτο είναι ότι με την Ανάσταση έχουμε την απόδειξη της θεότητας του Χριστού, το δεύτερο ότι ... καταργείται ο θάνατος, και το τρίτο, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι η πρόκληση για καινούρια ζωή.

Τα αρνιά μας απομακρύνουν από το νόημα του Πάσχα;

Από μόνα τους θα ήταν πολύ περιορισμένης ισχύος, για να γιορτάσει κανείς το Πάσχα. Αλλά όμως, και το να χαρεί κανείς με υλικούς τρόπους, είναι ανθρώπινο.

Η Ανάσταση του Χριστού δεν προκαλεί τη λογική μας;

Την τινάζει στον αέρα. Δεν έχει καθόλου λογική.

Άρα, γιατί να πιστέψουμε;

Η πίστη είναι κάτι ανώτερο από τη λογική κατανόηση, από τον ηθικό κανόνα, από τη συναισθηματική προσδοκία. Πιστεύουμε αυτό που είναι πέρα από τη λογική μας.

Μπορεί να είναι κάποιος Χριστιανός Ορθόδοξος, και να αντιμετωπίζει την Ανάσταση ως «παραμύθι»;

Μπορεί να κουβαλάει τον πολιτισμό της Ορθοδοξίας, αλλά θα είναι, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, με κενό κήρυγμα. Άδειο κήρυγμα, και άδεια ζωή.

Εσείς πιστεύετε στην Ανάσταση;

Με όλα μου τα κύτταρα. Το μόνο που πιστεύω είναι η Ανάσταση. Όλη η πίστη στην Ανάσταση, δημιουργεί μια έκταση στον άνθρωπο.

Δεν έχεις ανάγκη του θαύματος ή της αποδείξεως. Αλλά ησυχάζεις, και ξανοίγεσαι σε έναν άλλο κόσμο. Αυτό είναι η Εκκλησία.

Με δεδομένο ότι όλες οι θρησκείες διακηρύττουν τη μετά θάνατον ζωή, αποκλείετε να καλύπτεται έτσι απλώς μια ψυχολογική ανάγκη του ανθρώπου;

Θα μπορούσε, διότι υπάρχει τέτοια ανάγκη.

Αλλά, πρώτα πιστεύεις, και μετά σου αποδεικνύεται. Και είναι τόσο ωραίο αυτό.

Αν είχατε γεννηθεί πιο αναλυτικά ή πιο δυτικά, δεν θα πιστεύατε σε άλλη θρησκεία;

Μπορεί… Να ήμουν χότζας… Ή καρδινάλιος.

Άρα, γιατί να πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη αλήθεια;

Διότι συνέβη να γεννηθούμε εδώ, και να επιβεβαιωθεί αυτό το πράγμα μέσα μας.

Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν ήμουν αλλού.

Πόσοι από τους Χριστιανούς Ορθόδοξους στην Ελλάδα είναι πραγματικοί χριστιανοί;

Νομίζω ότι το ποσοστό είναι πολύ μικρό. Και σε αυτό φταίμε ως Εκκλησία, γιατί έχουμε συμβιβαστεί και εκκοσμικευτεί ή απλώς λειτουργούμε ως σωματείο.

Όχι ως μυσταγωγία. Δηλαδή, να πάρουμε τους ανθρώπους, και σιγά-σιγά να τους οδηγήσουμε στο μυστήριο του Θεού».

Σας ενοχλεί που οι περισσότεροι φτάνουν στην εκκλησία μισή ώρα πριν την Ανάσταση, και φεύγουν με το «Χριστός Ανέστη»;
«Δεν με ενοχλεί, αλλά είναι σαν να πηγαίνουν σε έναν γάμο, να περιμένουν την υποδοχή της νύφης, και μόλις αρχίζει ο γάμος, να φεύγουν. Είναι κρίμα. Αδικούνται οι άνθρωποι».

 Το Άγιο Φως ανάβει πραγματικά από μόνο του, και όχι με σπίρτα;

Εδώ έφτασε ο σύγχρονος άνθρωπος, εν ονόματι της επιστήμης, να πιστεύει ότι ο κόσμος έγινε από το τίποτα. Γιατί να μην μπορεί να γεννηθεί και το Άγιο Φως από το τίποτα;

Από εκεί και πέρα, η μεγάλη σημασία του Αγίου Φωτός είναι ότι όλοι μοιραζόμαστε αυτό το φωτάκι από την ίδια πηγή. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί να το χάσουμε;

Αφού τα σώματα λιώνουν, πλην του Χριστού, γιατί δεν δέχεται η Εκκλησία την καύση των νεκρών;

Διότι η καύση δεν αφήνει τη φυσιολογική φθορά. Δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι βίαιο, σεβόμενοι την ταφή του Χριστού, και προβάλλοντας στον κάθε άνθρωπο, το γεγονός της ταφής του Χριστού και της Αναστάσεως.

Θα αρνιόσασταν να δώσετε την ευχή σας, σε κάποιον που θα ήθελε να καεί;

Θα έκανα ό,τι τελικά αποφάσιζε η συνείδηση της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία στην Ελλάδα δεν είναι ένα σύστημα που, πολλές φορές, καλλιεργεί το φανατισμό;

Φοβούμαι πως έχετε δίκιο. Βέβαια, υπάρχουν και άλλες φορές που πραγματικά ελευθερώνει.

Γιατί δώσατε πίσω το μισθό σας στο ελληνικό κράτος;

Το ενδιαφέρον είναι ότι το κράτος είναι ανίκανο και το μισθό να μας κόψει. Πληρώνομαι ακόμη, και πηγαίνει σε ιδρύματα.

Μακάρι να μου έκοβε τη δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα. Δεν θέλω να είμαι δημόσιος υπάλληλος.

Άρα, είστε υπέρ του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας;

Ναι. Μια Εκκλησία, όσο πιο αποδεσμευμένη είναι από το κράτος, τόσο πιο Εκκλησία είναι. Είναι πιο κοντά στο μήνυμά της.

Αυτή τη στιγμή, όντας μέρος του πολιτικού συστήματος, καταρρέει μαζί με αυτό.

Και πως θα ζούσαν οι ιερείς;

Πολύ καλύτερα. Η φορολόγηση της Εκκλησίας είναι αντιλαϊκό μέτρο. Ο κόσμος δίνει λίγο-λίγο στα παγκάρια, και μαζεύονται χρήματα.

Αν η Εκκλησία της Ελλάδας ταϊζει σήμερα 50.000, όπως είπε τις προάλλες η Σύνοδος, και φορολογηθεί με 20%, πρέπει κάποιος να βρει που θα φάνε οι 10.000.

Εσείς έχετε άλλα εισοδήματα;

Δεν έχω ανάγκες.

Τι τρώτε;

Δεν μπορείτε να φανταστείτε. Μου φέρνουν από τα μοναστήρια τα καλύτερα αυγά.

Η επιστήμη σας έκανε να αμφιβάλλετε για την ύπαρξη του Θεού;

Αντίθετα. Ενώ στην Αμερική γευόμουν τα καλύτερα κομμάτια της επιστήμης, ένιωθα την ανεπάρκειά της να με γεμίζει.

Το πλήρωμα μου το έδινε η ανάγκη να ξεπεράσω το θάνατό μου. Τη φθορά. Το χρόνο.

Η επιστήμη θα μπορούσε ποτέ να ανακαλύψει την αρχή του κόσμου, πριν από το Μπιγκ Μπανγκ;

Πριν από το Μπιγκ Μπανγκ δεν υπάρχει χρόνος, και άρα δεν υπάρχει πριν.

Η επιστήμη είναι ένα υπέροχο εργαλείο, για να μας δείξει την ομορφιά του φυσικού κόσμου.

Αλλά είναι πολύ μικρό για να μας αποδείξει τα όρια του ανθρώπου.

Ο δικός σας σταυρός;

Ο χειρότερος είναι ο εαυτός μου. Δύσκολο πράγμα ο εαυτός μας.

romfea

Τα παιδιά ψάλλουν Εγκώμια Μεγάλης Παρασκευής Ω Γλυκύ μου Έαρ...

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, 

πού έδυ σου το κάλλος;

Παιδική Χορωδία Σ. Λάμπρου 

Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα... Great and Holy Friday

Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα... 

Κ. Βάρναλη: Ο πόνος της Μητέρας

Great and Holy Friday

θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
..............................................................................................
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Σκέψεις για τη Μεγάλη Εβδομάδα

Αυτή την βδομάδα, τη Μεγάλη Εβδομάδα, έχουμε συνέχεια ερεθίσματα να σκεφτούμε διάφορα. Ερεθίσματα που γεννιούνται από τα αφιερώματα στην τηλεόραση, σε ιστοσελίδες, στην Εκκλησία, λόγω της νηστείας ή λόγω της μη νηστείας, εξ αιτίας κάποιων προετοιμασιών, πάντως έχουμε ευκαιρίες να σκεφτούμε πράγματα, που μερικές φορές έρχονται και σφηνώνονται στο μυαλό μας κι άλλοτε φεύγουν.

