Σκέψεις για τη Μεγάλη Εβδομάδα

Αυτή την βδομάδα, τη Μεγάλη Εβδομάδα, έχουμε συνέχεια ερεθίσματα να σκεφτούμε διάφορα. Ερεθίσματα που γεννιούνται από τα αφιερώματα στην τηλεόραση, σε ιστοσελίδες, στην Εκκλησία, λόγω της νηστείας ή λόγω της μη νηστείας, εξ αιτίας κάποιων προετοιμασιών, πάντως έχουμε ευκαιρίες να σκεφτούμε πράγματα, που μερικές φορές έρχονται και σφηνώνονται στο μυαλό μας κι άλλοτε φεύγουν.

Έλεγε η Λέχου στην εκπομπή της Μπίλιως, ότι αυτό που θεωρεί τραγικό πρόσωπο σε όλο το Θείο Δράμα είναι η Παναγία. 
Η Παναγία που σαν μάνα βίωσε όλο τον πόνο του μαρτυρίου και του θανάτου του παιδιού της μπροστά στα μάτια της. Πραγματικά, σκεφτείτε τι αβάσταχτος πόνος είναι αυτός. 
Σκεφτείτε μια μάνα, όσο δυνατή και να είναι, να βλέπει να κατασπαράσσουν το παιδί της μπροστά στα μάτια της. Ανείπωτος πόνος, αβάσταχτος. Να παρακαλάς να τα κάνουν σε σένα παρά στο παιδί σου. Όλοι οι γονείς που συνέβει κάτι να πάθει το παιδί τους, εισπράττουν αυτό το … δείγμα του πόνου. Όλοι ξέρουν, πόσο πονάει να υποφέρει το παιδί σου. 
Δεν νομίζω να υπάρχει χειρότερο πράγμα, από το να αξιώνεσαι να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου αυτό το μαρτύριο, το όποιο μαρτύριο του παιδιού σου. Η μάνα, πονάει το παιδί της ακόμη κι όταν πρόκειται για τον χειρότερο κακούργο, πόσο μάλλον που η Παναγία βίωνε ένα άδικο μαρτύριο στο παιδί της.

Τον πόνο αυτό, τον καταλαβαίνουμε οι πάντες και γι αυτό,μέσα μας βαθιά μας, χωρίς καν να το σκεφτούμε, επικαλούμαστε την βοήθεια της Παναγίας. Ξέρουμε, ότι Αυτή ξέρει από πόνο. «Παναγιά μου …», λέμε, σε κάθε περίσταση, με μεγάλη ευκολία, πιστοί και άπιστοι. Επειδή είναι χαραγμένο στο DNA μας, ότι η Παναγιά μας, θα καταλάβει τον πόνο μας, τον φόβο μας. Την ανησυχία μας.

Η Παναγία, σαν μάνα, σαν Υπεραγία, σαν αδερφή, σαν φίλη, πάντα την νιώθουμε δίπλα μας. Δεν νομίζω να υπάρχει πιο οικείο πρόσωπο, πιο κοντινό, πιο αγαπημένο από την Παναγία. Και σκέφτομαι, ότι, εμείς, μόνο εμείς έχουμε αυτό το προνόμιο, να επικαλούμαστε την μάνα όλων μας σε κάθε δύσκολη στιγμή. 
Δεν ξέρω άλλη πίστη, άλλη θρησκεία, άλλο δόγμα να έχει μια αντίστοιχη μεσολαβήτρια. 
Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο με την Παναγία μας, αλλά και με όλους τους Αγίους μας. Αη Νικόλα μου λέμε, Αη Δημήτρη μου, Αη Γιώργη μου λέμε σε κάθε δυσκολία,όσοι λέμε απ’ έξω μας, χώρια αυτοί που ντρέπονται και το λένε από μέσα τους. Και το λέμε σαν να τους νιώθουμε δίπλα μας. Δίπλα μας, κοντά μας, παρόντες. 
Επειδή είναι, όντως παρόντες, επειδή είναι ανάμεσά μας, όπως λέει και ο Λιακόπουλος, για άλλους βέβαια. Επειδή αυτή είναι η ζώσα Εκκλησία, η Πάνω και η Κάτω μαζί. Και νομίζω,αυτό δεν το έχει καμιά θρησκεία, πουθενά σε κανένα τόπο, δεν θα βρεις τόσα εκκλησάκια, όσα στην πατρίδα μας, κι αυτό δεν είναι από φόβο, από προκατάληψη, από μοιρολατρία, είναι από επιλογή. Επειδή τους Αγίους μας και την Παναγία μας του νιώθουμε και τους έχουμε δίπλα μας.

Μόνο εμείς θα μου πείτε, έχουμε αυτή την ξεχωριστή συμπεριφορά, μόνο εμείς αναπτύσσουμε τέτοια σχέση με τα Άγια των Αγίων μας. Με απασχολεί αυτό, διαβάζω τα τελευταία χρόνια, ψάχνω, αναζητάω, συγκρίνω, εκμεταλλεύομαι κάθε ευκαιρία, έγινε συνήθεια πια, να ανάγω κάθε τι στην πίστη μας, να προσπαθω να το εξηγήσω, να το καταλάβω. 

Εκείνο που σκέφτηκα πρόσφατα, είναι ότι όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να βρω άλλη θρησκεία, άλλη πίστη, άλλο δόγμα που να μην είναι –ισμός. Δηλαδή, έχουμε μωαμεθανισμό, μουσουλμανισμό, προτεσταντισμό, βουδισμό, ταοϊσμό και ούτω καθ’ εξής. 
Αλλά, Ορθοδοξία δεν υπάρχει, δηλαδή όρος που να αποτυπώνει ένα δόγμα με ουσιαστικό, δεν υπάρχει. 
Όλα είναι –ισμός, δηλαδή τάση, πρόθεση, επιδίωξη, ενώ Ορθοδοξία είναι ουσία, εξ ου και ουσιαστικό. Ορθοδοξία είναι κατάσταση, βίωση, συνθήκη, όπως  λέμε ελευθερία, αξιοπρέπεια, περηφάνεια, δικαιοσύνη. Επειδή ίσως η Ορθοδοξία, περιέχει, περιλαμβάνει όλες τις πανάρχαιες, αναλοίωτες αρχές και αξίες.

Έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ στον ΣΚΑΙ, του Ντισκάβερυ, που προσπαθούσε να αποδείξει επιστημονικά, πως καταστράφηκαν τα Σόδομα και τα Γόμορα. 
Διατύπωνε την άποψη ότι, ενδεχομένως,  ένας αστεροειδής χτύπησε τις δυο πόλεις. Ό,τι και να υποστηρίζει το ντοκιμαντερ, λίγο με ενδιαφέρει, εκείνο που μου κάνει εντύπωση, μεγάλη εντύπωση, είναι ότι ποτέ μα ποτέ δεν άκουσα, δεν είδα, δεν έπεσε στην αντίληψη μου ούτε μια φορά αμφισβήτηση του περιεχομένου της Παλαιάς Διαθήκης. 
Τουναντίον, συνέχεια, βλέπω, ακούω, διαβάζω, αμφισβητήσεις της αντικειμενικότητας της Καινής Διαθήκης. 
Υπήρξε ο Χριστός, σταυρώθηκε ο Χριστός, εξαφανίστηκε ο Χριστός, είναι πλαστά τα Ευαγγέλια, ποιος τα έγραψε τα ευαγγέλια, μήπως η Μαγδαληνή ήταν έτσι, μήπως ήταν αλλιώς; Γιατί δεν αμφισβητείται η Παλαιά Διαθήκη, παρά μόνο η Καινή, που στο κάτω-κάτω είναι και νεότερη;

Καλή Ανάσταση