Σελίδες

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

«Χρειαζόμαστε Καποδίστριες που θα μας βγάλουν από την μιζέρια»

Σήμερα Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011 συμπληρώνονται 180 χρόνια από την δολοφονία του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννου Καποδίστρια.
Ο Καποδίστριας κουβαλούσε πάντα επάνω του, μια εικονίτσα της Παναγίας της Πλατυτέρας. Σ' αυτή την Παναγία την Πλατυτέρα, στην Ιερά Μονή Της, στην Κέρκυρα, όπου βρίσκεται ο τάφος του μεγάλου Έλληνα πατριώτη, πολιτικού και οραματιστή, τελέσθηκε σήμερα μνημόσυνο στα πλαίσια των εκδηλώσεων που διοργανώνουν διάφοροι φορείς της Κέρκυρας με επικεφαλής την τοπική Εκκλησία και το Παράρτημα της Unesco Κέρκυρας.
«... Χρειαζόμαστε Καποδίστριες που με την αυτοθυσία τους, την ευφυΐα τους, τον ηγετικό προσανατολισμό και χαρακτήρα τους και, πρωτίστως, με την πίστη στο Θεό και την ελευθερία, θα μας βοηθήσουν να βγούμε από την μιζέρια και θα μας διδάξουν ήθος», είπε μεταξύ άλλων ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Κέρκυρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος

Τι είχε πει ο Καποδίστριας στους υπουργούς του.

«…Είμαι ευτυχής διότι ηδυνήθην να προσφέρω…
διά την εθνικήν ανεξαρτησίαν και ελευθερίαν, δι΄ αυτό το τόσον θεάρεστον έργον, τα λείψανα της μετρίας καταστάσεώς μου εις το θυσιαστήριον της πατρίδας…
Διά τον αυτόν τούτον λόγον θέλη αποφεύγει και ήδη να δεχθή την προσδιοριζόμενην ποσότητα διά τα έξοδα του αρχηγού της Επικρατείας, απεχόμενος, εν όσω τα ιδιαίτερά μου χρηματικά μέσα μου επαρκούν από το να εγγίσω μέχρι οβολού τα δημόσια χρήματα προς την ιδίαν μου χρήσιν…
Αποστρέφομαι το να προμηθεύω εις τον εαυτόν μου τας αναπαύσεις του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουν την ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων περικυκλωμένοι από πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν…
Ελπίζω ότι όσοι εξ΄ υμών συμμετάσχουν εις την κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μετ΄ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατό να λαμβάνουν μισθούς ανάλογους με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ΄ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η κυβέρνησις εις την εξουσίαν της».
(Ο Καποδίστριας προς την Δ’ Εθνικήν Συνέλευση, Άργος 4 Αυγούστου 1829).

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Τὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν εἶναι πατρίδες...

Νικηφόρος Βρεττάκος
[μικρό χρονολόγιο]

Τον Αύγουστο του 1967 συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από τη δικτατορία ο γιος του, Κώστας, ενώ τον Οκτώβριο ο Νικηφόρος αυτοεξορίζεται. Αρχικά, φιλοξενείται στη Διεθνή Παιδούπολη Πεσταλότσι στο Τρόγγεν της Ελβετίας...

Κάθε πρωί, μὲ τὸ ἴδιο τραγοῦδι
καὶ κάτω ἀπ᾿ τὴν ἴδια ὑπόσχεση
ἀγάπης
ὅλα μαζὶ
εἶναι ἡ Ὑδρόγειος ποὺ προσεύχεται.

 «Διεθνὴς Παιδούπολη Πεσταλότσι»
Τὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν εἶναι πατρίδες
φερμένες ἐδῶ ἀπ᾿ τὰ τέσσερα σημεῖα τῆς γῆς
γιὰ ἕνα διάλογο ἀγάπης. Κοινὸ τὸ χορτάρι κι ὁ ἥλιος
καὶ τὰ χέρια ποὺ παίζουνε. Βλέπετε αὐτὰ τὰ παιδιὰ
ποὺ τὰ μάτια τους εἶναι γιομάτα οὐρανὸ
καὶ ἀθῳότητα; Εἶναι οἱ ἴδιοι αὐτοὶ
ποὺ σκοτώθηκαν στοὺς πολέμους.
ποὺ ἐξωσμένοι ἀπ᾿ τοῦ κόσμου αὐτοῦ τὴν ἀδιαίρετη
σκηνὴ ἐπαιτήσανε τὸ δικαίωμα
νὰ χαροῦνε τὴ γῆ ποὺ τοὺς γέννησε:
Νὰ κάθονται πάνω τῆς ἣ νὰ πορεύονται,
νὰ μαζεύουν λουλούδια, νὰ ψαρεύουν στὶς λίμνες,
νὰ σκάφτουν, νὰ χτίζουν, νὰ θαυμάζουν τὸν κόσμο
μὲς ἀπ᾿ τῶν ἄσπρων τους σπιτιῶν τὰ παράθυρα
δίχως φόβο· ἀσφαλεῖς καὶ ἰσότιμοι
ἀπέναντι στὴ βροχή. Οἱ ἴδιοι ποὺ πάλαιψαν
γενναῖα τὸ ἀδυσώπητο σκοτάδι
καὶ πέσανε. ποὺ ἔκαμαν
ὄμορφα ὄνειρα. Δὲν ἤτανε διαφορετικὰ
τὸ γέλιο, τὰ χέρια, οἱ κινήσεις τους,
κι ὅμως σκοτώθηκαν. Τὰ μάτια τους ἴδια
τὸ φῶς ποὺ ζητούσανε.
Κάθε πρωὶ
ποῦ βγαίνει ὁ ἥλιος στὴν πόλη τοῦ Τρόγγεν,
στὸ χωριὸ Πεσταλότσι, τὰ πράγματα εἶναι
τὸ ἴδιο ἁπλά, ὅπως ἄλλωστε ἦταν πάντοτε
σὲ τοῦτο τὸν κόσμο. Μονάχα πὼς τὰ πρόσωπα
ἐδῶ τῶν παιδιῶν εἶναι πατρίδες.
Κάθε πρωί, μὲ τὸ ἴδιο τραγοῦδι
καὶ κάτω ἀπ᾿ τὴν ἴδια ὑπόσχεση
ἀγάπης
ὅλα μαζὶ
εἶναι ἡ Ὑδρόγειος ποὺ προσεύχεται.

Το κατηγορώ ενός παιδιού προς τους γονείς του

παιδί παράπονο γονείς κατηγορώ Πατέρα και μητέρα, πρώτα θέλω να σας ευχαριστήσω και ύστερα να σας κατηγορήσω, για ό,τι κάνατε για μένα.

Πώς να το πω; Μου δώσατε πολλά. Τα ρούχα, ποτέ δε μου έλειψαν. Εσείς φροντίσατε να μορφωθώ. Εσείς με στείλατε στο χοροδιδασκαλείο να μάθω μουσική. Εσείς στο κολυμβητήριο, εσείς στα σχολεία ξένων γλωσσών. Με θρέψατε σαν το θρεφτάρι, με στολίσετε και μ’ μάθατε να καμαρώνω σαν το παγώνι. Το γνωρίζω, ήμουν το είδωλό σας, η μεγάλη σας αδυναμία, ο θεός σας.

Ποτέ δε μου αρνηθήκατε τίποτα. Ότι ζήτησα το πήρα. Και ότι ήθελα το έκανα. Ποτέ δεν θυμάμαι να μου είπατε ένα όχι. Ό,τι ώρα ήθελα έφευγα από το σπίτι. Και όσες φορές γύριζα στο σπίτι αργά το βράδυ, εσείς πάντα σιωπούσατε. Ποτέ δεν υψώσατε τη φωνή σας να διαμαρτυρηθείτε. Τα μόνα λόγια που θυμάμαι είναι η επωδός των λόγων σας: «αυτό που εγώ στερήθηκα στην ηλικία σου, εσύ να μη το στερηθείς».

Όμως πρέπει να γνωρίζετε πως τώρα σας κατηγορώ. Ναι, σας κατηγορώ εγώ, το παιδί σας. Όλα μου τα δώσατε, και εκείνα ακόμα που δεν θα έπρεπε. Στα παιδικά μου χέρια άμετρος ευδαιμονισμός και απόλυτη ελευθερία ήταν δίκοπο μαχαίρι που πλήγωσαν το κορμί μου και μάτωσαν την ψυχή μου. Όλα μου τα δώσατε και όμως μου αρνηθήκατε το ένα. Δεν μου δώσατε το Θεό!

Παραμελήσατε να με μάθετε να προσεύχομαι σ’ Αυτόν. Δεν σύρατε τα βήματά μου στον Ιερό Ναό να εκκλησιαστώ και να μεταλάβω των Αχράντων Μυστηρίων. Δεν μου κάνατε λόγο ποτέ για το κατηχητικό και αρνηθήκατε επίμονα να με οδηγήσετε στον Πνευματικό. Δεν με διδάξατε να μελετώ τον νόμο του Θεού. Ποτέ δεν μου είπατε πως η τιμή της αγνότητας είναι ο ατίμητος θησαυρός, που όποιος νέος τον χάσει δεν τον ξαναβρίσκει.

Πότε, αλήθεια, δουλέψατε στην καρδιά μου; Τι κάνατε για την προσωπικότητά μου; Λησμονήσατε, να μου πείτε πως η ζωή δεν είναι ένα αδιάκοπο γλέντι, αλλά ένας συνεχής και αδιάκοπος αγώνας με επιτυχίες και αποτυχίες, με νίκες και ήττες, με ευχάριστα και δυσάρεστα. Για ότι είμαι σήμερα, φταίτε εσείς.

Σας συγχωρώ, αλλά δεν θα σταματήσω να σας κατηγορώ!

Το παιδί σας

Πηγή: Τάλαντο
Φωτογραφία: drothman
(Εστάλη από Siglitiki) 

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Σεξουαλική παραβίαση: Ο άνθρωπος «σκιά»

Κοντά σ’ εμάς ίσως βρίσκεται κι ένας άνθρωπος-«σκιά».
Αυτός μπορεί να είναι άγνωστος, γνωστός, φίλος ή συγγενής.

Ο άνθρωπος-«σκιά» δελεάζει, παραπλανεί, παγιδεύει.
Στόχος του η σεξουαλική παραβίαση του παιδιού...



Ας βοηθήσουμε όλοι τα παιδιά, για να φανεί
το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου-«σκιά».

Σεξουαλική παραβίαση:
ΝΑΙ στην πρόληψη, ΟΧΙ στη συγκάλυψη!

Απόσπασμα από βίντεο της Συμβουλευτικής Επιτροπής για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Βίας στην Οικογένεια. Πρωτότυπος τίτλος: 
«Η κακοποίηση των παιδιών είναι υπόθεση όλων μας»

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Απλά μαθήματα αυτοπροστασίας παιδιών

Μάθημα πρώτο: Το σώμα μας ανήκει σ’ εμάς. Πρέπει να λέμε «όχι» σε κάθε μεγάλο που θέλει ν’ αγγίζει τα κρυφά μας μέρη για τη δική του ευχαρίστηση.
Μάθημα δεύτερο: Όταν ένας μεγάλος που γνωρίζουμε καλά μας κάνει ενοχλητικά χάδια, εμείς δεν πρέπει να το κρατήσουμε μυστικό.

Μάθημα τρίτο: Εάν νιώθουμε ανασφάλεια με κάποιον, πρέπει αμέσως να ζητάμε βοήθεια από έναν άλλο μεγάλο που εμπιστευόμαστε.

Ευτυχώς υπάρχουν και τρυφερά χάδια των μεγάλων
που μας αγαπούν και μας σέβονται...
Αυτά κάνουν πάντα καλό!
Σεξουαλική παραβίαση:
ΝΑΙ στην πρόληψη, ΟΧΙ στη συγκάλυψη!


Απόσπασμα από βίντεο της Συμβουλευτικής Επιτροπής για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Βίας στην Οικογένεια.
Πρωτότυπος τίτλος:
«Η κακοποίηση των παιδιών είναι υπόθεση όλων μας»

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ Σχολείο;

ΜΕΡΟΣ Α!

Και θα πάμε Α’ Δημοτικού!!
……………………………………….. (παύση)

Δεν είναι περίεργο που όλοι οι γονείς χρησιμοποιούμε Α’ πληθυντικό για ό,τι κάνει, περνάει, παθαίνει, ζει, σκέφτεται κλπ κλπ το παιδί;
kids5Είμαστε χαρούμενοι! Περπατήσαμε! Μιλήσαμε! Βγάλαμε δόντια! Θα πάμε παιδικό σταθμό! Θα πάμε στίβο! Θα πάμε Δημοτικό!” Όλα μαζί τα κάνουμε.  Ξαφνικά από την ώρα που γεννιέται το παιδί, ζεις την δική σου ύπαρξη, αλλά και του παιδιού σου.  Kαμμιά φορά  μάλιστα, προηγείται η ανάσα του παιδιού σου και μετά η δική σου! Και δεν είναι υπερβολική χρήση έκφρασης. Αφού ολα μαζί τα βιώνουμε. Χαίρεται, χαιρόμαστε.  Πονάει, πονάμε!  Πάει νηπιαγωγείο, το ζούμε μαζί .  Ετοιμάζεται να πάει Δημοτικό…τρώμε την φρίκη μόνοι μας!!! H φρίκη πάντα είναι δική μας! (Ευτυχώς!)
Μα…έχουμε τρελλαθεί!  Δημοτικό θα πάει.  Δεν ετοιμάζεται να πάει στον πόλεμο!
Ως μαμά με θεωρώ ψύχραιμη χωρίς υπερβολές.  Κάθε χρόνο άκουγα φίλους και συγγενείς με παιδιά μεγαλύτερα από το δικό μου, που ετοιμαζόντουσαν για την Α’ Δημοτικού και η αίσθηση που μου δημιουργούνταν είναι ότι …τέλος! Ό,τι έζησες, έζησες.  Από την ώρα που πάει Δημοτικό, θα ξαναηρεμήσεις….ποτέ! Και σκέφτομαι ότι από την ώρα που παντρευτήκαμε, άκουγα, “Τώρα που είστε οι δυό σας…καλά είστε. Κάτσε να μείνεις έγκυος!” Έμεινα έγκυος: “Τώρα που είσαι έγκυος…καλά είσαι! Κάτσε να γεννηθεί!”.  Γεννήθηκε: “Τώρα που είναι στην κούνια καλά είναι. Κάτσε να περπατήσει”.  Περπάτησε: ‘Τώρα που περπατάει καλά είναι! Κάτσε να αρχίσει να τρέχει!” κλπ κλπ   Σε όλες τις μέχρι τώρα φάσεις άκουγα κάτι σχετικό. Δεν λέω ότι είναι εύκολο να μεγαλώνεις ένα παιδί, αλλά δεν είναι και τιμωρία! Και από την μέχρι τώρα εμπειρία μου, στα περισσότερα πράγματα που ζούμε ως γονείς, δεν έχει να κάνει με το παιδί,  αλλά με εμάς. Είναι το άγχος μας για το άγνωστο. Το άγνωστο στο οποίο χωρίς να είμαστε εκπαιδευμένοι (εντελώς καθόλου-ντιπ κατά ντίπ στα πρωτότοκα)  θέλουμε να είμαστε όσο το δυνατόν άψογοι (βέβαια, με ποιό κριτήριο ????) και να προσφέρουμε το δυνατόν καλύτερο στο παιδί μας.
Χμ!!! Καλύτερο για ποιόν; Για εκείνο; Για εμάς; Και ποιο είναι το καλύτερο; Αυτό που επιβάλλει η κοινωνία, το σύστημα; Αυτό που θέλουμε εμείς;  Αυτό που θέλει το παιδί; Και πού ξέρει το παιδί; Και που ξέρει το σύστημα;  Και πού ξέρουμε εμείς;…. Εμείς κατά βάθος ξέρουμε!
Ξέρουμε ότι αυτό που είναι καλό για το παιδί, είναι αυτό που θα το κάνει ευτυχισμένο όχι μόνο την συγκεκριμένη στιγμή-φάση που ζει, αλλά στην συνέχεια. Κι ευτυχισμένο είναι ένα παιδί,  που αγαπιέται, είναι ήρεμο, ισορροπημένο, ανέμελο, ζει την ηλικία του.
Το “μοντέλο” (γιατί μόνο έτσι μπορώ να το ονομάσω) παιδιού του σήμερα που απαιτεί το σύστημα , είναι ένα παιδί που προετοιμάζεται από νωρίς να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του αύριο. Ένα αύριο που από σήμερα θέλει παιδιά που μαθαίνουν να γράφουν από το νηπιαγωγείο,να μαθαίνουν 2 γλώσσες από το δημοτικό,  χρήση υπολογιστών, με αθλητικές δραστηριότητες, μουσικές γνώσεις κλπ για να μπορέσει να ακολουθήσει το ανταγωνιστικο μέλλον του….Μα…αυτό το παιδί πότε θα τα προλάβει όλα; Πότε θα παίξει; Πότε θα χαζολογήσει; Πότε θα ξεκουραστεί;  Πότε θα είναι παιδί;
Την ίδια ώρα και ενώ έχεις συζητήσει και με εκπαιδευτικούς, σκέφτεσαι,  “να το αφήσω και να μην το φορτώσω με όλα αυτά; Να κάνει μόνο τα βασικά;”.  Και σου λένε, ότι “αν δεν συμμετέχει, δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει την υπόλοιπη τάξη και θα περιθωριοποηθεί. Και θα αποκτήσει συμπλέγματα. Και θα είναι άσχημα για το παιδί”. Και προβληματίζεσαι…
Και δεν είναι ότι θα τα αφήσεις και όλα ελεύθερα, κόντρα στο κατεστημένο και θα ζειτε οικογενειακώς ως τα “παιδιά των λουλουδιών”, αλλά….
……………………………………………………………………………………………………………………………………(ξανά-ματά παύση).
Δεν ξέρω τί πρέπει να κάνω. Δε νομίζω ότι θέλω να μου πει κανείς τί πρέπει, γιατί πιστεύω ότι κανείς δεν ξέρει στην πραγματικότητα.
Αυτό που θέλω είναι, να πάμε οικογενειακώς στον πρώτο αγιασμό ήρεμοι. Χαμογελαστοί. Χαρούμενοι.
Και θα κάνουμε ένα βηματάκι την φορά! Σιγά-σιγά!
Αν είμαστε αγαπημένοι και ήρεμοι μεταξύ μας, θα την βρούμε την άκρη.
Η ουσία είναι,  ότι θα πάμε Α’ Δημοτικού και είμαστε  ευτυχισμένοι!! :)
Ω! ΝΑΙ! :)

ΜΕΡΟΣ Β!

Και είσαι μόλις λίγες μέρες πριν τον αγιασμό στο δημοτικό σχολείο!……
Ναι!…
Girl drawing back to schoolΚαι σε πιάνουν όλες οι γνωστές ανησυχίες της πρώτης φοράς.  Ξέρεις, μωρέ! Αυτό που όταν γεννηθηκε το πρωτότοκο παιδί πήγες και αγόρασες θερμόμετρο μπάνιου διαστημικών προδιαγραφών εγκεκριμένο από τη ΝASA για να είσαι σίγουρος για την θερμοκρασία του νερού (γιατί, Ω!, μπορεί στιγμιαία το χέρι σου να κάνει λάθος και να κάψεις-αν είναι δυνατόν- το μωρό), που πήρες το super dooper ηλεκτρονικό θερμόμετρο σώματος, που κάνει τα πάντα (μόνο αυτόματο προγραμματισμό για να δίνει στο παιδί αντιπυρετικό δεν έχει, όταν ανεβαίνει η θερμοκρασία), που όταν πήγε πρώτη φορά στον σταθμό, του πήρες την super dooper  τσάντα για τις πάνες βρακάκι (λες και την κουβαλούσε το παιδί…) που…που…που……..για κάθε πρώτη φορά χάνεσαι με τις ώρες στην αναζήτηση στο google, στο yahoo, στα βιβλία, στα ειδικά περιοδικά, στους γνωστούς, στους άγνωστους (έλα, τώρα, που δεν έχεις συζητήσει στην παιδική χαρά με την κυρία με τα δίδυμα-που δεν ξαναείδες ποτέ- για τον τρόπο που κόψατε την πιπίλα…) κλπ κλπ κλπ
Και καλά κάνεις.  Αν και…τώρα που ανατρέχεις σε όλες τις πρώτες φορές,  θα έλεγα ότι θα μπορούσες να ήσουν λίιιιιγο πιο ήρεμη και όχι τόοοοοσο υπερβολική.  Ναι, εντάξει! Καταλάβατε!…. Τα λέω στη νύφη, για να τα ακούσει η πεθερά!  Σε μουά!
Φτάνουν, λοιπόν, αυτές οι μέρες για την πρώτη φορά στο Δημοτικό και πιάνω τον εαυτό μου να έχει αρχίσει μία τρελή έρευνα αγοράς για την σχολική τσάντα, τα γραφικά είδη, το παγουρίνο που θα πίνει νερό  και λέω…. ΩΠΑ! Ηρέμησε, κούκλα μου (φτου μου)! Πάρε ανάσες!  Μια τσάντα είναι!  ΜΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΣΑΝΤΑ!  Για την οποία έχω ψάξει κι  έχω διαβάσει μέχρι προτάσεις από εκπαιδευτικούς, ορθοπεδικούς, παιδίατρους, μία αστρολόγο (…ε…τί με κοιτάτε; Πρότεινε την ιδανική σχολική τσάντα για το κάθε ζώδιο. Να μην ρίξω μία ματιά;…..) Που έχω “κατεβάσει” όλους τους οδηγούς αγοράς και κάνω έρευνα λες και ετοιμάζω την δεξίωση του γάμου της ….!!! Που, βέβαια,  τότε  θα τα κανονίσει μόνη της! Ναι, ναι! Το υπόσχομαι. (cross fingers κρυφά)
Ξεκινώντας, λοιπόν, από την επιλογή της σχολικής τσάντας, (προσέξτε με, προσέξτε με! Κάνω δήλωση-δέσμευση!!) θα κάνω πράξη αυτό που υποστηρίζω ότι πρέπει να κάνουμε όλοι οι γονείς! Όχι υπερβολές!
Σαφέστατα θεωρώ υποχρέωσή μου να ψάξω για την καλύτερη επιλογή για το παιδί μου, αλλά χωρίς να τρελαίνομαι! (Γιατί θα το τρελάνω!) Ψάχνουμε! Παίρνουμε ανάσες! Ψάχνουμε, σκεφτόμαστε! Παίρνουμε ανάσες! Ωραίιιααααα!
Και τί τσάντα θα πάρουμε, είπαμε;….
Μήπως το κόκκινο χρώμα προκαλεί υπερδιέγερση και δεν αφήνει το παιδί να συγκεντρώνεται στο μάθημα, οπότε……(γκουχ! γκουχ!)
Ανάσες! Σκεφτόμαστε! Ανάσες! Σκεφτόμαστε! ….:P

MΕΡΟΣ Γ!

Οι μέρες πριν τον πρώτο αγιασμό είναι λιγοστές!
screaming-woman
Κι έχεις αρχίσει κι ανησυχείς! Όχι, όχι τόσο για το αν θα μάθει γράμματα ή αν θα είναι καλός μαθητής/καλή μαθήτρια.
Έχεις αρχίσει και αγχώνεσαι γιατί σε αυτό το σχολείο δεν είναι πια μωρό! Ούτε τόσο δα!!!
Οι δασκάλες και οι δάσκαλοι σαφέστατα προσέχουν τα παιδιά, αλλά …δεν είναι πια σε βρεφονηπιακό σταθμό!!
Σε αυτό το σχολείο το παιδί  είναι παιδί (ξέρω! Έκανα μεγάλη ανακάλυψη!), που πρέπει να μάθει σε όχι τόσο ελαστικούς πια κανόνες  και σε περισσότερες ευθύνες.
Και σκέφτεσαι τα απλά (….και ψιλο-τρελλαίνεσαι…πάλι!!!)!
*Αν διψάσει, θα έχει το παγουρίνο του μαζί!
Nαι! ……..Κι αν τελειώσει το καθαρό νερό από το σπίτι; Θα το γεμίσει με καθαρό νερό;…..!!!!??????? (Aνάσες! Ανάσες! Ανάσες!)
Μήπως κι όταν πάει στην παιδική χαρά το παγουρίνο του είναι πεντακάθαρο; Όλο φωνάζεις ότι θα βγάλει σπυράκια από τις βρωμιές και τελικά βγάζει σπυράκια από τις φωνές σου!! Άρα, cool!!
* Θα του έχω ένα κολλατσιό μαζί του!
Ναι!…..Kι αν το φάει πριν από την ώρα που πραγματικά το έχει ανάγκη  και μετά πεινάει;……!!!!!!??????(Aνάσες! Ανάσες! Ανάσες!)
Γιατί όταν είστε στο σπίτι μαζί, είναι λίγες οι  φορές που έχει φάει άτσαλα; Έπαθε κάτι;  (Tσου!) Δεν θα λιμοκτονήσει κιόλας! Άρα, cool!!
* Έχει μάθει να πηγαίνει τουαλέτα μόνο του!
Ναι!…..Κι αν ντραπεί τις πρώτες μέρες και δεν το πει στην δασκάλα του/στον δάσκαλό του και τελικά έχει κανένα “ατυχημα” μπροστά στους συμμαθητές του και “τραυματιστεί”ψυχολογικά ;……………!!!!!!!???????  (Aνάσες! Ανάσες! Ανάσες!)
Μα, όλα τα παιδάκια είναι στην ίδια ηλικία! Του έχω πει ήδη πολλές φορές ότι θα πρέπει να λέει στην δασκάλα του ό,τι χρειάζεται. Ε..κι αν είμαστε άτυχοι και τα άλλα παιδιά είναι “σκληρά”…θα το αντιμετωπίσουμε! This is real life! Αρα, cool!!
Ναι!…..Κι αν πάει στις τουαλέτες μόνο του και είναι βρώμικα και δεν προσέξει που θα ακουμπήσει (αν είναι και κορίτσι…το ’χεις πιο άγχος);…..!!!!!!??????? (Ανάσες! Ανάσες! Ανάσες!)
Ε..εντάξει! Του έχω πει τα βασικά που πρέπει να προσέχει! Το έχω εφοδιάσει με χαρτομαντηλάκια (ή και υγρά μαντηλάκια) και…ο Θεός μαζί μας! Άρα, (δεν έχεις κι άλλη επιλογή, μεταξύ μας..)cool!!
Αγχώνεσαι, αλλά την ίδια ώρα σκέφτεσαι ότι είναι το επόμενο βήμα για το ίδιο το παιδί (και για τους γονείς). Πρέπει να μάθει να αντιμετωπίζει κάποια πράγματα και σε αυτήν την μικρή κοινωνία. Ευχάριστα και δυσάρεστα!
Εντάξει, δεν θα σας πω ψέμματα. Το άγχος του να μην αρρωστήσει και συνδυαστικά η  υγιεινή του…με κατατρέχει όσο και να ξεφυσσάω! Πεπεισμένη 100% δεν με λες! Το παλεύω όμως!
Αυτό που ξέρω είναι ότι ο μπαμπάς κι  εγώ ΠΡΕΠΕΙ να συζητάμε με την κόρη μας κα-θη-με-ρι-να για να μπορούμε έμμεσα να διερευνούμε αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα είτε “τεχνικής” φύσεως ή και συναισθηματικής! Όχι φορτικά! Φιλεναδίστικα (ξέρω…δεν πάει για τον μπαμπά, αλλά μ’αρέσει ως επίρρημα! :p)!
E…
* Ρούχα καθαρά θα φοράει!
Ναι!…Κι αν λερωθεί;…!!!????
Θα βάλει μπουγάδα στο διάλειμμα!!!
Έλεος!! :P

 KidsCloud

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Παραμύθι για παιδιά: Η χρυσή Μηλιά

Μια φορά κι έναν καιρό στο περιβόλι του Πέτρου και του Μάνθου φύτρωσε ένα μικρό τοσοδούλη κλαράκι μηλιάς. Τα φύλλα του έλαμπαν στις χρυσοκόκκινες ακτίνες του ήλιου.
«Μπα…», αναρωτιόντουσαν τα δύο παλικάρια,
 
«Πώς φύτρωσε εδώ, στα καλά καθούμενα,
μια μηλιά και μάλιστα χρυσή;»
Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε το ροζ συννεφάκι που τους γλίτωσε από την αμηχανία τους. Και έτσι όπως ήταν φουσκωμένο με νεράκι πότισε το χρυσό κλαράκι και να τι τους είπε:
Παλικάρια μου καλά,
Στον κήπο σας εφύτρωσε μια χρυσή μηλιά
Ποτίστε την, κλαδέψτε την
Λίγο να μεγαλώσει
Και τα κλαριά της γρήγορα
Για σας θε να φουντώσει
Ο Πέτρος κι ο Μάνθος αν και είχαν μείνει άναυδοι και συνειδητοποίησαν ότι είναι ξύπνιοι και όχι σε όνειρο, αποφάσισαν να κάνουν 
ό,τι τους είπε το …ροζ συννεφάκι!
Ένας μήνας πέρασε και το μικρό χρυσό κλαράκι έγινε ένα όμορφο φουντωτό δεντράκι. Ένα όμορφο, χρυσό φουντωτό δεντράκι γεμάτο κοκκινόχρυσα μήλα! Ο Πέτρος και ο Μάνθος το φρόντιζαν και το περιποιούνταν γεμάτοι καμάρι και αγάπη. Μια μέρα είδαν ανάμεσα στα κλαριά του ένα αηδόνι να γλυκοτραγουδά!

Ήταν τόσο όμορφα παράξενο
που αποφάσισαν να το πιάσουν.
Εκείνο δεν αντιστάθηκε καθόλου και κρατώντας το στα χέρια τους το παρακολουθούσαν και θαύμαζαν τα χιλιάδες χρώματα που λαμπύριζαν κάτω από τις χρυσές ανταύγειες που σκορπούσε η μηλιά γύρω γύρω. 
Ο Πέτρος και ο Μάνθος το άφησαν ελεύθερο και τώρα ήταν το πιο παράξενο απ’όλα. Το αηδόνι τους κελάηδησε γλυκά και πήγε και κούρνιασε ξανά μέσα στα κλαράκια της χρυσής μηλιάς! Εκείνοι, συνηθισμένοι απ’όλα τα παράξενα που τους είχαν συμβεί, το άφησαν εκεί κι έφυγαν.
Ένα απόγευμα, που ο ήλιος είχε βασιλέψει, τα δύο παλικάρια ξεκίνησαν για το περιβόλι τους. είχαν να μαζέψουν τους καρπούς από όλα τα δέντρα τους! Ένα δυνατό φως, όμως, γέμισε την γύρω περιοχή και στην ρίζα της χρυσής μηλιάς εμφανίστηκε μια πολύ όμορφη κοπέλα. Που στα χέρια της κρατούσε...

ένα αδράχτι και μια ανέμη.
Τα παλικάρια την πλησίασαν και την ρώτησαν ποια είναι και από πού έρχεται…;
«Ροδαυγή με λένε», είπε η κοπέλα, «και είμαι η μονάκριβη κόρη του ’ρχοντα της Γαλάζιας πολιτείας, μα η κακιά μου μητριά θέλησε να μου κάνει κακό για να εκδικηθεί τον πατέρα μου και σύζυγό της»
«Μα γιατί;» ρώτησαν απορημένα τα δυο παλικάρια
«Γιατί ο πατέρας μου κατάλαβε πόσο άσχημο χαρακτήρα έχει καινούρια του γυναίκα και αποφάσισε να την διώξει μακριά μας. Μ' έκανε λοιπόν αηδόνι και τα δειλινά γίνομαι άνθρωπος, περιμένοντας εκείνον που θα με βοηθήσει να λύσει τα μάγια, ώστε να πάρω πάλι την ανθρώπινη μορφή μου. Όσο για τη χρυσή μηλιά, ήταν αγαπημένο μου δέντρο και η αγάπη μου είναι τόσο μεγάλη, όπου κάθε βράδυ κόβω ένα μήλο και του ψιθυρίζω το μήνυμά μου και εκείνο βγάζει φτερά και πετάει στον Πύργο του λυπημένο μου πατέρα για να το ανακοινώσει.»
Τα παλικάρια της είπαν πως θέλουν να ακούσουν όλη την ιστορία καθώς και πως θα λύσουν τα μάγια. Η Ροδαυγή, τότε, τους έδειξε το αδράχτι και την ανέμη του ’ρχοντα πατέρα της, για να γνέσουν νήμα και να πλέξουν μ αυτό ένα φόρεμα. Τα κουβάρια θα τα έβρισκαν στο υπόγειό του Παλατιού της Γαλάζιας Πολιτείας μέχρι το χάσιμο του φεγγαριού!
Όταν το φόρεμα ετοιμαστεί θα πρέπει, να διαλέξουν ένα ηλιόλουστο πρωινό, να το πάρουν και με πολύ απαλές κινήσεις να το ρίξουν πάνω στις φτερούγες της. Αφού ξαναγίνει άνθρωπος τότε θα πρέπει να φωνάξουν τρεις φορές το όνομά της.
Ο Πέτρος ρώτησε τι θα έπρεπε να κάνουν στη συνέχεια αλλά η Ροδαυγή του απάντησε πως σιγά σιγά θα γίνουν όλα…
Πράγματι ο Πέτρος και ο Μάνθος ξεκίνησαν για τη Γαλάζια Πολιτεία. Βρήκαν στα υπόγεια τα κουβάρια με το μαλλί και όταν γύρισαν σπίτι τους έφτιαξαν το φόρεμα που έπρεπε να ρίξουν πάνω στη κοπέλα!
Το πρωινό που διάλεξαν ήταν το πιο φωτεινό πρωινό του μήνα αλλά η περιοχή έλαμψε πραγματικά μόλις η Ροδαυγή πήρε την ανθρώπινη μορφή της. Όσο για την χρυσή μηλιά…χάρηκε τόσο πολύ που φούντωσε και πέταξε περισσότερα κλαράκια με χιλιάδες χρυσά μήλα. Η Ροδαυγή έκοψε μερικά και γέμισε ένα καλαθάκι. Το έδεσε με ένα μεγάλο ροζ φιόγκο και το έδωσε στο φίλο της, το ροζ συννεφάκι, να το πάει στον πολυαγαπημένο της πατέρα. Τον άρχοντα της Γαλάζιας Πολιτείας.
Όταν έφτασε στον πύργο, το ροζ συννεφάκι μπήκε μέσα από το ανοιχτό παράθυρο και ακούμπησε το καλάθι με τα χρυσά μήλα πάνω σε ένα μεγάλο κρυστάλλινο τραπέζι. Το ροζ συννεφάκι έψαξε στον πύργο και βρήκε τον άρχοντα πατέρα και τον οδήγησε στο δωμάτιο με το κρυστάλλινο τραπέζι. Εκεί τα χρυσά μήλα του διηγήθηκαν όλη την ιστορία της κόρης του και πως περνούσε όσο ήταν μαγεμένο αηδόνι.
Η κακιά μητριά, που έμενε ακόμα στον Πύργο, κρυφακούγοντας τα γεγονότα, θύμωσε, μπήκε στην αίθουσα, άρπαξε το καλαθάκι με τα μήλα και τα πέταξε μακριά. Όμως τα μήλα μεταμορφώθηκαν σε πανέμορφα αετόπουλα που άρπαξαν την κακιά μητριά και την πήγαν πολύ μακριά στα πανύψηλα βουνά και έως και σήμερα ζει μόνη της.
Το ροζ συννεφάκι που περνά τακτικά από κει μας λέει, ότι τη βλέπει να κάνει την προσευχή της στο καλό μας Θεό ώστε να την συγχωρέσει για το κακό που έκανε. Εγώ όμως που ξέρω το τέλος κάθε παραμυθιού θα σας εκμυστηρευτώ την αλήθεια.
Ο καλός μας Θεούλης τη συγχώρεσε και την έκανε κουκουβάγια για να είναι πουλί της σοφίας και της γνώσης. Είχε πάρει ένα καλό μάθημα, που από τότε δίνει σοφία και γνώση στους ανθρώπους για να γίνουν και εκείνοι με τη σειρά τους χρήσιμοι στην κοινωνία.
Η πεντάμορφη Ροδαυγή παντρεύτηκε τον Πέτρο και ζούνε ευτυχισμένοι και πολύ πλούσιοι με τη χρυσή μηλιά στο περιβόλι τους.

Παναγιώτα Κασίμη 

Είναι κάτι παιδιά ξεχασμένα...

Περνούν μεγάλο μέρος της ζωής τους μέσα σε θαλάμους των Νοσοκομείων «Αγλαΐα Κυριακού» και «Αγία Σοφία», περιμένοντας να βρεθεί μια θέση σε ένα ίδρυμα και βλέπουν στοργή από κάποιους εθελοντές που καθημερινά προσπαθούν να κλείσουν τις πληγές τους. 

Στο ένα χέρι του κρατούσε και έπαιζε νευρικά το μπεγλέρι του με μαεστρία έμπειρου κομπολογά. Με το άλλο χτυπούσε στον διάδρομο του ισογείου του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» την μπάλα του, μια ερυθρόλευκη δερμάτινη στα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας, που του χάρισαν κάποιοι εθελοντές.
Είναι κάτι παιδιά...
Ο «Κώστας» (τα πραγματικά στοιχεία του δεν δίνονται διότι η οικογένειά του προσπαθεί να τον πάρει πίσω) είναι 14 ετών. Πριν από μερικούς μήνες κάλεσε το 1056, την εθνική τηλεφωνική γραμμή για τα παιδιά SOS του Xαμόγελου του Παιδιού και ζήτησε να τον απαλλάξουν από τον εφιάλτη που ζούσε καθημερινά στο σπίτι του. 
Από κάποια άλλα παιδιά με τα οποία «έδινε μάχες» στα φανάρια και τα μπαρ για την πελατεία είχε μάθει για το 1056. «Κάθε βράδυ οι δικοί μου με έβγαζαν στον δρόμο για να πουλήσω λουλούδια, χαρτομάντιλα ή οτιδήποτε τους έπεφτε στα χέρια. Τις καθημερινές έπρεπε να φέρνω στο σπίτι 30 ευρώ. Την Παρασκευή και το Σάββατο 50 ευρώ. Αν δεν τα έφερνα με σάπιζαν στο ξύλο», εξομολογήθηκε στους αστυνομικούς. 

ΤΟ ΑΦΗΣΕ ΣΕ ΦΑΝΑΡΙ.
Στον 6ο όροφο του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» βρίσκεται ο «μπουμπούκος». Χαμογελάει ασταμάτητα μέσα στο καρότσι του, το οποίο σπρώχνει ο Θοδωρής, ένα από τα παιδιά που επίσης βρίσκονται στο νοσοκομείο περιμένοντας να βρεθεί ένα ίδρυμα και για αυτόν. «Τον μικρό τον προσέχω σαν τον μικρό αδελφό μου», λέει και δεν κρύβει τη χαρά του που ο «μπουμπούκος» όλο γελάει μαζί του και προσπαθεί με τα πρώτα ακαταλαβίστικα λογάκια του να του δείξει τη χαρά του για το νέο δώρο του. Εναν μαλακό κύκλο που τον δαγκώνει ασταμάτητα τώρα που βγάζει τα δόντια του. 
Έντεκα μηνών σήμερα, μετράει ήδη 10 μήνες στο νοσοκομείο. Η μητέρα του τον άφησε σε ένα φανάρι, τον βρήκε ένας αστυνομικός και κατέληξε στο νοσοκομείο μέχρι… νεωτέρας. 
«Η μητέρα βρέθηκε τελικά, αλλά είπε πως το παιδί δεν το ήθελε. Από την άλλη όμως ο νόμος τής δίνει το δικαίωμα να αρνηθεί να δοθεί το παιδί της για υιοθεσία και αυτό κάνει. Προτιμάει, είπε, να το βλέπει μια φορά τον μήνα σε κάποιο ίδρυμα. Δεν ξέρουμε όμως πότε θα βρεθεί κατάλληλο μέρος για τον μπουμπούκο μας και μέχρι τότε βρίσκεται εδώ μαζί στο νοσοκομείο», λέει η Χαρά Γαλανάκη , εθελόντρια του Χαμόγελου του Παιδιού. Τα δύο νοσοκομεία γίνονται ο χώρος όπου ζουν τα «εγκαταλελειμμένα», όπως τα αποκαλούν μερικοί από το νοσηλευτικό προσωπικό. Αυτό μπορεί να κρατήσει εβδομάδες η και μήνες... 
Περνούν μεγάλο μέρος της ζωής τους μέσα σε θαλάμους των Νοσοκομείων «Αγλαΐα Κυριακού» και «Αγία Σοφία», περιμένοντας να βρεθεί μια θέση σε ένα ίδρυμα και βλέπουν στοργή από κάποιους εθελοντές που καθημερινά προσπαθούν να κλείσουν τις πληγές τους.

Έφηβοι στα πρόθυρα διαδικτυακής «αποχαύνωσης»

Ξυπνάτε και κοιμόσαστε έχοντας διαρκώς το μυαλό σας στο διαδίκτυο; Προτιμάτε την… «παρέα» του ηλεκτρονικού σας υπολογιστή, από την παρέα των αγαπημένων σας φίλων; Νιώθετε άγχος και νευρικότητα κάθε φορά που βρίσκεστε offline; 
Ε, τότε πιθανότατα, να είστε κι εσείς ένας από τους πολλούς ανθρώπους στη χώρα μας που βρίσκονται στον «προθάλαμο» του διαδικτυακού εθισμού, γεγονός που σημαίνει ότι το παρόν άρθρο σας αφορά απόλυτα!
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Μονάδας Εφηβικής Υγείας της Β’ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Νοσοκομείο Παίδων «Π. & Α. Κυριακού», ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός εφήβων,… τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζει διαδικτυακές συμπεριφορές υψηλού κινδύνου!

Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι την «πρωτιά» στον διαδικτυακό εθισμό κρατάει η Αττική, τα περισσότερα κρούσματα –σύμφωνα πάντα με την έρευνα της Μ.Ε.Υ-, εντοπίζονται στην επαρχία, όπου τα παιδιά...
φαίνεται να έχουν πιο περιορισμένες επιλογές και μια αυξημένη ροπή στην απομόνωση.

Τα στοιχεία που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας και αφορούν στον εθισμό στο διαδίκτυο είναι αποκαρδιωτικά και φανερώνουν μια κακώς εννοούμενη «άνεση» των Ελληνόπουλων με το ίντερνετ:

-Το 2,4% των εφήβων 15-16 ετών στη χώρα μας, παρουσιάζουν διαδικτυακή εξάρτηση και το 19,1% οριακή χρήση, που δυνητικά στο μέλλον μπορεί να οδηγήσει σε συμπεριφορές εξάρτησης.

-Το ποσοστό των εφήβων με συμπεριφορές εξάρτησης ήταν μεγαλύτερο στις επαρχιακές πόλεις σε σύγκριση με την Αττική (3,4% έναντι 1,3%).

-Δεν διαπιστώθηκε διαφοροποίηση που να σχετίζεται με το φύλο. Τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν πλέον τον πρώτο σε συχνότητα λόγο που οι εξαρτημένοι έφηβοι χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο, ενώ ακολουθούν τα online παιχνίδια.

-Από το σύνολο των εφήβων, το 63,7% θα δημοσιοποιούσαν προσωπικά τους δεδομένα (το 100% των εφήβων με εξάρτηση), ενώ το 18,5% θα συναντούσαν κάποιον διαδικτυακό φίλο στο φυσικό κόσμο (έναντι 74% των εφήβων με εξάρτηση).

-Το 95,2% των εφήβων με εθισμό στο Διαδίκτυο προέρχονταν από έγγαμες οικογένειες.

