Σήμερα είναι της Παναγίας μας. Της πιο γλυκιάς και οικείας μορφής για όλους μας.
Σαν σήμερα όταν έγινε τριών ετών, οι γονείς της την οδήγησαν στην εκκλησία. Αυτή η είσοδος της Μαρίας στο ναό ονομάστηκε «Εισόδια της Θεοτόκου».
Μεγάλη η Χάρη Της. Να μας βοηθάει.
Με την ευκαιρία θα ήθελα να πω τα εξής:
Εκείνο που με ενοχλεί περισσότερο, που με γεμίζει λύπη, είναι όταν βρίζουμε την Παναγία.
Με πειράζει να ακούω να βρίζουν τους Αγίους μας, ή τους Αγίους της όποιας θρησκείας, τα ιερά και τα όσια οποιουδήποτε, αλλά για την Παναγία μας ειδικά, μου φαίνεται άδικο, απαράδεκτο και έκφραση ακραίας αχαριστίας και θα εξηγήσω γιατί.
Δεν υπάρχει άνθρωπος θρήσκος ή άθρησκος που σε πολύ δύσκολη στιγμή, όταν είναι σε κίνδυνο, αγαπημένο του πρόσωπο ή ο ίδιος να μην πει: «Παναγία μου!!».
Βγαίνει αυθόρμητα από το στόμα όλων μας, αυτή η κραυγή, η παράκληση, η προσευχή: «Παναγιά μου!». Το αίτημα, δηλαδή, στη δύσκολη στιγμή να βοηθήσει.
Είναι η πιο σύντομη προσευχή: «Παναγιά μου!!»
Και η πιο ουσιαστική, επειδή είναι έμφυτη στον καθένα μας και βγαίνει σαν ανάσα: «Παναγιά μου!!».
Το δικό της όνομα έρχεται πρώτο στα χείλη μας. Κι αυτό σημαίνει ότι τη θεωρούμε δίπλα μας, μάνα και αδελφή μας. Ένα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα στον έλληνα.
Από τη άλλη μεριά, η φοβερή ευκολία με την όποια βλαστημάμε στο όνομα της με κάνει να αγανακτώ.
Δεν είναι δυνατόν από στιγμή σε στιγμή η προσευχή μας να εναλλάσσεται με την βλαστήμια. Από το «Πανάγια μου βόηθα», τόσο εύκολα και αβασάνιστα να πέφτουμε στην ύβρη.
Είμαι βέβαιος ότι, εάν ήταν φανερή σαν παρουσία, κανείς μα κανείς μας δεν θα διανοούνταν να μιλήσει σε βάρος της. Τουλάχιστον δεν είναι πρέπον, ούτε ευγενικό.
Γιατί αυτό είναι η βλαστήμια: μιλάμε σε βάρος της και με της πιο ακατονόμαστες εκφράσεις. Βρίζουν τη μάνα μας και μπορούμε να κάνουμε φόνο, ενώ εδώ με μια απίστευτη, επιπόλαια ευκολία αμολάμε ό,τι να ‘ναι.
Μα τι άλλο είναι η Παναγιά μας, παρά η μάνα μας. Και δεν πείραξε κανένα, ποτέ. Κι αν ακόμα τη βρίσεις πάλι «Παναγιά μου» θα πεις.
Κόφτε την επιτέλους αυτή τη συνήθεια…