Έλεγε η Λέχου στην εκπομπή της Μπίλιως, ότι αυτό που θεωρεί τραγικό πρόσωπο σε όλο το Θείο Δράμα είναι η Παναγία. 
Η Παναγία που σαν μάνα βίωσε όλο τον πόνο του μαρτυρίου και του θανάτου του παιδιού της μπροστά στα μάτια της. Πραγματικά, σκεφτείτε τι αβάσταχτος πόνος είναι αυτός. 
Σκεφτείτε μια μάνα, όσο δυνατή και να είναι, να βλέπει να κατασπαράσσουν το παιδί της μπροστά στα μάτια της. Ανείπωτος πόνος, αβάσταχτος. Να παρακαλάς να τα κάνουν σε σένα παρά στο παιδί σου. Όλοι οι γονείς που συνέβει κάτι να πάθει το παιδί τους, εισπράττουν αυτό το … δείγμα του πόνου. Όλοι ξέρουν, πόσο πονάει να υποφέρει το παιδί σου. 
Δεν νομίζω να υπάρχει χειρότερο πράγμα, από το να αξιώνεσαι να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου αυτό το μαρτύριο, το όποιο μαρτύριο του παιδιού σου. Η μάνα, πονάει το παιδί της ακόμη κι όταν πρόκειται για τον χειρότερο κακούργο, πόσο μάλλον που η Παναγία βίωνε ένα άδικο μαρτύριο στο παιδί της.

Τον πόνο αυτό, τον καταλαβαίνουμε οι πάντες και γι αυτό,μέσα μας βαθιά μας, χωρίς καν να το σκεφτούμε, επικαλούμαστε την βοήθεια της Παναγίας. Ξέρουμε, ότι Αυτή ξέρει από πόνο. «Παναγιά μου …», λέμε, σε κάθε περίσταση, με μεγάλη ευκολία, πιστοί και άπιστοι. Επειδή είναι χαραγμένο στο DNA μας, ότι η Παναγιά μας, θα καταλάβει τον πόνο μας, τον φόβο μας. Την ανησυχία μας.

Η Παναγία, σαν μάνα, σαν Υπεραγία, σαν αδερφή, σαν φίλη, πάντα την νιώθουμε δίπλα μας. Δεν νομίζω να υπάρχει πιο οικείο πρόσωπο, πιο κοντινό, πιο αγαπημένο από την Παναγία. Και σκέφτομαι, ότι, εμείς, μόνο εμείς έχουμε αυτό το προνόμιο, να επικαλούμαστε την μάνα όλων μας σε κάθε δύσκολη στιγμή. 
Δεν ξέρω άλλη πίστη, άλλη θρησκεία, άλλο δόγμα να έχει μια αντίστοιχη μεσολαβήτρια. 
Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο με την Παναγία μας, αλλά και με όλους τους Αγίους μας. Αη Νικόλα μου λέμε, Αη Δημήτρη μου, Αη Γιώργη μου λέμε σε κάθε δυσκολία,όσοι λέμε απ’ έξω μας, χώρια αυτοί που ντρέπονται και το λένε από μέσα τους. Και το λέμε σαν να τους νιώθουμε δίπλα μας. Δίπλα μας, κοντά μας, παρόντες. 
Επειδή είναι, όντως παρόντες, επειδή είναι ανάμεσά μας, όπως λέει και ο Λιακόπουλος, για άλλους βέβαια. Επειδή αυτή είναι η ζώσα Εκκλησία, η Πάνω και η Κάτω μαζί. Και νομίζω,αυτό δεν το έχει καμιά θρησκεία, πουθενά σε κανένα τόπο, δεν θα βρεις τόσα εκκλησάκια, όσα στην πατρίδα μας, κι αυτό δεν είναι από φόβο, από προκατάληψη, από μοιρολατρία, είναι από επιλογή. Επειδή τους Αγίους μας και την Παναγία μας του νιώθουμε και τους έχουμε δίπλα μας.

Μόνο εμείς θα μου πείτε, έχουμε αυτή την ξεχωριστή συμπεριφορά, μόνο εμείς αναπτύσσουμε τέτοια σχέση με τα Άγια των Αγίων μας. Με απασχολεί αυτό, διαβάζω τα τελευταία χρόνια, ψάχνω, αναζητάω, συγκρίνω, εκμεταλλεύομαι κάθε ευκαιρία, έγινε συνήθεια πια, να ανάγω κάθε τι στην πίστη μας, να προσπαθω να το εξηγήσω, να το καταλάβω. 

Εκείνο που σκέφτηκα πρόσφατα, είναι ότι όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να βρω άλλη θρησκεία, άλλη πίστη, άλλο δόγμα που να μην είναι –ισμός. Δηλαδή, έχουμε μωαμεθανισμό, μουσουλμανισμό, προτεσταντισμό, βουδισμό, ταοϊσμό και ούτω καθ’ εξής. 
Αλλά, Ορθοδοξία δεν υπάρχει, δηλαδή όρος που να αποτυπώνει ένα δόγμα με ουσιαστικό, δεν υπάρχει. 
Όλα είναι –ισμός, δηλαδή τάση, πρόθεση, επιδίωξη, ενώ Ορθοδοξία είναι ουσία, εξ ου και ουσιαστικό. Ορθοδοξία είναι κατάσταση, βίωση, συνθήκη, όπως  λέμε ελευθερία, αξιοπρέπεια, περηφάνεια, δικαιοσύνη. Επειδή ίσως η Ορθοδοξία, περιέχει, περιλαμβάνει όλες τις πανάρχαιες, αναλοίωτες αρχές και αξίες.

Έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ στον ΣΚΑΙ, του Ντισκάβερυ, που προσπαθούσε να αποδείξει επιστημονικά, πως καταστράφηκαν τα Σόδομα και τα Γόμορα. 
Διατύπωνε την άποψη ότι, ενδεχομένως,  ένας αστεροειδής χτύπησε τις δυο πόλεις. Ό,τι και να υποστηρίζει το ντοκιμαντερ, λίγο με ενδιαφέρει, εκείνο που μου κάνει εντύπωση, μεγάλη εντύπωση, είναι ότι ποτέ μα ποτέ δεν άκουσα, δεν είδα, δεν έπεσε στην αντίληψη μου ούτε μια φορά αμφισβήτηση του περιεχομένου της Παλαιάς Διαθήκης. 
Τουναντίον, συνέχεια, βλέπω, ακούω, διαβάζω, αμφισβητήσεις της αντικειμενικότητας της Καινής Διαθήκης. 
Υπήρξε ο Χριστός, σταυρώθηκε ο Χριστός, εξαφανίστηκε ο Χριστός, είναι πλαστά τα Ευαγγέλια, ποιος τα έγραψε τα ευαγγέλια, μήπως η Μαγδαληνή ήταν έτσι, μήπως ήταν αλλιώς; Γιατί δεν αμφισβητείται η Παλαιά Διαθήκη, παρά μόνο η Καινή, που στο κάτω-κάτω είναι και νεότερη;

Καλή Ανάσταση

Συν Αθηνά και χείρα κίνει

“Το δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως έργασαι”
.

Η Μεγάλη Τρίτη είναι για την Εκκλησία αφορμή να θυμηθούμε την παραβολή των ταλάντων. 

Κάποιος άρχοντας πραγματοποιεί ένα μακρινό ταξίδι, και πριν φύγει μοιράζει στους δούλους του τμήματα από την περιουσία του. Στον ένα δίνει πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο, στον τρίτο ένα. Μετά την επιστροφή του οι δούλοι του δίνουν λογαριασμό. 

Αυτός που πήρε πέντε τάλαντα, εργάστηκε και παραδίδει συνολικά δέκα, αυτό που πήρε δύο παραδίδει τέσσερα, ενώ αυτός που πήρε ένα, το επιστρέφει, διότι θεωρεί ότι ο κύριος του είναι σκληρός και θέλει να θερίσει εκεί που δεν έσπειρε. 

Τότε ο άρχοντας διατάσσει να του πάρουν το τάλαντο και να το δώσουν σ’ αυτόν που έχει τα δέκα και να τον τιμωρήσουν, αποκόπτοντάς τον ουσιαστικά από την κοινωνία με τους άλλους!

Στον οίκο του συναξαριού της ημέρας διαβάζουμε μια ενδιαφέρουσα φράση που απευθύνεται στον καθέναν από μας: “Το δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως έργασαι”. Το χάρισμα, γιατί αυτό είναι το τάλαντο, που έχει ο καθένας μας, ας εργαστεί με φιλοπονία, με επιμέλεια και με προθυμία, να το αξιοποιήσει. 

Τα χαρίσματα είναι πολύτιμα δώρα του Θεού στον κάθε άνθρωπο και υπάρχουν, σ’ άλλον περισσότερα και σ’ άλλον λιγότερα, αλλά πάντως δίδονται σε όλους. Το ερώτημα είναι κατά πόσον αξιοποιούνται.

Συνήθως, οι άνθρωποι νιώθουν περήφανοι για τις ικανότητές τους. Είναι αλήθεια πως πολλοί αγωνίζονται σκληρά για να πετύχουν στη ζωή τους, όχι μόνο επαγγελματικά. Το καλό όνομα, η αποδοχή και η υπόληψη της κοινωνίας προς τα ανθρώπινα πρόσωπα, εξαιτίας της ηθικής τους συμπεριφοράς και της προσπάθειάς τους να είναι “καλοί καγαθοί”, αποτελούν σπουδαία κίνητρα στον αγώνα της ζωής. 

Ωστόσο, ταυτόχρονα με τις ικανότητες, εμφιλοχωρεί στον κόπο και μια εγωιστική διάθεση, η οποία καθιστά το χάρισμα όχι αφορμή προσφοράς και θυσίας, αλλά αφορμή υπερηφάνειας και μονομέρειας.

Ο πετυχημένος άνθρωπος συχνά θεωρεί τον εαυτό του φορέα τελειότητας. Το χάρισμα δεν γίνεται αφορμή ελευθερίας, προσφοράς, ενδιαφέροντος για τον άλλο, αλλά μόνο ικανοποίησης του συμφέροντος και της φιλοδοξίας, ενώ άλλοτε υπάρχει η αίσθηση της κτητικότητας, ότι το χάρισμα μας ανήκει και μπορούμε να το διαθέσουμε όπως εμείς θέλουμε. 

Γι’ αυτό κι όταν τα χαρίσματα αμφισβητούνται, θιγόμαστε ακόμη περισσότερο. 

Η Εκκλησία προτείνει στον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει πως ό,τι ξεχωριστό έχει, του δόθηκε από τον Θεό για να το καλλιεργήσει προς όφελος δικό του, αλλά κυρίως, προς όφελος των άλλων. 

Γι’ αυτό δεν δέχεται ούτε τον εγωιστικό εγκλωβισμό στην αυτάρκεια των χαρισμάτων, ούτε την χρήση τους προς δόξαν του έχοντος, αλλά την λειτουργία του χαρίσματος προς όφελος της κοινότητας, των πολλών, της σύναξης. 

Η Εκκλησία δεν θέλει τον άνθρωπο εγκλωβισμένο στον ατομισμό, αλλά ζητά από τον καθένα την κοινωνική συνείδηση και προσφορά που θα τον κάνει να ζει για τους άλλους, και τους άλλους να ζουν γι’ αυτόν! 

Η εποχή μας είτε θεοποιεί τους χαρισματικούς ανθρώπους, εγκλωβίζοντάς τους στον εγωισμό και την κενοδοξία, είτε ισοπεδώνει τα χαρίσματα καθιστώντας τον άνθρωπο αριθμό στην απρόσωπη μάζα. 

Αν η κοινωνία μας συνειδητοποιήσει πόσο σπουδαίο είναι τα χαρίσματα να ελευθερώνουν τον έχοντα, αλλά και τον κόσμο, μέσα από την σωστή χρήση τους και την προσφορά, αλλά κυρίως μέσα από την αναφορά στο Θεό, τότε μέσα από αυτή την υγιή ταπείνωση της σχέσης με το Θεό το τάλαντο θα αξιοποιηθεί φιλοπόνως. 

Και τότε πραγματικά, “θα εισέλθουμε εις την χαράν του Κυρίου μας”, δηλαδή στην κοινωνία της αγάπης και της προσφοράς, στην κοινωνία της ελευθερίας από την αυτάρκεια και τον εγωισμό...

πηγή

«Εικασία χωρίς ηθική βάση»

Είναι άλλο πράγμα το «δίνω κάτι δικό μου» 

και άλλο το «μου παίρνουν αυτό που μου ανήκει».

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος
«Εικασία χωρίς ηθική βάση»

Oι μεταμοσχεύσεις αποτελούν μοναδικό επίτευγμα της σύγχρονης ιατρικής τεχνολογίας. Χάρις σε αυτές, σήμερα περισσότεροι από ένα εκατομμύριο συνάνθρωποί μας, άλλως καταδικασμένοι σε θάνατο, ζουν μια μακράς διάρκειας και υψηλής ποιότητας ζωή, που μάλιστα τη δανείζονται από …άλλους.

Όργανα που δεν μπορούν να συντηρήσουν στη ζωή κάποιους, μπορούν να δώσουν ζωή σε τρίτους. Αρκεί να βρεθεί ο δωρητής.

Η επιτυχία τους πλέον στηρίζεται όχι τόσο στη χειρουργική τεχνική όσο στην ύπαρξη μοσχευμάτων. Δυστυχώς το έλλειμμα αυτών των τελευταίων είναι συχνά πιεστικό και το τίμημά του καθοριστικό για το αν κάποιοι θα συνεχίσουν να ζουν ή όχι.

Ως τώρα οι μεταμοσχεύσεις στηρίχτηκαν στην ιδέα της δωρεάς οργάνων.

Αυτή παρουσιάστηκε ως πράξη ύψιστης εθελοντικής προσφοράς και συναλληλίας. Και πράγματι έτσι είναι. Επειδή όμως είτε η συναλληλία μας είναι περιορισμένη είτε άλλες αδυναμίες του συστήματος και της ζωής μας είναι αυξημένες, η χώρα μας είναι πολύ φτωχή σε δωρητές και συνεπώς σε δότες.

Αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι, προφανώς μη σχετικοί με τις λεπτομέρειες των μεταμοσχεύσεων, σκέφτηκαν να επινοήσουν μια συναίνεση που εικάζεται, μεταμορφώνοντας την αγάπη σε χρησιμοθηρία και τον δωρητή σε δεξαμενή οργάνων.

Εξ ορισμού, συναίνεση είναι κάτι που εκφράζεται και όχι κάτι που εικάζεται, μάλιστα από τρίτους. Πώς να το κάνουμε; Είναι άλλο πράγμα το «δίνω κάτι δικό μου» και άλλο το «μου παίρνουν αυτό που μου ανήκει».

Είναι άλλο πράγμα οι μεταμοσχεύσεις να στηρίζονται σε αισθήματα δωρεάς και σεβασμού και άλλο σε μικρονοϊκά νομοθετικά τεχνάσματα αρπακτικής λογικής. Αυτά, μαζί με τα τελευταία ψήγματα ανθρωπιάς και ιδεολογίας, θα αποτελειώσουν και τις μεταμοσχεύσεις στον τόπο μας.

Όπου δοκιμάστηκε η εικαζόμενη συναίνεση δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα των μοσχευμάτων.

Αντίθετα, η αύξηση της καχυποψίας του κόσμου και η δυσφήμηση των μεταμοσχεύσεων προκάλεσαν πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ΄ όση ωφέλεια φαντάστηκαν οι επινοητές της.

Αν οι γιατροί τολμήσουν να εικάσουν τη συναίνεση του νεκρού, τότε θα διαπιστώσουν την έντονη αντίδραση των συγγενών. 

Καμία εικαζόμενη συναίνεση δεν μπορεί να καταργήσει την υπεύθυνη συγγενική συγκατάθεση.

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων, που εδώ και περισσότερο από δέκα χρόνια υπεύθυνα διαχειρίζεται το όλο θέμα, κατ΄ επανάληψη και με εναλλασσόμενους εκπροσώπους του μεταμοσχευτικού κόσμου, του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου, των εντατικολόγων, του Συνδέσμου Νοσηλευτών Ελλάδας, των συλλόγων μεταμοσχευθέντων, αλλά και το σύνολο των άμεσα εμπλεκομένων στις μεταμοσχεύσεις, εκφράζει την κάθετη αντίθεσή του στις κατά καιρούς προσπάθειες νομοθέτησης της «εικαζόμενης συναίνεσης».

Η «εικαζόμενη συναίνεση» δεν έχει ηθική βάση, δεν έχει λογικό έρεισμα, δεν έχει πρακτικό αποτέλεσμα. Εχει όμως τη δυνατότητα να οδηγήσει τις μεταμοσχεύσεις σε βέβαιη κοινωνική απαξίωση και σε παντελή αποτυχία.

Είναι λογικό να διερωτάται κανείς τι θα συμβεί με τα κηρύγματα και τις εκστρατείες περί της δωρεάς οργάνων ως «ύψιστης πράξης αλληλεγγύης». Ο Εθνικός Οργανισμός θα συνεχίσει να πορεύεται αυτοδιαψευδόμενος;

Η Εκκλησία θα επιμένει να συμμετέχει αυτοαναιρούμενη; Ο κόσμος θα αποφασίσει να εμπιστεύεται εμπαιζόμενος;

Συναίνεση που εικάζεται δεν είναι συναίνεση.

Ο Σεβασμιότατος κ. Νικόλαος είναι πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος και μέλος του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ).

Ἠλίας Π Παντελίδης
Χειρουργός Ὂφθαλμίατρος

Πηγή

Που πήγαν οι αξίες και η ανθρωπιά μας;

 Εύγε στους κατοίκους, 

εύγε και στους οικολόγους!!

 .

Μια ειδησούλα σε κάποια κυριακάτικη εφημερίδα, δεν έχει σημασία σε ποια, είναι από αυτές που προκαλούν ρίγος για το που πάει αυτός ο τόπος, τι συμβαίνει στον Έλληνα, που πήγαν οι αξίες με τις οποίες χαρακτηρίστηκε ο ελληνικός πολιτισμός.

Πατήσια: ... νοικοκυραίοι της περιοχής σήκωσαν πανό
και άρχισαν να φωνάζουν ότι δεν δέχονται
να έρθουν στην περιοχή τους τα αυτιστικά παιδιά.

Είναι μια είδηση που δείχνει ότι πάνω απ’ όλα, πάνω από τις αναδιαρθρώσεις, τις χρεοκοπίες, την οικονομική κατάρρευση, υπάρχει και η κατάρρευση της ηθικής, η κρίση που πάνω απ’ όλα είναι κοινωνική και αξιακή.

Η είδηση λοιπόν έλεγε τα εξής:
Κάπου στα Πατήσια, ανάμεσα σε πολυκατοικίες και βρομιά υπήρχε ένα οικοπεδάκι που ανήκε στην Εκκλησία. 

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ένας σοβαρός άνθρωπος της Εκκλησίας, πραγματικός ποιμένας ακόμη και γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν σε θρησκείες, αποφάσισε, όχι να κάνει real estate αλλά να κτίσει έναν ξενώνα στον οποίο θα πήγαιναν να περάσουν καλύτερα τη ζωή τους παιδιά με αυτισμό. 
Από τον εγκλεισμό, καλύτερα ένας όμορφος και ζεστός χώρος, σκέφτηκε ο Ιερώνυμος και έβαλε μπροστά να το κάνει, αφού η πολιτεία γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τα… παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Μόλις όμως το έμαθαν κάποιοι αγανακτισμένοι… νοικοκυραίοι της περιοχής σήκωσαν πανό και άρχισαν να φωνάζουν ότι δεν δέχονται να έρθουν στην περιοχή τους τα αυτιστικά παιδιά.

Μαζί μ’ αυτούς και κάποιοι που διαμαρτυρήθηκαν για τσιμεντοποίηση και ζητούσαν να γίνει το οικόπεδο χώρος πρασίνου.

Έτσι, το σχέδιο αναβλήθηκε και τα αυτιστικά παιδιά είναι κλεισμένα σε ιδρύματα ή στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών τους. Εύγε στους κατοίκους, εύγε και στους οικολόγους!!

Αν σε ένα τόσο απλό και τόσο ανθρώπινο γεγονός μια μερίδα συμπολιτών μας αντιδρά μ’ αυτό τον τρόπο, τότε μάλλον δεν υπάρχει ελπίδα. Όχι ότι μια χούφτα ανθρώπων χαρακτηρίζει έναν ολόκληρο λαό, αλλά σε πνίγει το άδικο. Λες δεν είναι δυνατόν. Και τέτοια παραδείγματα μπορεί κανείς να βρει κάθε μέρα.

Αν λοιπόν δεν μπορούμε να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας στα μικρά, πώς θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε στα δύσκολα; Μάλλον ανθρωποφάγοι θα γίνουμε σε μια κοινωνία οικονομικής ζούγκλας που ξημερώνει.

από Εξαιρέσεις

πηγή της πηγής

Μαμά, μπαμπά, που θα πάμε αυτό το Σαββατοκύριακο;;

Πάμε Σαββατοκύριακο 

.

Ας καλωσορίσουμε τις άγιες ημέρες του Πάσχα και ας τις αφήσουμε 

να μας γεμίσουν ελπίδα και παιδική ανεμελιά!

Παίζω και Μαθαίνω

Μέσα από ανοιξιάτικους αγερμούς, ήρθ’ ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια  και μαζεύει τα παιδάκια το Σάββατο στο Σχολείο Παιχνιδιού, για να τους μάθει λαϊκά δρώμενα για το Πάσχα, να πλάσουν «λαζαράκια», αλλά και να κατασκευάσουν την γιγαντόκουκλά του. 

Και την Κυριακή, τα παιδιά θα δημιουργήσουν την προσωπική τους λαμπάδα για την νύχτα της Ανάστασης, γνωρίζοντας τα έθιμα της χώρας μας που σχετίζονται με τις λαμπάδες της Λαμπρής  και θα κατασκευάσουν καλάθια, με πασχαλιάτικους μποναμάδες , στολίδια και λιχουδιές!

Πασχαλινά ταξίδια στην Ελλάδα ξεκινάμε την Κυριακή από το Μουσείο Μπενάκη ως τα Δωδεκάνησα, από τα Επτάνησα ως την Μακεδονία και την Κρήτη, για να γνωρίσουμε τόπους και ανθρώπους. Αλλά και για να μάθουμε τις ελληνικές παραδόσεις, φτιάχνοντας πήλινα πασχαλινά αβγά  στο Κέντρο Μελέτης Νεώτερης Κεραμικής.

Αυτό το Σαββατοκύριακο του Απριλίου, τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν τα στολίδια της λαμπάδας τους , να κατασκευάσουν το δικό τους λαζαράκι και να τραγουδήσουν τα κάλαντα του Λαζάρου , στο Παιδικό Μουσείο. Αλλά και στο Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη, τα παιδιά θα συναντήσουν πασχαλινές εκπλήξεις και, μέσα από κατασκευές και παιχνίδια, θα ανακαλύψουν τί σχέση έχει το μαγικό αυγό του Πάσχα… και οι πεταλούδες ! 

Μια μαγική διαδικασία, εκπαίδευσης, χαράς, και παιχνιδιού, θα ζήσουν τα παιδιά στο Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας την Κυριακή, γνωρίζοντας χρώματα από την φύση  και παίζοντας με φυτά που βάφουν, αλλά και με υφάσματα που... βάφονται! Ενώ και στο Μουσείο Ηρακλειδών, θα βουτήξουν στο μπαούλο με τα χρώματα και θα ανασύρουν κουμπιά και σύρματα χρωματιστά, κλωστές και χαρτάκια, υφάσματα λουλουδιασμένα και κορδέλες, για να φτιάξουν μόνοι τους έναν μικρό, πρωτότυπο και ολάνθιστο… κήπο της Ανάστασης ! 

Μύθοι και Παραμύθι

Ένα τρυφερό παραμύθι, μια πασχαλινή ιστορία αγάπης  για την εσωτερική μετανάστευση, τις παιδικές φιλίες και το Πάσχα του Πασχάλη  θα μας αφηγηθεί η συγγραφέας κα Μαρία Ανδρικοπούλου, το Σάββατο στον Παιδικό ΙΑΝΟ.

Και την Κυριακή στο βιβλιοπωλείο Απρόβλεπτο, θα τραγουδήσουμε ό,τι αγαπάμε, μαζί με τον Πασχάλη Τσαρούχα,  θα μιλήσουμε για τα κλασικά παραμύθια και θα ακούσουμε τους μύθους του Αισώπου.

Ανοίγουμε αυλαία

«Κλέφτης αρπάζει την κότα που κάνει κόκκινα αυγά και το Πάσχα βρίσκει το χωριό με βαρυχειμωνιά...» Οι πιο ωραίες ιστορίες του Πάσχα, από κούκλες θεάτρου, αυτό το Σάββατο συναντώνται στο Art Gallery Café.

Αλλά και ακόμη μια ξεχωριστή ιστορία θα παρακολουθήσουμε αυτό το Σαββατοκύριακο, για ένα αγόρι με μαγικά δάκτυλα, για την ομορφιά της μουσικής και την δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, που μας παρουσιάζουν μαριονέτες στο Θέατρο ΠΚ… «Σε έναν παλιό νερόμυλο δίπλα σ’ ένα ποτάμι, σε ένα μέρος μακρινό, που η φαντασία δε φτάνει….»

Πάμε Παντού

Μέσα από τις μυρωδιές της Άνοιξης και τα πασχαλινά χρώματα, το Studio Μελίτη οργανώνει ένα διήμερο πασχαλινό bazaar, όπου θα βρούμε μοναδικές χειροποίητες λαμπάδες και πολλά δωράκια, για τα μικρά μας… βαφτιστηράκια!

Άλλο ένα πασχαλινό bazaar στο athensheart  θα συναντήσουμε, όπου θα βρούμε πασχαλινές λαμπάδες για μικρούς και μεγάλους και πολλά, χαρούμενα πασχαλινά διακοσμητικά είδη, με την σφραγίδα του «Χαμόγελου του Παιδιού».

Εργαστήρι ζαχαροπλαστικής θα στηθεί το Σάββατο στην ΠΥΡΝΑ, για όσους μικρούς μάγειρες και μαγείρισσες θέλουν να ζυμώσουν, να πλάσουν και να ψήσουν παραδοσιακά πασχαλινά κουλουράκια ενώ την Κυριακή, θα πάρουμε τα μικρά ΠΥΡΝΑκια από το χέρι για μια βόλτα στο Ναό του Ολυμπίου Διός και στο Καλλιμάρμαρο , όπου θα μάθουν την ιστορία των μνημείων, με οδηγό την Αρχαιολόγο-Μουσειοπαιδαγωγό, κα Εβίτα Τσιώλη.

Μια ξεχωριστή πασχαλινή εμπειρία θα ζήσουμε αυτό το Σαββατοκύριακο και κατά μήκος του πεζόδρομου της οδού Δράκου έως τη… «ΦΩΛΙΑ», σε ένα Kid Festival γεμάτο εργαστήρια, δώρα και πολλές λιχουδιές. Κάθε αυγό κι ένα δώρο, στο κυνήγι των αυγών κι όποιος βρει το άσπρο αυγουλάκι… του αξίζει και το μεγαλύτερο δωράκι.

Γιγάντια αυγά-μπαλόνια και ο μπαμπάς και η μαμά θα τρέξουν μαζί με τα παιδιά … πίσω από το κουνέλι, σε μια κούρσα κουνελιών . Ποιός θα κερδίσει τον χρυσό σκούφο? Θα το μάθουμε όταν θα πλάσουμε κουλουράκια , παρέα με τους μικρούς μας ζαχαροπλάστες.

Την παραμυθοκλωστή θα ξετυλίξουμε μαζί με τα παιδιά, για να βρούμε πώς γεννήθηκαν τα πιο περίεργα αυγά του κόσµου , που μόλις φτιάξαμε!
Θα δημιουργήσουμε χρωματιστά μπουκέτα με τα πιο όμορφα πασχαλινά λουλούδια  από χαρτί και καμπανάκια και θα φτιάξουμε φαναράκια, που θα «φυλάξουν» την φλόγα της ανάστασης.

Κάθε είδους καμπανούλα από τους μικρούς καμπανιστές , θα ξυπνήσει τους ήχους της Άνοιξης, φέρνοντας ακόμη πιο κοντά μας το Πάσχα.

…Κι όταν το παιχνίδι τελειώσει μικροί και μεγάλοι, ξεκινάμε για μια όμορφη ποδηλατάδα  στον καταπράσινο Λουμπαρδιάρη, με όχημα το δικό μας ποδήλατο ή το πατίνι μας…

Καλό και δημιουργικό Σαββατοκύριακο! Ψήστε, κατασκευάστε, βάψτε, χορέψτε και τραγουδήστε με πασχαλινή διάθεση και γιορτινά γελάκια, από την πιο χαρούμενη παρέα, τα μικρά σας... λαζαράκια! 

paidorama