Πανέμορφη παιδική εκπομπή!!
Γιατί δεν την προβάλλει πάλι το χαζοκούτι;;
Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010
Πέταξε το μωρό της από το παράθυρο
Μια γυναίκα που έφερε στον κόσμο ένα μωρό τα Χριστούγεννα σκότωσε το νεογέννητο πετώντας το από το παράθυρο, ανακοίνωσε σήμερα η γερμανική αστυνομία.
Οι γείτονες βρήκαν αργά χθες το βράδυ το μωρό, γυμνό, να κείτεται πάνω στο χιόνι στην πίσω αυλή του σπιτιού.
Το βρέφος ξεψύχησε λίγες ώρες αργότερα στο νοσοκομείο.
Η αστυνομία συνέλαβε την 20χρονη γυναίκα, η οποία ομολόγησε το έγκλημά της και είπε ότι ήταν μόνη της όταν γέννησε, στο διαμέρισμά της στον πρώτο όροφο του κτιρίου.
Οι αξιωματικοί της αστυνομίας εξετάζουν αν η γυναίκα υπέφερε από ψυχολογικές διαταραχές. Τώρα αναμένεται η απόφαση δικαστή όσον αφορά την κράτησή της με την υποψία της ανθρωποκτονίας.
από roufianos
Η αστυνομία συνέλαβε την 20χρονη γυναίκα, η οποία ομολόγησε το έγκλημά της και είπε ότι ήταν μόνη της όταν γέννησε, στο διαμέρισμά της στον πρώτο όροφο του κτιρίου.
Οι αξιωματικοί της αστυνομίας εξετάζουν αν η γυναίκα υπέφερε από ψυχολογικές διαταραχές. Τώρα αναμένεται η απόφαση δικαστή όσον αφορά την κράτησή της με την υποψία της ανθρωποκτονίας.
Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010
Παραμύθι και παιδί: Η Φεγγαρένια
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι, που ζούσε με την μαμά και τον μπαμπά της σε ένα σπιτάκι, δίπλα στην θάλασσα.
Το κοριτσάκι, κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, ζητούσε από την μαμά της, να την αφήσει, να χαζέψει για λίγο το φεγγάρι, που καθρεφτιζότανε στα γαλήνια νερά της θάλασσας.
Έτσι και εκείνο το βράδυ, το κοριτσάκι, καληνύχτισε το φεγγάρι και ξάπλωσε στο κρεβατάκι της.Ενώ κοιμότανε, είδε ένα πολύ παράξενο όνειρο. Το φεγγαράκι, είχε αφήσει τον έναστρο ουρανό και πήγε να δει από κοντά το κοριτσάκι, που κοιμότανε γλυκά στο κρεβατάκι του.
«Γεια σου κοριτσάκι. Σε βλέπω κάθε βράδυ που με χαιρετάς πριν κοιμηθείς. Απόψε, αποφάσισα να έρθω να σε δω από κοντά ».
Το κοριτσάκι σάστισε, αλλά ήτανε και πολύ χαρούμενο.
«Έχω μια ιδέα, θέλεις να σε πάω μια βόλτα ψηλά στον ουρανό;», της είπε το φεγγαράκι.
«Ναι, το θέλω πολύ», είπε χαρούμενα το κοριτσάκι.
«Κρατήσου γερά από πάνω μου και ετοιμάσου να σου δείξω τον δικό μου κόσμο», είπε χαμογελώντας το φεγγαράκι.
Πράγματι, σε λίγο, το κοριτσάκι είχε ανέβει στην πλάτη του φεγγαριού και μαζί ταξιδεύανε στα σύννεφα.
«Αλήθεια, πως σε λένε;» ρώτησε το φεγγαράκι. Όμως το κοριτσάκι, ήτανε τόσο ενθουσιασμένο, που κοιτούσε γύρω της, χωρίς να μιλάει.
«Εντάξει, για απόψε, λοιπόν, θα είσαι η «Φεγγαρένια» και γέλασαν και οι δύο με την ψυχή τους.
«Που πάμε τώρα;» ρώτησε το κοριτσάκι.
«Στα σύννεφα, να μόλις φτάσαμε».
Η Φεγγαρένια, τότε, πήδησε από την πλάτη του και έτρεξε πάνω στα σύννεφα. Χοροπηδούσε με την ψυχή της και γελούσε.
«Είναι τόσο όμορφα εδώ πέρα, και τα σύννεφα είναι τόσο μαλακά σαν βαμβάκι», είπε η Φεγγαρένια.
«Έλα, ανέβα πάλι να φύγουμε, έχουμε και σε άλλα μέρη να πάμε».
«Ναι, ναι, πάμε!», φώναξε η Φεγγαρένια.
«Ετοιμάσου να δεις όλα τα αστέρια του ουρανού», είπε το φεγγαράκι και της χαμογέλασε.
Η Φεγγαρένια, έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Μπροστά στα μάτια της, κείτονταν δεκάδες λαμπερά αστέρια. Ποτέ άλλοτε δεν είχε ξαναδεί τόσα πολλά μαζί. Ήθελε να τα μετρήσει, μα ζαλιζότανε από το λαμπερό φως των αστεριών.
«Είναι τόσα πολλά, αλλά που κρύβονται κάθε βράδυ τόσα αστέρια;», ρώτησε το κοριτσάκι.
«Υπάρχουν πάντα στον ουρανό, φεγγαρένια, απλώς μερικές φορές τα κρύβουνε τα σύννεφα, για αυτό δεν τα βλέπεις όλα. ’λλωστε είμαστε τόσο κοντά τώρα. Περίμενε λίγο», είπε το φεγγαράκι.
Τότε, το φεγγαράκι, άπλωσε το χέρι του και τράβηξε ένα αστέρι μικρό αλλά τόσο φωτεινό όπως όλα τα άλλα.
«Αυτό το αστέρι στο χαρίζω, είναι δικό σου Φεγγαρένια. Το βράδυ πριν κοιμηθείς να το έχεις κάτω από το μαξιλάρι σου και να θυμάσαι, ότι θα είναι εκεί μαζί σου και δεν θα φοβάσαι τίποτα πια. Όμως να το φυλάξεις καλά», είπε το φεγγαράκι.
«Θα το φυλάξω στο μπαουλάκι μου, και θα το κλειδώσω με το κλειδάκι του.
Δεν θα το χάσω ποτέ», είπε η Φεγγαρένια με δάκρυα χαράς στα ματάκια της.
«Ανέβα στην πλάτη μου, έχουμε να δούμε και κάτι άλλο», είπε το φεγγαράκι.
Η Φεγγαρένια, ανέβηκε στην πλάτη του, βάζοντας το αστέρι που της χάρισε, βαθιά μέσα στην τσεπούλα της.
Πράγματι, αμέσως μετά, φτάσανε σε μια μεγάλη πόρτα με ψηλά ξύλινα κάγκελα. Πίσω από τα κάγκελα όμως η Φεγγαρένια, διέκρινε πλήθος από πολύχρωμα λουλούδια, όλων των χρωμάτων.
«Τι είναι εδώ?» ρώτησε η Φεγγαρένια.
«Εδώ είναι ο κήπος του ουρανού. Μέσα στον κήπο, θα βρεις πολύχρωμα και μοσχομυριστά λουλούδια».
«Είναι απίστευτο! Μπορώ να τα δω από κοντά;», ρώτησε η μικρή Φεγγαρένια και πριν προλάβει να της απαντήσει το φεγγαράκι, η μικρή βρισκόταν ήδη μέσα στον τεράστιο κήπο.
«Είναι όλα τόσα όμορφα, και μυρίζουνε τόσο ωραία. Αλλά, φεγγαράκι, ποιος τα ποτίζει όλα αυτά τα λουλούδια;» είπε με απορία η Φεγγαρένια.Το κοριτσάκι, κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, ζητούσε από την μαμά της, να την αφήσει, να χαζέψει για λίγο το φεγγάρι, που καθρεφτιζότανε στα γαλήνια νερά της θάλασσας.
Έτσι και εκείνο το βράδυ, το κοριτσάκι, καληνύχτισε το φεγγάρι και ξάπλωσε στο κρεβατάκι της.Ενώ κοιμότανε, είδε ένα πολύ παράξενο όνειρο. Το φεγγαράκι, είχε αφήσει τον έναστρο ουρανό και πήγε να δει από κοντά το κοριτσάκι, που κοιμότανε γλυκά στο κρεβατάκι του.«Γεια σου κοριτσάκι. Σε βλέπω κάθε βράδυ που με χαιρετάς πριν κοιμηθείς. Απόψε, αποφάσισα να έρθω να σε δω από κοντά ».
Το κοριτσάκι σάστισε, αλλά ήτανε και πολύ χαρούμενο.
«Έχω μια ιδέα, θέλεις να σε πάω μια βόλτα ψηλά στον ουρανό;», της είπε το φεγγαράκι.
«Ναι, το θέλω πολύ», είπε χαρούμενα το κοριτσάκι.
«Κρατήσου γερά από πάνω μου και ετοιμάσου να σου δείξω τον δικό μου κόσμο», είπε χαμογελώντας το φεγγαράκι.
Πράγματι, σε λίγο, το κοριτσάκι είχε ανέβει στην πλάτη του φεγγαριού και μαζί ταξιδεύανε στα σύννεφα.
«Αλήθεια, πως σε λένε;» ρώτησε το φεγγαράκι. Όμως το κοριτσάκι, ήτανε τόσο ενθουσιασμένο, που κοιτούσε γύρω της, χωρίς να μιλάει.
«Εντάξει, για απόψε, λοιπόν, θα είσαι η «Φεγγαρένια» και γέλασαν και οι δύο με την ψυχή τους.
«Που πάμε τώρα;» ρώτησε το κοριτσάκι.
«Στα σύννεφα, να μόλις φτάσαμε».
Η Φεγγαρένια, τότε, πήδησε από την πλάτη του και έτρεξε πάνω στα σύννεφα. Χοροπηδούσε με την ψυχή της και γελούσε.
«Είναι τόσο όμορφα εδώ πέρα, και τα σύννεφα είναι τόσο μαλακά σαν βαμβάκι», είπε η Φεγγαρένια.
«Έλα, ανέβα πάλι να φύγουμε, έχουμε και σε άλλα μέρη να πάμε».
«Ναι, ναι, πάμε!», φώναξε η Φεγγαρένια.
«Ετοιμάσου να δεις όλα τα αστέρια του ουρανού», είπε το φεγγαράκι και της χαμογέλασε.
Η Φεγγαρένια, έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Μπροστά στα μάτια της, κείτονταν δεκάδες λαμπερά αστέρια. Ποτέ άλλοτε δεν είχε ξαναδεί τόσα πολλά μαζί. Ήθελε να τα μετρήσει, μα ζαλιζότανε από το λαμπερό φως των αστεριών.
«Είναι τόσα πολλά, αλλά που κρύβονται κάθε βράδυ τόσα αστέρια;», ρώτησε το κοριτσάκι.
«Υπάρχουν πάντα στον ουρανό, φεγγαρένια, απλώς μερικές φορές τα κρύβουνε τα σύννεφα, για αυτό δεν τα βλέπεις όλα. ’λλωστε είμαστε τόσο κοντά τώρα. Περίμενε λίγο», είπε το φεγγαράκι.
Τότε, το φεγγαράκι, άπλωσε το χέρι του και τράβηξε ένα αστέρι μικρό αλλά τόσο φωτεινό όπως όλα τα άλλα.
«Αυτό το αστέρι στο χαρίζω, είναι δικό σου Φεγγαρένια. Το βράδυ πριν κοιμηθείς να το έχεις κάτω από το μαξιλάρι σου και να θυμάσαι, ότι θα είναι εκεί μαζί σου και δεν θα φοβάσαι τίποτα πια. Όμως να το φυλάξεις καλά», είπε το φεγγαράκι.
«Θα το φυλάξω στο μπαουλάκι μου, και θα το κλειδώσω με το κλειδάκι του.
Δεν θα το χάσω ποτέ», είπε η Φεγγαρένια με δάκρυα χαράς στα ματάκια της.
«Ανέβα στην πλάτη μου, έχουμε να δούμε και κάτι άλλο», είπε το φεγγαράκι.
Η Φεγγαρένια, ανέβηκε στην πλάτη του, βάζοντας το αστέρι που της χάρισε, βαθιά μέσα στην τσεπούλα της.
Πράγματι, αμέσως μετά, φτάσανε σε μια μεγάλη πόρτα με ψηλά ξύλινα κάγκελα. Πίσω από τα κάγκελα όμως η Φεγγαρένια, διέκρινε πλήθος από πολύχρωμα λουλούδια, όλων των χρωμάτων.
«Τι είναι εδώ?» ρώτησε η Φεγγαρένια.
«Εδώ είναι ο κήπος του ουρανού. Μέσα στον κήπο, θα βρεις πολύχρωμα και μοσχομυριστά λουλούδια».
«Είναι απίστευτο! Μπορώ να τα δω από κοντά;», ρώτησε η μικρή Φεγγαρένια και πριν προλάβει να της απαντήσει το φεγγαράκι, η μικρή βρισκόταν ήδη μέσα στον τεράστιο κήπο.
« Μα φυσικά τα σύννεφα. Μια φορά την ημέρα, τα σύννεφα μαζεύονται πάνω από τον κήπο και ρίχνουνε βροχή, ώστε τα λουλούδια μας, να παραμείνουνε για πάντα δροσερά και φρέσκα».
Η Φεγγαρένια, έτρεξε ανάμεσα στα λουλούδια, χώνοντας την μυτούλα της ανάμεσα στα πέταλα τους. Άρχισε να στριφογυρνάει χαρούμενα γύρω τους και να ανασαίνει δυνατά, προσπαθώντας να φυλακίσει, όσο περισσότερο μπορούσε μέσα της, από την ευωδιά των λουλουδιών.
«Αν θέλεις, μπορείς να κόψεις ένα λουλούδι, όμως πρόσεχε να διαλέξεις ένα χωρίς αγκάθια», της είπε το φεγγαράκι.
Η μικρή Φεγγαρένια, έκοψε ένα λουλουδάκι, που μύριζε υπέροχα και είχε τα χρώματα του ουράνιου τόξου πάνω του. Έμεινε να το κοιτάζει έκθαμβη και το έχωσε και αυτό στην τσεπούλα της.
«Είναι ώρα να φύγουμε», της είπε το φεγγαράκι.
Με γοργά βήματα, η Φεγγαρένια ανέβηκε για άλλη μια φορά στην πλάτη του φεγγαριού και έγειρε πάνω του. Ήταν τόσο κουρασμένη, αλλά συνάμα πολύ ευτυχισμένη. Δεν έβλεπε την ώρα, να γυρίσει στο σπίτι της και να εξιστορήσει την ωραία περιπέτεια της στην μαμά της. Όμως, τώρα που το καλοσκεφτότανε, θα την πίστευε η μαμά της;
Με όλες αυτές τις σκέψεις να περνάνε στο κεφαλάκι της και η μικρή Φεγγαρένια να χαζεύει από ψηλά τα σπίτια που ξεπρόβαλλαν κάτω από τα πόδια της, την θάλασσα που χάιδευε απαλά τις δαντελένιες ακτές του νησιού της, έφτασαν και πάλι στο δωμάτιο της.
«Καληνύχτα και όνειρα γλυκά, να θυμάσαι ότι θα είσαι για πάντα η καλύτερη μου φίλη», είπε το φεγγαράκι.
« Θα σε ξαναδώ ποτέ;» ρώτησε η φεγγαρένια.
« Θα προσπαθήσω, αλλά να ξέρεις πως εγώ θα σε βλέπω και θα σε καληνυχτίζω τα βράδια πριν κοιμηθείς».
Το κοριτσάκι, άνοιξε το μπαουλάκι της και έβαλε το αστεράκι μέσα. Τότε του ψιθύρισε.
«Δεν θα σε αφήσω ποτέ μου».
Ύστερα, ξάπλωσε και έγειρε να κοιμηθεί. Θυμήθηκε όμως το λουλούδι που είχε βάλει μέσα στην τσεπούλα της πιζάμας της. Το έβγαλε και το κράτησε στα χεράκια της, μέχρι που και η ίδια αποκοιμήθηκε γλυκά, μέχρι που ο ήλιος σηκώθηκε ψηλά στον ουρανό και φώτισε το δωμάτιο του μικρού κοριτσιού.
«Καλημέρα Ελενίτσα, ξύπνα αγάπη μου, είναι ώρα να ετοιμαστείς, να πας σχολείο», άκουσε την φωνή της μαμά της.
Η μικρή Ελενίτσα, έτριψε τα μάτια της και αγκάλιασε την μαμά της χαρούμενα.
«Τι έγινε και είσαι τόσο χαρούμενη, είδες μήπως κανένα όμορφο όνειρο;», είπε χαμογελώντας η μαμά της.
«Μαμά μου, εχθές το βράδυ ήρθε το φεγγαράκι και με πήγε βόλτα», βιάστηκε να πει η μικρή Ελενίτσα.
«Ναι αγάπη μου, έλα να πιεις το γάλα σου τώρα», είπε η μαμά χασκογελώντας από την ιστορία της κορούλας της.
Η μικρή Ελενίτσα, σηκώθηκε από το κρεβάτι και έτρεξε να ακολουθήσει την μαμά της. Τότε έγινε κάτι που την συγκλόνισε. Στο πάτωμα κάτω, βρισκότανε το λουλούδι που κρατούσε το βράδυ στα χεράκια της. Η Ελενίτσα χαμογέλασε ευτυχισμένη και έτρεξε γρήγορα να ετοιμαστεί για το σχολείο της, τόσο χαρούμενη όσο ποτέ άλλοτε
Τα ΑμεΑ μιλούν για τη ζωή στην Αθήνα πίσω απ’ τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια
Οι γιορτές έφτασαν και, ενώ όσοι Αθηναίοι έχουν την οικονομική δυνατότητα, ξεχύνονται στους δρόμους για τις αγορές τους, κάποιες ευπαθείς ομάδες, όπως τα Άτομα με Αναπηρία, καταβάλλουν διπλάσιες προσπάθειες για να ξεπεράσουν την κρίση. Πρωταγωνιστές και φορείς υποστήριξης των ΑμεΑ μιλούν στο tvxs για τα πάγια προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
 |
| «Αυτονομία σημαίνει βγαίνω μόνος μου από το σπίτι μου, έχω όλη την υποδομή που χρειάζομαι, ώστε να πάρω το λεωφορείο μου, να μπω στο λεωφορείο μόνος μου, να κατέβω από το λεωφορείο μόνος μου, να πάω να κάνω τις δουλειές μου, όπως τις κάνει ο οποιοσδήποτε απλός πολίτης. Αυτό σημαίνει ισότητα, αυτό σημαίνει κανονική ένταξη, αυτό σημαίνει αυτονομία». |
της Φανής Παρλή
Ένα λαμπρό παράδειγμα αισιοδοξίας και διάθεσης για ζωή δίνει ο Γιώργος Χρηστάκης, υποψήφιος διδάκτωρ στο τμήμα Κοινωνικής Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ο οποίος προσβλήθηκε μικρός από πολιομυελίτιδα και έμαθε να βλέπει και να βιώνει τη ζωή, καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Αυτό όμως δεν τον πτόησε. Αντίθετα, του έδωσε τη δύναμη να κυνηγήσει τα όνειρά του για γνώση και δημιουργική ενασχόληση. Τον οδήγησε να ασχοληθεί με τον ειδικό αθλητισμό, κάνοντας μπάσκετ και κολύμβηση, ενώ τον καταξίωσε ως χορευτή και χορογράφο, χαρίζοντας του τη δεύτερη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα λάτιν χορών που έγινε το 2001 στην Ολλανδία. Τέλος, από το 2004 συγκροτεί τη δική του μεικτή ομάδα χορού "Δαγίπολη", η οποία κατάφερε να κερδίσει μία επάξια θέση ανάμεσα στις υπόλοιπες ομάδες (των αρτιμελών) στα περσινά φεστιβάλ χορού.
Ο κος Χρηστάκης δεν θεωρεί ότι ό,τι κατάφερε μέχρι τώρα ήταν αποτέλεσμα τύχης. Δούλεψε σκληρά και δεν το έβαλε κάτω. «Σίγουρα όλοι πρέπει να εξαντλούμε τις προσπάθειές μας για να φτάνουμε όσο πιο μακριά μπορούμε. Και στις σπουδές μας και σε όλες μας τις δραστηριότητες», σημειώνει. Αλλά όλα χρειάζονται και τον σωστό χειρισμό. Δε ζητάει την ελεημοσύνη των συμπολιτών του, αλλά διεκδικεί με αργά και σταθερά βήματα μία ισότιμη θέση ανάμεσα στους υπόλοιπους.
«Αξιολογούμαστε και όλος ο κόσμος, υποψιασμένος ή ανυποψίαστος, έρχεται και βλέπει μια παράσταση. Δεν έρχεται να δει την παράσταση των ανθρώπων με αναπηρία». Αυτό ήταν και το κλειδί της επιτυχίας της ομάδας του.
Από την άλλη πλευρά, όμως, ο κος Χρηστάκης κατανοεί ότι δεν είναι εύκολο για όλα τα άτομα με αναπηρία να συμπορευτούν σε μία πόλη, όπως η Αθήνα, η οποία κατά τον ίδιο, είναι
 |
«ίσως η πιο αφιλόξενη πόλη για ανθρώπους με αναπηρίες στην Ευρώπη». |
Και δεν αναφέρεται μόνο στις δράσεις προσβασιμότητας σε χώρους κοινής χρήσης (όπως τα λεωφορεία ή τα Πανεπιστήμια), αλλά στην ίδια την έννοια της «αυτονομίας», η οποία ακυρώνεται από τη στιγμή που ένα άτομο χρειάζεται τη μόνιμη βοήθεια ενός συνοδού για να μπορέσει να δραστηριοποιηθεί.
Η Πολιτεία δεν έχει δείξει μέχρι στιγμής το πιο φιλικό της πρόσωπο στα ΑΜΕΑ. Όχι μόνο απαγορεύει την πρόσβαση στα Πανεπιστήμια για ορισμένες κατηγορίες αναπήρων, αλλά δεν προσφέρει ούτε το χρηματικό ποσό που είναι υποχρεωμένη να καταβάλλει για τα ΑΜΕΑ και το οποίο αντιστοιχεί σε ένα ποσοστό 20%.
«Έχουμε μία απορρόφηση 6%, ενώ οι άλλες χώρες της Ευρώπης έχουν 25-30% απορρόφηση από το κονδύλιο των ΕΣΠΑ», τονίζει ο Αναστάσιος Λαγόπουλος, Πρόεδρος της ΠΟΣΓΚΑΜΕΑ. Τα χρήματα για την αποπληρωμή του προσωπικού των κατασκηνώσεων (περίπου 1.500 άτομα) για τα ΑΜΕΑ δόθηκαν αυτόν τον μήνα, «ως δώρο Χριστουγέννων», ενώ οι κατασκηνώσεις έχουν τελειώσει από τον Αύγουστο. Και όμως, γύρω στα 3.000 παιδιά που διαμένουν στα ειδικά ιδρύματα περιμένουν όλο τον χρόνο για να περάσουν αυτές τις 15 ημέρες κοντά στη θάλασσα και τώρα αδυνατούν να τους εξασφαλίσουν ακόμα και αυτό το δικαίωμα.
Όσον αφορά στην πρόσβαση στη Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, η Πολιτεία θέτει ακόμη και εκεί τους φραγμούς της, θέτοντας όρια στην πρόσβαση σε ορισμένα πανεπιστημιακά τμήματα, όπως το τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και το τμήμα Ναυπηγικής του ΤΕΙ Πειραιά, τα οποία αποκλείουν την πρόσβαση σε όλες τις παθήσεις.
«Είναι όνειδος για τη χώρα να προωθεί τη λογική του αποκλεισμού και της διακριτικής μεταχείρισης μέσα από μια διαδικασία που συνιστά αναφαίρετο, θεμελιώδες και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα όλων των Ελληνόπουλων με αναπηρία», δηλώνει ο Ιωάννης Βαρδακαστάνης, Πρόεδρος της Ε.Σ.Α.μεΑ, κατηγορώντας τις κατάφωρες «πρακτικές σκοταδισμού και άκρατου ρατσισμού».
Ο επίμονος αγώνας του αναπηρικού κινήματος και ιδιαίτερα του Πανελληνίου Συλλόγου Παραπληγικών, του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών και της Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών, οι οποίοι πραγματοποίησαν κινητοποιήσεις στο Υπουργείο Οικονομικών, διεκδικώντας τη λήψη μέτρων οικονομικής στήριξης των ατόμων με αναπηρία, οδήγησε στις 30 Νοεμβρίου 2010 στη ψήφιση ενός σχεδίου νόμου για την επαναχορήγηση του επιδόματος Πάσχα, αδείας και Χριστουγέννων από το εξωιδρυματικό επίδομα και το επίδομα απολύτου αναπηρίας, η οποία είχε άδικα περικοπεί. Όμως αυτό είναι ένα σχέδιο νόμου, δεν έχει ακόμη ψηφιστεί.
Φέτος, στην Παγκόσμια Ημέρα για Άτομα με Αναπηρία στις 3 Δεκεμβρίου, περίπου 5.000 άτομα παρέλασαν μέχρι το μέγαρο Μαξίμου. Αυτός ήταν ένας τρόπος για να διεκδικήσει το 10% του ελληνικού πληθυσμού τα δικαιώματά του. Όμως δεν αρκεί μόνο μία ημέρα, μία μικρή περίοδος μέσα στο χρόνο, για να δώσουμε σημασία και την αλληλεγγύη μας σ'αυτά τα άτομα. Ο κος Χρηστάκης είναι αντίθετος σ'αυτό το κλίμα υπερπροστατευτικότητας που επικρατεί, ενώ είναι αποφασισμένος να μην ξαναδώσει καμία παράσταση με τη χορευτική του ομάδα εκείνη την ημέρα.
«Αν οι άνθρωποι θέλουν να στηρίζουν τις δικές μας πρωτοβουλίες και τις παρουσίες μας στα πεδία των δραστηριοτήτων, θα πρέπει να το κάνουν όλο το χρόνο και όχι μόνο τα Χριστούγεννα που ενδεχομένως θα θέλανε να χαϊδέψουν λιγάκι τα αισθήματα ελέους που έχει ο καθένας μας, μία ανάγκη δηλαδή δική τους», υποστηρίζει. Γι’ αυτόν η μέρα αυτή «είναι μια υποκρισία».
Για τα άτομα με αναπηρία οι αντικειμενικές τους ανάγκες πολλαπλασιάζονται, ειδικά σε μια περίοδο κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε. «Έχουμε συνδέσει την αναπηρία σαν μία πανάκριβη συνθήκη ζωής, σαν μία πανάκριβη εμπειρία, και πρέπει κάποια στιγμή να αποκατασταθεί η αλήθεια» επισημαίνει ο Νίκος Βουλγαρόπουλος, συντάκτης του περιοδικού «Αναπηρία τώρα» και του portal www.disabled.gr. Ο ίδιος αναρωτιέται πώς μπορεί να υπάρχει αισιοδοξία, όταν όλη η χώρα πάσχει από «εθνική κατάθλιψη», ενώ το μόνο μήνυμα που θέλει να στείλει για τα φετινά Χριστούγεννα είναι μήνυμα υποστήριξης και συμπαράστασης. «Κρατάτε γερά!», διακηρύττει.
Ο κος Βαρδακαστάνης, στέλνει παράκληση στο νέο δήμαρχο Αθηναίων να φροντίσει για την εύρυθμη λειτουργία του Πολυκέντρου Κολοκυνθούς, ενώ ο κος Λαγόπουλος σημειώνει ότι στο ίδρυμα του Αγίου Δημητρίου «λείπουν 27 άτομα προσωπικό». Στη χώρα μας ο τομέας της Πρόνοιας είναι από τους πλέον υποχηματοδοτούμενους.
Αντίθετα, σε οποιαδήποτε χώρα ή πόλη της Ευρώπης και αν ταξιδέψουν, ξεχνάνε τις δυσκολίες που έχουν «γιατί τα πάντα ρέουν με τόσο εύκολο τρόπο, ώστε δεν χρειάζεται ποτέ να ζητήσουμε κάποια ιδιαίτερη βοήθεια από κάποιον για να διεκπεραιώσουμε κάτι», προσθέτει ο κος Χρηστάκης. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ζητάνε ούτε τη λύπηση, ούτε τη συμπόνια μας. Έχουν αποδείξει άλλωστε στη μέχρι τώρα πορεία τους ότι μπορούν να καταφέρουν πολλά. Το μόνο που αποζητάνε είναι μια ισότιμη θέση στην κοινωνία και μία αίσθηση «αυτονομίας». Τι σημαίνει αυτό; Ο κος Χρηστάκης μας δίνει την απάντηση.
«Αυτονομία σημαίνει βγαίνω μόνος μου από το σπίτι μου, έχω όλη την υποδομή που χρειάζομαι, ώστε να πάρω το λεωφορείο μου, να μπω στο λεωφορείο μόνος μου, να κατέβω από το λεωφορείο μόνος μου, να πάω να κάνω τις δουλειές μου, όπως τις κάνει ο οποιοσδήποτε απλός πολίτης. Αυτό σημαίνει ισότητα, αυτό σημαίνει κανονική ένταξη, αυτό σημαίνει αυτονομία».
Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010
Αλεξανδρινό: Το λουλούδι των Χριστουγέννων Euphorbia pulcherrima - Poinsettia
Οι Γάλλοι το λένε «αστέρι της αγάπης». Οι περισσότεροι το γνωρίζουν ως ποϊνσέτια. Ο λόγος για το αλεξανδρινό, το πλέον δημοφιλές λουλούδι αυτή την εποχή, σήμα κατατεθέν των Χριστουγέννων σε όλη την Ευρώπη. Euphorbia pulcherrima
Το ταξίδι της ποϊνσέτια ξεκίνησε στο τροπικό κλίμα στο Μεξικό, όπου το Αλεξανδρινό μεγαλώνει ως θάμνος και μπορεί να φτάσει τα 4 μέτρα ύψος.
Η 12η Δεκεμβρίου στην Αμερική έχει καθιερωθεί ως «Μέρα της Ποϊνσέτιας», ημερομηνία που πέθανε ο Joel Poinsett, ο πρώτος πρέσβης των Η.Π.Α στο Μεξικό, που έφερε το Αλεξανδρινό στη χώρα του πριν από περίπου 200 χρόνια, οπότε και το φυτό ονομάστηκε προς τιμή του.
Με αφετηρία την Αμερική, το Αλεξανδρινό ξεκίνησε το ταξίδι του στον υπόλοιπο κόσμο και στην Ευρώπη, το Αλεξανδρινό βρίσκεται αρκετά χρόνια τώρα στην κορυφή της λίστας των φυτών που μεγαλώνουν σε γλάστρα.
 | ||
|
Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010
Ωραίοι Έλληνες
Ο μεγάλος Γερμανός ποιητής και φιλόσοφος Φρειδερίκος Σίλερ (1759-1805) αποκαλύπτει από τότε το πνεύμα που κατέχει τους Ευρωπαίους απέναντι στην Ελλάδα. Και η αποκάλυψη αυτή έρχεται με το ποίημά του, που έχει τον τίτλο:
«Καταραμένε Έλληνα»
Όπου να γυρίσω τη σκέψη μουόπου να στρέψω την προσοχή μου,
Μπροστά μου σε βρίσκω.
Τέχνη λαχταρώ
Ποίηση, Θέατρο, Αρχιτεκτονική.
Εσύ μπροστά μου μπροστάρης και αξεπέραστος.
Επιστήμη ζητώ,
Μαθηματικά, Φιλοσοφία, Ιατρική, Δημοκρατία,
Ισονομία, Ισοπολιτεία, Εσύ μπροστά.
Αθλητισμό γυρεύω, το γιατρικό του κορμιού μου,
Εσύ πάλι μπροστά, μπροστάρης και αξεπέραστος.
Καταραμένε Έλληνα, καταραμένη γνώση,
γιατί να σ' αγγίξω; Για να καταλάβω πόσο μικρός είμαι;
Πόσο ασήμαντος και μηδαμινός; Γιατί, γιατί δεν μ' αφήνεις, στην ησυχία μου και στην ξεγνοιασιά μου;
Γι' αυτό λοιπόν, για να μείνουν «στην ησυχία τους και στην ξεγνοιασιά τους» οι Ευρωπαίοι, άφησαν έξω από το Μουσείο της Ευρώπης τον Ελληνικό Πολιτισμό.
Ο μεγάλος Νίτσε, στο βιβλίο του «Η Γέννηση της Τραγωδίας από το Πνεύμα της Μουσικής», γράφει: «.Σχεδόν σε κάθε εποχή, οι διαδοσικοί πολιτισμοί προσπάθησαν με αγανάκτηση να αποσείσουν τον ζυγό των Ελλήνων, γιατί κάθε προσωπική δημιουργία, ενώ εκ πρώτης όψεως θαυμαζόταν ειλικρινά σαν πρωτότυπη, δίπλα σε αυτούς έχανε ξαφνικά το χρώμα και τη ζωντάνια της και γινόταν έκτρωμα αδέξιας μίμησης και γελοιογραφία. Και κάθε στιγμή ξεσπάει για μια ακόμη φορά η υπόκωφη οργή, η μαζεμένη στα βάθη της καρδιάς εναντίον αυτού του αλαζονικού λαού, που είχε την τόλμη να χαρακτηρίζει με το επίθετο «βάρβαρος» κάθε τι που ήταν ξένο. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, λέμε, που διεκδικούν ανάμεσα στους λαούς μια ξεχωριστή θέση; Όμως, ούτε ο φθόνος, ούτε η αχαλίνωτη συκοφαντία και η οργή κατόρθωσαν να αγγίξουν την αυθάδη τους γαλήνη. Γι' αυτό ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ! ΝΙΏΘΟΥΜΕ ΝΤΡΟΠΉ ΚΑΙ ΔΕΟΣ. Ας τολμήσουμε, επιτέλους, να διαλαλήσουμε πως οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους τα χαλινάρια της τέχνης, όπως άλλωστε και κάθε τέχνης.».
«Εκτός από τις τυφλές δυνάμεις της φύσης, ό,τι κινείται στον κόσμον αυτόν έχει την προέλευσή του από την Ελλάδα».Ε. Καντ
Πηγές: ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ ΣΕΙΡΙΟΣ
Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010
Μην χαρίζετε ζώα στα παιδιά. Χαρίστε αγάπη και σεβασμό για τη ζωή!
Η ζωή έχει αξία.
Δεν μπαίνει στο συρτάρι, ούτε πετιέται στα σκουπίδια, όταν βαρεθούμε.
Αναλογιστείτε την ευθύνη.
Μην χαρίζετε ζώα στα παιδιά.
Χαρίστε αγάπη και σεβασμό για τη ζωή!
Ο νυχτερινός ύπνος μπορεί να γίνει μαρτύριο για το παιδί σας Parenting Tips for dealing with children's fears
Νύχτες με τον εχθρό μου
της Εύας Τσώλη, ψυχολόγου
Υπάρχουν φορές που η απολύτως απαραίτητη φυσική ανάγκη του ύπνου μετατρέπεται μέσα στο παιδικό δωμάτιο σε μια διαδικασία τρομακτική.
.
Αγχογόνα γεγονότα όπως ο αποχωρισμός του παιδιού από τους γονείς, η αλλαγή σχολείου ή η έλευση ενός αδελφού μπορούν να «γεννήσουν» μέσα στο παιδικό μυαλό σκοτεινές και απειλητικές μορφές που το εμποδίζουν να αφεθεί ήσυχο στην αγκαλιά του Μορφέα.
Εάν το παιδί σας παρουσιάζει τέτοια προβλήματα «αγκαλιάστε» το με στοργή προκειμένου να του χαρίσετε ήρεμες νύχτες.
Αίτια: Το στρες σε συνδυασμό με λανθασμένους χειρισμούς εκ μέρους των γονέων οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν αυταρχικά στο παιδί ένα πρόγραμμα ύπνου με βάση τις δικές τους και όχι τις δικές του ανάγκες.
Αντιμετώπιση: Συνήθως δεν απαιτείται ιδιαίτερη θεραπευτική προσέγγιση. Οι γονείς πρέπει, χωρίς τιμωρίες, να δίνουν χρόνο στο παιδί ώστε να εγκλιματιστεί ομαλά στη ρουτίνα της οικογένειας.
Αίτια: Εμφανίζονται συνήθως σε παιδιά που έχουν προϊστορία άγχους, ανασφάλειας, υπερδιέγερσης και εμπειρίες αποχωρισμού από τους γονείς.
Αντιμετώπιση: Ο γονέας πρέπει να φροντίσει να καθησυχάσει το παιδί και να αναζητήσει τις βαθύτερες αιτίες της συμπεριφοράς του μέσα στην καθημερινότητά του. Αν οι διαταραχές του ύπνου είναι έντονες και συχνές απαιτείται η βοήθεια του ειδικού.
Αίτια: Τις περισσότερες φορές διαπιστώνεται ότι οι γονείς είναι αυτοί που έχουν αναπτύξει τον φόβο στα παιδιά μέσα από τρομακτικές ιστορίες που τους έχουν αφηγηθεί για φαντάσματα ή ληστές. Στο μυαλό του παιδιού λειτουργεί μια σύνδεση όπου το σκοτάδι είναι η απειλή και ο γονιός που θα εμφανιστεί και θα ανάψει το φως η σωτηρία.
Αντιμετώπιση: Οι γονείς πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως είναι φυσικό να φοβάται ένα παιδί το σκοτάδι ως κάτι άγνωστο και μυστηριώδες. Πρέπει να είναι διακριτικά δίπλα του μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο έως ότου αποκοιμηθεί.
Αίτια: Το 10% των προβλημάτων ακράτειας στην παιδική ηλικία οφείλεται σε οργανικούς παράγοντες. Η νυχτερινή ενούρηση μπορεί όμως να μαρτυρεί και παλινδρόμηση και «μωρουδίστικη» συμπεριφορά του παιδιού απέναντι σε κάποια έντονα γεγονότα της ζωής του. Κάποιες φορές δείχνει εχθρότητα προς τους γονείς η οποία δεν εκφράζεται ανοιχτά.
Αντιμετώπιση: Εάν δεν υπάρχει οργανικό αίτιο, οπότε είναι απαραίτητη μια επίσκεψη στον ειδικό γιατρό, οι γονείς με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου πρέπει να βοηθήσουν το παιδί ώστε να απαλλαγεί από λανθασμένες συνήθειες. Πάντως έχει παρατηρηθεί ότι με την πάροδο της ηλικίας ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών αποκτά από μόνο του πλήρη έλεγχο σφιγκτήρων.
Αγχογόνα γεγονότα όπως ο αποχωρισμός του παιδιού από τους γονείς, η αλλαγή σχολείου ή η έλευση ενός αδελφού μπορούν να «γεννήσουν» μέσα στο παιδικό μυαλό σκοτεινές και απειλητικές μορφές που το εμποδίζουν να αφεθεί ήσυχο στην αγκαλιά του Μορφέα.
Εάν το παιδί σας παρουσιάζει τέτοια προβλήματα «αγκαλιάστε» το με στοργή προκειμένου να του χαρίσετε ήρεμες νύχτες. Υπάρχουν διάφορες μορφές διαταραχών ύπνου.
Οι κυριότερες από αυτές είναι:
Οι κυριότερες από αυτές είναι:
1. Παραμιλητό, αϋπνία, υπνοβασία, συχνό ξύπνημα, ανήσυχος ύπνος –οι λεγόμενες και ελάσσονες διαταραχές ύπνου
Συμπτώματα: Το αγχώδες παιδί μπορεί να μένει ξαπλωμένο στο κρεβάτι ξύπνιο για ώρες, αναπολώντας τα γεγονότα της ημέρας, μπορεί να παραμιλά στον ύπνο του ή να υπνοβατεί.Αίτια: Το στρες σε συνδυασμό με λανθασμένους χειρισμούς εκ μέρους των γονέων οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν αυταρχικά στο παιδί ένα πρόγραμμα ύπνου με βάση τις δικές τους και όχι τις δικές του ανάγκες.
Αντιμετώπιση: Συνήθως δεν απαιτείται ιδιαίτερη θεραπευτική προσέγγιση. Οι γονείς πρέπει, χωρίς τιμωρίες, να δίνουν χρόνο στο παιδί ώστε να εγκλιματιστεί ομαλά στη ρουτίνα της οικογένειας.
2. Νυχτερινοί εφιάλτες
Συμπτώματα: Νυχτερινούς εφιάλτες βιώνει περίπου το 1/3 των παιδιών δημοτικού σχολείου και σε αυτούς «πρωταγωνιστούν» απειλητικά ηλικιωμένα πρόσωπα, ληστές ή ζώα. Αίτια: Εμφανίζονται συνήθως σε παιδιά που έχουν προϊστορία άγχους, ανασφάλειας, υπερδιέγερσης και εμπειρίες αποχωρισμού από τους γονείς.
Αντιμετώπιση: Ο γονέας πρέπει να φροντίσει να καθησυχάσει το παιδί και να αναζητήσει τις βαθύτερες αιτίες της συμπεριφοράς του μέσα στην καθημερινότητά του. Αν οι διαταραχές του ύπνου είναι έντονες και συχνές απαιτείται η βοήθεια του ειδικού.
3. Φόβος στο σκοτάδι
Συμπτώματα: Το παιδί φοβάται να μείνει μόνο στο σκοτεινό δωμάτιο και πιστεύει ότι κινδυνεύει από απειλητικές μορφές που θα του κάνουν κακό. Αίτια: Τις περισσότερες φορές διαπιστώνεται ότι οι γονείς είναι αυτοί που έχουν αναπτύξει τον φόβο στα παιδιά μέσα από τρομακτικές ιστορίες που τους έχουν αφηγηθεί για φαντάσματα ή ληστές. Στο μυαλό του παιδιού λειτουργεί μια σύνδεση όπου το σκοτάδι είναι η απειλή και ο γονιός που θα εμφανιστεί και θα ανάψει το φως η σωτηρία.
Αντιμετώπιση: Οι γονείς πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως είναι φυσικό να φοβάται ένα παιδί το σκοτάδι ως κάτι άγνωστο και μυστηριώδες. Πρέπει να είναι διακριτικά δίπλα του μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο έως ότου αποκοιμηθεί.
4. Νυχτερινή ενούρηση
Συμπτώματα: Το «βρέξιμο» του κρεβατιού πρέπει να ανησυχεί τον γονιό όταν συνεχίσει να παρουσιάζεται μετά την ηλικία των τριών ετών. Κάποια παιδιά ενώ έχουν αποκτήσει έλεγχο σφιγκτήρων αρχίζουν και πάλι να «βρέχονται» τη νύχτα. Αίτια: Το 10% των προβλημάτων ακράτειας στην παιδική ηλικία οφείλεται σε οργανικούς παράγοντες. Η νυχτερινή ενούρηση μπορεί όμως να μαρτυρεί και παλινδρόμηση και «μωρουδίστικη» συμπεριφορά του παιδιού απέναντι σε κάποια έντονα γεγονότα της ζωής του. Κάποιες φορές δείχνει εχθρότητα προς τους γονείς η οποία δεν εκφράζεται ανοιχτά.
Αντιμετώπιση: Εάν δεν υπάρχει οργανικό αίτιο, οπότε είναι απαραίτητη μια επίσκεψη στον ειδικό γιατρό, οι γονείς με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου πρέπει να βοηθήσουν το παιδί ώστε να απαλλαγεί από λανθασμένες συνήθειες. Πάντως έχει παρατηρηθεί ότι με την πάροδο της ηλικίας ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών αποκτά από μόνο του πλήρη έλεγχο σφιγκτήρων.
Σου 'στρωσα, Χριστούλη μου, για να ζεσταθείς!
Χριστούγεννα
Στὴ γωνιά μας κόκκινο
τ᾿ ἀναμμένο τζάκι.
Τοῦφες χιόνι πέφτουνε
στὸ παραθυράκι.
Ὅλο ἀπόψε ξάγρυπνο
μένει τὸ χωριό,
καὶ κτυπᾶ Χριστούγεννα
τὸ καμπαναριό.
Ἔλα, Ἐσὺ ποὺ Ἀρχάγγελοι
σ᾿ ἀνυμνοῦνε ἀπόψε,
πάρε ἀπὸ τὴν πίττα μας,
ποὺ εὐωδιᾶ καὶ κόψε.
Ἔλα, κι ἡ γωνίτσα μας
καρτερεῖ νὰ ῾ρθεῖς.
Σοὔστρωσα, Χριστούλη μου,
γιὰ νὰ ζεσταθεῖς.
Στέλιος Σπεράντζας
Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010
Ιστορία του εορτασμού των Χριστουγέννων
Η γέννηση του Ιησού ως ανθρώπου παρουσιάζεται στην Καινή Διαθήκη ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία όλης την ανθρωπότητας και παρόμοια εκφράζονται και οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς κατά τους πρώτους μετά Χριστόν αιώνες.
 |
| Ο «Ήλιος της Δικαιοσύνης», το «Φως του κόσμου» και όχι ο θεός Ήλιος των Ρωμαίων |
Αυτή η σημαντική Δεσποτική γιορτή της κατά σάρκα γεννήσεως του Χριστού, σύμφωνα με τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό, δεν θα πρέπει να συγχέεται με τα γενέθλια οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου, αφού στα Γενέθλια αυτά εορτάζουμε το μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός ότι «εφάνη γαρ Θεός ανθρώποις δια γεννήσεως». Τα Γενέθλια του Σωτήρα, με την έννοια που δίνει ο Γρηγόριος δηλ. ως Θεοφάνια, είναι γιορτή «αρχαιότατη» που «συνεωρτάζετο μέχρι της Δ' εκατονταετίας, υπό την καθολικωτέραν επίκλησιν Επιφάνεια, την στ' Ιανουαρίου... μετά της μεγάλης... εορτής του Βαπτίσματος... ο συνεορτασμός των δύο αυτών... εορτών εστηρίζετο εις την, ευθύς μετά την ιστόρησιν του Βαπτίσματος του Ιησού παρά του Ιωάννου, ρήσιν του Ευαγγελιστού Λουκά 'και αυτός ην ο Ιησούς ωσεί ετών τριάκοντα αρχόμενος'... Πρώτος ποιείται μνείαν της εορτής Κλήμης ο Αλεξανδρεύς...»
Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι η ημέρα της γέννησης του Ιησού ήταν ένα εξαιρετικά χαρμόσυνο γεγονός για ανθρώπους και αγγέλους λόγω της γέννησης του Σωτήρα.
Η χαρά αυτή, στα Ιερά Κείμενα εκδηλώνεται με ύμνους και κατά το πρότυπο αυτό εορτάζεται με ιδιαίτερη υμνολογία η Γέννηση του Κυρίου, αφού κάθε θεσμός ή συνήθειά στην Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρείται ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει και να εξελιχθεί μέσα στον οργανισμό της αν δεν έχει καινοδιαθηκική κατοχύρωση.
Η χαρά αυτή, στα Ιερά Κείμενα εκδηλώνεται με ύμνους και κατά το πρότυπο αυτό εορτάζεται με ιδιαίτερη υμνολογία η Γέννηση του Κυρίου, αφού κάθε θεσμός ή συνήθειά στην Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρείται ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει και να εξελιχθεί μέσα στον οργανισμό της αν δεν έχει καινοδιαθηκική κατοχύρωση.
Κοντά στην χρονική περίοδο που γεννήθηκε ο Χριστός, δεν υπήρχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ακριβή προσδιορισμό της ημερομηνίας στην οποία γεννήθηκε ο Ιησούς. Στην πραγματικότητα, ούτε ο χρονικός προσδιορισμός της έναρξης εορτασμού των γενεθλίων του Ιησού μπορεί γίνει με βεβαιότητα. Για μερικούς ερευνητές, τις πρώτες αναφορές περί εορτασμού της γέννησης του Χριστού (στις 6 Ιανουαρίου), τις συναντάμε στα κείμενα του Πάπα Τελεσφόρου (125-136 μ.Χ.), στοιχεία που από άλλους δεν θεωρούνται αυθεντικά, αλλά μεταγενέστερες παρεμβολές. Σε άλλες περιπτώσεις, έναρξη εορτασμού της γέννησης του Χριστού πιθανολογείται γενικά ο δεύτερος ή και ο τρίτος αιώνας. Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, ο εορτασμός των Χριστουγέννων έγινε για πρώτη φορά στην Αντιόχεια κατά τον 4ο αιώνα από τους Ευσταθιανούς, ένα χριστιανικό κίνημα που είχε άμεση σχέση με την Εκκλησία της Ρώμης.
Σύμφωνα με παράδοση του 8ου αιώνα η οποία καταγράφεται στο έργο Περί της Γεννήσεως του Χριστού προς Ζαχαρίαν τον Καθολικόν της Μεγάλης Αρμενίας του αρχιεπισκόπου Νικαίας Ιωάννη, στα αρχεία της Εκκλησίας της Ρώμης φέρεται να υπήρχε έγγραφο του Ιωσήπου το οποίο καταδείκνυε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε την 9η του μηνός Σαπέτ, που αντιστοιχεί στην 25η Δεκεμβρίου.
Πέρα όμως από την αρχή της, φαίνεται ότι ο εορτασμός των Χριστουγέννων ως ξεχωριστή εορτή, άρχισε να τηρείται στη Ρώμη γύρω στο 335 ή στα μέσα του 4ου αιώνα, αν και κάποιοι ερευνητές βασιζόμενοι σε αρχαίους ύμνους με χριστουγεννιάτικη θεματολογία θεωρούν ότι τα πρώτα βήματα που οδήγησαν στον εορτασμό αυτό έγιναν μέσα στον 3ο αιώνα. Η παράδοση θεωρεί ότι η αρχαιότερη ομιλία για τη γιορτή των Χριστουγέννων εκφωνήθηκε από τον Μέγα Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας το έτος 376 μ.Χ..
Μία από τις πολλές ερμηνείες για τον καθορισμό της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας εορτασμού, αναφέρεται στην επιθυμία του Χριστιανισμού να εξοβελίσει σημαντικές παγανιστικές (μη χριστιανικές) γιορτές που τηρούνταν εκείνον τον καιρό.
Αυτά τα γεγονότα «με κανένα τρόπο δεν άλλαξαν τον ουσιώδη χαρακτήρα της Χριστιανικής πίστεως» και πλέον στις γιορτές αυτές ο Ήλιος της Δικαιοσύνης ήταν ο Χριστός της Παλαιάς Διαθήκης, το «φως του κόσμου» (Ιωάν. 8:12) και όχι ο θεός Ήλιος των Ρωμαίων, ενώ ο χριστιανικός κόσμος γιόρταζε με δοξολογία:
(«σύν τώ αγγέλω πλήθος στρατιάς ουρανίου αινούντων... δόξα εν υψίστοις Θεώ καί επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» Λουκ. 2:13-14) αυτό το χαρμόσυνο για όλους γεγονός («ιδού γάρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τώ λαώ» (Λουκ. 2:10).
(«σύν τώ αγγέλω πλήθος στρατιάς ουρανίου αινούντων... δόξα εν υψίστοις Θεώ καί επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» Λουκ. 2:13-14) αυτό το χαρμόσυνο για όλους γεγονός («ιδού γάρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τώ λαώ» (Λουκ. 2:10).
Από τη Δύση ο εορτασμός της Γεννήσεως στις 25 Δεκεμβρίου πέρασε και στην Ανατολή γύρω στο 376. Με τον χρόνο επεκράτησε σε όλο τον χριστιανικό κόσμο εκτός της Αρμενικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που συνεχίζει τον συνεορτασμό με τα Θεοφάνια.
Πηγή
Πηγή
Το 529 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός απαγόρευσε την εργασία και τα δημόσια έργα κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και τα ανακήρυξε δημόσια αργία. Ως το 1100, καθώς είχε επεκταθεί η δράση των ιεραποστολών στις παγανιστικές ευρωπαϊκές φυλές, όλα τα έθνη της Ευρώπης γιόρταζαν τα Χριστούγεννα. Εντούτοις, αργότερα, εξαιτίας της Μεταρρύθμισης απαγορεύτηκε ή περιορίστηκε κατά περιόδους η τήρησή του εορτασμού τους σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική, καθώς θεωρούνταν ότι περιλάμβανε σε μεγάλο βαθμό ειδωλολατρικά στοιχεία.
Πολύ νωρίτερα ο Μέγας Κωνσταντίνος καθιέρωσε την «ημέρα του Κυρίου» (dies Domini, Κυριακή), σε αντικατάσταση της «Ημέρας του Ηλίου» (dies Solis, βλ.Sunday), γιατί ο Χριστός είναι ο Ήλιος της δικαιοσύνης και θεός λυτρωτής.
Ο γάτος των Χριστουγέννων !!!!!
«Ο Σπάκης* εμφανίστηκε ένα βροχερό βράδυ του Δεκέμβρη, πριν μερικά χρόνια, στη τζαμαρία ενός σπιτιού στο Βαρβάσι της Χίου. Ο χειμώνας ήταν βαρύς και έξω είχε παγωνιά. Κοιτούσε τη Σπίντυ και τον Τόμας, δυο υπέργηρους, καλοθρεμμένους Ολλανδούς γάτους να τρώνε και να χουζουρεύουν.
 |
| Μη διστάσετε να βάλετε λίγο φαγητό και νερό σε ένα αδέσποτο ζώο. Μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος σας. |
Εμφανίστηκε κι ένα δεύτερο βράδυ, κι ένα τρίτο μετά. Ήταν πάλι μπροστά από τη τζαμαρία την παραμονή των Χριστουγέννων. Μικρός, άσπρος και βρεγμένος. Κι επειδή ήταν παραμονή Χριστουγέννων οι άνθρωποι αποφάσισαν να τον βάλουν μέσα, να φάει κάτι.
Ο Σπάκης δεν πίστευε στα μάτια του: τα είχε καταφέρει, είχε μπει. Τον τάισαν κονσέρβα, εκλεκτής ποιότητας. Ευχήθηκε να κρατούσε για πάντα και να μην χρειαζόταν να επιστρέψει στους κάδους σκουπιδιών.
Μετά τα Χριστούγεννα οι επισκέψεις έγιναν τακτικότερες. Σιγά-σιγά τον κοίμιζαν και στο σπίτι.
Όταν πέθανε ο Τόμας, 18 χρονών περίπου, ο Σπάκης εγκαταστάθηκε μόνιμα στο σπίτι προς μεγάλη δυσαρέσκεια της εικοσάχρονης Σπίντυ.
Αργότερα, όταν πέθανε και εκείνη, ο Σπάκης αναδείχτηκε σε απόλυτο ηγεμόνα του σπιτιού. Σήμερα, έχει επιβληθεί ακόμα και στην μεγαλόσωμη Νόρα, το σκύλο της οικογένειας. Απολαμβάνει τα χάδια των αφεντικών του, χαρίζοντας τους πολύ χαρά και λίγα νεύρα, όταν πρέπει να μαζεύουν τις άσπρες τρίχες του από τους καναπέδες. Η ευχή των Χριστουγέννων είχε πραγματοποιηθεί.
Μη διστάσετε να βάλετε λίγο φαγητό και νερό σε ένα αδέσποτο ζώο. Μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος σας. Το μοναδικό πλάσμα που θα χαίρεται τόσο κάθε φορά που σας βλέπει, σαν να είχατε να συναντηθείτε χρόνια, που θα τρίβεται αδιάκοπα πάνω σας και θα αλλάξει, ποικιλοτρόπως, τη ζωή σας για πάντα».
* στο πρωτότυπο κείμενο Σπύρος
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
Σχολική Βία - Οι "τρομοκράτες" της αθωότητας
Λέγεται «μπούλιινγκ», από τον αγγλικό όρο bully, που σημαίνει εκφοβίζω. Δεν συναντάται πια μόνο στις αμερικάνικες ταινίες, αλλά και στα νηπιαγωγεία και τα σχολεία της χώρας μας. Μπορεί να είναι το πρόβλημα και του δικού σας παιδιού, γι' αυτό μάθετε τι είναι και πώς θα το αντιμετωπίσετε.
 |
| Καθημερινά, δεκαπέντε με είκοσι στους εκατό μαθητές -από νήπια έως και έφηβοι- ταπεινώνονται ή ταπεινώνουν. Δέχονται ή μοιράζουν προσβολές, τρώνε ή δίνουν ξύλο. Κι όσοι μένουν απ' έξω σαν θεατές, αδιαφορούν ή επιδοκιμάζουν, αλλά σπάνια αποδοκιμάζουν. |
Όταν φτάνουν στα αυτιά σας οι χαρούμενες φωνές των παιδιών, που παίζουν στο προαύλιο του σχολείου, δεν μπορεί παρά να σας πιάνει νοσταλγία και συγκίνηση. Να, που πίσω από αυτή τη μάντρα η αθωότητα ακόμα ζει και βασιλεύει. Κι όμως, γελιέστε. Σπανίζει, πια, ακόμα κι εδώ. Την έχει κάνει προ πολλού πέρα ο «μπούλης», ο παλιός «ψευτονταής», που τρομοκρατεί τα άλλα παιδιά -μπορεί και το δικό σας-, αρκεί να είναι σίγουρος ότι δεν θα του «ξηγηθούν» όπως του πρέπει.
Μη σας φαίνεται παράξενο. Καθημερινά, δεκαπέντε με είκοσι στους εκατό μαθητές -από νήπια έως και έφηβοι- ταπεινώνονται ή ταπεινώνουν. Δέχονται ή μοιράζουν προσβολές, τρώνε ή δίνουν ξύλο. Κι όσοι μένουν απ' έξω σαν θεατές, αδιαφορούν ή επιδοκιμάζουν, αλλά σπάνια αποδοκιμάζουν.
Μπορεί τα παιδιά μας να μην κουβαλούν στη σάκα τους πιστόλια, όπως αλλού. Γνωρίζουν, όμως, τη βία από νωρίς, συχνά από πρώτο χέρι. Μπούληδες, θα πείτε, υπήρχαν πάντα στα σχολειά. Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με τα καψόνια τους. Τώρα, όμως, πλήθυναν κι αγρίεψαν λιγάκι παραπάνω.
Ωστόσο, μήπως κι αυτοί χρειάζονται, γιατί έτσι θα μάθουν τα μικρά μας πώς να τα βγάζουν πέρα με τους «νταήδες» στην ενήλικη ζωή τους;
«Η βία δεν είναι προϋπόθεση για να ωριμάσει ένα παιδί», λέει η κ. Δοανίδου. «Όλοι μας, λίγο-πολύ, την έχουμε ζήσει στη διάρκεια της σχολικής μας ζωής. Το θέμα είναι να μη βιώνεται με τέτοια συχνότητα και σοβαρότητα, που να αφήσει κατάλοιπα στην υπόλοιπη ζωή».
Το προφίλ του μπούλη
«Αν κάνετε μαζί της παρέα, θα σας σκίσω τα ρούχα», έλεγαν δυο συμμαθητές μου για μένα. Ήταν ικανοί να το κάνουν, κι έτσι κανείς δε μου μιλούσε. Ένιωθα αποκλεισμένη κι άλλαξα σχολείο», εξομολογείται η Μαίρη, 13 χρονών.
Πουλάει... μαγκιά όπου «τον παίρνει». Ο μπούλης απλά προσποιείται τον δυνατό, γιατί δεν είναι. Ψάχνει τα θύματά του ανάμεσα στους πιο μικρούς και αδύναμους, που μπορεί να τους έχει του χεριού του. Ο κάθε μπούλης έχει το... στυλ του. Άλλος «δρα» μόνος, άλλος με την «κλίκα» του, πότε ασκώντας βία σε ένα παιδί ξεχωριστά και πότε σε περισσότερα ταυτόχρονα. Στήνει το σκηνικό για... την παράσταση όπου και όποτε τον βολεύει: στα διαλείμματα, στην τάξη ή στο δρόμο για το σχολείο. Κι άλλοτε, πάλι, μόνο με μια του απειλή, καταδικάζει παιδιά στην απομόνωση.
Γιατί το κάνει; Οι λόγοι για τους οποίους ο μπούλης απολαμβάνει να τρομοκρατεί και να βασανίζει τα άλλα παιδιά και να αντλεί δύναμη από αυτό του το «κατόρθωμα» είναι ποικίλοι. Οι έρευνες δείχνουν ότι, σε γενικές γραμμές, ένα παιδί διαλέγει το ρόλο του μπούλη επειδή μπορεί να:
· Έχει δεχτεί βία από το περιβάλλον του. Μπορεί να μεγάλωσε τρώγοντας ξύλο και άγριες κατσάδες ακόμα και για... πταίσματα. Μπορεί, επίσης, να τράβηξε τα ίδια που κάνει τώρα στους άλλους από ένα μεγαλύτερο αδελφό του.
· Ζορίστηκε από τις αυστηρές αρχές των γονιών του ή μεγάλωσε κάτω από την... αυθεντία τους.
· Διδάχτηκε από το οικογενειακό του περιβάλλον ότι στη ζωή πρέπει να είσαι σκληρός για να επιβιώσεις και ότι οι συναισθηματισμοί δεν έχουν πέραση.
· Προέρχεται από μια οικογένεια που δεν του έβαλε ποτέ όρια.
· Αισθάνεται ανασφάλεια ή απόρριψη από τους δικούς του.
· Υπήρξε σε μικρότερη ηλικία θύμα μπούληδων, και τώρα παίρνει το αίμα του πίσω.
Αγόρια, αλλά και κορίτσια! Οι μπούληδες είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό... αρσενικού φύλου, όμως τελευταία και τα κορίτσια κάνουν αρκετά αισθητή την παρουσία τους στο... χώρο. Αρχίζουν τη δράση τους από το νηπιαγωγείο, παίρνοντας βίαια τα παιγνίδια των άλλων παιδιών και τη μπουκιά από το στόμα τους, ή μοιράζοντας τσιμπιές και κλοτσιές. Οι... μπούλισσες σηκώνουν σπανιότερα το χέρι τους _συνήθως, μόνο σε άλλα κορίτσια_ και περιορίζονται στο να επαληθεύουν το ρητό «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, και κόκκαλα τσακίζει».
Μπούλης για πόσο καιρό; Όλοι αυτοί οι ψευτοπαλληκαράδες των θρανίων, αν δεν ασχοληθεί κανείς μαζί τους σοβαρά, μάλλον θα συνεχίσουν τα «νταηλίκια» τους ανενόχλητοι για αρκετό καιρό, ίσως και αφού ενηλικιωθούν. Οι αποβολές και οι άλλες τιμωρίες που μπορεί να «εισπράξουν» από το σχολείο, αν δεν συνοδεύονται από την κατάλληλη υποστήριξη, όχι μόνο δεν τους συνετίζουν, αλλά τους δίνουν και την αφορμή να καμαρώσουν για τη «μαγκιά» τους. Τις επιδεικνύουν σαν... παράσημα.
«Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν συμπεριφορά είναι να βοηθηθούν συστηματικά από τους γονείς και το σχολείο», τονίζει η κ. Αγραφιώτη. «Διαφορετικά, δεν θα μάθουν να μπαίνουν στη θέση των άλλων, τους οποίους πληγώνουν».
Άλλωστε, οι έρευνες που έχουν γίνει στο εξωτερικό δείχνουν ότι το ένα τρίτο των μπούληδων που ασκούσαν έντονη βία, αντιμετώπισαν στην ενήλικη ζωή τους προβλήματα με το νόμο.
Το προφίλ του... υποψήφιου θύματος
«Μπα, άμα θέλουν, σου βρίσκουν κουσούρι εκεί που δε φαντάζεσαι», σχολιάζει ο δωδεκάχρονος Γιάννης
Παρατηρήστε ένα παιδί, και θα συμπεράνετε εύκολα αν είναι υποψήφιο θύμα του μπούλη του σχολείου ή αν θα τη γλυτώσει.
Αν, για παράδειγμα, λέει αστεία, είναι η ψυχή της παρέας, μιλάει για τους σταρ της μόδας, παίζει μπάλα, τα πάει καλά στα μαθήματα χωρίς να το παρακάνει, μάλλον δεν κινδυνεύει, ακόμα κι αν φοράει γυαλιά ή σιδεράκια ή έχει παραπανήσια κιλά, «αξεσουάρ» που σε άλλη περίπτωση θα ήταν ιδανικός στόχος για επιθέσεις..
Σίγουρα, όμως, αν το παιδί ξεχωρίζει από την ομάδα γιατί είναι ευαίσθητο, αγχωμένο, δείχνει την ανασφάλειά του, προτιμάει τη ζωγραφική και το διάβασμα από το ποδόσφαιρο και το καράτε, σηκώνει συνέχεια το χέρι του στην τάξη για να πει μάθημα κι έχει συμπάθειες με τους δασκάλους, ή κάνει ό,τι μπορεί για να προσελκύσει την προσοχή, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα δεχθεί τα... βέλη των μπούληδων.
Οι «ψευτοπαλληκαράδες», όμως, δεν... αλιεύουν μόνο θύματα με τις τυπικές «προδιαγραφές», αλλά φροντίζουν να «τσεκάρουν» και τα παιδιά που δεν ξέρουν καλά, για να ζυγίσουν τις ικανότητές τους.Καμμιά φορά, πάντως, η τύχη χαμογελά στα παιδιά που διαθέτουν όλα τα... προσόντα για να γίνουν «θύματα», και γλυτώνουν το μαρτύριο. Αυτό συμβαίνει όταν στην τάξη οι εν δυνάμει μπούληδες μειοψηφούν. Πού να τολμήσουν τότε να τα βάλουν με τόσα... θύματα μαζί;
Το ίδιο τυχερά είναι και τα παιδιά που, μόλις πέφτουν στα νύχια των «νταήδων», βρίσκουν συμπαράσταση από την παρέα τους, η οποία αποδοκιμάζει την επιθετική συμπεριφορά.
Προσοχή στις επιπτώσεις
Στα θύματα.
Συνήθως τα παιδιά που δέχτηκαν βία στο σχολείο, αλλά όχι και βοήθεια από τους ενήλικες, έχουν αργότερα ανασφάλειες, χαμηλή αυτοεκτίμηση και αίσθημα απόρριψης. Ορισμένα εκτονώνονται παίζοντας το ρόλο του μπούλη, αλλά χωρίς να απαλλαγούν από τα προβλήματά τους.
Επίσης, η οδυνηρή δοκιμασία και ο φόβος του παιδιού που είναι στόχος κάποιου μπούλη, έχουν... παρενέργειες όχι μόνο στην ψυχή, αλλά και στο σώμα του. Αν, λοιπόν, το μικρό σας παραπονιέται συχνά για αδιαθεσίες, μη βιαστείτε να αμφισβητήσετε την ειλικρίνειά του, αλλά φροντίστε να το πάτε στον παιδίατρο.
Η κ. Πρωταγόρα, στην έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο ιατρικό περιοδικό «Παιδιατρική», αναφέρει ότι τα παιδιά που έχουν υποστεί κάποια μορφή βίας στο σχολείο υποφέρουν συχνότερα _σε σχέση με τα συνομήλικά τους_ από πονόκοιλο, πονοκεφάλους, αϋπνία και ενούρηση _ακόμα κι αν πηγαίνουν σε μεγαλύτερες τάξεις_, ενώ αρρωσταίνουν συχνότερα από ιώσεις και αφθώδη στοματίτιδα. Το άγχος τους, επιπλέον, επιδεινώνει και καταστάσεις όπως το άσθμα και το έκζεμα.
Το αποτέλεσμα είναι να έχουν και «ρεκόρ» στις απουσίες λόγω ασθενείας.
Στους θύτες
Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, τα βίαια παιδιά αρρωσταίνουν λιγότερο από τα θύματά τους, αλλά περισσότερο από τα υπόλοιπα παιδιά. Όταν μπουν στην εφηβεία, βλάπτουν με τη συμπεριφορά τους και τον ίδιο τους τον εαυτό, γιατί καπνίζουν, πίνουν, οδηγούν μηχανάκια χωρίς κράνος και δεν φοράνε ζώνη στο αυτοκίνητο. Παραπέμπονται, επίσης, σε ψυχιατρικές εξετάσεις συχνότερα από τα άλλα παιδιά.
Τα πρώτα σημάδια του προβλήματος
Δεν είναι, δυστυχώς, λίγα τα παιδιά που δέχονται βία, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, στη σχολική τους ζωή, και μάλιστα από το νηπιαγωγείο. Πολλά από αυτά, όμως, δεν εκμυστηρεύονται το μαρτύριό τους σε κανέναν και υποφέρουν για πολύ καιρό μόνα τους. Ή το εμπιστεύονται σε ένα φίλο ή μια φίλη τους, που ορκίζεται να μην αποκαλύψει το μυστικό, κι έτσι περνάνε όλη τη δοκιμασία μέσα στη σιωπή και εντελώς αβοήθητα.
Πώς θα καταλάβετε, λοιπόν, αν και το δικό σας παιδί είναι ένα από αυτά; Υπάρχουν μερικά συμπτώματα, που θα σας ειδοποιήσουν. Το παιδί:
· Σταματά να μιλάει για τις δραστηριότητες και τη ζωή του στο σχολείο.
· Φροντίζει να αργήσει το πρωί στο σχολείο ή να χάσει το σχολικό. Επιδιώκει να πάει με άλλους τρόπους και προτιμά να το συνοδεύσετε.
· Επικαλείται αδιαθεσίες (που μπορεί να είναι πραγματικές), όπως πονόκοιλο, στομαχόπονο ή πονοκέφαλο, για να αποφύγει εντελώς το σχολείο.
· Δεν έχει πια φίλους, ή αποκτά ξαφνικά καινούργιους.
· Αρχίζει να μην πηγαίνει καλά με τα μαθήματα.
· Παρουσιάζει μεταπτώσεις στη διάθεσή του ή αντιδρά εκνευρισμένα.
· Εκδηλώνει ξαφνικά επιθετική συμπεριφορά σε μικρότερα αδελφάκια του.
· Δυσκολεύεται να κοιμηθεί ή έχει εφιάλτες.
· Έχει ανορεξία.
· Περπατάει σέρνοντας τα πόδια.
· Αποφεύγει το βλέμμα σας ή κοιτάζει κάτω.
· Έχει σφιγμένους τους ώμους του.
· Βρέχεται τη νύχτα στο κρεβάτι του _ ιδίως σε μικρή ηλικία.
· Χάνει προσωπικά του αντικείμενα ή τα βιβλία, ενώ τα ρούχα ή η τσάντα του έχουν υποστεί καταστροφές.
· Ζητάει περισσότερο χαρτζιλίκι ή λέει συχνά ότι έχει χάσει χρήματα.
· Έχει στο σώμα του μελανιές, γρατζουνιές ή κτυπήματα, που δεν σας εξηγεί πώς έγιναν.
Η άμεση αντίδραση του γονιού
Αν παρατηρήσετε κάποια από αυτά τα σημάδια στο παιδί, δεν θα βιαστείτε, φυσικά, να βγάλετε συμπεράσματα. Χρειάζεται όμως οπωσδήποτε να κουβεντιάσετε μαζί του, για να ανακαλύψετε τι το απασχολεί. Κι αν τελικά οι υποψίες σας επιβεβαιωθούν, θα φροντίσετε να το στηρίξετε με κάθε τρόπο.
Βοηθήστε το να βγάλει από μέσα του ευκολότερα το μυστικό που το βαραίνει, χωρίς να το ρωτήσετε ευθέως τι του συμβαίνει. Θα εκμαιεύσετε την αλήθεια έμμεσα, δίνοντάς του την ευκαιρία να σας μιλήσει. Μπορείτε να του πείτε: «Πώς ήταν σήμερα η μέρα σου στο σχολείο;»
Όταν καταλάβει ότι το ακούτε με σοβαρότητα και προσοχή και ότι το ενδιαφέρον σας είναι γνήσιο, σιγά-σιγά θα σας ανοίξει την καρδιά του. Μην ξεχνάτε ότι πάνω απ' όλα ντρέπεται να μιλήσει για κάτι που το εισπράττει όχι μόνο σαν σωματικό πόνο, αλλά και σαν προσβολή, ταπείνωση και ήττα. Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό να νιώσει ότι αναγνωρίζετε τα συναισθήματα φόβου, οργής και ντροπής που μπορεί να το κατακλύζουν, αλλά και ότι το πιστεύετε και το αποδέχεστε.
Ίσως, λοιπόν, σας απαντήσει ότι η μέρα του στο σχολείο δεν ήταν πολύ ευχάριστη. Θα έχετε έτσι την αφορμή να συνεχίσετε, ώσπου να σας αποκαλύψει τι το βασανίζει. «Θα ήταν πολύ δύσκολο για σένα», θα σχολιάσετε τότε. «Ποιο παιδί σου έκανε τόσο δύσκολη τη μέρα;»
Προσπαθήστε να μη σας πιάσει η αδημονία και πιέσετε το παιδί να σας περιγράψει με την πρώτη και με λεπτομέρειες όλα αυτά που τραβάει από τον τύραννό του. Θα οπλιστείτε με υπομονή _ γιατί οι εξομολογήσεις του μπορεί να έρχονται με... δόσεις. Στο τέλος, όμως, το πρόβλημα θα βγει στην επιφάνεια.
Ο ρόλος σας τότε είναι να το στηρίξετε όσο μπορείτε, μια και, χωρίς να έχει φταίξει σε τίποτα, υποφέρει με πολλούς τρόπους. Αυτό θα το καταφέρετε αν διατηρήσετε την ψυχραιμία σας, γιατί είναι φυσικό να αισθανθείτε κι εσείς θυμό, ντροπή ή αποτυχία.
Το παιδί σας έχει την ανάγκη σας. Δεν είναι μόνο ο φόβος του για τους εξευτελισμούς που το περιμένουν καθημερινά, και η καταβαραθρωμένη του αυτοεκτίμηση. Το πιθανότερο είναι ότι έχει κι ενοχές. Μπορεί, δηλαδή, να ρίχνει το φταίξιμο πάνω του για τις κοροϊδίες ή τη βία που δέχεται, επειδή πιστεύει ότι έχει κάποια αδυναμία ή ένα κουσούρι, άξιο της περιφρόνησης των άλλων. Τα βάζει όμως με τον εαυτό του και επειδή δεν τολμά να «καθαρίσει» μόνο του και να κόψει τον «τσαμπουκά» του μπούλη μια για πάντα.
Εσείς, πάντως, μπορείτε να κάνετε τα εξής:
· Να το ξαλαφρώσετε από τις ενοχές που αισθάνεται. Θα του εξηγήσετε ότι ο καθένας μπορεί να γίνει _και γίνεται κάποια στιγμή_ θύμα των μπούληδων.
· Να του τονώσετε την αυτοπεποίθηση. Αν, για παράδειγμα, έχει μπει στο μάτι άλλων παιδιών επειδή προτιμά να ζωγραφίζει αντί να παίζει μπάλα, θα του πείτε πόσο καμαρώνετε γι' αυτό του το ταλέντο.
· Να του δώσετε να καταλάβει ότι, φυσικά, δεν είναι δυνατόν να τα βγάζει πέρα μόνο του όταν κάποιο δυνατότερο ή μεγαλύτερο παιδί το χτυπάει ή το κοροϊδεύει.
· Απομυθοποιήστε τον εχθρό του και βοηθήστε το μικρό σας αγοράκι ή κοριτσάκι να τον δει με τις αδυναμίες του. «Δε φταις εσύ, που ξεσπά ο μπούλης πάνω σου», θα του πείτε. Εξηγήστε του ότι το πρόβλημα στην πραγματικότητα το έχει ο «εχθρός» του, επειδή δεν νιώθει καλά με τον εαυτό του. Προσπαθεί, λοιπόν, με άσχημο τρόπο να υποβαθμίσει τους άλλους για να φανεί σπουδαίος, πουλώντας «νταηλίκι» όπου και όποτε τον παίρνει. Κι όπως είναι δειλός, δεν τα βάζει ποτέ με τους χειροδύναμους και τους μεγαλύτερους. Το παιδί σας δεν θα αποδεχτεί εύκολα την άποψή σας, αλλά καλό είναι να την ακούσει, γιατί θα απαλλάξει έτσι ευκολότερα τον εαυτό του από το φταίξιμο.
· Προσπαθήστε να το πείσετε ότι, παρ' όλο που όλοι μας αποζητούμε την αποδοχή όλων, δεν είναι δυνατόν να την έχουμε πάντα. Πολλές φορές την κερδίζουμε σιγά-σιγά. Βοηθήστε το να ξεκαθαρίσει μέσα του για ποια προτερήματα και ικανότητές του επιθυμεί να το αποδέχονται οι άλλοι. Αν στόχος του, για παράδειγμα, είναι να μπει στο πολυτεχνείο και όχι να γίνει ποδοσφαιριστής, τότε δεν πρέπει να στεναχωριέται αν τα άλλα παιδιά τον αποκλείουν από την ομάδα.
· Να του απαλύνετε τη λύπη, αν σας πει ότι οι φίλοι του το «πρόδωσαν» και συντάχτηκαν με τον μπούλη. Να το βοηθήσετε, δηλαδή, να καταλάβει ότι η στάση τους οφείλεται στο φόβο τους μήπως κι εκείνοι γίνουν θύματά του, κι ότι δεν έχει να κάνει με το ίδιο.
Τι δεν πρέπει να του πείτε
Μέσα στην αγωνία σας να καθησυχάσετε το παιδί, μπορεί να ξεστομίσετε φράσεις που κάθε άλλο παρά θα το στηρίξουν. Αντίθετα, θα το γεμίσουν με ενοχές και θα το κάνουν να νιώσει απροστάτευτο.
Μην πείτε, λοιπόν:
· «Έπρεπε να τον σπρώξεις κι εσύ» ή, «Γιατί δεν τον χτύπησες;» ή, «Να του συμπεριφερόσουν με τον ίδιο τρόπο. Νόμιζα ότι είσαι δυνατός».
· «Εγώ στην ηλικία σου δεν άφηνα κανένα να με πειράξει».
· «Αυτά πάντα γίνονταν. Θα το ξεπεράσεις. Θα μάθεις σιγά-σιγά».
· «Νομίζω ότι υπερβάλλεις. Γιατί να σε κοροϊδεύουν; Αστεία το κάνουν».
· «Αφού σε κοροϊδεύουν που είσαι χοντρή, κόψε τις σοκολάτες, για να αδυνατίσεις».
· «Δεν περίμενα από σένα να επιτρέπεις να σε ρεζιλεύουν».
· «Τα θες και τα παθαίνεις, γιατί είσαι πολύ μαλακός με τους άλλους. Στη ζωή πρέπει να είσαι σκληρός».
Συνεργασία με τους δασκάλους
Μη φαντάζεστε ότι θα βοηθήσετε το παιδί σας χωρίς τη συνεργασία του σχολείου. Μη σκεφτείτε, δηλαδή, να «καθαρίσετε» μόνοι σας και να επικοινωνήσετε _και μάλιστα «εν βρασμώ ψυχής»_ με τον μπούλη του παιδιού σας ή με τους γονείς του. Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο δεν θα λύσετε το πρόβλημα, αλλά θα κάνετε τα πράγματα ακόμα χειρότερα.
Έχει, εξάλλου, διαπιστωθεί ότι σε χώρες όπως τη Νορβηγία και την Αγγλία, όπου τα σχολεία εφαρμόζουν -με τη συνεργασία των γονιών- μια πολιτική ενάντια στη βία, τα κρούσματα βίας μειώθηκαν μέσα σε δυο χρόνια κατά 50%.
Γι' αυτό, χρειάζεται να ενημερώσετε οπωσδήποτε το σχολείο. Οι δάσκαλοι θα επιδιώξουν συζητήσεις στην τάξη σχετικά με το θέμα, για να ευαισθητοποιηθούν όλοι οι συμμαθητές του παιδιού σας. Παράλληλα, βέβαια, θα φροντίσουν να βοηθήσουν και τους μπούληδες. Με το διάλογο και, στην ανάγκη, τις κυρώσεις, θα τους προσφέρουν τις ευκαιρίες να μάθουν κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους για να επικοινωνούν με τους άλλους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)