Το Τρόπαιο της Παναγίας

Σήμερα 21^η Νοεμβρίου ξεκινήσαμε κατά τις 9 να πάμε μια εκδρομούλα. Φτάσαμε στον Μαραθώνα και από την Λεωφόρο Σουλίου κατηφορίσαμε την Γαλάζιας Ακτής. 

Στα μισά περίπου του δρόμου δεξιά μας είναι μια εκκλησίτσα. Παλιά Εκκλησία, Βασιλική, μικρή, απλή, λιτή και ξεχασμένη. Όσες φορές και να περνάς από εκεί, ούτε που δίνεις σημασία.

Αλλά σήμερα ήταν αλλιώς. Ο δρόμος έξω από την Εκκλησία και μέσα ο περίβολος ήταν γεμάτος αυτοκίνητα. Μπήκαμε και μεις. Είχε πολύ κόσμο.  
Μια φορά τον χρόνο λειτουργεί επίσημα η μικρή εκκλησία Της Παναγίας. 21 Νοεμβρίου στα Εισόδια της Θεοτόκου, γιορτάζει η Παναγία η Μεσοσπορίτισσα. 
Μπήκα με το ζόρι μέσα στην εκκλησία. Παλιά εκκλησία. Ο Ιερέας έλεγε: «Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».  

Μια φορά, ρώτησαν μια γριούλα, απομονωμένη σε ένα χωριό, αγράμματη: Πας στην εκκλησία γιαγιάκα; Πάω λέει αυτή, κάθε Κυριακή και κάθε γιορτή πάω στην εκκλησία. Και τι καταλαβαίνεις από την θεια λειτουργία γιαγιάκα; Ξέρεις αρχαία ελληνικά; Τίποτε δεν καταλαβαίνω παιδί μου. Ούτε τα ελληνικά δεν ξέρω καλά καλά, τα αρχαία θα ξέρω; Αλλά, μ’ αρέσει να πηγαίνω. Εκεί νιώθω καλά, γαληνεύω, παίρνω χαρά. Καλά γιαγιάκα, να σε ρωτήσουμε και κάτι τελευταίο. Στην λειτουργία που πας, ποιο σημείο σου αρέσει πιο πολύ;

ΤΑ ΣΑ ΕΚ ΤΩΝ ΣΩΝ … παλληκάρι μου. Αυτό μου αρέσει πιο πολύ. Εκεί πιστεύω ότι κάτι κάνω και εγώ. Κάτι δίνω και πάντα βουρκώνω παλληκάρι μου, κι ας μη καταλαβαίνω τίποτα.

Όταν άκουσα την ιστοριούλα, έκατσα κι εγώ να μάθω τι θα πει αυτό: «Σου προσφέρουμε, αυτά που μας έδωσες, που μας δάνεισες, τα πάντα και για πάντα» !! Η γριούλα είχε «πιάσει» το μεγαλείο της θείας λειτουργίας και βούρκωσα κι εγώ.

Τρεις μοναχές συμπλήρωσαν: «Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν, σοι ευχαριστούμεν Κύριε, και δεόμεθά σου o Θεός ημών».

Κοίταξα αριστερά μου στην στενή εκκλησία και είδα μια αγιογραφία, ολόσωμη σε διαστάσεις ανθρώπου. Ο Άγιος Σωκράτης! Ούτε που τον είχα δει αλλού, ούτε που τον είχα ακούσει. Ίσως εδώ, που έγινε η μάχη των μαχών, η μάχη του Μαραθώνα, στην Μέση της πεδιάδας, στο εκκλησάκι της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας, κάποιος «αγράμματος» αγιογράφος να ήθελε να τιμήσει τον πρώτο πιστό τον Σωκράτη. Αυτόν που κήρυξε πρώτος τον έναν Θεό και θανατώθηκε με την κατηγορία της αθεΐας.  Ίσως ήθελε να ενώσει το αρχαίο με το νέο, να πει ότι Ορθοδοξία και Ελλάδα είναι ένα.

Βγήκα έξω, άναψα ένα κερί, χειροποίητο ήταν, και τριγύρισα στον περίβολο. 100 μέτρα πιο πέρα υψώνονταν το Τρόπαιο της νίκης των ελλήνων κατά των περσών. 
Εκεί μέσα στον περίβολο, βρήκαν το ‘60 νομίζω απομεινάρια του τρόπαιου του Μιλτιάδη. Και το έστησαν το αντίγραφό του.

Πάντα απορώ, πως κατάφερναν να εντοπίζουν οι πιστοί τους ιερούς τόπους και να χτίζουν εκκλησιές πλάι ή πάνω στα ερειπωμένα ιερά! 

Αυτός ο τόπος, η πατρίδα μας, είπε ο ιερέας όταν βγήκε έξω στο προαύλιο, είναι ευλογημένος, όπου κι αν κοιτάξεις μια εκκλησία θα δεις, εκεί ένα ναό είχαν και πήγαν να προσφέρουν την Μαρία, είπε αναφέροντας μας την παράδοση της ημέρας.

Ευλογημένος ο τόπος και τον καταντήσαμε ανευλόγητο. Τι χάλια είναι αυτά; Τι πάθαμε; Η ντροπή και ο περίγελως του κόσμου καταντήσαμε. Μας λοιδορούν οι πάντες. Πως τα καταφέραμε έτσι; Έπρεπε να γίνουν αυτά για να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να ψωνίζουμε με δανεικά; ότι δεν μπορούμε να  είμαστε άπληστοι; Πάψτε πια να είστε αλαζόνες. Βάλτε τον εγωισμό κατά μέρος. Δείξτε λίγη ταπεινότητα. Δεν μιλάτε μεταξύ σας, το έχετε καταλάβει; Μας επέπληξε θυμωμένος. Τι θα πει δεν λέω καλημέρα; Ούτε να τον βλέπω θέλω; Τι θα πει αυτό; Ποιος σας τα ’μαθε αυτά; Βάλτε τον Χριστό στην καρδιά σας. Φίλο σας τον Χριστό και μάνα σας την Παναγιά μας. Βγάλτε την αγάπη που κρύβετε μέσα σας και κοιταχτείτε μεταξύ σας. Ξεχάσατε πως είστε άνθρωποι.

Έψαλε κι ευλόγησε τις προσφορές μπροστά στον ναό. Τις προσφορές των πιστών. Πρόσφορα αναίμακτης θυσίας. Γιατί άλλος έδωσε το αίμα Του για μας. Μια για Πάντα. Κι άλλοι μάτωσαν για να στεριώσουν την πίστη μας. Εμείς δεν θα χρειαστεί να ματώσουμε. Μόνο το ενθύμιο των πρώτων χριστιανικών συσσιτίων, τις χριστιανικές αγάπες, είναι ώρα να τις κάνουμε πράξη. Το περίσσευμα του φαγητού μας, το έχουν ανάγκη πολλοί σήμερα. Πολλοί!

Να σας πω κι ένα τελευταίο είπε ο ιερέας, που δεν είχε καθόλου μαλλιά και έτρεχε ο ιδρώτας στο κρανίο του από τον ήλιο και την ένταση. Από την αγωνία του.

Είμαι φιλόλογος, είπε και δεν ήξερα το τρόπαιο. Με έστειλαν πρώτη φορά να λειτουργήσω στη εκκλησιά αυτή. Στην Παναγία τη Μεσοσπορίτισσα. Φιλόλογος αλλά το τρόπαιο δεν το ήξερα. Ένα ακόμη έχω να σας πω:

Ανάμεσα μας περπατάει η δόξα, πάψτε να είστε ανθρωπάκια. 
Η δόξα περπατάει χέρι-χέρι με την Παναγιά μας. 
Και να το Τρόπαιό Της.

Σταθείτε στο ύψος σας.

Το χαμομηλάκι