-Το 44,4% των εφήβων με εθισμό έχουν συχνή πρόσβαση στο Διαδίκτυο από το κινητό τηλέφωνο, έναντι 15% όσων δεν κάνουν συχνή χρήση του Διαδικτύου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι από το καλοκαίρι του 2007, η Μονάδα Υγείας Εφήβων έχει δεχθεί περισσότερους από 100 εφήβους, γεγονός που φανερώνει ότι το πρόβλημα πλέον στη χώρα μας λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Στο πλαίσιο της εκπομπής του Lefkadanews «Με ευαισθησία» είχαμε την ευκαιρία ν’ αναλύσουμε διεξοδικά το συγκεκριμένο θέμα που τείνει να επηρεάσει την ζωή χιλιάδων εφήβων στην Ελλάδα, με την βοήθεια της ψυχολόγου κας Δήμητρας Καραμποϊκη, απόφοιτης Α.Π.Θ. και μέλος Π.Ψ.Σ.

Με έκπληξη την ακούσαμε να μας αποκαλύπτει ότι στην χώρα μας το πρόβλημα της διαδικτυακής εξάρτησης είναι μεγαλύτερο απ’ ό, τι σε άλλες χώρες του εξωτερικού. «Δυστυχώς, το διαδίκτυο στην Ελλάδα ήρθε απότομα, χωρίς να υπάρχει καμιά οργανωμένη προώθηση του ζητήματος, ώστε να μάθουν τα παιδιά να προφυλάσσονται από τους κινδύνους του. Δεν υπάρχει οργάνωση, δεν υπάρχει παιδεία».

Ρωτήσαμε την ψυχολόγο ποιο είναι το βαθύτερο αίτιο, το οποίο ωθεί όλο και περισσότερους εφήβους στο διαδίκτυο και μάλιστα τους εφήβους της περιφέρειας, όπως καταδεικνύουν οι τελευταίες έρευνες. «Τα παιδιά πλέον στις επαρχιακές πόλεις, -όπως επισημαίνει η κα Καραμποϊκη-, μη έχοντας εναλλακτικές λύσεις για διασκέδαση, κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους. Για τα σημερινά παιδιά λοιπόν, αποτελεί εύκολη λύση να μπαίνουν στο διαδίκτυο και να καλύπτουν τις επικοινωνιακές τους ανάγκες μέσα απ’ αυτό».

Η κα. Καραμποϊκη εξηγεί ότι εκτός από τους συναισθηματικούς λόγους που ωθούν τα σημερινά παιδιά στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα πολλές φορές να εθίζονται σ’ αυτό, όλο αυτό «είναι και κάτι που προωθείται απ’ όλο το κοινωνικό σύνολο, -όπως λέει- απ’ όλη την κοινωνική κατάσταση την οποία βιώνουμε. Έχει αλλάξει η νοοτροπία πια της σκέψης, τα δεδομένα, οι απαιτήσεις που έχουμε από έναν έφηβο, άρα είναι δύσκολο να διαχειριστείς όλη αυτή την απότομη αλλαγή».

Το πιο ανησυχητικό απ’ όλα –σύμφωνα με την ειδικό- είναι το γεγονός ότι η ηλικία όσων αναπτύσσουν επικίνδυνες διαδικτυακές συμπεριφορές κατεβαίνει και ενώ μέχρι πρόσφατα μιλούσαμε για παιδιά με προσκόλληση στο διαδίκτυο, ηλικίας από 12 έως 18, σήμερα μιλάμε για παιδιά από 10 έως 18 ετών!

Ρωτήσαμε την κα. Καραμποϊκη, από ποια ηλικία θα πρέπει ένας γονιός να επιτρέπει στο παιδί του να κάνει χρήση του διαδικτύου. Όπως, μας είπε «όσο πιο μικρός κανείς ξεκινάει, με ταυτόχρονη όμως, ενημέρωση και έλεγχο από το σπίτι του, τόσο καλύτερα. Η διαφορά δεν είναι –επισημαίνει- στο να απαγορεύσει ο γονιός να έχει το παιδί του επαφή με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, αλλά στο να το εκπαιδεύσει να κάνει σωστή χρήση».

«Αυτό που θα πρέπει να κάνει ένας γονιός, -κατά την ψυχολόγο- βλέποντας το παιδί του να αναλώνεται πέραν των 3 ωρών –που είναι το ανώτερο χρονικό όριο έκθεσης στο διαδίκτυο- είναι να θεσπίσει όρια στη χρήση του ή ακόμη και να απευθυνθεί σε ειδικό, προκειμένου να λάβει άμεσα βοήθεια».

Οι επιπτώσεις τόσο στην ψυχολογία, όσο και στο σώμα του ατόμου που έχει εθιστεί στο διαδίκτυο είναι πολλές και ενίοτε σοβαρές.

Το κυρίαρχο αίσθημα, το οποίο έχει το άτομο με διαδικτυακή εξάρτηση είναι αυτό τη ευφορίας, όση ώρα βρίσκετε μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή.

«Συνήθως, όταν έχουμε μια τέτοιου είδους εξάρτηση νιώθουμε ανίκανοι να σταματήσουμε την διαδικτυακή δραστηριότητά μας, -εξηγεί η κα Καραμποϊκη-

ενώ προσπαθούμε με κάθε τρόπο να παραμείνουμε online. Πολύ συχνά δε, παραμελούμε οικογένεια και φίλους, στους οποίους φθάνουμε στο σημείο να λέμε ψέματα για την πολύωρη ενασχόλησή μας με το διαδίκτυο.

Έντονο μέσα μας είναι και το αίσθημα του κενού και της θλίψης, ενώ όταν δεν βρισκόμαστε στον υπολογιστή γινόμαστε οξύθυμοι».

Από την άλλη πλευρά, τα άτομα με διαδικτυακή εξάρτηση παρουσιάζουν προβλήματα προσαρμογής στη δουλειά τους ή το σχολείο, αν πρόκειται για μαθητές.

Σοβαρά είναι και τα σωματικά προβλήματα που προκύπτουν από την άνευ ορίων χρήση του ίντερνετ. Τα προβλήματα αυτά σχετίζονται –όπως μας ενημερώνει η ειδικός- με διατροφικές διαταραχές, διαταραχές ύπνου, μυοσκελετικές παθήσεις, μειωμένη αθλητική δραστηριότητα, οφθαλμολογικές παθήσεις, ακόμη και ημικρανίες.

Συχνά μάλιστα, παρατηρείται και παραμέληση της προσωπικής υγιεινής.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ασθενούς με διαδικτυακό εθισμό, στο οποίο αναφέρθηκε η κα Δήμητρα Καραμποϊκη, στο πλαίσιο της εκπομπής «Με ευαισθησία». «Άτομο το οποίο είχε έρθει στο ιατρείο μου, χρησιμοποιούσε το διαδίκτυο σε βαθμό να παίζει όλη τη νύχτα online παιχνίδια. Την ημέρα κοιμόταν μόνο 4-5 ώρες. Κατά την διάρκεια που έπαιζε στον υπολογιστή δεν σηκωνόταν ούτε καν για να πάει στην τουαλέτα»!

Ακόμη ένα στοιχείο το οποίο –σύμφωνα με την κα Καραμποϊκη- θα πρέπει να έχει κανείς κατά νου, είναι το γεγονός ότι ο διαδικτυακός εθισμός μπορεί να προκαλέσει ακόμη και κατάθλιψη. «Πρόκειται για μια αμφίδρομη σχέση διαδικτύου-κατάθλιψης, εξηγεί η κα. Καραμποϊκη, μια που και η ίδια η κατάθλιψη από μόνη της μπορεί να οδηγήσει σε εξάρτηση από το διαδίκτυο».

Σύμφωνα μάλιστα, με την ειδικό, «υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό, της τάξεως του 2%, μέσα στο 8,2% των εθισμένων διαδικτυακά ατόμων, το οποίο παρουσιάζει, είτε κάποιο μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο, είτε ακόμη χειρότερα αυτοκτονικό ιδεασμό».

Μπορεί ο εθισμός στο διαδίκτυο να συγκριθεί με άλλες μορφές εθισμού, όπως είναι το αλκοόλ και τα ναρκωτικά; Απαντώντας στο συγκεκριμένο ερώτημα η κα Καραμποϊκη επισημαίνει ότι ο εθισμός στο διαδίκτυο ανήκει στην ίδια κατηγορία με τις άλλες μορφές εθισμού, με τη μόνη διαφορά ότι η αντιμετώπιση του συγκεκριμένου, όπως και του εθισμού στα τυχερά παιχνίδια, είναι πολύ πιο δύσκολη!

«Εδώ ο εχθρός είναι πιο αόρατος», λέει χαρακτηριστικά. «Και το δυσκολότερο ως προς την αντιμετώπισή του είναι το ότι δεν έχουμε καταλήξει επιστημονικά σε κάποια συγκεκριμένη μορφή θεραπείας, η οποία μπορεί να αντιμετωπίσει στη ρίζα του το πρόβλημα».

Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, όλο και μεγαλύτερος αριθμός εφήβων και γονιών απευθύνεται στα υπάρχοντα οργανωμένα κέντρα της χώρας μας, προκειμένου να λάβουν ενημέρωση, αλλά και βοήθεια σε θέματα εξάρτησης από το διαδίκτυο.

Ανάμεσα στα οργανωμένα κέντρα που μπορεί να απευθύνεται κανείς είναι και αυτό της Μονάδας Υγείας εφήβων, στο οποίο λειτουργεί η τηλεφωνική γραμμή ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΩ 8001180015 του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου, η οποία προσφέρει δωρεάν υπηρεσίες σε γονείς και εφήβους σχετικά με θέματα ασφάλειας του Διαδικτύου.

Ειδικοί μάλιστα, της Μ.Ε.Υ. πραγματοποιούν επισκέψεις σε σχολεία και ενημερώνουν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, σχετικά με θέματα ασφάλειας στο Διαδίκτυο.

Εκτός από την Ανοιχτή Γραμμή ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΩ, μπορεί να απευθύνεται κανείς στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θες/νίκης, το οποίο διαθέτει το πρώτο ψυχιατρικό ιατρείο αντιμετώπισης του εθισμού παιδιών στο διαδίκτυο, το οποίο λειτουργεί στη χώρα μας από το 2008. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να καλούν στο τηλ.: 2310 892417 .Όπως μας ανέφερε η κα Καραμποϊκη «Μόνο στους δύο πρώτους μήνες λειτουργίας του, το συγκεκριμένο κέντρο είδε 120 περιστατικά!»

Επίσης, το 2008 συστήθηκε η μη κερδοσκοπική Ελληνική Εταιρεία Μελέτης της διαταραχής εθισμού στο διαδίκτυο, η οποία εδρεύει στην Λάρισα, όπου μπορεί κανείς να ενημερωθεί για την εξάρτηση στο διαδίκτυο και για το πώς μπορεί να την προλάβει.

Η κα. Δήμητρα Καραμποϊκη κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στους γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους να καθηλώνονται με τις ώρες μπροστά στην οθόνη του ηλεκτρονικού τους υπολογιστή: «Εξοικειωθείτε με το ίντερνετ και ενημερωθείτε για το τι ακριβώς είναι! Ελέγχετε τη χρήση που κάνουν τα παιδιά σας!».

Στους άγριους καιρούς που βιώνουμε, όπου η αποξένωση κυριαρχεί πλέον στην καθημερινότητά μας, μία ακόμη μορφή εθισμού έρχεται να βρει πρόσφορο έδαφος και να «εισβάλλει» στη ζωή μας.

Όπως όμως, είπε και ο Νίκος Πολίτης-μαθητής του Τεχνικού Λυκείου Λευκάδας, καταθέτοντας στο Lefkadanews την προσωπική του εμπειρία σχετικά με το διαδίκτυο, «υπάρχουν και σημαντικότερα πράγματα που μπορούν να κάνουν σήμερα οι έφηβοι, από το να «τρώνε» το χρόνο τους στον εικονικό κόσμο του ίντερνετ»!

Θα συμφωνήσουμε απόλυτα μαζί του. Φυσικά και υπάρχουν στη ζωή μας πιο σημαντικά πράγματα από το facebook και τα online παιχνίδια! Βγείτε λοιπόν, από το «τριπάκι» που μας έχουν βάλλει τελευταία. Συναντηθείτε και πάλι με τους φίλους σας, διασκεδάστε ερωτευτείτε αληθινά και όχι μέσω των chat rooms! Η ζωή βρίσκεται έξω από την οθόνη του ηλεκτρονικού σας υπολογιστή, όσο κι αν εσείς επιμένετε να την βλέπετε μέσα σ’ αυτή! Συνειδητοποιήστε την επικινδυνότητα της υπερβολικής χρήσης του ίντερνετ και να πείτε «όχι» στην διαδικτυακή αποχαύνωση!


Πηγή: http://trelogiannis

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Το παραμύθι της Ελιάς

Μια φορά κι έναν καιρό
ζούσε σε μια φτωχογειτονιά ένα φτωχό μα πολύ καλόκαρδο κορίτσι που το έλεγαν Ελιά.
Κάθε μέρα η Ελιά γύριζε τη γειτονιά της, έβλεπε τον κόσμο να ζει φτωχός και δυστυχισμένος και γύριζε στο σπίτι της πολύ στενοχωρημένη.
 
Κάτι πρέπει να κάνω να τους βοηθήσω, σκεφτόταν. Κι από την άλλη μέρα κιόλας άρχισε. Βγήκε στη γειτονιά, κράτησε τα παιδιά της γειτόνισσας για να πάει να δουλέψει και να μπορεί να φέρει στα παιδιά της λίγο φαΐ.
Μια άλλη μέρα πήγε στη γριούλα που ήταν άρρωστη, της μαγείρεψε, της σκούπισε το σπίτι, την έπλυνε, την ταΐσε. Την άλλη μέρα πάλι έβγαλε τον παράλυτο γέρο με το καρότσι του βόλτα, για να πάρει αέρα και ήλιο.
Τα βράδια γύριζε κατάκοπη, μα ευχαριστημένη που είχε καταφέρει να δώσει λίγη χαρά στους φτωχούς ανθρώπους.
Οι μέρες περνούσαν κι η Ελιά όλο δούλευε, όσο αδυνάτιζε. Μα έβλεπε πως ότι κι αν έκανε, ο κόσμος ήταν πάντα φτωχός και δυστυχισμένος.
Αυτό τη στενοχωρούσε πάρα πολύ κι έτσι στενοχωρημένη κάθισε στην αυλή του σπιτιού της και συλλογιζόταν.
- Τι να κάνω, τι να κάνω. Δεν μπορώ να βλέπω τόση δυστυχία.

Το σπουργίτι που την είδε τόσο στενοχωρημένη - και που την αγαπούσε γιατί κάθε μέρα του έριχνε σπόρους και ψίχουλα - δεν άντεξε και πέταξε βαθιά στο δάσος.

Εκεί βρήκε την καλή νεράιδα και της είπε:
- Τρέξε, καλή νεράιδα, η Ελιά είναι πολύ στενοχωρημένη, χλωμή κι αδύνατη.
Η καλή νεράιδα ανήσυχη έτρεξε στην αυλή της Ελιάς και τη ρώτησε:
- Τι έχεις, Ελιά μου, κι είσαι τόσο λυπημένη;
- Αχ, καλή μου νεράιδα. Δεν μπορώ να βλέπω τόση φτώχεια και δυστυχία γύρω μου.
- Και τι θέλεις, δηλαδή;
- θέλω να τους γίνω χρήσιμη, θέλω να τους προσφέρω κάτι πολύτιμο που να τους δώσει ζωή και χαρά.
-Το θέλεις αλήθεια τόσο πολύ;
- Και βέβαια το θέλω, δε βλέπεις πως έλιωσα από τη στενοχώρια μου;
- Τότε σταμάτησε να στενοχωριέσαι, θα σε κάνω αυτό που θέλεις. 


Και τσουπ! την άγγιξε με το ραβδάκι της κι αμέσως η Ελιά έγινε ένα μεγάλο δέντρο, που έβγαλε φύλλα, λουλουδάκια άσπρα, που έγιναν ελιές πράσινες, μωβ, μαύρες.
Έπεσαν στη γη, τα κουκούτσια φύτρωσαν, έγιναν δεντράκια και σχημάτισαν ένα μεγάλο ελαιώνα.
 

Ήρθαν οι γείτονες, μάζεψαν τις ελιές, έβγαλαν λάδι, έφαγαν, χόρτασαν, ρόδισαν τα μαγουλά τους, ζωήρεψαν κι άρχισαν να χαμογελούν και να ζουν ευτυχισμένοι.
Για να ευχαριστήσουν την ελιά και να της δείξουν την αγάπη τους, πήραν το λάδι τους, το έβαλαν στο καντήλι, για να θυμίζουν στην Παναγιά και στο Χριστό, την καλοσύνη της ελιάς και την αγάπη της για τον κόσμο.
Κι η Παναγιά με τη σειρά της την ευλόγησε. Κι ο Χριστός κάτω απ' την ελιά ήρθε και ξεκουράστηκε.
Κι εκείνη καμάρωνε ευχαριστημένη στη μέση στον ελαιώνα και φρόντιζε, όταν έρχονται οι άνθρωποι να τη μαζέψουν να 'ναι γεμάτη ελιές, να χορταίνουν οι φτωχοί, και να φωτίζονται απ' τις καντήλες όλες οι εκκλησιές.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Ἅγιος Ἀριστίων

Χρόνια Πολλά στις Αριστούλες

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΙΣΤΙΩΝ Ιερομάρτυρας επίσκοπος Αλεξανδρείας

Ο Άγιος Αριστίων γεννήθηκε στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. στην επαρχία της Συρίας Απάμεια και έγινε Χριστιανός από τον Άγιο Αντώνιο (9 Νοεμβρίου) σε ηλικία μόλις 10 ετών. Λόγω του ενάρετου βίου του, εκλέχτηκε από τον λαό, δεύτερος επίσκοπος της Αλεξάνδρειας της μικρής που βρισκόταν στην Κιλικία της Μικράς Ασίας (κοντά στην πόλη Ισσόν). Ως ποιμενάρχης, ο Αριστίων, ποίμανε θεάρεστα το ποίμνιο του και δίδασκε με παρρησία το Λόγο του Χριστού με αποτέλεσμά να γίνουν Χριστιανοί πολλοί ειδωλολάτρες. Αυτό όμως δεν άρεσε στον Ρωμαίο έπαρχο που διέταξε να τον συλλάβουν και να τον ρίξουν στην πυρρά. Μέσα στο καμίνι, ο Αριστίων, υμνώντας και δοξάζοντας τον Χριστό έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.

Χριστιανική γωνιά

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

1η Σεπτεμβρίου η άλλη Αρχιχρονιά...

Καλό μήνα χαμομηλάκια :)

The Month Of September

1η Σεπτεμβρίου Αρχή της Ινδίκτου- Το έθιμο της Αρχιχρονιάς στα Δωδεκάνησα... 

Ένα πολύ παλιό έθιμο που αναβιώνει στην Κω κάθε χρόνο τέτοια μέρα...

Στη Χώρα της ΚΩ το πρωί της «Αρχιχρονιάς» γυναίκες και παιδιά σηκώνονται πριν βγει ο ήλιος και κατεβαίνουν στην παραλία παίρνοντας μαζί, τους «αστρονομημένους» αυτούς καρπούς που φύλαγαν για ένα χρόνο στο εικονοστάσι, τους πετούν στη θάλασσα και βουτάνε στο νερό τους καινούργιους. Βρέχουν το πρόσωπό τους, μαζεύουν θαλασσινό νερό από σαράντα κύματα και βότσαλα από την ακρογιαλιά. Στο δρόμο για το σπίτι σταματούσαν στον «πλάτανο» και αγκάλιαζαν τον κορμό του για να πάρουν τα χρόνια του και τη δύναμή του.
Την 1η ΣΕΠΤΕΜΒΡIΟΥ (εορτή του αγίου Συμεών του Στυλίτη), οι έγκυες γυναίκες απείχαν από κάθε εργασία, για να μην γεννηθεί το παιδί τους με το σημάδι του αγίου (Συμεών/ σημαδεύω). Την ίδια μέρα γιορταζόταν η «Αρχιχρονιά», ένα έθιμο, κατάλοιπο των βυζαντινών χρόνων, καθώς οι βυζαντινοί τον είχαν ως πρώτο μήνα του επίσημου ημερολογίου.
Παρόμοια έθιμα συναντούνται και αλλού βέβαια…

Στη ΚΑΛΥΜΝΟ, οι  κάτοικοι, το πρωί της 1ης Σεπτεμβρίου, ραντίζουν ο καθένας  με αγιασμό το σπίτι του, τα αμπέλια του και τα δίχτυα του, για να ευλογηθούν και να δώσουν πολλά σταφύλια και πολλά ψάρια αντίστοιχα.

Στη ΡΟΔΟ, τη μέρα αυτή κρεμούν στο μεσιά – το μεσαίο χοντρό δοκάρι, που βαστάζει τη στέγη – τη δική τους «Αρχιχρονιά»: ένα άσπρο σακουλάκι γεμάτο στάχυα και σιτάρι. Γύρω απ’ αυτό δένουν μια αρμαθιά καρύδια, ένα κρεμμύδι, ένα σκόρδο, ένα κεχρί, καρπό βαμβακιού κι ένα τσαμπί σταφύλι. Αν δεν κάνουν την «Αρχιχρονιά», δεν αρχίζουν καμιά αγροτική εργασία. Την «Αρχιχρονιά» αυτή την ξεκρεμούν από το μεσιά την Πρωτοχρονιά το πρωί. Τα καρύδια και το τσαμπί που γίνεται σταφίδα το τρώνε, ενώ το σιτάρι, το σκόρδο και το κρεμμύδι τα φυλάγουν για να τα ρίξουν μέσα στο σπόρο, όταν θα αρχίσουν τη σπορά. Το θεωρούν καλό ν’ ανακατευτούν με το σπόρο οι καρποί της «Αρχιχρονιάς».

1η Σεπτεμβρίου: Η Αρχή της Ινδίκτου (Η αρχή του Εκκλησιαστικού Έτους)


Ίνδικτος ή Iνδικτιών

Tου Kωνσταντίνου Aπ. Σουλιώτη, Θεολόγου


Aν ξεφυλλίσουμε τον ημεροδείκτη μας και φθάσουμε στην 1η Σεπτεμβρίου, θα δούμε να σημειώνεται: «Aρχή Ινδίκτου». Πολλοί ίσως, διαβάζοντας τη φράση αυτή, να διερωτώνται: Tι σημαίνουν τα λόγια αυτά και τι είναι η Ίνδικτος;

Η λέξη Ίνδικτος είναι λατινική ελληνοποιημένη και σημαίνει ορισμός, διάγγελμα, πού εκδιδόταν από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, με σκοπό
να καθορίζουν το ύψος των φόρων επί της παραγωγής της γης, που θα έπρεπε να πληρώσουν οι υπήκοοι της Ρώμης για τη συντήρηση του στρατού. Το διάγγελμα αυτό ίσχυε για δεκαπέντε χρόνια και τούτο, γιατί κάθε δεκαπέντε χρόνια απολύονταν οι παλαιοί στρατιώτες και κατατάσσονταν οι νέοι. Να σημειωθεί ότι το ύψος των σχετικών φόρων καθοριζόταν από τη νέα δύναμη του στρατού για την επόμενη δεκαπενταετία.

Με την πάροδο του χρόνου η λέξη Ίνδικτος έπαψε να σημαίνει μόνο διάγγελμα, αλλά σήμαινε και το διάστημα των δεκαπέντε ετών. Έτσι άρχισαν να μετρούν το χρόνο σε Iνδίκτους (πρώτη Ίνδικτος, δεύτερη Ίνδικτος κ.ο.κ.).

Πρώτος ο Μ. Κωνσταντίνος όρισε ως επίσημη μέτρηση του χρόνου (το 312 ή 313 μ.Χ.) την Ίνδικτο, πού άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου, εποχή που είχε τελειώσει η συγκομιδή των καρπών της γης. Η μέτρηση αυτή του χρόνου ονομάστηκε, από το όνομα του Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνειος Iνδικτιών και Ελληνική.

Η Εκκλησία υιοθέτησε αυτό το σύστημα μέτρησης του χρόνου και μετρούσε τα έτη με τίς Ινδικτιώνες. Έτσι το Εκκλησιαστικό έτος άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου με Πατριαρχική Θεία Λειτουργία και ιδιαίτερη Iερά Παράκληση, ώστε να ευλογήσει ο Θεός τον καινούριο χρόνο.

Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός ο Α΄ το 537 εισήγαγε τη μέτρηση κατά Ινδικτιώνες στα κρατικά έγγραφα και στίς δικαστικές αποφάσεις. Έλεγαν δηλαδή 1ο έτος της τάδε Ινδικτιώνος, 2ο έτος της τάδε Ινδικτιώνος κ.ο.κ.

Με τον καιρό ορίστηκαν δύο είδη Ινδίκτου, η Καισαρική, δηλαδή η παλαιά ρωμαϊκή πού άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου και την οποία συνέχισε τό Βυζάντιο, και η Παπική, που άρχιζε στίς 25 Δεκεμβρίου και αργότερα την 1η Ιανουαρίου.

Στη Δύση σιγά-σιγά επικράτησε ως αρχή του νέου έτους η 1η Ιανουαρίου, ενώ στην Aνατολή είχε παραμείνει η 1η Σεπτεμβρίου. Αυτός είναι και ο λόγος που η πρώτη Σεπτεμβρίου παρέμεινε μέχρι και σήμερα η αρχή του Εκκλησιαστικού έτους, μετά την καθιέρωση για όλους ως αρχής του πολιτικού έτους της 1ης Ιανουαρίου. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η Εκκλησία μας όρισε την ημέρα αυτή να αναγινώσκεται στους Ιερούς Ναούς η περικοπή από το Ευαγγέλιο του Λουκά, που αναφέρει το πρώτο κήρυγμα του Χριστού στη συναγωγή της Ναζαρέτ (Λουκ. 4, 16-18).

Οι Ινδικτιώνες μετριούνται από τη Γέννηση του Χριστού. Επειδή, όμως, η χρονολογία από της του Χριστού Γεννήσεως υστερεί κατά τρία έτη, για να βρούμε, παραδείγματος χάριν, την Ίνδικτο του 2004, προσθέτουμε 3 έτη και διαιρούμε δια του 15. Δηλαδή 2004 + 3= 2007 : 15 = 133 και υπόλοιπο 12 που σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο 12ο έτος της 133ης Ινδίκτου (από την 1η Σεπτεμβρίου).


imd.gr/htm & aegeanews24