Δεν την λες και την καλύτερη χρονιά το 2023

Πάει και το 2023 !

Δεν είναι που είχαμε την τραγωδία των Τεμπών, που χάθηκαν άδικα 57 άνθρωποι.

Δεν είναι που κάηκαν τα πάντα ...

Δεν είναι που πνίγηκαν οι πάντες, κι ακόμα υποφέρουν ... από τις βιβλικές καταστροφές

Δεν είναι οι σεισμοί που έγιναν, Τουρκία, Συρία, Μαρόκο ... με 70 χιλιάδες νεκρούς

Δεν είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία ... 

Δεν είναι η εισβολή στη Γάζα και τα 8.000+ παιδάκια που μέχρι τώρα χάθηκαν

Δεν είναι οι 700+ ψυχές που πνίγηκαν ανοιχτά της Πύλου 

Δεν είναι τα δυο πραξικοπήματα στην Αφρική, στον Νίγηρα και στην Γκαμπόν

Δεν είναι ο εμφύλιος στο Σουδάν

Δεν είναι η επίθεση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ

Δεν είναι ούτε αυτή η Τεχνητή Νοημοσύνη(;), που έχει κατακλέψει τις εργασίες των ειδικών και την ρωτάς και απαντάει και θα ... σώσει τον κόσμο.

Είναι και η ανησυχία των ηθοποιών του Χόλιγουντ, που θα τους κλωνοποιήσουν και δεν θα παίρνουν προμήθεια.

Είναι κι αυτή η ακρίβεια που δεν έχει προοπτική ... κατάπαυσης. Όλοι θα φτωχύνουμε και κάτι σαν φεουδαρχία μας βλέπω, με ωριαίους δούλους και ανάλογη εργασία υποτέλειας.

Δηλαδή, πέστε μου, τι στο καλό κάνει αυτή η ρημάδα η Ανθρωπότητα. 

Δηλαδή, πέστε μου ένα καλό που έγινε, έτσι να χαρώ, επειδή κινδυνεύω να πάω από κατάθλιψη.

Αλλά είναι και αυτά τα μαχαιρώματα, που πας να βγεις μια βόλτα και σου την πέφτουν κάτι τύποι της γειτονιάς και πας καλιά σου.

Και κάναμε και εισαγωγή χουλιγκάνους και διάφορους άλλους μυστήριους τύπους.

Δεν είναι η βία στα παιδιά μας, που ορμάνε παρέες παιδιών σε άλλα παιδιά να του αρπάξουν το κινητό του. Ορμάνε σε άλλα παιδιά, επειδή δεν είναι οπαδός της δικής τους ομάδας. Αλλά τώρα πια, ορμάνε και έτσι για πλάκα.

Εκείνο που με τρομάζει πιο πολύ, είναι η έκπτωση των αξιών. Είναι η εξαφάνιση του συνάνθρωπου, είναι που καλλιεργείται συστηματικά η ατομικότητα και το ΕΓΩ

Σ' αυτό το 2023 κόντεψαν να μου πάρουν την Ελπίδα, την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος έχει περιθώριο να σωθεί, να ξαναβρεί την ανθρωπιά του, να έρθει η ʹʹἌνωθεν Εἰρήνηʹʹ στον κόσμο.

Επειδή όσο ζω, θα ελπίζω.

 

Το Χαμομηλάκι

Καλά Χριστούγεννα!!

Τα Χριστούγεννα δεν είναι της μόδας φαίνεται. 

Κάτι συμβαίνει στις μέρες μας εδώ και κάμποσο καιρό.

Οι άνθρωποι, δεν λένε "Καλά Χριστούγεννα". Λένε Καλές Γιορτές. Αυτό εύχονται, συστηματικά.

Λες και ντρέπονται να ευχηθούν Καλά Χριστούγεννα. Φοβούνται μην τους κακοχαρακτηρίσουν. Μην τους πουν, εντάξει μωρέ, Χριστούγεννα και Ορθοδοξία, που ζεις εσύ … Χριστιανέ μου.

Δηλαδή, έχει γενέθλια ένας φίλος σου, πας στο σπίτι του με το δωράκι σου, καθωσπρέπει και του εύχεσαι καλές γιορτές ή του λες καλή γιορτή, ή καλή εβδομάδα και τέτοια.

Δηλαδή σ’ Αυτόν που γιορτάζει, που έχει τα γενέθλια Του, δεν λέμε τίποτε. Του λέμε, άρες-μάρες κουκουνάρες. 

Αυτός έχεις τα γενέθλια Του κι εμείς … άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Δηλαδή, δεν τιμούμε Αυτόν που γιορτάζει, Αυτόν που άλλαξε τον κόσμο. Γιατί τον άλλαξε τον κόσμο, γι’ αυτό μετράμε και από την Γέννηση Του από το έτος ένα. Αλλά ακόμη κι αν δεν πιστεύουμε σ’ Αυτόν, ο κόσμος έχει αλλάξει, είναι η εποχή Του, κι ας γίνονται προσπάθειες να καθιερώσουμε νέους τίτλους, προ Κοινής Εποχής, μετά Κοινή Εποχής και τέτοιες ιστορίες. Μα το γεγονός είναι αποδεκτό, η μέτρηση αρχίζει από τότε, εξ αιτίας Του. Γιατί αποφεύγουμε να το πούμε;

Δηλαδή γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, όλοι τα γιορτάζουν, σε όλο τον κόσμο και εμφορούμαστε και από το μήνυμα Του, δηλαδή όλοι και όλες κάνουμε αναφορά λόγω και έργω στην Αγάπη που έφερε, αλλά Αυτόν δεν τον τιμούμε.

Παράλογο!

Καλά Χριστούγεννα φίλοι μου και πέστε, αν θέλετε, και Καλές Γιορτές, αλλά πρώτα είναι τα Χριστούγεννα. Εξ αιτίας των Χριστουγέννων έχουμε γιορτές και ευχόμαστε να περάσουμε όλοι και όλες καλά.

Το Χαμομηλάκι

Νίκος Κωνσταντίνου

Αγαπητέ Βαγγέλη,

Χαίρομαι που με πήρες πίσω και με ενημέρωσες στη γιορτή του πατέρα σου.

Εύχομαι Καλή Ανάσταση και καλό Παράδεισο στον αγαπημένο Νίκο.

Γνωριστήκαμε με τον Νίκο της δεκαετία του 80. Ήταν μια εκδρομή που είχε κανονίσει ο γιος της Κ... Δ... για την Αυστρία. Η μητέρα σου, εγώ και ο Δ... είμασταν συνάδελφοι, η μητέρα σου στο Κεντρικό κι εμείς στη Μηχανογράφηση. Δεν γνωριζόμασταν με την μητέρα σου. Τελικά ο Δημουλάς δεν ήρθε στο ταξίδι και χάλασε η παρέα μιας και δεν γνωριζόμασταν εμείς με τους γονείς σου και ταξιδέψαμε χώρια.

Στην Βιέννη, έξω από το ξενοδοχείο είδα ένα ζευγάρι και αμέσως ήξερα ότι ήταν ο πατέρας σου. Κοντοσταθήκαμε και οι δυο και δώσαμε γνωριμία. Στην επιστροφή κάθισα δίπλα στον πατέρα σου, το αεροπλάνο.

Είχε τότε την Photosyn και με κάλεσε να πάω στο γραφείο του να δω την δουλειά του.

Πήγα μια μέρα στο γραφείο του, μεσημέρι, με κράτησε στον χώρο του, παρήγγειλε φαγητό για μένα και κρασί. Μου σέρβιρε κρασί ο ίδιος, ένα κόκκινο κρασί που το ξεσφράγισε για μένα. Τέτοιος ήταν ο πατέρας σου, ανοιχτόκαρδος, φιλόξενος, καλόκαρδος, πανέξυπνος και εργατικός. Με κατέκτησε κυριολεκτικά.

Με ξενάγησε στους χώρους τις δουλειάς του και συμφωνήσαμε να πηγαίνω όποτε μπορούσε. Η συνεργασία μας έγινε τακτική και σε μόνιμη βάση. Ετοίμαζε τότε κείμενα για περιοδικά και εφημερίδες. Είχε δυο σταθμούς εργασίας, πανάκριβους για data entry, κοστίζανε τότε, ένα εκατομμύριο δραχμές ο καθένας, με πολύ δύσκολη την καταχώρηση, επειδή έπρεπε να βάζεις σύμβολα μπροστά και πίσω από τις λέξεις για να βγουν τελικά έντονα, πλάγια, υπογραμμισμένα οι λέξεις του κειμένου και φυσικά δεν ήξερες τι θα τυπωθεί τελικά. Το έβλεπες μετά την εκτύπωση και αν ήταν λάθος, άντε πάλι από την αρχή. Το τελικό τυπωνόταν σε φιλμ και πήγαινε στο τυπογραφείο.

Κάναμε τότε, με τον πατέρα σου, την εξής δουλειά. Πήραμε σταθμούς εργασίας προσωπικούς υπολογιστές, με δισκέττες ήταν τότε, φθηνούς σε σχέση με τους πανάκριβους σταθμούς εργασίας που είχε ο Νίκος. Εκεί άρχισαν οι κειμενογράφοι να καταχωρούν τα κείμενα και μπορούσαν να χαρακτηρίζουν στους πρωτόγονους επεξεργαστές κειμένου με έντονα, πλάγια κλπ. γράμματα. Πήραμε τότε και ένα Macintosh, ίσως το πρώτο στην Ελλάδα που μπήκε στην παραγωγή. Καταφέραμε και συνδέσαμε το PC με το Macintosh που δεν είχαν καμμιά συνεργασία τότε, με μετατροπή του αλφάβητου του προσωπικού υπολογιστή στο αλφάβητο του Macintosh. Το πείραμα πέτυχε. Μπορούσαμε να γράφουμε σε ένα φθηνό PC κείμενα και να τα βλέπουμε στο Macintosh  Ο δρόμος είχε ανοίξει, η ιστορία αυτοί δούλεψε, οι σταθμοί εργασίας πλήθαιναν και σταδιακά ο Νίκος αντικαθιστούσε τα φτωχά Pc’s με ακριβά Macintosh. Η Photosyn ήταν το πιο σύγχρονο μαγαζί στην χώρα. Τότε πήρε συνεργασίες με Elle, Γυναίκα, τα περιοδικά του Λαμπράκη, αναβαθμίστηκε η συνεργασία με την εφημερίδα Ποντίκι, κλπ.

Ο Νίκος ήταν πρωτοπόρος και ρηξικέλευθος. Μου είπε, να πας Δημήτρη στο Λονδίνο, να δεις τι έχει η έκθεση γραφικών τεχνών. Και πήγα, ήμασταν ισότιμα με τους ξένους μπροστά. Διάβασα τότε για τις γραφικές τέχνες και κάποια φορά, από αυτά που έμαθα δίπλα στον πατέρα σου, κάναμε στο Ελληνικό Κέντρο Παραγωγικότας ένα σεμινάριο για Desktop Publishing, σε παραγωγικούς φορείς, ένα Σαββατοκύριακο, δύο οκτάωρα συνεχόμενα. Ήταν τόσο πρωτοποριακό το σεμινάριο που μία που παρακολουθούσε, με τις σημειώσεις που κατέγραψε, πήγε στο μόνο πανεπιστήμιο γραφικών τεχνών που υπήρχε στο Λονδίνο και την πήραν μετά από εξετάσεις στο τρίτο έτος.

Ο Νίκος έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και στην μνήμη μου να ζήσετε να τον θυμάστε.

Τελευταία φορά μίλησα μαζί του, την μέρα της γιορτής μου, που με πήρε για ευχές. Τώρα ήταν η σειρά μου να τον πάρω.

Δ. Μυγδάνης