Είμαι από τις μαμάδες που το καλοκαίρι για ένα περίπου μήνα κάνει διακοπές στην Αθήνα δουλεύοντας! Και το ευχαριστιέται! Χωρίς τύψεις!Βόλτες χωρίς ΚΑΝΕΝΑ πρόγραμμα (ποιός θα προσέχει το παιδί, για πόσο κλπ κλπ…. τα ξέρετε), συναντάω χαλλλαρά φίλους που δεν έχουν υποχρεώσεις (“ελεύθερα πουλιά”) χωρίς να κοιτάω κάθε 10′ το ρολόι μου (αυτό, που περνάει η ώρα και μεταμορφώνεσαι σε κολοκύθα, αν δεν είσαι στην ώρα σου πίσω….αυτό!), κοιμάμαι όοοοο,τι ώρα θέλω, όοοοοοοσο θέλω (φράπα το δέρμα, λέμε-τί ορούς, κολλαγόνα και κουραφέξαλα…ύπνοοοοος), τρώω όοοοοο,τι ώρα θέλω, όχι όοοοοοοοοσο θέλω (εεεε! καλοκαίρι έχουμε προσέχουμε την σιλουέτα), πάω super market οοooooo,τι ώρα θέλω και πάει λέγοντας και επίσης το βασικότερο βρίσκουμε χρόνο με τον μπαμπά να θυμηθούμε γιατί παντρευτήκαμε, γιατί κακά τα ψέμματα, κάποιες φορές το ξεχνάμε.
Κάθε χρόνο, λοιπόν, ζούσαμε ένα μήνα γεμάτο ένταση, με full πρόγραμμα κοινωνικών επαφών και εξορμήσεων χωρίς να καταλαβαίνουμε πώς περνάει ο χρόνος.
Και βέβαια μας λείπει! Και βέβαια τσακίζει λίγο η καρδούλα όταν λέει “Mανούλα, μου λείπετε!”. Όμως ΚΑΙ αυτή η σχεση θέλει αέρα. Θέλει να ξεκουραστεί και να βρει τον χώρο της.
Φέτος, λοιπόν, ήταν ένας τέτοιος μήνας διακοπών σε όλα ίδιος με τους προηγούμενους. Χαρούμενος, χρωματιστός, διασκεδαστικός μέχρι που ένα δυσαρεστο γεγονός κατέβασε όλες τις ταχύτητες. Ένας χαμός φιλικού προσώπου, φρέναρε τα πάντα. Οι στιγμές βαριές και δύσκολες.
Όλα ανατράπηκαν! Τα συναισθήματα, τα προγράμματα, τα θέλω! Όλα! Οι μέρες και πάλι γεμάτες, αλλά όχι με χαρά.
Αυτόν τον Ιούλιο ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο έντονα την απουσία του ευεργετικού μαγικού αγγίγματος της κόρης μου!
Ό,τι πρόβλημα κι αν έχω, όταν γυρίζω σπίτι και είμαι μαζί της με παρασύρει στον μαγικό κόσμο της και τα ξεχνάω όλα. Με παίρνει μαζί της στην καθαρότητα και αθωότητα της σκέψης της, της ζωής της, των σχέσεων με τους φίλους της και ξεφεύγω από όλα τα άσχημα και δύσκολα του κόσμου “των μεγάλων”. Παίρνω δύναμη από το μικρό πλασματάκι και αντέχω τα πάντα, γιατί μέσα από τα μάτια του βλέπω τί αξίζει. Μεταλλάσσομαι! Είναι το μαγικό άγγιγμα! Αυτό που σε κάνει καλό άνθρωπο και πανίσχυρο! Έτσι νιώθω!
Μιλάω μαζί της στο τηλέφωνο πιο πολλές φορές. Θέλω να πάρω λίγο από την αύρα της, την καθαρότητά της, την γλύκα της! Σήμερα μάλιστα μου είπε, “Τελικά, μαμά, νομίζω ότι σου λείπω πολύ! Αλλά μην στεναχωριέσαι! Θα περάσουν οι μέρες! Τον Αύγουστο θα είσαι εδώ και θα σε κάνω πολλές σφιχτές αγκαλίτσες! Τόσες που δεν θα μπορείς να αναπνεύσεις!!”
Κι αυτό είναι το μαγικό φάρμακο, “Πολλές σφιχτές αγκαλιές”!!
Έτσι περνάνε όλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου