Στη Σοφία...

 ...που από κοντά μας έφυγε,

στα δεκαεννιά της χρόνια...

Μια στάλα ομορφιάς

μέσα σου ψάξε να βρεις.

ναι, απαντούσες με αγέλαστα μάτια

και το ναι σου, μια άρνηση.

Πότε πρόλαβες, πότε

τη δύσκολη στράτα να πάρεις;

Όλη η κρυμμένη ομορφιά

όχι γύρω σου, μέσα σου.

Μέσα σου η δύναμη όλη

Τα πόδια σου στύλωσε

Τη ζωή σου στα χέρια σου πάρε

Μην αφήνεις κανέναν, κανέναν, ποτέ

τα δικά σου να ορίζει.

Ναι έλεγες, ναι…

Το φοβερό μυστικό σου

σε όλους γνωστό

τα κόκκινα μάτια,

το γαλανό σου το βλέμμα το άδειο

η απούσα χαρά απ’ τα δώδεκα χρόνια σου

Πότε πρόλαβες, πότε;;;

Σε όλους γνωστό το εφτασφράγιστο

και σαν πανωφόρι βαρύ

η σιωπή μας το σκέπαζε.

Πόρτες κλείσανε πίσω σου

και άλλες ανοίξανε πρόθυμα

Το τελευταίο εισιτήριο το ενέσιμο

άλλοι στο αγόρασαν,

όλοι μας,

κοινωνία αδιάφορη,

σύστημα αγάπης ανύπαρκτο

δυνατά σπρώχνοντάς σε μακριά του σε έδιωξε

κι άφησε

μια σταγόνα ομορφιάς γαλανής

για πάντα να φύγει.

Πότε πρόλαβες;; πότε;;

Κι εμείς, πώς Θεέ μου, αυτό το επιτρέψαμε;;

Πώς;;;