Είπαν πως τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών! Κι όλοι ξέρουμε με πόση λαχτάρα όλοι, αλλά τα παιδιά μας ιδιαιτέρως περιμένουν τη μεγάλη αυτή γιορτή! Που είναι πράγματι η δική τους γιορτή, αφού ο Μεγάλος Θεός, γεννιέται ως ένας απλός, μικρός άνθρωπος, ένα βρέφος. Στον ταπεινό στάβλο της Βηθλεέμ «Παιδίον εγεννήθη υμίν»
Έχετε, όμως, αναρωτηθεί, πως γιορτάζουν τα παιδιά μας τα Χριστούγεννα;
Ας επιχειρήσουμε μιαν απλή προσέγγιση.
Κι ας δούμε πρώτα στο Σχολείο τι γίνεται.
Σε πολλά Σχολεία ασφαλώς προετοιμάζουν οι δάσκαλοι τα παιδιά μιλώντας τους για το νόημα των Χριστουγέννων. Για τα γεγονότα εκείνης της ξεχωριστής νύχτας, που χώρισε την ιστορία του κόσμου στα δύο. Κι ίσως να βρίσκουν το χρόνο να διοργανώνουν και σχολικές γιορτές, με τραγούδια, με ποιήματα και θεατρικά έργα. Άλλα θα δραματοποιούν τα γεγονότα της Γέννησης.
Κι άλλα, δυστυχώς, θα μιλάνε για καλικάντζαρους, για πέταλα, για καζαμίες κι ονειροκρίτες, για ροδομάγουλους, χοντρουλούς, ξενόφερτους, εισαγόμενους, κοκκινωπούς Αη-Βασίληδες... Ίσως, μερικοί, να μην τονίζουν καν τη μεγάλη σημασία, για όλη την ανθρωπότητα, αυτής της γιορτής με τέτοιου είδους εκδηλώσεις, αλλά να διοργανώνουν «πάρτι», με μοντέρνα χορευτική μουσική, φαγοπότι και τα συναφή...
Ασφαλώς αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με το νόημα και το περιεχόμενο της Γιορτής.
Πώς, όμως τα παιδιά μας ζουν τα Χριστούγεννα;
Με τα έτοιμα γλυκά που αγοράζει πια και δε φτιάχνει η μητέρα, να μοσχοβολήσει το σπίτι; Με τα κάλαντα που δεν ξέρει να πει ή κι όταν βγει να τα πει, βρίσκει τις πόρτες μας κλειστές με τη δικαιολογία «μας τα 'παν άλλοι»; Με τα πλούσια, πανάκριβα δώρα; Με το ξενύχτι στα «ρεβεγιόν» της πιο Μεγάλης Νύχτας; Με τους ξέφρενους χορούς και την άμετρη κατανάλωση του αλκοόλ; Μα, είναι αυτά Χριστούγεννα; Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, γίνεται;
Μετά, γιατί διαμαρτυρόμαστε όταν ακούμε τα παιδιά μας να λένε ότι «οι πιο βαρετές μέρες είναι οι μέρες των γιορτών»; Και δεν συγκλονιζόμαστε από το φοβερό γεγονός ότι αυτές τις ημέρες ακριβώς διαλέγουν κάποιοι συνάνθρωποί μας, και νέοι δυστυχώς οι περισσότεροι, για να δώσουν ένα τραγικό τέλος στην τραγική ζωή τους, τις «άδειες» μέρες... «Άδειες», γιατί εμείς τις αφήσαμε άδειες! Βγάλαμε τον Χριστό, την ουσία, το νόημα, αφήσαμε μόνο τα στολίδια, τα γλέντια και τα σχετικά και τρέχουν τα παιδιά μας να βρουν σε άλλες «ουσίες», που - τι τραγικό! - σκοτώνουν στο τέλος τα παιδιά μας!
Ο μακαριστός Γέροντας π. Παΐσιος, ο Αγιορείτης, συνιστούσε να
πανηγυρίζουμε πνευματικά τις μεγάλες γιορτές. Να 'χουμε το νου μας στις άγιες ημέρες κι όχι στις δουλειές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου