Σήμερα δεν έχω καμία όρεξη να γράψω για την blog action day και την κλιματική αλλαγή..Δικαίωμά μου δεν είναι;
Αγαπημένο μου ιστολόγιο,
σήμερα θα σου πω το παράπονό μου κι εσύ σύνδεσέ το με την κλιματική αλλαγή ή με ότι αλλο θέλεις..
Είναι τόσο σπουδαίο να θελω το πρωί που παίρνω το τραίνο ή το λεωφορείο (μιας και αποφάσισα να χρησιμοποιώ μόνο ΜΜΜ) να αισθάνομαι σαν άνθρωπος;
Και οχι σαν πληγωμένο ζώο;
Να μπορώ να μην σπρώχνομαι, να μην προπηλακίζομαι, να μην μυρίζω βρωμιές, να μην ακούω βρισιές;
Να μην ψάχνω εναγωνίως για μια θέση να σταθώ;
Είναι τόσο μεγάλη πολυτέλεια να θέλω να καθήσω και να διαβάσω το βιβλίο μου ή τις σημειώσεις μου;
Που, σε ποιό δυσεύρετο DNA, είναι κρυμμένος ο πολιτισμός μας για τόσες χιλιάδες χρόνια;
Τον ξεχάσαμε για πάντα στο γιαταγάνι του Παπαφλέσα και στον κοντυλοφόρο του Μακρυγιάννη;
Δυστυχως δεν μπορώ να τον πιάσω και να συντονιστώ μαζί του σε καμία συχνότητα όσο κι αν μετακινώ την κεραία, κάθε πρωί..
Αλήθεια, έτσι θα αλλάξουμε τον κόσμο, έτσι θα κάνουμε οριζόντιες και κάθετες πολιτικές για το περιβάλλον;
Η συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου