Σκέψεις μιας Δασκάλας: Ξεκινώντας... σχολική χρονιά 2010-2011

Τρίτη, 14 Σεπτεμβρίου 2010 

 By Φυσικένια

Ετούτη την ανάρτηση ίσως πρέπει να την είχα ανεβάσει χτες... τη μέρα που ξεκίνησαν επίσημα τα σχολεία...
Μα δε θέλησα...  
Όχι, πριν μπω σε τάξη έπειτα από δύο χρόνια και κάτι. Όχι πριν να γνωρίσω μερικούς απ' τους μαθητές μου.

Να μάθουν να βάζουν φραγμούς σε εκείνους που προσπαθούν να τους ευνουχίσουν τη σκέψη και να τους κόψουν τα φτερά.

Σήμερα ας πούμε πως πήρα το "βάπτισμα του πυρός"! Πρώτη ώρα στην πιο "δύσκολη" τάξη του σχολείου. Είκοσι παιδιά, άλλα χαμογελαστά, άλλα βαριεστημένα, άλλα με την πλάτη στητή, άλλα γερμένα στο θρανίο. Έφηβοι, με τα πρόσωπα προς την έδρα, με το μυαλό να φτερουγίζει ακόμη στη θάλασσα του καλοκαιριού.

Είπα θα κερδίσω ένα στοίχημα φέτος. 

Όχι, δε θέλω να γίνω η αγαπημένη τους καθηγήτρια. Όχι, δε θα προσπαθήσω να αγαπήσουν το σχολείο όπως είναι.Όχι, δε θέλω να γίνουν όλοι "καλοί" μαθητές.΄Όχι, δε θέλω να κερδίσω το σεβασμό τους.
Εκείνο που θέλω είναι να παλέψουν να κερδίσουν εκείνοι το δικό μου σεβασμό. Αυτόν που ίσως νομίζουν πως δεν τον έχουν ή πως δεν έχουν το δικαίωμα να ζητούν. Να αγαπήσουν τη γνώση, την έρευνα, την ανακάλυψη του κόσμου.

Να πιστέψουν λιγάκι πως αξίζει κανείς να είναι άνθρωπος. Να βάλουν ένα ακόμη λιθάρι στο χτίσιμο μιας ανεξάρτητης προσωπικότητας. Να ελπίσουν σε ένα καλύτερο κόσμο. Να μάθουν να αγωνίζονται για αυτό που θέλουν. Να μάθουν να βάζουν φραγμούς σε εκείνους που προσπαθούν να τους ευνουχίσουν τη σκέψη και να τους κόψουν τα φτερά. Να μην επιτρέπουν σε κανένα να περπατάει με βρόμικα πόδια στο κεφάλι τους...
Είπα να μην μπω στην τάξη με ύφος βλοσυρό, προσπαθώντας να "τους πάρω τον αέρα" αλλά με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. 

Να τους καλημερίσω και να τους μιλήσω με τρόπο σταθερό και καθάριο "από καρδιάς"... έτσι όπως έχω μάθει να μιλάω... Έτσι όπως τους αξίζει να τους μιλάει κανείς...

Στην αρχή ορισμένοι απ' τους μαθητές έκαναν πλακίτσα, εξυπναδούλες και διάφορα άλλα από αυτά που έχουν μάθει τα παιδιά να κάνουν για να διεκδικήσουν την προσοχή.
Στο τέλος της ώρας -που πέρασε νερό-, ακόμη και καρφίτσα να έπεφτε στην τάξη θα την ακούγαμε...

Βγήκα αφού πρώτα τους ευχαρίστησα με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο.
Μόλις άνοιξα τον υπολογιστή στο σπίτι βρήκα ένα αίτημα φιλίας στο facebook. Ενός από τα "δύσκολα" αυτά παιδιά...

Θα το κερδίσω φέτος το στοίχημα, όσο δύσκολο κι αν είναι...!!! Γιατί δεν είναι έτσι το σχολείο που πρέπει να μάθουμε να θέλουμε...