Φρικτό τέλος μέσα στα σκουπίδια Μόνος, ρακένδυτος, πεινασμένος έψαχνε για τροφή μέσα στους κάδους.

Διάβασα την είδηση και πήγα κατευθείαν στο ψυγείο.

Αφθονία! Aπ' όλα έχω στην ψύξη και την κατάψυξη. Απ' όλα!

Τίποτα να μη μου λείψει, να 'χω να τρώω μια βδομάδα και βάλε!

Να αισθάνομαι ασφαλής και αυτάρκης!

Να, στο μεσαίο ράφι τρία τάπερ γεμάτα φαγητό μαγειρεμένο από προχτές, χτες και σήμερα.

Ψάρι, ρολό με πατάτες, ρύζι με λαχανικά

Περίσσεψαν, κανένας δεν πρόκειται να τα φάει.

Άντε να τα κρατήσω μια δυο μέρες ακόμα και μετά... στα σκουπίδια.

Έτσι γίνεται πάντα, έτσι κάνω πάντα.

Φαγητό στα σκουπίδια!

Το 60% των σκουπιδιών ημών των "πολιτισμένων" δυτικών είναι φαγητό!

Αυτός ο άνθρωπος έψαχνε στον κάδο για να φάει αυτά που εγώ, εσύ, όλοι μας πετάμε, επειδή μπαγιάτεψαν, επειδή η γεύση και η όσφρησή μας είναι πολύ λεπτεπίλεπτες, επειδή συνηθίσαμε στην αφθονία, επειδή είναι γεμάτο το στομάχι μας, επειδή... επειδή....

Είναι τόσο δύσκολο, σκέφτομαι, το φαγητό που περισσεύει καθημερινά όλοι μας να το βάζουμε σε ένα τάπερ και να το πηγαίνουμε στην Εκκλησία, στο Δήμο, κάπου τέλος πάντων;

Είναι τόσο δύσκολο οι τοπικές κοινωνίες να οργανωθούμε, να ορίσουμε έναν χώρο και όποτε μας περισσεύει φαγητό, αντί να το πετάμε να το προσφέρουμε;

Είναι τόσο δύσκολο όλοι μας να βάλουμε ένα στόχο; 

Ποτέ πια φαγητό στα σκουπίδια.

Ο άστεγος, μόνος, ρακένδυτος και πεινασμένος συνάνθρωπός μας θα ήξερε ότι κάθε μεσημέρι ένα πιάτο φαγητό σπιτικό θα υπήρχε και γι αυτόν, το πιάτο, τα πιάτα, που αύριο, το πολύ μεθαύριο θα πετάξω στα σκουπίδια...